Ένα τραγούδι για το χειμώνα
Όχι δε φταίει η μαμά μου
ούτε όπως λενε οι γιατροι
και όπως θέλει να πιστεύει ο μπαμπάς μου
μια ορμονική διαταραχή
Όχι δε φταίει η ομορφιά μου
κι οι τρόποι μου οι κουνιστοί
ούτε κι ο παιδικός μου φίλος ο Γιωργάκης
που χαϊδευόμαστε μικροί
Μοναχογιός μικρoμεσαίων
με καθωσπρέπει ανατροφή
όμως με δείχναν και γέλαγαν στο σχολείο
και με φωνάζαν αδερφή
Γιατί δεν πήρα το ρολάκι
που μου πασάραν οι πολλοί
να παίζω το γαλάζιο αγοράκι
με την βαρβάτη την ψωλή
Έχω ένα τσίρκο στην καρδιά μου
με πήρε μπάλα η αλλαγή
έβαλα σιλικόνη στα βυζιά μου
κι έφτιαξα ψεύτικο μουνί
Καταναλώνομαι τις νύχτες
με την δικιά τους συνταγή
εγώ πουλάω τα όνειρά μου στους ξενύχτες
κι αυτοί γαμάνε μια πληγή
Ξενοδοχείο η αγκαλιά μου
για καμικάζι εραστές
κι έχει φρικάρει η σπιτονοικοκυρά μου
μ’ εμένα και τους εμπρηστές
Έχω ένα πόνο στην κοιλιά μου
τη νιώθω να εγκυμονεί
θ’ απλώσω στην ταράτσα τ’ άντερά μου
με μανταλάκια χιαστί
και θα κρεμάσω τα ερμαφρόδιτα μωρά μου
η πρώτη μάνα τραβεστί
**
Ανακωχή
Πλέκω στιχάκια με κάποιο χιούμορ
μ’ αρχή και τέλος σαν τον Αίσωπο
Νιώθω σαν κάτι γκομενούλες του σαράντα
που πλέκαν κάλτσες για το μέτωπο
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
για δες πως με κοιτάει η σπιτονοικοκυρά
Κοίτα ποιοι παίρνουν τα τραγούδια μου, μωρό μου,
και τα πουλάνε σαν απορρυπαντικά
Γιατί θαρρείς ότι δεν κόβω τα μαλλιά μου
γιατί φοράω σκουλαρίκια χαϊμαλιά
Είμαστε αιχμάλωτοι στο σπίτι μας, μωρό μου,
και πρέπει να `χουμε σαφή διακριτικά
Μα όσο υπάρχουν απλωμένα στα μπαλκόνια
των πολυκατοικιών, άσπρα σεντόνια
δε φοβάμαι
άραγε μέχρι πότε αλήθεια θα κρατήσει
αυτή η ανακωχή μεταξύ των ενοίκων
Πλέκω στιχάκια κι έχω ένα φόβο
να μη χτυπήσει το τηλέφωνο
και ειν’ ο τύπος απ’ το κράτος που ελέγχει
αν υπακούει το φερέφωνο
Έχουμε πόλεμο, μην το γελάς, μωρό μου,
να μην αφήνεις το παράθυρο ανοιχτό
Κοίτα πώς κρέμονται οι αυτόχειρες φαντάροι
με τις θηλιές απ’ της σημαίας τον ιστό
Οι παλιοί μας φίλοι για πάντα φύγαν
κουνώντας μαντηλάκι καλαματιανό
Παίζουμε μόνοι μας στο θέατρο, μωρό μου,
κι οι θεατές θα βλέπουν κάποιο τελικό
**
Σαν το Σαμουήλ στο Κούγκι
Σαν τον Σαμουήλ στο Κούγκι
μπαίνω μέσα στο μπουζούκι
με ταξίμια, με φυτίλια
με βυζαντινά καντήλια
Στο βυζί του αμπαρωμένος
θα πετάξω το καπάκι,
κάλλιο να `μαι πεθαμένος
παρά Αμερικανάκι
Ω, ρε τι θα γίνει απόψε
πάρ’ την τράπουλα και κόψε
Οι ρηγάδες κι οι βαλέδες
Μ’ αναμμένους αργιλέδες,
θα την πάρουμε την Πόλη
για να σφίξουνε οι κώλοι
Μες στα μπαρ δεν μπαίνει ούτι
γιατί γίνεται μπαρούτι
Με του μπουζουκιού το σκάφος
πλέω την Αχερουσία,
πάω να βρω τους πεθαμένους
να μου δείξουν την ουσία
Θέλω ζόρικα ντουέτα
Τζίμη Χέντριξ Βαμβακάρης
κι όχι αδελφές Κατσάμπα
να περνάει η ζωή μας τσάμπα
Ω, ρε τι θα γίνει απόψε
πάρ’ την τράπουλα και κόψε
Οι ρηγάδες κι οι βαλέδες
Μ’ αναμμένους αργιλέδες,
θα την πάρουμε την Πόλη
για να σφίξουνε οι κώλοι
Μες στα μπαρ δεν μπαίνει ούτι
γιατί γίνεται μπαρούτι
**
Φασπίντερ και ξερό ψωμί
Τρίζουν τα κόκαλα του Μακρυγιάννη
του Μπαρμπαγιάννη του Κανατά
κάτι ξενέρωτοι Αμερικάνοι
