Αφιέρωμα: «Ανθολογία ποιημάτων & πεζών από το σύνολο της εργογραφίας του Σταύρου Σταυρόπουλου» (A’ MΕΡΟΣ)

 

Αφιέρωμα: «Ανθολογία ποιημάτων & πεζών από το σύνολο της εργογραφίας του Σταύρου Σταυρόπουλου» (Β’ MΕΡΟΣ)

 

 

 

 

Αφιέρωμα: «Ανθολογία ποιημάτων & πεζών από το σύνολο της εργογραφίας του Σταύρου Σταυρόπουλου» (Γ’ MΕΡΟΣ)

 

 

 

 

  1. ΑΣΚΗΣΕΙΣ ΥΦΟΥΣ (Βιβλιόραμα, 2015, δεύτερη έκδοση, 2016. Συλλογικό, μαζί με την Μαρία Χρονιάρη)

 

Μέχρι να με μείνεις αλλού να έρχεσαι

 

 

Έξι ποιήματα, γραμμένα από κοινού, με την μέθοδο του τυφλού, απέναντι στην ίδια την ιδέα της δημιουργίας τους, ασκήσεις αναπνοής που εξελίσσονται ως φωτογραφίες ενός παρόντος, μιας στιγμής, η εξέλιξη ενός στίχου με δύο διαφορετικούς τρόπους, εν μέσω δυο διαφορετικών μέσων θέασης, πρόσληψης, που όμως μπορούν και συγκλίνουν ενίοτε σ’ ένα ενιαίο και αδιαίρετο σώμα.

 

Με οδηγό τον Raymond Queneau, το παλιό λεωφορείο που τα καθίσματά του έχουν ποτίσει κηλίδες, προχωρά με θολωμένα τζάμια, μέχρι να φθαρεί το ύφασμα της πραγματικότητας. Προχωρά, προς το προαύλιο του εαυτού, προς τα κατάπληκτα βράχια, μέχρι να γίνει κατακόκκινο.

 

Μέχρι να μην απουσιάσει άλλο απ’ τις αρχές του.

*

ΠΟΝΟΣ

 

Ξέρω ένα παλιό λεωφορείο

Που τα καθίσματά του

Έχουν ποτίσει κηλίδες

Η τελευταία είναι τα μάτια μου

Προσπαθώ να τα καθαρίσω

Με χλωρίνη

Αλλά τα τζάμια διαρκώς θολώνουν

Και τρίβω

Όσο μπορώ πιο δυνατά

Μέχρι να φθαρεί το ύφασμα

Της πραγματικότητας

 

Όμως αυτό όσο πάει

Γίνεται και πιο μαύρο

Αλλάζω τα μάτια με τροχαλίες

Και ανεβαίνω ψηλά

 

Όσο φοβάμαι

Τόσο δεν κρύβομαι

 

Βρίσκομαι

Στο προαύλιο του εαυτού μου

Βαδίζοντας πάντα στο πλευρό μου

Η μοναξιά σχηματίζει μια λίμνη

Ο πόνος με παρασύρει

Σε εκδρομή δωματίου

 

Μια βελόνα έχει αυλακώσει το δίσκο μου

Κατεβαίνω και γονατίζω

Το λεωφορείο περνάει από πάνω μου

Δεν νιώθω τίποτε άλλο

Εκτός από ένα αίσθημα

Αφόρητης ζέστης

 

Φταίει η κηλίδα που άλλαξε χρώμα

Την τελευταία στιγμή

Και η τροχαλία

 

Έγινε κατακόκκινη

 

[Μη δίνεις σημασία στο κόκκινο, είναι πάντα άπληστο. Όταν αγαπάμε, ονειρευόμαστε. Η τελευταία πραγματικότητα είναι τα μάτια. Κοίτα. Μας.]

 

31/12/2013

 

*

 

ΣΙΩΠΗ

 

Βγάλε με λίγο απ’ την τροχιά μου

Κάνει σιωπή εδώ

Κι  έχω αρχίσει να λιώνω

Οι λέξεις

Κυλώντας στα δάχτυλά μου

Αφήνουν σταγόνες ζωής

Ξύπνησέ με πριν το ξημέρωμα

 

Ο άνθρωπος που πρέπει να σκοτώσω

Είναι εγώ

 

Οι γλάροι έχουν φύγει απ’ αυτό το νησί

Και το μόνο που έχω να περιμένω

Είναι να σπάσουν

Αυτοί οι κατάπληκτοι βράχοι

 

Έχω να εξουδετερώσω ακόμη

Μερικά ακραία φαινόμενα

Ο κισσός με στοιχειώνει

 

Τα γεγονότα που έκαναν κρύο

Μου είπαν να έρθω εδώ

Δεν είπαν την αλήθεια

Κανείς δεν υπάρχει εδώ

Το μόνο που βλέπω

Είναι ο άνθρωπος

Που πρέπει να σκοτώσω

 

Θα προχωρήσω με ησυχία

Ο καθρέφτης

Δεν έχει εκπαιδευτεί ακόμη

Στην εικόνα του εαυτού μου

Τα βήματα μαλακά,

Επιπόλαια

Σαν παιδικά λάθη

 

Στρέφω το όπλο

Προς το γυαλί

Και πυροβολώ

Σπάω σε χιλιάδες κομμάτια

Που δεν είναι εγώ

 

Και επιστρέφω

Ξανά

Στη ζωή

 

[Προχωρώντας προς το ξημέρωμα, υπάρχουν δυο ανεκτέλεστοι φόβοι: Ο ένας να είναι απλώς ατελές, και ο άλλος να λιώσει κάποτε ανάμεσα στα πόδια σου, σαν νεκρός πλανήτης. Όμως δεν με νοιάζει. Μου αρέσει να πεθαίνω νεογέννητος.]

 

12/01/2014

 

*

 

ΑΓΩΝΙΑ

 

Η νύχτα περιμένει έξω απ’ την πόρτα μου

Την τυλίγω με αγωνία σ’ ένα χαλί

Και την αφήνω παγωμένη στο τζάκι

Ό,τι κι αν κάνεις

Η φωτιά είναι εκεί

 

Στην προκυμαία υπάρχει ένα πλοίο

Ο φυγάς μέσα μου

Επικυρώνει το εισιτήριο

Η όρασή μου γίνεται διπλή

Τα γεγονότα συμβαίνουν ερήμην μου

 

Παίρνω ένα νόμισμα

Και το φυτεύω στη γλάστρα

Για να ανθίσει

Τα φαντάσματα πέθαναν

Και το ψυγείο μου έχει γεμίσει

Άδικες αναμνήσεις

Τις κρατάω εκεί

Για να μαζεύω τον άδειο καιρό

 

Στο πίσω μέρος της αυλής

Έχω θάψει μερικές φωνές

Απ’ τις μέρες μας

Τις έχτισα καλά

Να μη μυρίζει ο θάνατος

 

Αν πας απ’ τη μια μεριά

Εκεί που τρέχει το σιντριβάνι

Θα δεις να πενθούν στολισμένα

Τα τελευταία μου όνειρα

Κι ένα γέρικο σκύλο

Να κρατάει στα δόντια του

Το φεγγάρι

 

Αν πας απ’ την άλλη

Εκεί που τρέχει η ζωή

Θα δεις τις φωνές να μεγαλώνουν

Με τις βραδινές τουαλέτες τους

Αξύριστες

Τους τελευταίους δυο μήνες

 

Κρατάω για τώρα την αγωνία

Που καίει σαν θειάφι

Διαιρώντας τη γλώσσα μου

 

Όλο το χρυσάφι

Θα τρέξει αργότερα

 

[Σε βρίσκω πάλι σε κάθε χείλος φωτός ξεχωριστά. Αναπνέω εσύ. Μετά αγγίζω το σκοτάδι σου, σαν να ξέρω πως ήρθες, γυρισμένη ανάποδα. Τίποτα δεν έμαθες για την απουσία ακόμη.]

