Μία ηρωϊκη τραγωδία για τον σκληρα δοκιμαζόμενο αλλα ακατάβλητο άνθρωπο
Η τελευταία ποιητικη συλλογη του Γιώργου Δάγλα που τιτλοφορείται Ταριχευτες πουλιων” και εκδόθηκε το 2020 απο τις εκδόσεις “Κύμα”, μεταφέρει μέσα-της ένα βαρυ, πένθιμο και υγρο κλίμα το οποίο αναπόφευκτα ξαπλώνεται και τυλίγει σαν πυκνη ομίχλη και τις απροετοίμαστες ψυχες των αναγνωστων-του, με κίνδυνο να τους επιφέρει ασφυξία.
Αυτο το βαρυ κλίμα εκπηγάζει σίγουρα απο το ψυχικο και συναισθηματικο φορτίο που κατακυριεύει τον ποιητη, το οποίο απόθεσε και στις σελίδες και στα ποιήματα της καινούργιας συλλογης-του, που είναι γεμάτα με σύμβολα και λέξεις πληγωμένες αλλα και εξεγερμένα αισθήματα. Δεν είναι τυχαίο, εξάλλου, που στη συλλογη κυριαρχουν λέξεις όπως αίμα (7 φορες), μνήμη (7 φορες), πουλια, φόβος, όνειρο κ.α. «Δεν έχω άλλη μνήμη / δεν έχω άλλο αίμα», θα γράψει ο Γ. Δάγλας στο ποίημα που τιτλοφορείται «Σύρος», (σ. 18).
Ως εκ τούτου, είναι ποιήματα που αποπνέουν πόνο, θλίψη, μελαγχολία, πίκρα αλλα και νοσταλγία για τους νεκρους φίλους, τους χαμένους έρωτες, τα ανεκπλήρωτα όνειρα, τα ματαιωμένα ταξίδια, τις απραγματοποίητες επαναστάσεις, ατομικες και ομαδικες. Γράφει, ανάμεσα σε άλλα, στο ποίημα «Ο καθρέπτης»:
Σε λίγο θα έγραφε ένα γράμμα.
Θα το περίμεναν.
Έπρεπε να το δώσει στο λιμάνι.
Μα όλο κάποιος
χτυπούσε την πόρτα-του,
για μια ασήμαντη δουλεια,
να τον βοηθήσει σ’ ένα μερεμέτι,
να παίξουν τάβλι στο καφενείο,
να του θυμίσει ένα παλιο έρωτα.
Όλο και κάποιος του ανέβαλε το ταξίδι.
σ. 7
Μέσα απο τα ποιήματα αυτα, ο αναγνώστης αισθάνεται κάποιες στιγμες να φθάνουν στα αυτια-του και απόηχοι απο την ποίηση άλλων ποιητων, που ιδιοσυγκρασιακα συγγενεύουν με τον Γ. Δάγλα, όπως π.χ. του Μίλτου Σαχτούρη και της Κατερίνας Γώγου. Αλήθεια, πως να μην μας θυμίσουν τη Κ. Γώγου «τα μαύρα πουλια», που μνημονεύει ο Γ. Δάγλας στη συλλογη-του:
Εκει όπου έθαψα όσους αγάπησα
δεν θα γυρίσω ποτε.
Μαύρα πουλια
θα φράζουν τις εισόδους,
τυχοδιώκτες και τροβαδούροι
θα συνομωτουν
και μια τρελλη χορεύτρια
θα προλέγει το μέλλον
με άναρθρες κραυγες
σ. 40.
Σε αυτα ταπολυθεματικα, τα σφιχτοδεμένα και με εξαιρετικη μαστορια δωρικα σμιλευμένα ποιήματα, που στο σύνολό-τους είναι ολιγόστιχα, φτιαγμένα με λέξεις απλες και υλικα ταπεινα, ο ποιητης στιγματίζει και ξορκίζει την αφόρητη μοναξια, την τρομερη αποξένωση, την τυρανία του φόβου, την πλάνη του χρόνου αλλα μιλα και για τα δύσκολα παιδικα χρόνια, τους παλιους συντρόφους, την εξαθλίωση που επιφέρουν στον άνθρωπο τα γηρατεια κ.ά. Κοντολογις, είναι ποιήματα που δεν καθηλώνουν τη σκέψη του αναγνώστη προς μία και μόνο κατεύθυνση αλλα την προσανατολίζουν προς πολλες και διάφορες κατευθύνσεις. Απο μέσα-τους όμως προβάλλει η ακλόνητη δύναμη, η βαθια πίστη και η ισχυρη θέληση του δημιουργου-τους για αγώνα. Αγώνα ανένδοτο και διαρκη μέχρι να κερδηθει απο όλους η αληθινηζωηπου ονειρεύονται.
Γράφει στο ποιήμα «Τελευταία φορα»:
Τελευταία φορα που παραμερίζω
να περάσουν οι μισθοφόροι του αυτοκράτορα
που κοιτάζω αδιάφορα τα πτώματα στους δρόμους
τους υπηρέτες να μεταφέρουν τον έφορο εσόδων
τους κυβερνήτες να αναγγέλλουν την άνοιξη.
Τελευταία φορα που ανοίγω την πόρτα
στους εισαγγελικουςλειτουργους
στους ιεροκήρυκες του μίσους
στους διανομεις ελπίδων
στους μεταπράτες ονείρων
στους επενδυτες φόβου.
Τελευταία φορα που υποχωρω
με το άτακτο πλήθος.
