Shwan Tofiq, Δύο ποιήματα (Μετάφραση από τα κουρδικά στα ελληνικά: Omed Qarani)
5Νοε
Για να προστατέψεις την αξιοπρέπεια των πληγών σου
Ο καιρός,
Σαν ένα βαρύ φορτίο, έχει ακουμπήσει στους ώμους σου…
Γέμισε τις τσέπες σου με το χαλάζι της μελαγχολίας,
Φαίνεται η ζωή να είναι γεμάτη καπνό και
Έναν όψιμο χειμώνα
Τα χαλάζια γίνονται πέτρες στα σωθικά σου,
Ίσως, τα βράδια να μείνουν μαζί σου μέχρι και το τελευταίο φως των διαμερισμάτων..
Αν δεν φύγεις βιαστικά από αυτή την πόλη,
Οι πέτρες θα συσσωρευτούν στα όνειρά σου,
Όχι στις παλιές βάρκες της παιδικής σου ηλικίας
Αλλά θα σπάσουν τα κουπιά της γήρανσής σου.
Ο καιρός και πάλι δεν είναι καλός,
Στο σοκάκι ενός φίλου ψάχνεις
Για τις σπασμένες ομπρέλες των περασμένων χρόνων,
Η ζωή χωρίς ομπρέλα μυρίζει σαν παλιό μανιτάρι..
Κράτησε την αναπνοή σου και
Την τελευταία φορά, πέρασε στους δρόμους!
Η κατάσταση δεν θα γίνει χειρότερη,
Αν ένα τραγούδι από ένα κουρασμένο αυτοκίνητο
Τράβηξε την προσοχή σου,
Ξαφνικά σκέψου τις πέτρες
Στα σωθικά σου και
Κάνε χορό μέσα στην ομίχλη!
Μην κάνεις τέτοιο λάθος να επιστρέψεις στο δωμάτιό σου!
Ξάπλωσε δίπλα στο χασμουρητό ενός μεθυσμένου γέρου!
Όσο ο διάβολος επιθυμεί, κλάψε
Πάνω σε ένα άδειο σκοινί ενός γειτονικού σπιτιού,
Μέχρι η ζωή να γίνει ατμός,
Ρίξε μεθυσμένα τα δάκρυά σου στο φως του ήλιου..
Κοίτα!
Τα μαχαίρια του δωματίου σου δεν φοβούνται την αστυνομία,
Οι πόνοι σου δεν φοβούνται την αστυνομία,
Οι τραυματισμένες γάτες του δρόμου δεν φοβούνται την αστυνομία
Εσύ είσαι που φοβάσαι τη ζωή..
Διαβάστε περισσότερα