 

10/02/2014

 

*****************************************************

 

 

  1. ΕΠΙΛΟΓΟΣ (Σμίλη, 2015. Συλλεκτικό τετράφυλλο, εκτός εμπορίου, σε 150 αριθμημένα αντίτυπα)

 

ΕΠΙΛΟΓΟΣ

 

 

Αν διοργανώναμε μια συναυλία

Θα χόρευαν γύρω μας

Οι υπαίθριοι έρωτες;

Θα έβγαζαν άσπρα κλαδιά

Στα παράθυρα των ματιών σου

Οι δερμάτινες φωνές των παιδιών;

 

Θα γινόταν ποτέ η πόλη γιορτή

Από χρυσούς αρλεκίνους

Που εκτελούν ριψοκίνδυνα όνειρα

Εν αγνοία τους;

 

Θα αρκούσαν λες

Τόσες δεύτερες ώρες

Για να ηλεκτροδοτήσουν

Τις παλιές περισπωμένες

Του έρωτα;

 

Κι αν ακόμα μας σημάδευε ο καιρός

Που τελείωσε

Αν ακόμα ισχύουν  τα όμορφα ψέματα

Εν καιρώ λατρείας

Θα έτρεχες προς το μέρος μου

(Το μέρος που ποτέ δεν είχα)

Με όλα σου τα γενέθλια;

 

Θα γινόσουν για μένα η πόλη

Που έχασε ξαφνικά τον χρόνο

Μέσα απ’ τις βαλίτσες της;

 

Θα έλεγες ποτέ

Αν υπήρχες

Στον κόσμο

Να πάψει επιτέλους

 

Να επιπλέει μέσα μου;

 

 

 

 

*******************************************************************************************

 

  1. ΚΑΛΗΝΥΧΤΑ, ΜΙΚΡΕ ΠΡΙΓΚΙΠΑ (Σμίλη, 2016. Πλακέτα εκτός εμπορίου σε 300 αντίτυπα)

 

*

 

  1. I.

Το ψέμα. Δυσλεκτικό. Οικογένεια. Αλυσίδες. Ένα ζευγάρι. Γάντια. Έπνιξε. Αποτύπωμα. Άκαρδο. Πρωινό. Άμμος. Σπίτι. Απόσταση. Θέλω. Πάγος. Μάτια. Αλυσίδα. Νεκροί. Νεκρή. Εν αγνοία μου. Παρθένος. Μαρία. Φωνές. Χωλαίνω. Πλήγωσε. Μέσα. Βαθύ. Τέλος. Επιτέλους. Ποτέ. Πλατεία. Θολή. Όνειρα. Σκέφτομαι. Λέξη. Αγκάλιασέ με. Εγώ. Εποχή. Αγκάλιασέ με. Το ψέμα. Εκείνη.  Η ποίηση. Κενό. Έρασμος. Λύκοι. Σκοτώνομαι. Εκκλησία. Δρόμος. Αόρατη.  Ανήθικα. Κρυμμένα. Θάλασσα. Μόνη. Μνήμη. Φόρεμα. Ξάπλωσε. Αγάπη μου. Σκισμένη. Χρόνος. Μεθυσμένος. Χωρίζει. Δεν. Ντροπή. Αναισθητικό. Επισκευάζει. Ανακαλώ. Παιχνίδι. Πονάω. Φωτογραφία. Απουσιάζει. Στιγμές. Το ψέμα. Κέρδος. Πάρε με. Συγγνώμη. Γκρεμός. Δεν ακούστηκε. Βιβλία. Βίβλος. Βιβλικό. Βεβήλωση.  Βρώμικη. Κενό. Δεν ακούστηκε. Γενέθλια. Πάντα. Ποτέ. Άνθρωπος. Υπανθρωπεύω. Υπανθρώπινο. Πέρα. Αποκτήνωση. Επειδή. Χωρίς. Τέχνη. Χωρίς. Το ψέμα. Δεν έχω. Δεν υπάρχει. Η Οικογένεια. Νοσοκομείο. Αντικαταθλιπτικά. Φόνος. Φθόνος. Φθόγγος. Νεκροθάφτες. Παρασιτική. Άγιος Χρυσόστομος. Ήμαρτον. Μαϊστράλι. Γιάτρισσα Παναγιά. Φύλαγε. Ελιγμοί. Βρικόλακας. Γυναίκα. Αμήθηκε. Γα. Για εικόνα. Όχι. Φιλί. Αιώνιο. Το ψέμα. Αρρώστια. Εαυτός. Μέλλον. Παιδί. Φως. Έσβησε. Σαββατοκύριακο. Συνήθεια. Συνήθισε. Έσβησε. Παραμύθι. Νησί. Βύθισε. Ντροπή. Άγιοι. Πριν. Ολομόναχοι. Εγώ. Εκδρομές. Σώμα. Ιερό. Δήμητρα. Άδης. Κάτω. Περσεφόνη. Χρέος. Άδης. Δεν ήρθε. Πόνος. Δεν ήρθε. Πάντα. Δεν έρχεται. Νεκρή. Νεκρότητα. Νεκροφάνεια. Νέκρωσα. Νεκρώσιμος. Νέκρα. Νεκρεύω. Νεκρώνομαι. Νεκρική. Ανεπάρκεια. Τελευταία. Ατέλεια. Δώρα. Όχι. Το ψέμα. Η απόδειξη. Ντροπή. Αδιαφόρησε. Αναπνέω. Σε. Χωρίς ρήμα. Ζεύγος. Ερήμην μου. Μόνο. Στο τέλος.  Ινδιάνοι.  Θα στα στείλω. Πες. Εκπομπή. Κάποιος. Κανένας. Πες. Πες. Φορτώνει. Εκπομπή. Πες. Ροκ. Ντροπή. Διακόπτης. Διακόπτει. Διακορεύω. Διέκοψε. Τα φώτα. Σβήσε. Δρόμοι. Ολομόναχοι. Εγώ. Ολοένα. Ένα. Τηλέφωνα. Μόνο. Κάθε. Αίμα. Προήλθε. Ο ψυχίατρος. Παλαμάς. Δεν βγαίνω. Αφωνία. Τραυλίζει. Το ψέμα. Ασκληπιού. Νεράιδες. Πουτάνες. Θολή. Σκιάχτρο. Η Οικογένεια. Το έπραξε. Δροσοσταλίδες. Στο στόμα της. Όχι. Παντού. Πάνω της. Το ποτάμι. Μακριά. Παίρνει. Ένοχη. Ταυτότητα. Την πήρε. Εγώ κάηκα. Κάηκε. Φιλοδοξία. Πρόστυχη. Ύπουλη. Δεν θα το μάθει κανείς. Φτηνό. Γεύμα. Πολλών. Η αγάπη. Καρνάβαλος. Της φιλοδοξίας. Απόφαση. Διασυρμός. Φτηνός. Λόγος. Η αγάπη. Ψυχή. Μου. Μου. Τους. Όχι. Όχι. Πουτάνα.Τους. Του. Στο σκοτάδι. Διαφήμιση. Αν. Χρονιάρες μέρες. Όχι. Πουτάνες. Μέρες. Κείμενο. Κείμαι. Ο κόσμος. Δεν. Όχι. Φόνισσα. Κρύο. Ποτέ. Πρόσωπα. Μάσκες. Μίσος. Φόνισσα. Γίνονται. Άλυτα. Το ψέμα. Αίνιγμα. Σε σκεπάζω. Απορροφήθηκε. Με. Σκοτεινιάζει. Ακόμα. Άνοιξέ μου. Χάνω. Άνοιξέ μου. Προδίδει. Βυθός. Βουλιάζουν. Προδίδει. Πρίγκιπας. Ο ανύπαρκτος αστερισμός. Μάτια. Ασύστολα. Βγήκαν. Μπουκάλι. Μετά. Το ξημέρωμα. Το ηλιοβασίλεμα. Τα μεσάνυχτα. Τον κόσμο. Μετά. Δεν υπάρχει. Ξηλώνεται. Λίγη. Πολύ. Λίγη. Δεν υπήρξε ποτέ. Μονόλογος. Παλιάτσος. Να θυμάσαι. Θα θυμάμαι. Ναι. Το ψέμα. Τα βιβλία. Επειδή. Πάντα. Ζυγίζει. Δεν υπήρχε. Ευχαριστώ. Βραβείο. Νεκρού. Νεκρή. Πυρ. Κοράκι. Δεν γίνεται. Never more. Η ζωή. Αλήθεια. Το αληθινό. Never more. Άνθρωπος. Ανθρώπινο. Όριο. Παν. Pas. Ποτέ.

