
Ένα κείμενο εμπνευσμένο από ένα άκουσμα, “ΚoHb” >”, ζεστό, έγερση γεμάτο, με ιδιόρρυθμη του ήχου αισθητική και λόγια – στίχους που αποθεώνουν την ζωτικότητα τής φύσεως, πλήν του στίχου, “είμαι ερωτευμένος μαζί σου, Ρωσία”. Δυστυχώς, το τραγούδι αυτό λειτουργεί ως σύμβολο θαυμασμού, αγάπης των πατρίδων, και, συγκεκριμένα, της Ρωσίας, ενώ, θα μπορούσε, κάλλιστα, με την οικουμενικότητα που διακρίνει την μουσική του, να αποτελεί το άκουσμα αυτό, ενθύμημα ειρήνης, συμφιλίωσης – ένωσης των λαών.
Σαν το παιδί που, κοπιάζοντας, αποκαρώθηκε
και ο στοργικός, σκεπάζοντας, στην κλίνη βάζει,
κάποτε τους δείκτες ( που πάντα θα χρειάζονται ), οι αντίχειρες
θα μυήσουν στην απέραντη ομορφιά της φύσης – της ζωής που δεν γνωρίζει όρια,
καταλύοντας σύνορα, πατρίδες, έθνη!
Λυδία, η γοητεία σου χειράφετη εξέρχεται!
Ραχήλ, Χαρίκλεια, Αμαρυλλίς σε δασών αγκάλες καλπάζοντας,
στα φύλλα κυλιέστε του ήδεος!
Στα γάργαρα λούζεστε κάτω από ήλιους, εκνεφίες, συννέφεια!
Να, το ηλιοβασίλεμα!
Να, η αυγή!
Ακατάσχετη ζωής ροή, επανάσταση!
Η ισηγορια οταν ευρισκεται μεσα στα ορια της κοσμιοτητος, προηγειται των τυπων¨ εκτος, εαν δεν θελουν η δεν μπορουν να την αντιμετωπισουν.
Ποτε δεν θα ζητουσα απο τον οιονδηποτε εκδοτη, να με προστατευσει, κατεβαζοντας σχολιο ιδεολογικου αντιπαλου μου. Και, εαν, το σχολιο ητο υβριστικο, προσβαλλοντας την προσωπικοτητα μου, θα προετρεπα με ζηλο τους εκδοτες, να το διατηρησουν στην στηλη των σχολιων, για να φαινονται τα πραγματα.