ΑΥΤΟΚΛΗΤΟΙ ΣΩΤΗΡΕΣ

Σε περισπούδαστους καιρούς και εποχές δικαιωμένες
με συστάσεις, υποδείξεις, αναγκασμούς και απειλές,
εκεί όπου οι σκιές δογμάτων, ρητών και σοφιστείας
γίνονται τρόπος σπουδής και εφαρμόσιμης συνταγής
για μια εφήμερη προσδοκία και εντελλόμενη συμπεριφορά,
συνθέτουμε μια ρηχή και ασπούδαστη καθημερινότητα,
πρεσβεία στην ευπείθεια και συνύπαρξη στην ομοδοξία.

Με ανυπόκριτους λογισμούς και μνήμες προικισμένες,
στην αναρώτηση για τις συνήθειες και τις κοινές λατρείες,
στην ιστορία καταφεύγουμε διέξοδο κι απάντηση να βρούμε
σ’ αυτήν που έρευνας ιερείς ιχνηλάτισαν και βρήκαν
σε κώδικες βαθιά μυστικούς και πολυσέλιδες βιογραφίες,
ωραιοποιήσεις, μεταφορές, σχήματα και συμβολισμούς,
αιτιολογίες να έχουμε κι εμείς στους συμβιβασμούς μας.

Η πλουραλιστική συμβίωση ως εχέμυθη αναγνώριση
σε μια κοινωνία ασφαλή με συνείδηση του χρέους,
χωρίς κρησφύγετα αναγκών και καταφύγια επινοήσεων,
με ώριμες παραδοχές, συμφωνίες και αντιστίξεις,
μένει αποζήτησης μορφή και ανεπάρκειας ύστερη γραφή,
ακολουθία συμβατή με εύπεπτες ρήσεις και ευχολόγια
στους ήχους της παράδοσης και της αλληλουχίας.

Στης αυταρέσκειας την οίηση και την εγωπάθεια,
με συνέχεια και συνέπεια σε αναδρομές και επιδείξεις
και τον εφησυχασμό αποδοχή ασφάλειας και τάξης,
βρίσκουν επίκληση και στέγασμα αυτόκλητοι σωτήρες
ως μέντορες και ταγοί, επίδοξοι και σώφρονες ηγέτες,
με γαλαντόμες ρήτρες τιμής, ισότητας και δικαιοσύνης
την απότοκη αγωνία μας σε σιωπή να φαλκιδέψουν.

*
ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΦΩΝΗ

Γλυκό κελάηδισμα η ζωή, ,
μυριόστομο,
αντίλαλος,
απόηχος.

Αγλάισμα η σκέψη στην ψυχή,
υμνωδία,
φωτοδότρα,
οδηγήτρα.

Λάμπρισμα οι πόθοι και οι καημοί,
ελπιδοφόροι,
ονειρόγιομοι,
πολυσήμαντοι.

Αρμένισμα τα όνειρα και εντρυφή,
ιδεολογία,
δικαίωμα,
ελευθερία.

Και αγγέλθηκαν άστατοι καιροί,
υποκρισίες,
προσποιήσεις,
παραιτήσεις.

Στην καρδιά η βαθιά ρωγμή,
παιδεμός,
απόγνωση,
απελπισία.

Στόμα βουβό και ματιά θολή,
προσωπική,
ομαδική,
συλλογική.

Ανάγκη πρώτη και η αποδοχή,
ανερώτητη,
ευσχήμονη,
προσήκουσα.

Κι όμως θα χαράξει η αυγή,
ηλιόσταλτη,
ταγμένη,
προορισμένη.

Σύστοιχη η ελπίδα με την ευχή,
μακαρισμός,
ευδοκίμηση,
επιτέλεση.

Χαρμόσυνο άκουσμα και η βοή,
συνάθροιση,
συνομιλία,
συμφιλίωση.

Ο λόγος μας ελεύθερη φωνή,
έκφραση,
τελετουργία,
αρμονία.

Και η πίστη μας ελεύθερη φωνή,
συντεταγμένη,
εκκωφαντική,
μελωδική.

Με την αλήθεια ελεύθερη φωνή,
αμφισβήτηση,
αποζήτηση,
ολοκλήρωση.

*

ΧΩΡΙΣ ΦΥΓΗ

Κι αν ξεχασμένο πετροχελιδόνι
σε πετροβόλησε ρηχή η ζωή
και χάραξε μικρό και κλειστό αλώνι
της ψυχής σου την πλατιά αυλή,
*
και αν το στρατοκόπι σου είναι μικρό
στο στενό της μοναξιάς σοκάκι
και όλο να ψάχνεσαι στο γυρισμό
χωρίς να σημαδεύεις στο δρομάκι
*
τον ίσκιο σου τον πλατύ και κυματιστό
που απλώνεται περίγραμμα πιο πέρα
για έναν άλλο και πρωτόγνωρο εαυτό
σε μια αφρόντιστη και περίεργη ημέρα,
*
μην κρεμαστείς κοντό γερτό καλάμι
βαθιά ανάσα να πάρεις απ’ τη γη,
μην πέσεις ξερό στάχυ σε παλάμη
που μένει πάντα αχόρταγη και κλειστή.
*
Τράβα στους δισταγμούς μαχαίρι,
στους φόβους σου δώσε αναβολή
και με τις υποψίες απλωμένο χέρι
ακούμπησε τις σκέψεις σου στην πληγή,
*
γιατί οι πόθοι είναι γλυκοφίλημα
στην ευπείθεια και του λογισμού την τάξη
αλλά και η απόγνωση κρυφομίλημα
σε κάθε θεωρία όψιμη και πράξη.
*
Της μοναξιάς ιδέες δημιουργικές
ως ευδόκιμη ρήτρα και πρεσβεία,
ολοκλήρωνε σε προσωπικές στιγμές
και μην αρνηθείς του πειρασμού τη βία.
*
Πολύστρατο το κλειστό σου αλώνι,
με περάσματα και η νύχτα, χωρίς φυγή
και μείνε μόνος εκεί που θα σε δικαιώνει
η αυτογνωσία, με πεποίθηση κι απαντοχή.