Never more.

Never more.

 

*

II.

Όχι. Δεν. Πρόσωπο. Μάσκα. Μάτια. Διπλά. Μάταια. Ορφανή. Ανάμεσα. Στη σιωπή. Στο φεύγω. Έφευγε. Όλο. Σε σχήμα ψαριού. Την πήρε. Βρώμα. Η ραχοκοκαλιά. Η ψυχή. Άψυχη. Μάσκα. Το μυστικό. Ο νους ήταν αλλού. Θώπευε. Θήραμα. Θηρίο. Θάνω. Θανάτω. Θάνατον. Θυμάμαι. Όχι. Όχι. Στο στόχο. Κέντρο. Νερό. Και έτσι οι γυναίκες. Που ο κόσμος. Θηρία. Τα νύχια. Ζώα. Γυαλίζουν. Άλλοΐσκιωτη. Ίαινα. Στο βούρκο. Τα όργανα. Καρδιά. Τα νεφρά. Το πνεύμα. Σαν σώμα. Μουνί. Ατελέσφορο. Ανήθικο. Το πήδημα. Ζωώδες. Αίμα. Ίκαρος. Σύνταγμα. Στη Βουλής. Θησείο. Θησεία. Δωμάτιο. Σκουπίδια. Το παραμύθι. Γδύθηκε. Πάλι. Ο λύκος. Εκάτη. Λογοτεχνία. Το ψέμα. Εκείνη. Να σταματήσει. Καύλα μου. Καύλα. Αν. Αίμα. Μου. Θα μπορέσω. Αν. Αίμα. Χαρτί. Από θάλασσα. Χωρίς ορμές. Ειρμός. Συρμός. Αν. Αγάμα με. Φιλιούνται. Γλώσσες. Πρίγκιπα. Το ψέμα. Θεέ μου. Δεν. Δεν. Δέχεται. Τηλέφωνα. Ύπουλα. Σύρματα. Θεέ μου. Πριν. Παντού. Στο σώμα. Το μουνί. Στόμα. Ανοιχτό. Καθισμένη. Πάνω του. Κρυφά. Κρυφτό. Κρύψε με. Κι άλλο. Κι άλλο. Πολύ. Την αγαμούσε. Ο κόσμος. Άρρητα. Άρρωστα. Δεμένη. Ήταν. Ήττα. Και ιδρύθηκε. Αλύπητα. Μη δεις. Πάλι. Βροχή. Δύο φορές. Δράκος. Παραμύθι. Χωρίς πρόσωπο. Τα δάκρυα. Σπέρμα. Άλλου. Ενός. Ο κανείς. Πάνω της. Το αγκίστρι. Μια μεμβράνη. Έσπασε. Δίχτυα. Σώμα. Τρύπια. Θεέ μου. Μέρα νύχτα. Το ίδιο. Άπιστη. Αν. Χωρίς. Χώρια. Σκίσε με. Εγκοπές. Κορμιών. Ασύνδετων. Χωρίς βίδες. Οι φράσεις. Οι πράξεις. Βροχή. Πέφτει. Ανήκουστη. Τα κόμματα. Οι τελείες. Ανόητες. Όργανο. Πάνω. Κάτω. Μέσα. Έξω. Τραβιέται. Μπρος. Πίσω. Της. Βαθιά. Συνέχεια. Το ψέμα. Μη δεις. Ουρλιαγμένη. Αβαθές. Μπαίνει. Βγαίνει. Μπαίνει. Μη δεις. Αυτή την ιστορία. Μόνο οι νεκροί. Αυτοί μόνον. Μόνον. Να. Μαθαίνουν. Θα. Να. Επεξεργάζονται. Θα. Να. Σπουδάσουν. Όνειρα. Άλλων. Έκαψε. Διαβολικά. Η πορεία. Πάντα. Ανελέητη. Στο σπέρμα. Μετά. Μη δεις. Τα πένθη. Του κόσμου. Σκάβοντας. Καίγοντας. Σκίσε με. Μέσα της. Το ψέμα. Απελπιστικό. Στο καταφεύγειν. Καταφυγείν. Δυο νύχτες. Χρονιάρες. Ποιήτριες. Συνέχεια. Η αποκάλυψη. Υποτροπιάζουν. Λεξητανίλ. Λεξεύγω. Λεξήλκυθρο. Λεξήθυμα. Λεξηριεύω. Λεξέρωτας. Λεξέσκισε. Την. Υπάρχει. Όχι. Δεν. Μη δεις. Το χειρότερο είδος. Με μάσκα. Όχι. Δρόμος. Σαν. Προορισμός. Αγάπη. Να αντέχω. Εννιά κεριά. Συν τρία. Δώδεκα. Να φτάνω. Να είμαι. Αγάπη μου. Θα είμαι. Αγάπη μου. Είμαι. Λέξη. Λέξημνυ. Λεξηλοχεύω. Λεξέλεος. Λεξαντοχή. Στοπ. Νεκρός χρόνος. Δρόμος. Ταινία. Κόσμος. Το ψέμα. Πλάνο ανάποδο. Ζωγραφισμένο. Ζωγράφου. Ανενδοίαστη. Άφωνη. Άλφα ρέζους. Αρνητικό. Το χρώμα. Κερί. Των νεκρών. Αμφίβιο. Εκεί. Στο ψέμα. Η λύση. Καταφυγή. Κατασπατάλησε. Καταεσύ. Καταμένος. Ολομόναχοι. Εγώ. Εγώ. Εγώ. Φόνος. Φθόνος. Φθόγγος. ΤαΠΕΙνΩΣΗ. Την έσκισε. Χόρταινε. Τον. Χόρταινε. Της. Χώραγε. Όλα. Των. Χόρτα. Πόθος. Κάποια. Έκλεψε. Τον λόγο. Τον κόσμο. Τον πήρε. Χωρίς προφυλακτικό. Ορμές. Εξετάσεις. Τον έπαιρνε. Συνέχεια. Κάψα. Καύλα. Απερίγραπτη. Κυνηγούσε. Σκήπτρα. Σκηνή. Φαύλα. Φαλλός. Τραυλός. Λόγος. Χωρίς. Τρόμος. Τώρα. Α-λογία. Απνοώ. Πνοή. Απ-νόησα. Άπνευστη. Σ’ αυτό που ήταν. Σ’ αυτό. Που κρυβόταν. Που σκέπαζε. Όχι. Ναι. Που έπαιζε. Φρικτά. Όχι. Όχι. Πατέρας. Φόνος. Πατέρας. Φαλλός. Πατέρας. Φόβος. Αν.

