`

Τρις

Πέτρινους βρέχει πετεινούς
με τα λειριά τους πνίγονται
αίνιγμα πορφυρό στα χείλη
ναυαγισμένων ποιητών
κι ούτε κανείς γνωρίζει

πότε τρις θα λαλήσουν πλέον

`

*

Συνοπτικές διαδικασίες

Στους δασκάλους που μίσησα

Κουτσουρεμένο κρανίο
ως τον αστράγαλο
μασουλάει τη γλώσσα
με τις λάμες των οστών του
γδέρνει τη ράχη της ψυχής
που η λέξη ανατινάζει
Η ιδέα χλιμιντρά
κόβει το λώρο
και προδίδει την αρχή της —

Ένας αυτόχειρας χασάπης

`

*

Μονοσάνδαλος

Ο νεκρός ταράσσεται απʼ το θόρυβο
που μια μικρή πυγολαμπίδα
στην αποσύνθεση αναδεύει
είτε από έλλειψη πίστης
στην απώλεια
είτε από υπερβολική ελπίδα
στην επιστροφή του απωθημένου
Ύστερα ορθώνεται
την κάσα περιφέρει μονοσάνδαλος
εκλιπαρεί για το άλλο του σανδάλι
γονυπετής σʼ αστραφτερά νυστέρια
που ακονίζουνε τις γάγγραινες

`

*

Ρομαντικό

Βρέχει πανσέληνα μεδούλια
Στων πίλων τα κεφάλια απλωτές
Λερώνουν σελήνη στα παλτά
Κυανόχρωμος πορεύεσαι
Με τα παπούτσια σου στη χόβολη
στον κεντρικό υπόνομο
της πόλης εθεάθης
Έβαλα την ακτινογραφία σου
κορνίζα κι όταν κοιμήθηκα
είδα πως στο νεκροτομείο
έμπαινες με στάχτες μελιστάλακτος
ρωτούσες τον ιατροδικαστή
αν είσαι απόβρασμα ή πτώμα

`

*

Μετάlipsi [Απόσπασμα]

1.

Η νύχτα κρημνίζεται έξω απʼ το παράθυρο με τον ήχο από εθελούσιες ψιχάλες νʼ αλυχτούν σε δρώμενα σκουριάς πάνω στα κάγκελα του μικρού μου φτωχικού Αιώnα στο μπαλκόνι Ορθώνομαι από τρόμο όραμα κοιμισμένο ανάσκελα σε πάπλωμα Χωρίς νʼ ακούω παρά μόνον έναν απόηχο από σένα Που συνορεύεις εκρηκτικά ενύπνια σε πράγματα, πράξεις, εξαγγελίες, ραμφίσματα αρχαγγέλων, συλλήψεις ηρωικές, αναρροφήσεις έρωτα Άσφαχτου ακόμη από τον ηδονικό νικέλινο σπασμό ενός φιλιού Που μʼ αραβουργήματα η Μνήμη τη γλώσσα κεντημένη πλημμυρίζει Όρθια σε Στύση Εκμαυλισμένη μες στην κόπωση Από τους μώλωπες μιας θείας κοινωνίας:

Πάνω σε κείνο ακριβώς το
lάβετε φάgετε
εντοπίστηκε η ατυχής
εκπυρσοκρότηση σarκίων

Και στο επʼ ώμου ντραπήκαμε οικτρά για τα ωμά τα ερωτικά τα κρεμασμένα απʼ τη λαβίδα του ιερέως Κι εκείνος μας λυπήθηκε Κι απελπισμένος κραύγαζε: Θεοί και Δαίμονες προσέλθετε εις τον Οίκον του Κυρίου με απλότητα Και με τις μαυροφορεμένες χήρες σας παρέα και τους κουτσουρεμένους σας πατέρες στα δεκανίκια της απόλαυσης μιας άπνοιας ερώτων Και με τα ψόφια αρσενικά ή θηλυκά ή κι ερμαφρόδιτα Που τρίβουν της οιμωγής τους το δοξάρι Κεντρίζοντας τη μέλισσα Που δεν περνά η μέλισσα έτσι όπως τρέχουνε τα αιχμάλωτα μελλούμενα στο χαλασμένο σπόρι του καυλού σας Ή… (βροnτοφώναξε τόσο που ευνουχίστηκε η χορδή τσιρίζοντας εξέγερση) Εάν δεν σας βαραίνει ο δρόμος σας Σύρτε με χαλινό οικόσιτο ως εδώ τους νιόβγαλτους βλαστούς σας:

τα όσα Lιμασμένα από θηlή βλeμμα
κι από τη hειραγώγηση ενός χαdιού
σπαργανωμένου με φωnήεν
σε αρχέgονα ερυθiματα

Θα ψάllω εγώ για την ανάπαυση

Κι εμείς γυρίσαμε το βλeμμα ένα γύρω έτσι αποκολλημένοι απʼ τα δικά μας σοmατa και στρεβλωμένοι εκτός των Όπως ανάλαφρες μεμβράνες ο ένας μες στον άλλον Kι αναμασούσαμε εκστατικά μια χρυσοπράσινη παράνοια στην άκρη της λαβίδας Έτσι ρέαμε φως ανάμεσά μας Γιατί κανείς μας δεν μιλούσε καμιά γλώσσα γνωστή στην Οικουμένη Μόνον βουβοί στέργαμε να φλυαρούμε για τα παλιά μας χρόνια Που σʼ έρημους πλέον μαχαλάδες διαλαλούσαν αλαλαγμούς παράφορους για μιαν ασβεστωμένη ήττα πάνω σε πατίνια Πρόθυμη να εκτιναχθεί σε λίγο από σμπαραλιασμένα γόνατα Θρυψαλιασμένους αστραγάλους Στο εύθραυστο να γράψει σε πλάκα ιωδίου
διά το φiloνικείν εις τα οστά των

Που σε ελεύθερη μετάφραση εμβρυακών ασμάτων σημαίνει πως τούτη η εύτολμη αθωότητα των παιδικών κραυγών Που κλαυθμηρίζανε τις μοίρες στα πλακόστρωτα Δεν ήταν τίποτε άλλο παρά η άτεγκτη υπενθύμιση του ήλιου πως η φαιά ουσία αρμέγεται νωπή στον τοκετό των οδυνών μέσα στην κούφια σύριγγα του ανθρώpου

από Σωτήρης Παστάκας
5 Σχόλια