Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης

Κατηγορία

Νέοι Ποιητές

Νέοι Ποιητές

Νέοι Ποιητές

Πάνος Σφυνδίλης, Ποιήματα

ΣΚΛΗΡΟΣ ΔΙΣΚΟΣ

Ψάξε καλά μες στου μυαλού σου τον σκληρό
και βρες ηλιοβασίλεμα και βρες χίλιες χαρές σου
και κοίτα βρες χαμόγελα γλυκά σαν πετιμέζι
και αγκαλιές παθιάρικες και χάδια μυρωμένα.

Και κάνε delete στα άχρηστα στα περιττά τα αρχεία
αυτά που σε πληγώσανε
διέγραψε τα τοξικά αυτά που σε χαράζουν
και ό,τι σε πλήγωσε βαθιά στο κάδο και αυτό να πάει.

Διαβάστε περισσότερα
Νέοι Ποιητές

Βαγγέλης Ντίνος, «ο λυγμός των άστρων (μικρή ιστορία σε δεκαέξι χαϊκού)»

ποιός υγρός αγρός

ή ποιά λαίμαργη μνήμη

με καταπίνει;

 

όλα ντυμένα

με τη χλαίνη της χλεύης.

έλα κοντά μου.

 

να σκεπαστούμε

με γυμνόστηθες λέξεις.

να υπάρξουμε.

 

σα δυο ποιητές

μες στο στόμφο της νύχτας-

να υπάρξουμε.

`

να η θηλή μου.

δάγκωσέ τη σαν άστρο.

να η θλίψη μου.

 

ανάσες πεύκων.

τεμπέλικα κύματα

σε μια θάλασσα.

 

χαμηλά σπίτια.

φυλλωσιές μάς ταΐζουν

τον ιδρώτα τους.

 

σκιά μιας λεύκας.

χέρια μεταναστεύουν

ως το άπειρο.

 

ριπές αστεριών.

πέλματα υπηρετούν

το απέραντο.

 

μακρινές λάμψεις

πάνω στο λαιμό ενός

κίτρινου λόφου.

 

δες το φεγγάρι.

στο σβέρκο του δυο μύγες

ερωτοτροπούν.

 

πάλι σαλεύουν

εκείνα τα λιόδεντρα.

πάνε σ’ άλλη γη.

 

το κομοδίνο

αποστηθίζει φράσεις

που σου ‘πα στ’ αυτί.

 

μία κουρτίνα

τεντώνει τις φλέβες της

και ξεμακραίνει.

 

έν’ αλμυρίκι

με το λυγμό των άστρων

αποκοιμιέται.

 

ένα κρεβάτι,

δυο βρακιά στο πάτωμα.

να το ποίημα.

Διαβάστε περισσότερα
Νέοι Ποιητές

Όλγα Καροπούλου, Δύο ποιήματα

Η οδός

Κι έρχεται κάποτε η στιγμή
που πρέπει οριστικά
απ’ όπου έφτασες
να αποσυρθείς,
και από καθεμιά του βίου σου
κακώς νοούμενη ιθαγένεια
ν’ αποχωρήσεις…

από το χώμα
που στηρίζονται τα πόδια σου
αυτό που σου ‘δωσε
ως εδώ
ταυτότητα, προορισμό
και δρόμο να βαδίσεις

από τις σχέσεις
που εγκατέστησες
τις μέρες σου
κι έγιναν
σιδηρά δεσμά
και χρόνιες εξαρτήσεις

από τις χίμαιρες
που την καρδιά σου
στοίχειωσαν
κλέβοντας πάντα τη χαρά
πριν αξιωθείς
να την κρατήσεις

από τις θάλασσες
των πόθων σου
που δεν σου πρόσφεραν
μια απάνεμη
μικρή ακρογιαλιά
για ν’ ακουμπήσεις

απ’ την ατέλειωτη βουή
των λογισμών
που έδιναν σχήμα
στις αισθήσεις σου
και χάραζαν
ζωής βηματισμό
και στέρεες πεποιθήσεις

απ’ τις σημαίες της ελπίδας
που ανέμισες
κι άνοιγαν
νέο στάδιο κάθε φορά
κι αθλοθετούσανε σκοπό
να κυνηγήσεις…

Απομακρύνσου
–τώρα που κατάλαβες–
απ’ όλα αυτά
από τις μάταιες της καρδιάς
και του μυαλού
περιπλανήσεις

και μάθε
ότι εντός σου βρίσκεται
η μόνη αληθινή οδός
όταν θα σκύψεις σιωπηλά
στα έγκατα
του είναι σου

μία φωνή που ψιθυρίζει
απαλά
ν’ αφουγκραστείς
και με παράδοση
πιστά
ν’ ακολουθήσεις…

Διαβάστε περισσότερα
Νέοι Ποιητές

Γεωργιάννα Κεστρινού, Ποιήματα

Όχι πια έρωτες.

Δεν μπορώ να σκεφτώ ξανά πως πρέπει να αρχίσω να αγαπώ κάποιον άλλον.
Δεχτήκαμε τα όνειρα και δεν ζήσαμε ποτέ μαζί. Εγώ εδώ στην μέρα της μαρμότας κι εσύ στο μυαλό σου έχει κτίσει έναν άλλον έρωτα.
Και δεν πονάει η άρνηση μα πιο πολύ η επανάληψη του χρόνου. Μια καθημερινότητα, ένας καφές και ένα μήνυμα. Όχι για εμένα.
Δεν ξέρω αν μπορώ να γράψω για τον έρωτα
πέρα από τα ποιήματα αυτά δεν είμαι τίποτα κανονικό.
Θέλω να ξεχάσω την μορφή που απομακρύνεται. Μα δεν φταίει καν ο κόμπος στο στήθη, η θολούρα στα μάτια που έχει ακόμα την μορφή σου.
Δεν σε γνώρισα ποτέ. Και στα μάτια μόνο φωτιά να βρίσκεις, κι ας είναι πολλές οι λέξεις αυτές για να περάσει αυτό το «δεν γίνεται».

Σημειώματα (1)
Τι κρίμα να σε άγει και να σε φέρει το κενό! Δεν πίστεψα στην ύπαρξη του Θεού γιατί γεννήθηκα αλλά γιατί έμαθα να μην είμαι περαστική σε αυτή τη ζωή. Δεν μου πάει να κυλάω από μέρα σε μέρα με άλλη ψυχή.

Διαβάστε περισσότερα
Νέοι Ποιητές

Αλέξανδρος Κοάν, «Διαθλάσεις»

 

 

Α.

Δεν είναι κάτι

που επιχειρείται με τα μάτια ορθάνοιχτα:

η αμετρική του θανάτου

το εκκρεμές σε μια διαπραγμάτευση

η λιτανεία αυτών

που ζητούνε ψιλά με τις κούφιες παλάμες

-ίσως ενώνοντας τις ψηφίδες

των πιο αποσπασματικών μας ονείρων

ίσως συσκευάζοντας μια Θεοδώρα

σ’ ένα δοχείο πλαστικό ψυχανάλυσης·

μια πολυθρόνα ερειπίων.

Δεν είναι κάτι

σε καταστάσεις κινδύνου να ενδείκνυται:

μια νοητή γραμμή

μεταξύ των τοπίων που θάμπωσαν

μια τέτοια καμπύλωση

που ενώνει τους κόμπους

και τ’ άκρα

-κι άμα μοιάζει σκοινί

είναι απλά μια ψαλίδα

στο μέτωπο· ίσα που έρπει

και κλείνεις τα μάτια.

 

Διαβάστε περισσότερα