Φόνος. Φαλλός. Φόβος.

Φόνος.

*

 

III.

Ο άσαρκος λόγος. Το σάρκινο είδωλο. Ο σπασμένος καθρέφτης. Τα ακίνητα βήματα. Η αριθμητική εξομολόγηση. Τα υγρά περιστατικά. Που δεν βγαίνουν. Οι βέβαιες ημερομηνίες. Που δεν συμφωνούν. Τα αιώνια νοσοκομεία. Ψεύδονται. Η δικαιολογία της μνήμης. Της λογοτεχνίας. Που ντύνεται. Τα άρρωστα ρήματα. Η συνεχιζόμενη σάρκα. Τα ξύλινα μέλη. Το ανύπαρκτο στόμα. Τα φίδια. Οι βάτραχοι. Οι νεράιδες. Πουτάνες. Το φλεγόμενο μένος. Το φλεγόμενο μίσος. Το φλεγόμενο μέλος. Που κάηκε. Πριν. Πάντα. Χωρίς. Η μία αλήθεια. Τα δύο σχήματα. Η καμία ποίηση. Ο κανένας εαυτός. Που είναι. Διαιωνίζεται. Συνεχίζει. Σαν τράγος. Εκεί. Εμένα. Εις βάρος. Εις βάθος. Εις βάλτος. Αφόρητα όχι. Άσκοπα. Που. Επειδή. Η αφοσίωση. Που δεν. Δεν. Δεν. Ο καιρός που δεν ήσουν. Που όχι. Ποτέ. Τώρα. Η πορεία. Συνθήκη. Αλήθεια. Πια. Ασκεπής. Σε. Με. Όταν.

Όταν. Η λογοτεχνία.

Σε. Με.

Ποτέ.

 

 

 

 

 

*******************************************************************************************

 

  1. ΠΡΑΞΗ ΕΞΑΦΑΝΙΣΗΣ (Σμίλη, 2016. Δεύτερη έκδοση, 2017)

 

 

Πώς γίνεται να έχεις αναμνήσεις από κάποιον που δεν γνώρισες ποτέ;

                                                  

(από το βιβλίο)

 

 

Τα 39 ποιήματα που συγκροτούν τον κορμό της «Πράξης εξαφάνισης» – συνέχεια ενός μεγάλου κύκλου βιβλίων που αφορούν στην ιδέα του κόσμου, το τέλος και την ενδεχόμενη επανασυγκρότησή του από άλλη βάση, με κυρίαρχο πρόσωπο την γυναίκα που ήταν ο κόσμος – χωρίζονται σε 4+1 ενότητες, και αποτελούν, κατά τον συγγραφέα, τις 4 νέες εποχές ενός κόσμου που συρρικνώνεται μόνο στην εποχή του φθινοπώρου: Η εποχή της συνήθειας, η εποχή της σιωπής, η εποχή της πέτρας και η εποχή της βροχής. Η τελευταία ενότητα του βιβλίου τιτλοφορείται η άλλη εποχή και αποτελεί μια νύξη για το μακρινό μέλλον, με μια διάθεση αυτοσαρκασμού και βυθομέτρησης όλων όσων συνέβησαν στο διάστημα μεταξύ.

 

*

 

ΜΑΡΙΑ

 

Ο χειμώνας που θα ‘ρθει

Ο νέος χειμώνας

Θα ‘ χει ιδιόκτητες καταιγίδες

Θα είναι πράσινος σαν βάτραχος

Θα αναπνέει απ’ το στόμα σου

Θα αντιγράφει τα λέπια ενός φρικτού χρόνου

Θα χαμογελάει με χαρτοπόλεμο

 

Και στο λαιμό

Θα φοράει παμπάλαιο μενταγιόν

Ένα ατέλειωτο θαύμα

Από αναστατωμένα κοσμήματα

Και νεκρές αχιβάδες

 

Δεν υπάρχει πιο μεταχειρισμένο μέρος

Για να τιμωρήσω το σώμα μου

 

*

 

ΔΙΑΙΡΕΣΗ

 

Και καθώς παρέμενε ο καιρός

Έχανα γόνατα

Το βλέμμα σου μια λίμνη

Στάσιμη

Ξεχώριζες μόνο κάτι σπίθες

Ελάχιστα κόκκινες

Πεταμένες στο τασάκι της θάλασσας

 

Δεν είχε βρέξει για μέρες

Παρότι εκείνη η μεγάλη τρύπα

Κάτω απ’ τον αφαλό σου

Που γνωστοποιούσε το φύλο σου στον κόσμο

Πιο χαλασμένη από ποτέ

Διαφήμιζε τις πινακίδες της

Σ’ έναν άγνωστο κόσμο

 

Προσπάθησα να ανέβω το σώμα σου

Ξανά

Να επισκεφθώ το λαιμό σου

Με την σεμνότητα του κεριού που ανάβει

Μα είχε γίνει κομμάτια

Από την προηγούμενη μάχη

 

Και το φως έγερνε

Και έχανα γόνατα

Ώσπου θυμάμαι

Σχεδόν τυφλός

Πίσω απ’ το δέρμα μου

Με την πλάτη γυρισμένη σε μένα

Ανέτειλε σαν τελευταίο τσιγάρο

Αποχαιρετισμού

 

Ο εαυτός μας σε διαίρεση

 

*

 