κάτι ροκάδες του κερατά
πήραν φαλάγγι μπαγλαμάδες και μπουζούκια
μα δεν πειράζει πατριώτες είμαστε εφτάψυχοι
Φράνσις Φορντ Κόπολα Ράινερ
Βέρνερ Φασμπίντερ και ξερό ψωμί
Πόσο θ’ αντέξουνε ο Μάρκος κι ο Τσιτσάνης
δεν έχουν κάνει ούτε ένα videoclip
σαν τα κοράκια σου χιμάνε όταν πεθάνεις
οι κομπανίες με τους πράκτορες της Κ.Υ.Π
Γίναν οι μάγκες φεμινίστριες με ταγάρια
μα δεν πειράζει πατριώτες
είμαστε εφτάψυχοι
Φράνσις Φορντ Κόπολα Ράινερ
Βέρνερ Φασμπίντερ και ξερό ψωμί
Με σέξι πόζες κοριτσιών στην Ελασσόνα
με Παλαιστίνιο εραστή εκτελεστή
θα καβαλήσουμε κι ετούτο το χειμώνα
μπροστά στην τηλεοπτική μας θαλπωρή
σαν τους ανάπηρους που βλέπουνε αγώνα
μα δεν πειράζει πατριώτες
είμαστε εφτάψυχοι
Φράνσις Φορντ Κόπολα Ράινερ
Βέρνερ Φασμπίντερ και ξερό ψωμί
****
Φυσική Ιστορία
Είμαι σε μια γλάστρα στο σαλόνι
άντε το ταβάνι με πλακώνει
Το αίμα μου έχει γίνει χλωροφύλλη
άντε με ποτίζουν κάτι φίλοι
Μ’ έχουνε στριμώξει στη μεσοτοιχία
μ’ έχει μαραζώσει η ακινησία
Αχ, πού να τ’ απλώσω τα κλαδιά μου
μου `χουνε κλαδέψει την καρδιά μου
Μ’ έχουνε φυτέψει δημοσιογράφοι
χάλαγα τη μόστρα έπεφτα απ’ το ράφι
Μ’ έχουνε φλομώσει ζιζανιοκτόνα
για να μη μιλάω, να μην έχω στόμα
Οι χειμερινοί οι κινηματογράφοι
κάθε καλοκαίρι μ’ αγαπούν το γράφει
Τώρα που οι ταμπέλες έχουν κατέβει
χίλια ραντεβού σ’ ένα Σεπτέμβρη
Οπα, όπα είπα λέω,
όπα, τραγουδάω και κλαίω
**
Το βουνό της Αφροδίτης
Τα μάτια σου, τα χέρια σου,
τ’ αστέρια, τα μαχαίρια σου
χιλιοτραγουδισμένα και χιλιοειπωμένα
Το αίμα σου, οι αγώνες σου,
τα χείλια κι οι αγκώνες σου
χιλιοτραγουδισμένα και χιλιοειπωμένα
Όμως γι’ αυτή τη μαύρη τρύπα στο διάστημα
στο διάστημα ανάμεσα στα πόδια σου
δεν τραγουδάει κανένας
Γι’ αυτό το άβατο βουνό της Αφροδίτης
που θέλει να `σαι ορειβάτης να `σαι δύτης
δεν τραγουδάει κανένας
Για τις φωτιές και τις εκρήξεις του
για τις συσπάσεις τις εκκρίσεις του
δεν τραγουδάει κανένας, άκου λοιπόν εμένα
Το βουνό δεν είναι γλάστρα
είναι ο ουρανός με τ’ άστρα
το βουνό είναι βενζίνη
φάρος που αναβοσβήνει
Το βουνό είναι πηγάδι
σε παράδεισου λιβάδι
το βουνό σέρνει καράβι
που σε κουβαλάει στον `Αδη
**
Χημεία και τέρατα
Θα γίνουνε σημεία και τέρατα
τα σπίτια μας βγάλανε κέρατα
στις ταράτσες, στις ταράτσες
Οι Δούρειες τηλεοράσεις μας
θα φέρουνε στις διαστάσεις μας
τα δαιμόνια, τα δαιμόνια
Απ’ τις οθόνες ξημερώματα
θα βγούνε κάτι εξαμβλώματα
στα σαλόνια, στα σαλόνια
Tου Εωσφόρου τα οράματα
σε στοιχειωμένα ολογράμματα
μας κοιτάνε, μας κοιτάνε
Τις πόρτες κλείνουν τα φαντάσματα
εξάρες ρίχνουν στα χαλάσματα
με τρία ζάρια, με τρία ζάρια
Θα γίνουνε σημεία και τέρατα
τα σπίτια μας βγάλανε κέρατα
στις ταράτσες, στις ταράτσες
**
Το τρένο
Ανάσκελα πεσμένος
στις σιδηροτροχιές
και το φεγγάρι από πάνω μου αναμμένο,
νύχτα, χειμώνας, άπνοια,
πένθιμες μουσικές
κι εγώ κουφάρι ζωντανό να περιμένω
Εικόνες από έρωτες
δήθεν κι ακρογιαλιές
το τελευταίο μου τσιγάρο δαγκωμένο,
πρεζόνια και εισπράκτορες,
γριές υστερικές,
στις ράγες και στις φλέβες μου
το στρίγκλισμα των φρένων
Κάνε κάτι λοιπόν να χάσω το τρένο
κάνε κάτι να χάσω το τρένο!
