
Ερμηνευτές: Μαρία Φαραντούρη, Σαβίνα Γιαννάτου, Τάσης Χριστογιαννόπουλος, με τη συνοδεία της “Ορχήστρας των Χρωμάτων”, Μέγαρο Μουσικής, 2003 (Legend)
Το άλογο
Τώρα το άλογο μαλακά
μυρίζεται τα μούσκλια στους κορμούς
κι η σκιά του είναι γλυκιά
σα γυναίκα που αγαπάμε.
Μέσα στης νύχτας τα κλαδιά
πως κρέμονται οι μορφές
μορφές που τις ταχτοποιεί μια μια.
Ώσπου τέλος
άνθησε ολόκληρη η εικόνα σου.
Μα ποια;
Τώρα το άλογο μαλακά
μυρίζεται στα μούσκλια τους κορμούς
κι η σκιά του είναι γλυκιά
σα γυναίκα που αγαπάμε
Ανέβασε τους φλόκους της αυγής
Σκοτείνιασα. Ανέβασε τους φλόκους της αυγής
κι ο ύπνος σου είναι σα φίδι κοφτερό
τρυπώνει ο ύπνος μες στις πέτρες του μυαλού
και τις μετακινεί.
Γράφουν μετά αλλιώς οι λέξεις. Ανάποδα.
Και φεύγουνε οι μέρες που ήθελαν να ʼρθουν.
Φαρμάκι ρυάκι…
Ρυάκι φαρμάκι…
Έδυσε ο ήλιος μου, αχ, σήκωσε μου μιαν αυγή
Αχ, σήκωσε μου μιαν αυγή σα να ʼταν χαρταετός.
Ο ύπνος έντρομος να τρέξει προσπαθεί
μα στα σεντόνια είναι δεμένος, δεν μπορεί
με κόμπους ναυτικούς δεμένος,
να τρέξει ο ύπνος προσπαθεί.
Ξυπνάς και το κρεβάτι αγχόνη…
Σκοτείνιασα. Ανέβασε τους φλόκους της αυγής.
Τα κλάματα πικρίζουν τώρα την ντροπή
και το χλωμό της χρώμα παίρνουν το μελί
Σε προσέχω σα δάκρυ
Σε προσέχω σα δάκρυ
μη χάσει το σχήμα του…
Τι νομίζεις μας έχει απομείνει καρδιά μου;
Μια φούχτα τσαγαλόφλουδες.
Σε προσέχω σα δάκρυ
μη χάσει το σχήμα του…
Ξέρεις; Ναι, ξέρεις.
Εγώ δεν ξέρω.
Κι οι ψαλμωδίες δεν τολμάνε
ν’ αγγίξουν το θόλο τους
και χάνεται ο απόηχος.
Αλάτισέ μου τους κήπους σου
κι αυτή τη γεύση την έχασα…
Τι νομίζεις μας έχει απομείνει, καρδιά μου;
Οι ανταύγειες της θάλασσας
.
Ημέρωσέ μου τα κίτρινα….
Υποφέρω.
Φέρε τη γνώμη σου κοντά μου…
Εξαφανίζομαι.
Τα τζιτζίκια όπως πάντα
ξετρελαίνουν τον κόσμο,
ήχος πυκνός και αδιάσπαστος.
Ήχος παρηγορητικός
ήχος καθησυχαστικός
ήχος που δεν μας αφορά πια.
Το γυάλινο καρφάκι
Είσαι η προέκταση κι η αρχή μιας ουσίας,
είσαι το γυάλινο καρφάκι στα παπούτσια ενός αγίου
είσαι μια μπερδεμένη πέρδικα.
Μέσα στην άσφαλτο ένα γέλιο είσαι βαθύ.
Είσαι ένα πετραδάκι που εκύλησε.
Μια στιγμούλα να σε δω ξανά να σου μιλήσω.
Με τα βλέφαρα θλιμμένα
Με τα βλέφαρα θλιμμένα
με τα βλέφαρα βαριά
ταξιδεύω στους αχνούς,
στους αχνούς της απουσίας.
Να σ’ αγγίξω με τους κρίνους
με τους κρίνους της πηγής,
να σ’ αγγίξω θα πνιγείς
σε ποτάμι θολωμένο.
Μάτια ολοκαυτώματα
Δε θέλω τώρα να ξυπνάω
τα φλογερά πουλιά της τρυφερότητας.
Δε θέλω τις συνηθισμένες μικρές σιωπές
και τις κουβέντες τις μεγάλες,
κουβέντες που δεν λένε τίποτα
Δε θέλω τρίμματα
θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα
και μια συνηθισμένη καλημέρα.