ΚΑΘΩΣ ΣΒΗΝΑΜΕ

 

Μπορώ να ανοίξω το σώμα σου

Να βρω τον κατάσκοπο που του στέρησε το γαλάζιο

Και να τον καρφώσω στο χώμα

Ενώ εσύ θα υπερασπίζεσαι τη βροχή

Που έπεφτε μέσα σου

Σαν κορεσμένο ρυάκι

Με αλλόκοτο μένος

Συμπληρώνοντας δηλητήριο

Και θα δυσκολεύεσαι

Στη σφαγή

 

Δεν γίνεται να είμαι τρυφερός τώρα

Ακούω μόνο το φως

Που γέρνει στα σκαλοπάτια

 

Τρέχα

 

Στο επόμενο στενό υπάρχει δικτατορία

Το ασθενοφόρο

Κοροϊδεύει τον γκρεμό του κορμιού σου

Διασχίζει εκείνο το βιαστικό σπέρμα

Που κρέμασε τον κόσμο στο παντελόνι του

 

Μη γυρίσεις να δεις

 

Χιλιάδες κιθάρες με σημαδεύουν

Παζαρεύουν το αίμα μου στις γωνίες

 

Αύριο

Μια υγρή βόμβα

Βραχυκυκλωμένη στη μήτρα σου

Θα εκραγεί

 

Κι εγώ

Που νοστάλγησα το ρολόι του

Θα σε γυρίσω απ’  την ανάποδη

Σ’ ένα άλλο φθινόπωρο

Χωρίς μάτια

 

Τόσο αμαρτωλή

Δεν  υπήρξες ποτέ

 

 

*

 

ΜΕΣΑ ΣΟΥ

 

Μίλαγα

Καθώς τα νέα έτρεχαν από μέσα σου κρυφά

Σαν ικανοποιημένο σπέρμα

Κι ας έλεγες πως δεν μίλαγα

Απλώς χάιδευα με σάλιο

Τις λέξεις σου

Για να ξεκουράζω το ψέμα

 

Σου έλεγα

Για  θαλαμοφύλακες που παραμονεύουν στην πόρτα

Για βροχές που αλλάζουν ζωές

Έτοιμες να σε καταπιούν

Σαν οικογένεια

 

Μ’ άρεσε

Να σωπαίνω τις λέξεις πάνω σου

Να κοιμούνται

Μ’ άρεσε

Να αρρωσταίνω από φυγή

Εγώ που πάντα έμενα

Από πριν γεννηθώ

 

Μέσα σου

 

Θα αντιγράψω το κορμί σου

Και θα το βάλω σ’ ένα μεσαιωνικό κάστρο

Να το βλέπω μόνο εγώ

 

Και κάποιοι νεκροί ιππότες

 

*

 

ΑΝΟΙΧΤΟ ΚΙΤΡΙΝΟ

 

Καμιά φορά

Επικαλούμαι το νερό

Για να μπορέσουν να συνεχίζουν οι λέξεις

 

Με περιμένεις

Αν θυμάμαι καλά

Αλλά εγώ έχω έρθει

 

Κανείς δεν γίνεται να έρθει

Περισσότερο από μένα

 

 

*

 

ΜΙΣΟΤΕΛΕΙΩΜΕΝΗ ΖΩΓΡΑΦΙΚΗ

 

Στις εμφύλιες αναζητήσεις μας

Περί λύχνων αφάς

Της πόλης με το παράξενο όνομα

Ξενοδοχείο ο κόσμος

 

Προσπαθώντας να θυμηθούμε

Την τελευταία ζωή

Και με άλλα αιχμηρά αντικείμενα

Πέραν των σωμάτων

Ή της αφόρητης τέχνης τους

Να προβάρουν διαρκώς το κόκκινο

 

Σε κρεβάτια συνεδριακά

Της λύπης

Εκεί που ο φόνος

Δεν είναι παρά

Μια ακόμη εκδοχή αγάπης

 

Παρακολουθούσαμε τα κύματα

Να σκεπάζουν τις φωνές μας

Μαθαίνοντας τα φωνήεντα να παραληρούν

Στα κατάπληκτα βράχια

Που πάνω τους έμειναν

Μόνο τα αν-άξια λόγια

 

Ενώ η ηχώ

Αυτή η διάσημη ανυπακοή του μέλλοντος

Με τα ξύλινα πόδια

Κατάπινε

Εσένα

Εμένα

Και όλες τις υπόλοιπες μελωδίες

Με ιώδιο

 

Και οι άγραφες ακόμα λέξεις

Των βιβλίων μας

Άλλαζαν κάθε τόσο πλευρό

 

Προσπαθώντας να βολευτούν

Στο κρεβάτι μας

 

*

 

ΛΗΘΗ

 

Θυμάμαι τότε

Που στα μέτωπά μας έτρεχε ακόμα φωτιά

Και μας συνόρευε η νύχτα

Στις αμμουδιές των σεντονιών

Τις γνώριμες

 

Μπαίναμε νικητές στις πόλεις

 

Τα μάτια μας έκρυβαν στις γωνίες

Απόκρημνα ποιήματα

Και στηνόταν ένα πανηγύρι τρελό

Στον χαρτοπόλεμο της αγάπης

 

Και πετάγαμε κέρματα τραγουδιών

Ο ένας στο στόμα του άλλου

Και μιλούσαμε

Την αμίλητη γλώσσα των θεών

Και αναγνωρίζαμε

Αξιέπαινο θάνατο

Στην χορωδία της θάλασσας

 

Τώρα βλέπω μακριά

Τα γερμένα πλοία

Στο λιμάνι του Αμβούργου της Βαρκελώνης της Νάπολη

Μπουένος Άιρες Μασσαλία Τζένοβα

Λίβερπουλ Οπόρτο

Ματωμένος επιζών Πειραιάς

 

Στα νερά που έγινε σκάνδαλο

Η είδηση της απουσίας μας

 

Να μας αποκαλούν φαντάσματα

Και να συζητούν

Με κατεβασμένα φουγάρα

Αν πεθάναμε τελικά στον ύπνο μας

Ή μας έπληξε κατάφορα

 

Η λήθη του άλλου

 

 

*

 

I NEVER WROTE THOSE SONGS

 

Από την μέρα που εξαφανίστηκες

Τα χέρια μου έγιναν κουπιά

Κωπηλατούν προς το μέρος σου συνέχεια

Χωρίς βάρκα

Για να σε κάνουν αθάνατη

 

Χρόνια τώρα κάνουν αυτή την ηλεκτρική κίνηση

Προς το μέλλον σου

Γυμναστική αγάπης

Που συνεχίζεται

 

Δεν κουράζονται ποτέ τα χέρια μου

Να σε αναζητούν

Να σε ψάχνουν στον κόσμο

Ανάμεσα στους αγίους

Να προβαίνουν διαρκώς

Σ’ αυτή την σχεδόν απελπισμένη προσπάθεια

Να αγγίξουν το ψέμα

 

Κι αυτά τα ποιήματα

Που τώρα γράφω

Δεν τα έγραψα εγώ

Τα κουπιά τα έγραψαν

 

Εγώ δεν γράφω ποιήματα

 

