Ένα τραγούδι για το χειμώνα 

Όχι δε φταίει η μαμά μου
ούτε όπως λενε οι γιατροι
και όπως θέλει να πιστεύει ο μπαμπάς μου
μια ορμονική διαταραχή

Όχι δε φταίει η ομορφιά μου
κι οι τρόποι μου οι κουνιστοί
ούτε κι ο παιδικός μου φίλος ο Γιωργάκης
που χαϊδευόμαστε μικροί

Μοναχογιός μικρoμεσαίων
με καθωσπρέπει ανατροφή
όμως με δείχναν και γέλαγαν στο σχολείο
και με φωνάζαν αδερφή

Γιατί δεν πήρα το ρολάκι
που μου πασάραν οι πολλοί
να παίζω το γαλάζιο αγοράκι
με την βαρβάτη την ψωλή

Έχω ένα τσίρκο στην καρδιά μου
με πήρε μπάλα η αλλαγή
έβαλα σιλικόνη στα βυζιά μου
κι έφτιαξα ψεύτικο μουνί

Καταναλώνομαι τις νύχτες
με την δικιά τους συνταγή
εγώ πουλάω τα όνειρά μου στους ξενύχτες
κι αυτοί γαμάνε μια πληγή

Ξενοδοχείο η αγκαλιά μου
για καμικάζι εραστές
κι έχει φρικάρει η σπιτονοικοκυρά μου
μ’ εμένα και τους εμπρηστές

Έχω ένα πόνο στην κοιλιά μου
τη νιώθω να εγκυμονεί
θ’ απλώσω στην ταράτσα τ’ άντερά μου
με μανταλάκια χιαστί
και θα κρεμάσω τα ερμαφρόδιτα μωρά μου
η πρώτη μάνα τραβεστί

Επιτομή

Θάλασσα άψυχη

με ορίζει στη μνήμη

Φέρνω στον κόσμο

άγουρα παιδιά

στιχάκια ελεήμονα

προγόνους δίχως σόι

*

Ταυτοτικό

Της Ιστορίας το σάβανο
εγώ, η άωρη ντύθηκα
και ρίχτηκα στη θάλασσα,
Θεού δραπέτης ή προφήτης

Έφερνα στην κοιλιά μου
σαπρόφυτα παιδιά
έμβρυα αναπάντητα
πλανήτες και νεφέλες

Ανέμιζε η μαντίλα μου
σε όνειρο ακάτεχο
τα μάτια μου καθρέφτιζαν
ανάγκης αυταπάτες

Του Οδυσσέα ο καρπός,
μιας Πηνελόπης κόρη
αχρείαστη εγώ,
υπόμνημα στον Χάρο

Στην έρημο γέννησα
ορφάνια και ντροπή
παράσιτα όστρακα
δηλώσεις μετανοίας

Αιώνες μετά τον άνθρωπο …

Κιμμερία

[Cimmeria]

                                                «Mein Sohn, es ist ein Nebelstreif»

                                                                        Goethe, Erlkönig

Άβυσσο άξαφνη απιθώνω

ανάμεσα σε δυο βάτα γειτονικά. Απλώνω

πέπλο τυφλό στη θάλασσα πάνω,

έτσι που πια να μη γνωρίζεις πού τελειώνει

κι αρχίζει η θάλασσα κι ο ουρανός. Γεμίζω

τη σιωπή με δίνες συγκεχυμένες,

βήματα βουβά και πνιχτούς αναστεναγμούς.

Κάθε φωνή (σου είναι ακατάληπτες, κι ούτε καμιά τους

κατανοείς από πού προέρχεται) σου μοιάζει

θρήνος ή απειλή. Κι αν καμιάν αναλαμπή

πιστέψεις κάποτε πως νιώθεις, ψευδαίσθηση είναι

και διαμιάς σβήνει, αφήνοντάς σε

στη σκιά τη νοτερή, καθώς συμβαίνει

στου πυρετού το κατώφλι: γιατί κι εκεί με συναντάς.

Μια βεβαιότητα σου δίνω μοναχά:

πώς όλα είν’ αβέβαια. Ευτυχία, δυστυχία

είν’ εξίσου τυλιγμένες μες στη δικιά μου την καταχνιά.

Ποιαν από τις δυο θα συναπαντήσει

το χέρι σου καθώς προχωρά ψηλαφητά;

Τούτο ας είναι για σένα παρηγοριά (ή προειδοποίηση):

κανένα κράτημα δεν είναι στέρεο∙ το καθετί

αέναα μέσα σε κάτι άλλο διαλύεται.

Ιδού ο χρησμός μου για τη μοίρα σου

του ανδρός.

Κι όμως το στήθος μου

είναι γλυκό και τ’ αγκάλιασμά μου

δελεαστικό, σαν μέσα του σε καλώ

να χαθείς, δίχως να ξέρω

μήτ’ εγώ η ίδια, αν εκεί μέσα θα βρεις τη γαλήνη

ή μια πτώση δίχως τέλος.

