Η ΜΠΟΥΓΑΔΑ ΤΟΥ ΠΟΙΗΤΗ
μνήμη Αργύρη Χιόνη

Το Σάββατο του Λαζάρου του 2009, βρισκόμασταν με μια φίλη, τη Μαρία, σε μια επιστημονική ημερίδα στα Τρίκαλα Κορινθίας. Την επόμενη μέρα έχοντας εκπληρώσει τα καθήκοντά μας ήμασταν ελεύθεροι να κάνουμε ό,τι θέλουμε. Θυμήθηκα τον Αργύρη, που με είχε επανειλημμένα προσκαλέσει στο χωριό του. Είχε τύχει μάλιστα να τον βρω τυχαία στην Ασκληπιού πριν κάνα δύο βδομάδες, πηγαίνοντας να συναντήσω μια φίλη εκδότρια, «Χα, χα», μου είπε γελώντας ο Αργύρης «μην πας, γιατί τη ρακή που σου είχε φυλαγμένη, την ήπια όλη εγώ».
Η Μαρία όχι μόνο δεν είχε αντίρρηση να πάμε μέχρι το Θροφαρί, αντί να γυρίσουμε κατευθείαν στην Αθήνα, αλλά αγαπούσε πολύ και τα ποιήματα του Αργύρη, οπότε το μόνο που απέμενε ήταν να τηλεφωνήσω στο χωριό για να δούμε αν θα πετυχαίναμε τον Αργύρη στο σπίτι. Παρά τις ακριβείς οδηγίες που μας έδωσε ο Αργύρης, εμείς καταφέραμε να χαθούμε, αλλά τελικά τον βρήκαμε να μας κάνει σινιάλο και με τα δυο χέρια σηκωμένα στην αυλή του σπιτιού του. Ένας ηλιοκαμένος αγρότης με την άσπρη σαν μπαμπάκι γενειάδα του, που μόλις είχε απλώσει τη μπουγάδα της Κυριακής. Αυτός ο άντρας, που ζούσε μόνος του, είχε οργώσει και είχε καλλιεργήσει τη γη, και ξαναέκτισε με τα ίδια του τα χέρια το πυρπολημένο του σπίτι, έγινε ένα μικρό παιδί μέσα στην αγκαλιά της Μαρίας. Μου ζήτησε μάλιστα και την «άδεια», αν μπορούσε να του δώσει ένα φιλί η Μαρία και να τον πάρει αγκαλιά…Ο Αργύρης και η Μαρία είχαν κοινή πατρίδα τα παιδικά τους χρόνια στα Σεπόλια. Η φωτογραφική μνήμη του Αργύρη θυμόταν επακριβώς κάθε μαγαζί του δρόμου: που ήταν ο φούρνος και που το μανάβικο. Μας εξομολογήθηκε πως έγραφε εκείνον τον καιρό ένα “αφρέσκο” γιγαντιαίων διαστάσεων για τα Σεπόλια. Αφού ήπιαμε μεσημεριάτικα μερικά σφηνάκια ουίσκυ από τη τρίλιτρη μπουκάλα Teachers του Αργύρη, και μας χάρισε τα βιβλία του, φύγαμε με την υπόσχεση να τον επισκεφθούμε ξανά κάποιο Σαββατοκύριακο, κι ο Αργύρης θα μας κοίμιζε στο σπίτι του. Μας χαιρέτησε με φόντο την μπουγάδα του ποιητή, που η Μαρία δεν έχασε την ευκαιρία να φωτογραφήσει, Κυριακή των Βαΐων του 2009… Εκείνη η υπόσχεση τελικά δεν κρατήθηκε. Ο Χρόνος, αυτός ο αρχιαπατεώνας που κυκλοφορεί ανάμεσά μας, κατάφερε και μάς έκλεψε δεξιοτεχνικά, όπως κάνει πάντα άλλωστε, αυτή τη δυνατότητα. Τώρα δεν μας απομένει παρά να επισκεφθούμε τον Αργύρη στον τάφο του στο Θροφαρί κάποιο Σάββατο του Λαζάρου.