Το μοναδικό μου ποίημα

Ήσουν εσύ

 

 

*

 

ΜΟΝΟ ΟΙ ΕΡΑΣΤΕΣ (ΔΕΝ) ΜΕΝΟΥΝ ΖΩΝΤΑΝΟΙ

                                            

Μόλις που μπορώ να υπάρχω

Υπολογίζοντας αργά το αίμα

Στις συλλαβές μιας ζωής

Απέθαντα μόνης

Με τις λαίμαργες ιστορίες μου

Να τυλίγονται σαν φίδια στο λαιμό μου

Και να τον σφίγγουν

 

Άλλοτε άσπρος

Από τον φόβο μιας καλύτερης αιωνιότητας

Άλλοτε μπλε

Από την ανεξήγητη διστακτικότητα της σελήνης

 

Οι εικόνες έρχονται μπερδεμένες  πια

Από τα κάδρα των τοίχων

Πότε γνώρισα τόσους ανθρώπους;

Πότε πρόλαβα να ζήσω

Με χιλιάδες γυναίκες

Που ήσουν όλες

Ανυπόφορα εσύ;

 

Τι ρόμπα είναι αυτή πάνω μου;

Μοιάζει με την ρόμπα που φορούσε ο Πόε

Όταν έγραφε το Κοράκι

Η ίδια μακριά ρόμπα

Με τους ραγισμένους αγκώνες

Εγώ ήμουν που χτυπούσα το τζάμι του

 

Εγώ με τα νύχια μου

Πριν από  εξήντα τέσσερα χρόνια

Κρατούσα το χέρι του Μπέκετ στον Ακατανόμαστο

Να μην τρέμει

Από ακατάσχετο φως

 

Και στην Πράγα

Όταν πέθαινε ο Κάφκα

Εγώ  ήμουν

Που αποχαιρετούσα με κόπο

Μια πελώρια κατσαρίδα

Διασχίζοντας απλώς

Την πρώτη χιλιετία μου

 

Πώς να χωρέσουν έπειτα

Τόσες πεταμένες ζωές

Σε ανήλικα σπέρματα

Που έμειναν απλώς σε κρεβάτια

Φορώντας τα σπασμένα γυαλιά του Καβάφη

Ανήμπορα να μεταμορφωθούν

 

Παραμένοντας ανεπίτρεπτα βάτραχοι

Παραμένοντας λαμπρές χρονολογίες αβύσσου

Εις βάρος της αθωότητας

Παραμένοντας για αιώνες χιαστί

Σαν σπαθιά ιπποτών

Χαλασμένα στην άκρη

 

Είναι κακό να νιώθεις

Έτσι ατελείωτος σήμερα

Ιδίως όταν

Μακρινές μουσικές

Καλούν το συνεχιζόμενο σώμα σου

Για τρεις και πλέον αιώνες

 

Και γνωρίζεις καλά

Σαν από τέχνη

 

Ότι μόνο οι εραστές

Δεν μένουν τελικά ζωντανοί

 

 

*

 

ΡΑΓΙΣΜΕΝΕΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ

 

Ο συγγραφέας που δεν έβλεπε

Ήταν δυο

Άπλωσε τα πελώρια χέρια του

Σαν τόξο

Για να οπλίσει το τελευταίο φιλί

Έβρεχε πάλι δέρμα

Από  τις σκισμένες φωτογραφίες τους

 

Στην αριστερή του παλάμη τα μάτια της

Γλίστρησαν μ’  ένα νόημα

Χάιδεψε τους διεσταλμένους βολβούς

Κι έπειτα τους φύτεψε μέσα του

Μέχρι που έγιναν άγγελοι

Με ψηλά, διαφανή τακούνια

 

Κοιτάζει προς το μέρος μου τώρα;

Ρώτησε τον μοντέρ με αγωνία

Μετά ακούμπησε το κεφάλι του υπάκουα

Στο μέρος που του υπέδειξε ο βοηθός

Ήρθαν πρόσωπο με πρόσωπο

Με την βοήθεια των σκορπιών

Έγινε η αγαπημένη του δολοφόνος

 

Έβρεχε σε όλο τον περασμένο έρωτα

 

Μετά κολύμπησε στο σελιλόιντ

Ασθμαίνοντας

Και βγήκε μονός δίπλα της

 

Ήταν ένας αυτός

Και μία αυτός

Πάλι ένας

Απλώς η ζωή τον τιμώρησε

Και του άφησε τα μάτια της

 

Οι ταινίες πρέπει να τελειώνουν είπε

Έστω και στα τυφλά

 

 

*

 

ΡΕΚΒΙΕΜ ΓΙΑ ΕΝΑ ΟΝΕΙΡΟ

 

Ζήσαμε σαν να ήσουν πραγματική

Ποτέ δεν σκέφτηκα να ρωτήσω

Αν στ’ αλήθεια υπάρχεις

Κατέβαινε ο ουρανός στα πόδια σου

Κι εγώ τον μάζευα με αγωνία

Πάντα ήθελα ένα καινούργιο γαλάζιο κουστούμι

Για να φοράω την απουσία σου

 

Τα καμαρίνια ήταν θυμάμαι γεμάτα

Λαστιχένιους ανθρώπους

Οι μασχάλες τους μυρίζουν ακόμα

Έτρεχαν να με συγχαρούν

Για την ανυπαρξία σου

Υπέγραφα στα καπέλα τους

Lost reflection απλώς

Με τον μονόλογο του παλιάτσου

Και χαμογελούσα με αμηχανία

 

Ήταν επιλογή σου το δέρμα μου

Το φορούσες πάντα τη νύχτα

Χωρίς να αφήνεις ίχνη

Για να μην σε τυφλώνει η αθωότητα

 

Τα πρωινά

Άφηνα τη θάλασσα να στάζει μέσα σου

Και να μας δένει

Σ’ ένα άγνωστο μέλλον

 

Μια μέρα

Κάποιος πήρε το δωμάτιο

Το τράβηξε σαν χαλί κάτω απ’ τα πόδια μου

Και το όνειρο τρύπησε

Δεν προλάβαμε

Ούτε να μαζέψουμε τα σεντόνια

 

Έμειναν μόνο οι λέξεις

Κάτι συνταγές ηρεμιστικών

Δυο αιώνιες φορές επί τρία

Κι ένας άδειος καθρέφτης

Χωρίς κορνίζα

Ανάμεσα στις ηλικίες του χρόνου

 

Το συνεργείο τον είχε ξεχάσει

Αβοήθητο

 

Κάτω απ’ την κρεμάστρα

 

*

 

ΝΕΡΟ

 

Νομίζουν πως είμαι ένας αντικατοπτρισμός

Στο χαμόγελο του νερού

Δεν έχω άλλα δάκρυα

Να ανακατεύονται με τη  θάλασσα

Για να συμπληρώνω αλάτι

Σηκώνομαι

Και μου λείπει ο χρόνος μου

 

Εσύ έρχεσαι να με ξεκληρίσεις

Με κρυφά βήματα

Ως την τελευταία διακοσμητική δέσμευση

Ξηλώνεις με τις δαγκάνες σου

Κάθε αρχή

Όμως εγώ είμαι νερό

Είμαι ακόμη νερό το πιστεύεις;