**
Αέρα
Κατοχηκόπληκτες, υστερικές μητέρες
με μπαμπούλες και φοβέρες
Χαμπουργκεροαναθρεμμένα αγοράκια
ελληνάκια, μογγολάκια
Δεν τραβάει η ομάδα
αχ Ελλάδα, αγελάδα
δεν τραβάει η εθνική
θέλουμε αλλοδαπό προπονητή
Πατριώτες εφ’ όπλου λόγχη, να πάρουμε ξανά
το Σύνταγμα, την Πλάκα, το Μετς, τον Πειραιά
το έπος του σαράντα μας οδηγεί ξανά
αέρα, αέρα δεν έχουμε αέρα
Τσανακογλύφτες πιάσανε τα πόστα
δέκα σόγια μια κομπόστα
αλλαγή μόνο για μόστρα
κάτσε Αντρέα, σήκω Κώστα
Δεν τραβάει η ομάδα
αχ Ελλάδα, αγελάδα
δεν τραβάει η εθνική
θέλουμε αλλοδαπό προπονητή
Πατριώτες εφ’ όπλου λόγχη, να πάρουμε ξανά
το Σύνταγμα, την Πλάκα, το Μετς, τον Πειραιά
το έπος του σαράντα μας οδηγεί ξανά
αέρα, αέρα δεν έχουμε αέρα
Αέρα, αέρα δεν έχουμε αέρα
**
Είμαι γυφτάκι
Είμαι γυφτάκι στην Πανεπιστημίου
με τα τραγούδια, πατσαβούρια μου, γυαλίζω το παρμπρίζ
και τα όνειρά σας σε στάσεις λεωφορείου
με τα λουλούδια, τα κουλούρια μου, πουλάω και την ψυχή μου
Στα παιδιά σας σε τάφους Γυμνασίου
τα σουσαμένια μου μπουμπούκια βουτηγμένα σε χολή
γλώσσα σφουγγάρι, δαίμων του κυλικείου
στο μαυροπίνακα καρφώνω τους σπασίκλες μαθητές
Και τα τσιράκια του άρχοντα ηλιθίου, τους κοπαδίτες
τους μουγκούς, τους σιωπηλούς πλειοψηφούντες
δουλειές με φούντες, μπαίνω με τα τσαρούχια
στο σαλονάκι της Ευρώπης μια ζωή πρετ α πορτέ
με περιμένει
Κάνω παιχνίδι με λόγια και με νότες
έχω κρυμμένα τραγουδάκια στα μανίκια, στα μπατζάκια
γητεύω κότες, άγουρα κοριτσάκια
και τα φυτεύω στο κρεβάτι με τα κέρατα να εξέχουν
Στα τασάκια από έρωτες καπότες
με γουρουνάκια κουμπαράδες να κυλιέμαι στα λεφτά
βαράω κουδούνι στης καφετζούς της πόρτες
η σκονισμένη νεολαία σαβανωμένη συνολάκια
Κάνει νάζια σε ντίσκο καρμανιόλες
θεατές και νικημένοι, ονειρώξεων λεκέδες
είμαστε όλες ένα μάτσο βιόλες
σας σιχάθηκε η ψυχή μου, καρκινάκια του πλανήτη, σκατοκαριόλες
**
Κάγκελα παντού
Δεκαπέντε χιλιάδες και μία
στραβάδια απολύομαι
τριαντά τρία χρονάκια θητεία
στραβάδια απολύομαι
Όλο εμένανε σηκώνει
να πω μάθημα η δασκάλα
θα τη σφάξω σαν κουνέλι
και θα βγω να παίξω μπάλα
Κάγκελα, κάγκελα, κάγκελα παντού
και τα μυαλά στα κάγκελα
του αόρατου εχθρού
Βούλγαροι, Βούλγαροι,
χανούμισσες βαζέλες
όλο το έθνος προσκυνάει
σώβρακα και φανέλες
Είμαστε η αδικημένη
γενιά του εξήντα
δίχως κατοχή και πείνα
χωρίς ρετσίνα
Τα μπούτια σου Μαρία
σκοπιά καψιμί αγγαρεία
Δεκαπέντε χιλιάδες και μία
στραβάδια απολύομαι
τριαντά τρία χρονάκια θητεία
στραβάδια απολύομαι
Μια ζωή παρουσιάστε
σαν εκπαιδευμένος σκύλος
εγώ δε θα πάρω άλλο
φχαριστώ δεν είμαι φίλος
