Τα μικρά (02.03.2011)

1.
Το σοφό
Όταν φιλοσοφώ
Κρύβεται

2.
Κ λαίω
Λ έω
Π λέω, κλπ, κλπ, κλπ…

3.
Πονάω
Πονώ
Πόνος συνηρημένος

4.
Ερωτάω
Ερωτώ
Έρως συγ-κεκρυμμένος

5.
-Μητέρα…
Τι θηλάζω τώρα;
-Χιόνι…

6.
-Πατέρα…
Μ’ ακούς;
-Όχι…

7.
-Θεέ μου…
Πού είμαι;
– Στις ερωτήσεις…

8.
-Θεέ μου…
Πού είσαι;
-Στις απαντήσεις…

9.
Ο έρως
Ως έρωτας
Ρωτά …

10.
Μια στιγμή, στιγμιαίως,
στιγματίσθην,
απ’ το στίγμα της στιγμής…

11.
Αγνοώ αν
αγνοούμε
την άγνοιά μας ή εν αγνοία μας…

12.

Ήθελα να γίνω ποιητής
Κι ερωτεύτηκα
Μιαν Ελένη…

13.
Άγονη ζώνη το σώμα σου
Άγονη γραμμή η καρδιά σου
Μα εγώ, καράβι που σε διασχίζω

 

 

Μηνίσκω (1990)

Μιλάω με λέξεις
Μα έχω για στίξη τα κυκλάμινα
Αρχαίο άκλιτο ρήμα
Eγκλίνω προς μια γενική θανάτου
Ονειρεύομαι να σωθώ σ’ αμετάφραστο μάρμαρο λείο
Το θείο ποθώ σε μια πρόταση

 

 

Η Λουκία …
(Αθήνα, 1 Ιουνίου 2010)

στην Λουκία Ρικάκη

« Φοβηθέντες δε πας ο λαός έστησαν μακρόθεν.
Και είπον προς Μωυσήν “λάλησον σύ ημίν,
και μη λαλείτω προς ημάς ο Θεός, μη αποθανώμεν”»
(΄Εξ. Κ΄18-19 )

Η Λουκία
όταν λείπει από λύπη,
δεν λείπει…
Είναι στο Είναι!
Στις ακρογιαλιές του χρόνου.
Στη θάλασσα της ύπαρξης.
Αλιεύει τον Θεό…

Η Λουκία
όταν λείπει από λύπη,
δεν λείπει…
Μη φοβού !
Κολυμπά στ’ αφανέρωτα.
Και ρωτά το νερό για τον έρωτα.
Μεσολαβεί.
Υπέρ ημών…

Εικόνα – η φωνή της…
καλλιτέχνης – προφήτης…

 

 

Ορέστης (1989)

Απ΄ τον Πυλάδη, τον Άδη…
Κι’ απ’ τα σκοτάδια τα άδεια
επήρα την άδεια
και μίλησα…

«Ό,τι το σκοτάδι μηχανεύεται…»
είπα
«…το φώς το ξέρει!»
Το ξέρεις;…

Κι εγένετο φώς!

Και γνώριζα
πως όριζα μονάχα τους χρησμούς…
Και ό,τι σε –ισμούς το χώρισα…
Κι εχώρισα κι απ’ τους τους Θεούς…
Κι απήλθα!

 

 

Ας είναι η φωνή
(10 Φλεβάρη 1990)

Ας είναι η φωνή
Ο καμβάς
Όπου η στιγμή θα ζωγραφίσει
Τις εκλείψεις μας
Ή
Τις ελλείψεις μας
Που τυχόν εγκυμονούν
Εν των τειχών
Κινδύνους
Όπου «τειχών» – το σώμα
Κι όπου «τυχόν» – ο νούς
Σε κίνδυνο

 

 

Αγάπης αγώνας άγονος
(10 Δεκέμβρη 1992 , Ύδρα)

«Αγάπης αγώνας άγονος»

Η φωτογραφία
πιστοποιεί
τις ψηφίδες του στήθους σου,
που με κατέστησαν θηλαστικό της νιότης σου…

Ντρέπομαι…

Την «σκίζω» ,το λοιπόν, κι εγώ…
Και την πετώ.
Και βρίζω…

Αόρατος
πια
κι αόμματος
τρέπομαι
προς τον Χρόνον…

«Ο Ουρανός…»
είπες
«…το μόνον»

Κι όρισες
τον αγώνα
τον άλλον
αλλού…

Αγάπης αγώνας άχρονος…

 

 

ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

Απόφοιτος του Εθνικού Θεάτρου. Σπουδές φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της Σόφιας. Από το 1981 ως ηθοποιός πρωταγωνιστεί στο θέατρο, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο. Τα τελευταία χρόνια σκηνοθετεί και μεταφράζει. Σκηνοθεσίες: Η επικίνδυνη στροφή, Δίχως να ξέρεις πως, Ανθισμένες μανόλιες, Σε στενό οικογενειακό κύκλο, Χαμάμ γυναικών, Η σχέση σας… προωθείται, Σωτηρία, με λένε, Το Αλφαβητάρι των Άστρων, Ρίττερ-Ντένε-Φός, Ορέστης, Η επιστροφή της Ιφιγένειας, Η πιο δυνατή, Προς κατεδάφιση, Χαιρετίσματα από την Μπέρθα, Σκοτεινό δωμάτιο, Η θεία Βιβή, ο Σταθμός, Σωμόν Σατέν, Νουμηνία, Ο μέγας Ιεροεξεταστής. Έχει γράψει το θεατρικό έργο: Εις το όνομα της Μητρός και του Υιού. Ιδρυτικό μέλος του θεατρικού σχήματος «θέατρο ΣΥΝ ΚΑΤΙ – σύνολο τέχνης». Διδάσκει υποκριτική από το 1996.

 

Αυτή είναι η πρώτη του δημόσια ποιητική απόπειρα.

από Σπύρος Αραβανής
5 Σχόλια