 

Κάθε μέρα

Βλέπω το ίδιο όνειρο

Η απουσία σου

Είναι μεγαλύτερη από μένα

 

Έχω όλα τα αινίγματα της δίψας

Αποκλεισμένα στο σώμα μου

Για να μπορείς εσύ να έρχεσαι να με βλέπεις

Όποτε θέλεις

Αφήνοντας ψεύτικες γλώσσες

Στην τρύπα με τους χιλιάδες σταυρούς

Αριστερά της καρδιάς

Και να γίνομαι από σένα

Με τον ανεπανάληπτο τρόπο μου

Αντικαθεστωτικός πόνος

 

Βρέχει τόσα πολλά χιλιόμετρα

Για τόσες ισόβιες συλλαβές

Και απλώς κολλάς πάνω μου

Παράνομα διαβατήρια

Για να μπορείς να με ονομάζεις

Να επισκέπτεσαι που και που

Την αθανασία μου

 

Όμως εγώ είμαι νερό

Εσύ είσαι η φωτογραφία του

 

*

 

ΕΥΧΗ

 

Πάνω στις άρρωστες βέργες

Στο ίδιο κρεβάτι

Ενός θεού που πεθαίνει

Θα σε σταυρώσω

Να γίνεις πιο ξύλινη

Να έχω την αφόρητη δύσπνοιά σου

Στο στόμα μου

 

Να μη ξέρω

Πως θα σε γυρίσω

Ξανά στο μέλλον

Πώς θα μπορέσω

Να σε επιστρέψω αθάνατη

Στις άοπλες μελωδίες μου

 

Ανοίγω το σώμα σου

Το διπλώνω στα τέσσερα

Στα οκτώ

Στα δεκάξι

 

Σε χαρακώνω

Τοποθετώντας μικρά χάρτινα σημαιάκια

Στα πουλημένα σημεία

Ένας τυφλός ιδρώτας

Με μεταφράζει

 

Ενώ ο λόγος της θάλασσας

Εκείνης της ανίκητης θάλασσας

Σε αστράφτει από νερό

Σε όλες τις συμφωνίες του γάμα

 

Και μας μισεί

Ψευδέστατα

Έως τα δόντια

Του λύκου

 

Κανείς δεν έζησε

Ποτέ

Τόσο χωρισμένος

 

Όσο εμείς

 

*

 

ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΟΜΙΖΩ ΠΩΣ ΣΕ ΕΛΠΙΖΩ

 

Γράφω ανάμεσα στις σελίδες μου

Κάνει κρύο

Η λίμνη σου έχει παγώσει

 

Είμαι μια αργή παρεξήγηση

Είμαι γαλάζιο ορυκτό

Είμαι μονή άνοιξη

 

Δεν θυμάμαι πώς είμαι

 

Αλλά σε ελπίζω

 

*

 

ΑΝΟΣΙΑ

 

Να περνάς που και που

Με τις συνήθειες των ματιών σου

Να σφίγγεις

Με ανθεκτικό θάνατο

Το βουναλάκι κάτω απ’ το σαγόνι μου

 

Αναπνέω ακόμη

Με την βοήθεια υαλοκαθαριστήρων

 

Να περνάς

Με το υπεραστικό σώμα σου

Κι ένα καροτσάκι χλωμούς λύκους

Κάθε που βρέχει ακριβώς

Στις αόριστες καληνύχτες της πόλης

Να μου αφήνεις τις επόμενες ώρες

Στο χαλάκι της εξώπορτας

 

Εγώ θα τις βρίσκω

 

Το ξέρω είναι πολύ δύσκολο

Να σκοτώνεις συνέχεια πεθαμένους

 

Βλέπεις το μόνο που κατάφεραν

Όσο υπήρχαν

Ήταν να έχουν ανοσία

 

Στο μικρόβιο της ζωής

*

 

Η ΔΙΑΣΗΜΗ ΤΕΛΙΚΗ ΣΚΗΝΗ

 

Έχουν μία αίγλη θριάμβου

Αυτά τα ερείπια

Στερεώνουν τον θάνατο

Σ’ ένα διάσημο φως

Μετράω βυθούς και εξέρχομαι

Έτσι μόνος που έγινα

Και μάκρυναν τα μαλλιά μου

Και ξεκόλλησαν οι αχιβάδες απ’ τα μάτια σου

Άσπρες σαν δροσοσταλίδες στα σύννεφα

 

Στο σαλόνι τα έπιπλα

Τα πήρε η θάλασσα

Κι εκείνο το παλιό κρεβάτι μας δεν με χωράει πια

 

Λιγόστεψαν τα πόδια του

Και το στρώμα

Το φύλαξα κάποια στιγμή στο κεφάλι μου

Κάτω ακριβώς απ’ τη φωτογραφία μας

Για να θυμάμαι

Πόσο μικρά μπορεί να είναι τα πράγματα

Όταν νομίζεις πως μεγαλώνουν

 

Ακόμα και η μουσική δεν ακούγεται

Κρατάει τις πόλεις που τεντώνονταν για να μας προλάβουν

Καθώς περνάγαμε

Υπάρχουν βλάβες τριγύρω

Σε όλες τις αυθαιρεσίες του κίτρινου

Πώς να ηχογραφήσεις τόσα τρομακτικά επιτεύγματα

Μέσα σε μια μόνο ηλικία;

 

Η κόλαση

Είναι μια ζωή χωρίς πρόσωπο

Για να σε συνηθίσω

 

Ο ουρανός

Ένας μεγάλος κρεμασμένος ναός

Κι εγώ ανάποδα

Χωρίς χέρια

Να κρατάω με λύσσα

Εσένα

Που δεν υπάρχεις

Στα δόντια μου

Να μην μου πεθάνεις

 

Δεν έχω βρει ακόμα τον τρόπο

Για να σ’ αφήσω

 

Δεν ξέρω κι αν γίνεται

 

*

 

ΜΗΔΕΝ ΡΕΖΟΥΣ ΕΡΩΤΙΚΟ

 

Φωτιά στον καθρέφτη

Ο αέρας ζεστός

Θυμίζει το κορμί σου

Πριν τον θάνατό μου

Σε δεύτερη έκδοση

Μεταφρασμένο στα ισπανικά

Από ανειδίκευτους εργάτες ζωών

Ή ζώων

 

Ανάλογα με την τονικότητα της στιγμής

 

Κανείς δεν έρχεται

Κανένας δεν μπαίνει

Μόνο στάζουν σπίτια

Εικόνες που φεύγουν

 

Όταν σε περικυκλώνει η στάχτη

Το μόνο που έχεις

Είναι να κρεμάσεις τον επόμενο κόσμο

Στη πλάτη σου

Και να προχωρήσεις

 

Με αίμα

 

Μηδέν

Ρέζους

Ερωτικό

 

Το πιο επικίνδυνο ακροβατικό

Είναι να ονειρεύεσαι

 

 

*

 

ΣΕΣΗΜΑΣΜΕΝΟΣ ΠΟΘΟΣ

 