σ. 15
Η δύναμη της θέλησής-του για να υπερισχύσει στη σύγχρονη κοινωνία, που διακρίνεται για τη σκληρότητά-της, αλλα και η ακλόνητη αποφασιστικότητά-του, διαγράφονται πιο έκδηλα στο υπέροχο ποίημα που τιτλοφορείται «Επιστροφη», σ. 16.
Αφήνει όμως να διαφανει μέσα απο τους στίχους-του, πράγμα που εύκολα μπορει να το αντιληφθει και ο αναγνώστης, πως ο σύγχρονος τρόπος ζωης και ο αποξενωμένος κόσμος τον συνθλίβουν σαν μέγγενη, σωματικα, ψυχικα και πνευματικα. Για την ακρίβεια, τον τρομάζει ο μηχανοποιημένος, ο μηχανοκίνητος, ο τηλεκατευθυνόμενος και εν πολλοις ο αναίσθητος και σκληρος κόσμος. Ενδεικτικο των όσων αναφέρω είναι το ποίημα που τιτλοφορείται «Εδω»:
Σ’ αυτο τον ετοιμόρροπο εξώστη
κάθομαι πάλι
και παρακολουθω.
Στρατιες υποταγμένων
που κάθε μέρα
κάνουν το ίδιο δρομολόγιο
κάθονται στο ίδιο γραφείο
πίνουν τον ίδιο καφε
ανασαίνουν τον ίδιο μολυσμένο αέρα
εισπνέουν μίαν άχαρη ζωη.
Στρατιες υποταγμένων
που περιμένουν ένα ήσυχο θάνατο
να τους πάρει απο το χέρι
να περάσουν
την επικίνδυνη διάβαση
της ζωης-τους.
σ. 31
Επομένως, δεν είναι χωρις λόγο που ο ποιητης υμνει και υπερθεματίζει τη βαθύρριζη καταγωγη-του αλλα και τη νησιώτικη και ανόθευτη αγωγη-του. Γενικα, αυτον όλο τον λαμπρο και γεμάτο μυστήριο πολιτισμο που μας προσφέρουν οι κοιτίδες του Ιονίου και του Αιγαίου αρχιπελάγους. Γράφει με κάποια πίκρα στο ποίημα «Δήλος»:
Είσαι πιο όμορφη τώρα
που δεν έχεις τίποτα.
Σαν αρχαία πόλη.
Και είναι τα δύο μάτια-σου
παράθυρα ανοιχτα στην άγρια θάλασσα.
Και εγω,
που εφτα φορες τον κόσμο γύρισα,
φύλακας τώρα στο έρημο νησι της Δήλου
σώματα ερειπωμένα αφουγκράζομαι
κι ούτε τίποτα έχω.
Μόνο ναυάγια
κάτω απο σάπια παράθυρα ψαρεύω.
σ. 17
Τα διδάγματα που προκύπτουν απο την ανάγνωση της νιόκοπης ποίησης του Γ. Δάγλα είναι πολλα και βέβαια αρκετα ευεργετικα προς τους άλλους συνανθρώπους-του, ιδιαίτερα αυτους που είναι απόκληροι, υποταγμένοι και καταπονημένοιαπο τις συμφορες που τους επεφύλαξε η άδικη μοίρα-τους. Κυρίως, διδάσκει πως ο σημερινος άνθρωπος, όσες δυσκολίες και αντιξοότητες και αν συναντήσει στην πορεία-του, δεν πρέπει να πτοείται και ν’ αφήνεται να τον εξουθενώνει ο ψυχοφθόρος φόβος. Δηλαδη, δεν πρέπει με τις πρώτες δυσκολίες να σηκώνει ψηλα τα χέρια και να παραδίνεται αμαχητι. Αντιθέτως, πρέπει ναείναι ακατάβλητος και να μην σταματάει ούτε στιγμη να αγωνίζεται μέχρι να επικρατήσουν στην κοινωνία οι αρχες και οι αξίες που ευαγγελίζεται. Με άλλα λόγια, πρέπει να στοχεύει διαρκως στη νίκη και όχι στη ήττα και τη συντριβη. Γράφει στο ποίημα «Πρέπει να φύγουμε»:
Πρέπει να φύγουμε.
Είναι αργα
ν’ αγαπήσουμε
πίσω απο κλειστες πόρτες.
Σε λίγο φεύγει το τελευταίο πλοίο
η θάλασσα φουρτουνιάζει μέσα-μας.
Παντου μια έξοδος κινδύνου
παντου ουρλιάζει ο άνεμος.
Πρέπει να προχωρήσουμε.
Είναι αργα να γυρίσουμε πίσω.
σ. 36
Καταλήγοντας, θέλω να τονίσω πως η συλλογη΄΄Ταριχευτες πουλιων΄΄, είναι μία εμπνευσμένη και καλογραμμένη ηρωϊκη τραγωδία για την ζωη του σκληρα δοκιμαζόμενου και υποταγμένου σύγχρονου ανθρώπου, που όμως στη συνέχεια βρίσκει τις απαραίτητες δυνάμεις και ανορθώνεται μέσα απο τα ερείπια και τις στάχτες-του. Γράφτηκε με μεράκι και αγάπη απο ένα δημιουργο παλιας κοπης ή, καλύτερα, απο ένα ποιητη παλιας γενιας, που ίσως να είναι και ο τελευταίος γνήσιος Έλληνας υπαρξιακος ποιητης.
