Η μπαλάντα της μοναξιάς

Ο άνθρωπος αντέχει την έλλειψη ενδιαφερόντων, την έλλειψη δραστηριοτήτων, την έλλειψη σχεδίων, όμως δεν αντέχει και γερνάει μέσα σε μια ημέρα όταν χάνει τα συναισθήματά του.

Σε ένα κινηματογραφικό τοπίο που συχνά κυριαρχείται από ιστορίες νεανικού ρομαντισμού και ταξιδιών ενηλικίωσης, η ταινία « Το Αγαπημένο μου Γλυκό» των Μάριαμ Μογκαντάμ και Μπεχτάς Σαανέχα αναδεικνύεται ως μια αναζωογονητική εξερεύνηση της αγάπης, της μοναξιάς και των απροσδόκητων τροπών που μπορεί να πάρει η ζωή, ακόμη και στο λυκόφως της. Η ταινία προσφέρει ένα τρυφερό αλλά και πολυεπίπεδο πορτρέτο μιας εβδομηντάχρονης χήρας που ζει στην Τεχεράνη. Μία γλυκόπικρη, τρυφερή κι ανατρεπτική δραμεντί από το Ιράν κατάφερε στιγμιαία, να θραύσει το απολυταρχικό καθεστώς των μουλάδων και να παρουσιαστεί στην Berlinale, αν και στους δημιουργούς της Μαριάμ Μπογκαντάμ και Μπεχτάς Σανιχά τους απαγορεύτηκε να ταξιδέψουν στην Berlinale και να την παρουσιάσουν στο κοινό. Στο φεστιβάλ παραβρέθηκαν μόνο οι ηθοποιοί.

Στον πυρήνα του «Το Αγαπημένο μου Γλυκό» έχει την 70χρονη Μαχίν (η πρωτοεμφανιζόμενη Λίλι Φαραντπουρ) και αφηγείται την ιστορία της εδώ και 30 χρόνια χήρας. Η ηρωίδα μας είναι μια ανθεκτική αλλά μοναχική γυναίκα που πέρασε τα χρόνια μετά το θάνατο του συζύγου της περιηγούμενη σε μια ζωή που ορίζεται από τη ρουτίνα και το περιστασιακό αίσθημα απομόνωσης. Η ζωή της Μαχίν παίρνει μια απρόβλεπτη τροπή όταν στην προσπάθεια να βγει από την απομόνωση, συναντά τον Φαραμάζ (Ισμαίλ Μεχραμπί), έναν καλόκαρδο οδηγό ταξί στην ηλικία της. Αυτό που ξεκινά ως μια απλή διαδρομή στην Τεχεράνη εξελίσσεται σε μια γοητευτική, γλυκόπικρη βραδιά που αμφισβητεί τα κοινωνικά πρότυπα και αποκαλύπτει κρυμμένα βάθη συναισθημάτων και στους δύο χαρακτήρες.