ΜΙΑ ΒΡΑΔΙΑ ΣΤΟ “ΧΑΜΑΜ” ΜΕ ΤΗΝ κ. ΚΑΙΤΗ ΝΤΑΛΗ
μνήμη Γιάννη Βαρβέρη

Την πρώτη Παρασκευή του Απριλίου 2010, είχαμε την τύχη να εκπληρώσουμε την επιθυμία της κ. Καίτης Ντάλη, και να της πάμε στις 11 μ.μ., στο «Χαμάμ» (Δημοφώντος 97, Α. Πετράλωνα – Τηλ.: 210-3421212), τον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη. Την προηγούμενη Παρασκεή, στην πρεμιέρα, μας είχε πάει ο Νίκος το Μίχο κι εμένα και μας σύστησε ως «ποιητές» στην κ. Καίτη Ντάλη. Στο άκουσμα «ποιητές» η κ. Ντάλη, μας ρώτησε αμέσως «τι κάνει ο Γιάννης», και μας παρακάλεσε να τον φέρουμε στο μαγαζί, γιατί τον είχε χάσει τελευταία. Λίγες μέρες πιο πριν, στις 21 Μαρτίου, κατά τη διάρκεια της Παγκόσμιας Ημέρας Ποίησης, που είχαμε αναλάβει για πρώτη φορά ως ΠΟΙΕΙΝ, να διοργανώσουμε για τον ΙΑΝΟ, http://www.poiein.gr/archives/9797/index.html ο Γιάννης μας τίμησε με την παρουσία του, παρόλο που η κατάσταση της υγείας του δεν του επέτρεπε πολλές μετακινήσεις. Το μόνο που ζήτησε ήταν να διαβάσει πρώτος στη σειρά από τους 40 + ποητές που είχαν αποδεχθεί την πρότασή μας για να είναι ελεύθερος να αποχωρήσει. Θυμάμαι τις πληγωμένες παλάμες του από την αιμοκάθαρση, «μη μου τα σφίγγεις, Σωτήρη, με πονάς», ταλαιπωρημένα χεράκια μικρού πουλιού. Ήρθε κι ο Γιάννης λοιπόν, με την παρέα του στο «Χαμάμ» κι όσοι από μας είχαμε μαζευτεί, με την κ. Καίτη Ντάλη νʼ αστράφτει δυο φορές: εκείνο το βράδυ τραγούδησε αποκλειστικά για τη μεγάλη της αγάπη, τον ποιητή Γιάννη Βαρβέρη, εν μέσω βροχής από τριαντάφυλλα και ποτάμια από μπουκάλες ουίσκυ, και ζεϊμπεκιές φίλων ποιητών (ως κι εμένα σηκώσαν να χορέψω). Ένα μικρό στιγμιότυπο εκείνης της αξέχαστης βραδιάς, έσωσε ο φίλος Φυσιοδίφης σʼ ένα ερασιτεχνικό γιουτουμπάκι, http://youtu.be/7YMPcfOokpU που σας το παραθέτω για την ιστορική του αξία, πλέον. Έτσι, εκείνη η βραδιά συνένωσε δυο αδελφές ψυχές, μετά από καιρό, για να μπορέσουν να συνεχίσουν την ατέρμονη κουβεντούλα τους. Ήμασταν κι εμείς κι ο Γιάννης σε όλες τις επόμενες εμφανίσεις της κ. Καίτης Ντάλη, στο Θέατρο του Δήμου Αθηναίων στο Νέο Κόσμο, και φέτος την άνοιξη στο «Ρεπορτάζ» στο Κουκάκι. Λίγες μέρες μόλις πριν το θάνατο του Γιάννη, κι ήταν η κ. Καίτη Ντάλη που μας ανακοίνωσε πρώτους, τη θλιβερή είδηση. Γιάννης Βαρβέρης, ο τελευταίος δανδής της Αθηναϊκής Νύχτας…

από Σπύρος Αραβανής
2 Σχόλια