Ιστορίες λυτών σωμάτων

Μέσα απ’ τις κρυφές κουρτίνες μιας πόλης

Πεσμένης στα τέσσερα

Οι θεατές παρακολουθούν με ενδιαφέρον

Τους βλέπουν να αλλάζουν σεντόνια

Να μπαίνουν σε παγωμένες κοιλιές

Με ευκολία

Αποφεύγοντας προσεκτικά

Να δηλώσουν πατρίδα

 

Και η ζωή συνεχίζεται

Με την συνήθεια ενός παραμυθιού

Κάτω απ’ τα μάτια μου

Χωρίς δέρμα

Σαν φρίκη που αντέχει

Παριστάνοντας την ποιήτρια

 

Εν αγνοία των αχθοφόρων του έρωτα

Εν αγνοία της σαλιωμένης σελήνης

Εν αγνοία των ταραγμένων αγγέλων

Που προσεύχονται στο ταλέντο τους

Κάθε που ο Θεός παραλύει

 

Εν αγνοία των στειρωμένων αλόγων

Που καίγονται στην προπόνηση

Νομίζοντας ότι ζουν

Σ’ ένα διπλανό μπαρ

Ένα διπλανό κόσμο

Για τον στάβλο της χειρότερης σάρκας

 

Όλα τα ποιήματα που έγραφα στο σώμα σου

Τα έσβησε μια νύχτα η βροχή

 

Υποτίθεται

Ότι δεν έπρεπε να πεθάνεις ποτέ

 

Υποτίθεται

Ότι έμεινα να θυμάμαι

*

 

 

ΜΕΤΑ ΤΟ ΜΕΤΑ (ΣΟΥΙΤΑ ΣΕ 12 ΜΕΡΗ ΓΙΑ ΕΝΑΝ ΚΟΣΜΟ ΠΟΥ ΕΦΥΓΕ)

 

Ι.

 

Έχω δει την ανυπολόγιστη θάλασσα

Στο κούρδισμα ενός παλιού σώματος

Μου θυμίζει τις γυναίκες που ξενυχτούσα

Μέσα στους στρογγυλούς φθόγγους τους

Έπειτα χύνεται κουρασμένη

Στο τελευταίο κεφάλι μου

 

Είμαι κατακλυσμένος από τις λέξεις

Που προτίμησε να τελειώσει η έρημος

Όσοι αγνόησαν την διαφορετική ιστορία τους

Έγιναν αγάλματα του βυθού

Και αναπνέουν τώρα

Από μια κουτσή τρύπα άμμου

Πανάκριβοι θεοί τους οδηγούν

Σε αυτά τα εγκαύματα

 

Με τιμωρημένη γλώσσα

 

 

********************************************************************************

 

 

  1. Μ (Απόπειρα, 2017. Συλλεκτικό δίπτυχο, εκτός εμπορίου, σε 150 αριθμημένα αντίτυπα)

 

[εσύ μου έδειξες αυτόν τον εφιάλτη]

 

Η ζωή μεταχειρισμένη, ο κόσμος λειψός, οι χάρτες αβέβαιοι, το δωμάτιο όνειδος, οι περιοχές ναρκοπέδια, το άθροισμα λάθος, το αίμα αμετανόητο, η Νάξος ακατοίκητη, η εικόνα γερμένη, το κορμί βρώμικο, ο καρπός δηλητηριώδης, το φιλί πρόστυχο, η φιλοδοξία ξεβαμμένη, η διαθήκη ακίνητη, το τραγούδι άπρεπο, η αξιοπρέπεια ευτελής, οι φήμες επιβεβαιωμένες, το σπίτι κλειστό, η χώρα καμένη, η ιστορία ανεκπλήρωτη, τα νερά υπόγεια, το σώμα κοινόχρηστο, η βροχή σκουριασμένη, το παράδειγμα αμείλικτο, τα χέρια κίτρινα, το φεγγάρι με στέγη, το βιβλίο ανέπαφο, τα σύμβολα κλεμμένα, η υπέρβαση μάταιη, το χρέος άγνωστο, η καρδιά σχέδιο, το φθινόπωρο συνεχές, η νύχτα με λέπια, η σάρκα δημόσια, τα ονόματα διαφορετικά, ο εφιάλτης δικέφαλος, η ηλικία με νύχια, ο λόγος πεζός, το πρόσχημα ατελείωτο, η θάλασσα χάρτινη, το χαρτί σημαδεμένο, ο Καβάφης σεσημασμένος, η ιδιοτέλεια ακριβής, ο πόνος απόλαυση, το πάτωμα κερί, ο φόνος δίγλωσσος, ο καιρός αντίθετος, τα αστέρια αμφίβολα, οι αιώνες ακέφαλοι, το δράμα ανεξίθρησκο, η ηθική ανταλλάξιμη,  το δέρμα με φύκια, το κρεβάτι ανάποδα, η αναβίωση άδικη, τα χάδια με δόντια, ο δεσμός δέσμιος, η γη τετράγωνη, η πόλη καμένη, ο ήλιος αλλήθωρος, τα ρούχα προσάναμμα, η γλώσσα γονατιστή, ο θάνατος ιδεόγραμμα, τα τραγούδια απογοητευμένα, η παράσταση ημιτελής, η παρουσία με γένια, ο Θεός άθεος, ο Ιούδας προφήτης, ο καιρός λάσπη,  ο αιώνας λιγότερος, οι άγγελοι γκρεμισμένοι, το συναίσθημα ηθοποιός, ο ουρανός δράκος, το ιερό οργωμένο, η ηλικία στο απόσπασμα, το μέτωπο άγνωστο, οι αρτηρίες βουλωμένες, το δείγμα ελάχιστο, η αλήθεια φανταστική, οι λέξεις κενές, τα μάτια τάφοι, ο Πεσσόα κλινήρης,  το αίμα έξαλλο, το ρίγος μόνιμο, η προδοσία έξη, το σκοτάδι λανθασμένο, τα χρώματα μεταχειρισμένα, η μοναξιά δήμιος, η απρέπεια χωρισμένη, ο ήλιος σκιά, το δράμα κατώτερο, ο σκορπιός φαγωμένος, το όνομα εξίσωση, ο οργανισμός σάπιος, η λύπη με κέλυφος, ο λαιμός κρεμασμένος, η ποίηση προδομένη, ο Χειμωνάς φαλακρός, η φωνή πλαστική, τα φωνήεντα άρρωστα, το Λουτράκι βυθισμένο, οι υποψίες αληθινές, η πραγματικότητα αίνιγμα, το παραμύθι μονόστηλο, ο σφυγμός ακίνητος, το δέρμα αχόρταγο, η αγάπη εκδίκηση, η σελίδα αδύναμη, ο ίσκιος ανέντιμος, ο έρωτας ανορθόγραφος, η αλήθεια χαμένη, το σκιάχτρο φιλόδοξο, ο πρόλογος επίλογος, η επιστροφή εξαφάνιση, ο λύκος βρώμικος,  το κορμί όλων, οι αναμνήσεις ανεπιβεβαίωτες, εγώ χθες, σήμερα, αύριο,

με σένα.