Βρήκα τα χρόνια μου περισσότερα
απ’ τις σταγόνες της βροχής
κι όμως κάθε πρωί ξυπνώ
μέσα στο ίδιο σπίτι.
«Το σπίτι των κολασμένων», θυμάσαι;
Είσαι εκεί, είναι κι αυτοί
κι ο διάβολος.
Κι εκείνος που διαρκώς ρωτάει
δε σταματάει να μιλάει
λέει
τι γυρεύεις εδώ;
Οι απαντήσεις τέλειωσαν
μαζί με τα τσιγαρόχαρτα
και για πρώτη φορά
μπορώ με σιγουριά να πω
ότι δε δίνω δεκάρα.

Julie Brunn | Hare Stare Original

Χους ει και εις χουν αποσύνθεσις·
καθώς συντελείται στο σώμα η απομάκρυνση των γεγονότων της μνήμης
το γεγονός το κεφαλαιώδες έρπεται στα χαλίκια
και κάθεται στη φούξια πέτρα που ναι η επιτύμβια στήλη
του λαγού: εκεί από κάτω
τον έθαψα το περασμένο καλοκαίρι.
Τον βρήκα ξεκοιλιασμένο στην άσφαλτο
κάτω απ’ τα χνάρια τα μαύρα ενός λάστιχου
κι ήταν ακόμα ζεστός μα
νεκρός απ’ άκρη ως άκρη με μάτια
σα σβόλους από άχυρο που γυαλίζει στο φεγγαρόφως.
Τον πέταξα στο πορτ παγκάζ
τον πήρα στο σπίτι
έσκαψα ένα λάκκο στην αυλή
με το φτυάρι και το Πάτερ ημών
ο εν τοις ουρανοίς
και τον έθαψα.
Εκεί είναι ακόμα. Ακόμα νεκρός. Ο νεκρός λαγός των εσχάτων.

Αλακρανέο

“Προσπάθησε να με σκοτώσεις σωστά”

Κικέρων

Στοχεύεις πρώτα στη νοσταλγία.
Μετά απ’ όλα, το παρελθόν θα έρθει ήδη.
Αλακρανεύεις κομμάτια αγάπης
με την ελπίδα να αποζημιώσεις τας τιμάς
που τόση ευχαρίστηση περιέχουν
ενώ διαρκεί η λέξη λέξη.
Αναγκάζεσαι να πιστέψεις ότι σε αναγκάζουν
να δίνεις από δύο σε δύο τις πιστεύεις σου
κατηγορείς τις ημέρες σου για ύπαρξη παρεξηγημένη,
ενώ χωρίζεις τη χαρά απ’ τον χρόνο
να ξανασυναντήσεις τη νυχτερινή κυβέρνηση
που βρέχει αργά με το άρωμα που αγαπάς.
Τελειώνεις πολύ γρήγορα να πεις τ’ όνομά σου
και τότε παρατηρείς αδιάκοπα ότι οι καθρέφτες
ποτέ δε σπάνε, ότι οι συλλαβές που είσαι
απογοητεύουν την ίδια τους την τύχη σαν ένα
παθητικό τραγούδι που τελειώνει πάντοτε
πολύ πέρα απ’ τις σιωπηλές σφαίρες
όλων των δημιουργημένων εξουσιών.

ΔΟΝ ΚΙΧΩΤΕΣ

Το φως του στύλου
τρεμοπαίζει
κι εσύ
σκυφτή παρουσία.
Δοξάρι
στο κατευόδιο
της λύπης.
Σκιρτώ.

Σμίγω
με τις στάλες
της νεροσυρμής
που χαράζει
πάνω στο κορμί μου.
Δέχομαι
τα δώρα
της νεροποντής
ευλαβικά.
Υγρές αναταράξεις
του νου.
Διεγείρομαι.

Κάτω από τις σκαιές
αγριαπιδιές
οιστρηλατώ
στιχουργήματα δαφνόφυλλα.
Σείουν τη νύχτα
που βυθίζεται
πάνω στην αιχμή
του λόγγου
στο αχνό φως.

Το νερό κυλάει
πια
μέσα σε ένα ψίθυρο
χαμένο στο σκοτάδι.
Ασθμαίνει
ο έρωτας
πάνω στην ανηφοριά.
Ριγεί σπασμωδικά
στον ρυθμό
της φυγής σου.
Βαριά η σκέψη
στις αγριοκαλαμιές
γυρνά.

Δον Κιχώτες
μαζεύονται
σαν σουρουπώσει.

Βραχύχρονα

Πώς χάνονται έτσι οι άνθρωποι
Πώς λοξοδρομούν
Ακροπατούν απρόσεκτοι
στις όχθες γκρεμών
χτυπιούνται από καταρράκτες
γλιστρούν
σε κατηφορικές θάλασσες
πέφτουν
σε εσοχές ατέρμονες
Πώς χάνονται έτσι
Πώς Βουλιάζουν άκοπα

Και οι πνεύμονες τους γεμίζουν σκοτάδι
Κι ο νους καίγεται από στιγμιαίο φως
λες και αγκάλιασαν βραχυκύκλωμα
Και δεν αρθρώνουν πια
σίγουρα όχι σύμφωνα
Έτσι νομίζω χάνονται
Ασύνειδα
Ξεχνούν την ευθεία τους
Μαγεύονται από σειρήνες και φωνήεντα
Βραχύχρονα