Οι ακτίνες του ασημένιου φεγγαριού
που στοίχειωσε τη σοφίτα μου
γρατσούνισαν μια απόκοσμη μελωδία
στις γρίλιες των παραθυρόφυλλων
που φυλακίζουν την ατομικότητά μου.
***
«Σήκω να παίξουμε . . .
Σήκω τεμπέλη . . . είμαι μόνη μου».
Μια βαριά οσμή από ροδοπέταλα σε pot pouri
πλημμυρίζει τον αέρα.
Γυρνώ πλευρό, όπως όλοι οι τεμπέληδες.
«Ξύπνα . . . Θέλω να παίξουμε».
***
«Ποιός είναι; Άσε με ήσυχο»
μονολογώ μαχμουρλίδικα.
Οι κοιμισμένες συνειδήσεις γυρνούν πάντα
την πλάτη τους στα όνειρα.
Ναι τα όνειρα, εκείνα τα μικρά παιδάκια
που μας οδηγούν στα μονοπάτια
των επιθυμιών και των φόβων μας.
***
Σηκώνομαι ζαλισμένος και απρόθυμος.
Οι παντόφλες άτσαλα αγκαλιάζουν τα βήματα μου
στον δρόμο για την ντουλάπα.
Εκεί με οδηγούσε η φωνούλα.
«Που είσαι; Τι θες;»
«Την ατυχία μου, όνειρο πάλι βλέπω».

ΥΓΕΙΑΣ ΜΕΛΑΘΡΟΝ

Αναστολή ανθρωπιάς
έδωσαν στην πρόβλεψη καιρού
της εποχής μου.
Θλιβερό να εισέρχεσαι σε ναούς,
σε ουτοπίες σπαρακτικές κεριά να ανάβεις
ενώ η ζωή προσεύχεται
και λιώνει στους δρόμους:
στις θάλασσες εκλιπαρεί.
Ελπίζεις κάποιος άλλος
το δικό σου Σταυρό να σηκώσει,
ενώ μια Παναγιά
το τέκνο της να αναστήσεις
περιμένει και Σήμερα.
Αλήθεια, ακόμα να αποδεχτείς
το βάρος που νιώθεις τα βράδια.
Γιατρέ ένα χάπι χρειάζομαι
ή γιατί όχι ένα ποτό,
κι εσύ ακόμα τρέμεις
τον εκάστοτε Ιούδα.
Ειναι η σιωπή
μια μεγάλη απήχηση
ανυπαρξίας.
Θα σε σηκώσω κι εγώ,
όταν σηκώσουν κι εμένα.
Θα παραμείνουμε όρθιοι,
λαμπρές συνειδήσεις ,
χορεύοντας,
τον φόβο αψηφώντας.

Το σπίτι

Ας ανεγερθεί το σπίτι πρώτα.
Μ’ ασβεστωμένους τοίχους κατάλευκους
σαν το φόρεμα της Έμιλι Ντίκινσον.
Με κάγκελα ψηλά, μαύρο μαντέμι λαμπερό
σαν της προγιαγιάς μου το τσεμπέρι
εκεί, στις εκβολές του Αλιάκμονα.
Μ’ έναν κισσό αναρριχώμενο
σαν θλίψη αναρριχώμενη σε γέλιο βαθύ.
Παράθυρα να μην υπάρχουν.
Ίσως κάπου, κάτω χαμηλά, σε μια γωνιά
ξεχασμένη, μια μικρή πορτούλα σκύλου
ίσα που να χωρά κεφάλι ανθρώπου
ν’ αντικρίζει μια στιγμή το φως
και να μαζεύεται πάλι μέσα.

Ας ανεγερθεί το σπίτι πρώτα.
Θα βρεθεί ύστερα κι ο Ποιητής
να τ’ αγοράσει.

Ερήσθω εν παρόδω εντός ερήμου
Εκείθεν στέκει όνος , απεγνωσμένα πειναλέων
Και διψάσας ένα βήμα προ τον χαμό
Ποίος θα εφροντίσει τον κακόμοιρο τον γερό
Ξεροκέφαλο κούτσουρο να εγλιτωσεί τον θάνατον
Για ένα καλό δεν ζούμε σ αυτόν τον κόσμο τον στραβό ;

Ήταν ερωτευμένος και χαμένος
Ένα κορμί από του καημού τον πόνο τσακισμένο
Τα τσαλίμια της γαιδουρίνας του σαλέψαν το νιονιό
Και στην τρέλα του απάνω άρπαξε γκαρίζοντας
Έναν εκ των αντεραστών τον πιο μεγάλο

ΒΙΝΣΕΝΤ ΒΑΝ ΓΚΟΓΚ

Λένε πως αυτοκτόνησες:
δε σε θυμάμαι έτσι.
Κι εκείνο το αυτί
για πάντα κλεισμένο ας μένει
σε κείνο το κουτί
σαν ένα κοχύλι.
Σε θυμάμαι στον γαλάζιο ουρανό
να ξεδιπλώνεις
το φωτεινό της αγκαλιάς σου πάπλωμα
πάνω σε φαύλο και ωραίο.
Σε θυμάμαι να μιλάς
τη γλώσσα του χρόνου με θροΐσματα
και τον νυχτερινό ουρανό να τον καρφώνεις
αφήνοντας σα φωτεινές
πύλες τ’ αστέρια σου
για Κείνο που απ’ την Ομορφιά
είναι πιο ωραίο.
Σε θυμάμαι να μπαλώνεις τη στοργή
για να ντύσεις τους ανθρώπους
όταν εσύ κρύωνες
περισσότερο απ’ όλους.
Το γιγάντιο σου δρασκέλισμα
σα γέλιου απόηχος να χαϊδεύει
τα κεφαλάκια των σταχυών
που είχαν γίνει μαθητές σου.
Κάθε καλύβα σα ναό
προσεκτικά να ετοιμάζεις
που αφηγείται η όψη του
τις ιστορίες των κατοίκων.
Μα πιο πολύ τα δάχτυλα
τα δάχτυλά σου θα θυμάμαι
που τα ηλιοτρόπια στο βάζο έβαζαν
όπως πατέρας κοιμίζει το παιδί του.