ΠΟΥ ΝΑ ΚΟΙΤΑΞΕΙΣ ΤΩΡΑ

Πού να κοιτάξεις τώρα!
Όπου κι αν γυρίσεις τη ματιά σου,
η ψυχή σου σπαρμένη θάνατο!
Όλος αυτός ο όλεθρος γύρω σου
τίνων όνειδος;
Τα χαλάσματα που πατάς ξυπόλυτος,
τον μπαζωμένο τάφο
με συντρίμμια–
με τους γονείς και τ’ αδέρφια σου–
και με τ’ άλλα τα παιδιά–
τα παιδιά που παίζατε μαζί–
τίνων έργο είναι;
Γιατί;
Γιατί τους θάψανε με βόμβες;
Πού να κοιτάξεις τώρα!
Η ζωή τριγύρω σου ψάχνει τα κομμάτια της!
Το παιδάκι που ’ναι σκυμμένο δίπλα σου–
και το παιδάκι που φεύγει τρέχοντας–
στον ίδιο τάφο ξυπόλυτα πατάτε!
Ξυπόλυτο και το παιδάκι που κείτεται ασάλευτο–
δεν το αναζήτησε κανείς!
Το χεράκι του…
κοίτα!…
δεν γράφει κάποιο όνομα.
Όρθιος!
Ακίνητος!
Η παιδική ματιά σου
παγωμένη!…
στο βάθος!…
στα γκρεμισμένα όνειρα–
στη Λωρίδα της Γάζας–
στο απέραντο νεκροταφείο–
στους χιλιάδες νεκρούς και αγνοουμένους–
εκεί!…
εκεί που παίζουν τώρα ξυπόλυτες ψυχές.
Πού να κοιτάξεις τώρα!
Τα παιδιά που είδες
δεν ήτανε σκυμμένα σε παιχνίδι,
δεν έτρεχαν ξέγνοιαστα γελώντας·
τα παιδιά που είδες
ήταν σκυμμένα με απορία στα παιχνίδια των μεγάλων,
έτρεχαν κυνηγημένα στους κανόνες του θανάτου τους!
Τα παιχνίδια των μεγάλων πόσο αταίριαστα με τα δικά σας–
δεν ξέρουν να ‘‘σκοτώνουν’’–
δίχως διάκριση…
σκοτώνουν τα ίδια τα παιδιά–
σκοτώνουν το παιχνίδι.
Ίσως αυτοί που ‘‘παίζουν’’ τώρα
ποτέ τους να μην ήτανε παιδιά,
ποτέ τους να μην παίξανε στ’ αλήθεια,
ποτέ τους να μην αγγίξανε αληθινό παιχνίδι.
Πού να κοιτάξεις τώρα!
Όπου κι αν γυρίσεις τη ματιά σου,
η ψυχή σου θερίζει θάνατο!
Όλος αυτός ο όλεθρος γύρω σου,
τί όνειδος!…
Τί όνειδος για μας!!!

Θέατρο Εκάτη, Εκάτης 11, πλ. Κυψέλης, τηλ. 2106401931. Κάθε Σάββατο στις 9 μ.μ. και Κυριακή 7 μ.μ.

Δράμα μεγάλης δραματικής δύναμης και αρίφνητου πόνου. Κανένα άλλο έργο του Ίψεν δεν συγκεντρώνει τόσο σπαραγμό και συμπόνια. Οι ήρωες έχουν τρυφερότητα, οίκτο, εγωισμό και σκληρότητα. Δυνάστης η φτώχεια με επενδυτή τα όνειρα. Το έργο παρουσιάζει την ψυχική καταρράκωση μιας οικογένειας που συντηρείται με αυταπάτες που τις συμβολίζει μια σακατεμένη αγριόπαπια που την φυλάνε στην σοφίτα τους, και την φροντίζουν η εγγονή Έντβιγκ και παππούς Έκνταλ. Η αγριόπαπια, είναι το τραγικότερο σύμβολο του ζωτικού ψεύδους. Ο παραμικρός φθόγγος αλήθειας αποκαλύπτει την ψυχική τους διάλυση και συντρίβει το κίβδηλο κόσμο τους…

Το δράμα παίζεται στο σπίτι ενός αποτυχημένου φωτογράφου του Γιάλμαρ Έκνταλ που έχει μια επίφαση ευτυχισμένης ζωής που την καλύπτει η στίλβη των ψευδαισθήσεων και της αυταπάτης. Καταρρέουν τα πάντα, όταν εισβάλει ένας ιδεαλιστής ο Γκρέγκερς Βέρλε και φανερώνει την αλήθεια και τους εξοντώνει. Η Γκίνα, η γυναίκα του Γιάλμαρ, ήταν ερωμένη του πατέρα του, του Γέρο Βέρλε. Αποδεικνύει πως η κόρη του η Έντβιγκ δεν είναι δικό του παιδί και έτσι έρχεται η καταστροφή. Η μικρή Έντβιγκ μαθαίνοντας την αλήθεια αυτοκτονεί.