Θέλω κοντά μου τη σιωπή των ήχων
που σαν γυρνάνε απʼ το ταξίδι τους
διαλέγουν να κουρνιάσουν δίπλα μου.
Κι οι μέρες γύρω μου να πλέκουν
να πλέκουν το πουλόβερ των αφρών τους.
Ιστέ της αράχνης
Ιστέ της αράχνης
ιστέ της αράχνης
σπάσε τον ήλιο
σπάσε τον ήλιο.
Κι εσύ, αέρα της αράχνης,
κρατάς τα μυστικά.
Ποια μυστικά;
Τα μυστικά εσωτερικά τοπία
που γίνονται μικρά μικρά
για να τα χάνεις
για να τα χάνεις μες στους ιστούς της αράχνης.
Κάθε μεσημέρι
Κάθε μεσημέρι φεύγω απʼ τους ανθρώπους
και ψάχνω σε λιβάδια σκιερά
κάτω απʼ τα πλατάνια.
Ψάχνοντας το νερό που σε καθρεφτίζει
πηγάδια με νερό δροσερό
όπως στις παιδικές μας ηλικίες.
Κάθε μεσημέρι φεύγω απʼ τους ανθρώπους
και ψάχνω σε λιβάδια σκιερά
κάτω απʼ τα πλατάνια.
Κι ύστερα το βουνό που θʼ ανεβαίνεις
θα βρεις μια δάφνη
και θʼ αρχίσεις να τραγουδάς
με τη φλογέρα σου
και να χορεύεις γύρω γύρω της.
Tότε εγώ θα σε περιμένω ακόμα
σκοτεινό πουλί της υπομονής.
Φεγγαράκι απατηλό
Στης σελήνης τη μέση
κατοικεί ένα φεγγάρι
φεγγαράκι απατηλό.
Το ξέρω, οι αυγές του τίποτα
σκοτεινιάζουν τις μέρες μου.
Το ξέρω, οι μάγοι λύνουνε τα λόγια τους.
Ω! Τα μικρά χολοσκασμένα λόγια σου.
Ω! Τα αδύναμα πουλιά μας.
Α! Και το φως πως άλλαζε
από ηλιοβασίλεμα σε ηλιοφέγγαρο πάνω σου.
Α! Και τʼ ατλάζια θα μαζέψω
Α! Και τις σκιές απʼ τα παγόνια.
Ω! Και τι ήταν δικό σου…
Βαριά η αγάπη σου
Βαριά η αγάπη σου
βαριά η αγάπη σου
σα δαχτυλίδι αίμα.
Βαριά η αγάπη σου
σα σκιά που δεν κινείται.
Ο ήλιος δύει.
Πώς να λύσω τα κόκαλα της σκιάς;
Βαριά η φωνή σου
με σέρνει στα βρύα των κορμών
σα να ʽμια δεμένη λοξά
σε άλογο άσπρο.
Και τρέχει, τρέχει μες στα δέντρα
Αχ, άσπρο…
…Την οποία Μαριάννα Κορομηλα, πρόσφατα, οι κύριοι της ΕΡΤ ανακοίνωσαν μετά από 31 χρόνια δια τηλεφώνου ένα ωραίο πρωί οτι απολύεται….Ευτυχώς ξεσηκώθηκε ο κόσμος και οι εφημερίδες…
Δεν θέλω τρίμματα
θέλω δυο μάτια ολοκαυτώματα…
και μια συνηθισμένη καλημέρα
Ρ.Παπανικόλα
Υ.Γ Τι σχόλιο άραγε αντέχει σε τέτοιους στίχους;
Σιωπή.
katapliktiko aytes oi douleies einai politismos bravo se olous
Καλημέρα σας !
Οκύκλος ”Μπλε ” είναι εξαιρετικός . Είμαι μουσικός , και σκέφτομαι να την διδάξω και να την παρουσιάσουμε με τη χορωδία του χρόνυ , σε σύμπραξη με λρικούς τραγουδιστε΄ς .
Θα ήθελα σας παρακαλώ να με παραπέμψετε σε κάποια ιστοσελίδα που να αναφέρει σε τι ακριβώς αναφέρεται . Εχει σχέση με κάποιο συγκεκριμένο γεγονός ή λογοτέχνημα , ή είναι απλά τραγούδια γενικού περιεχομένου ;
Ευχαριστώ πολύ .
Μαρία Κοκολάκη