[Ρούχα που είχαν συγκεντρώσει οι Βαρωσιώτες ως βοήθεια για τους πρόσφυγες της Κερύνειας κατά την πρώτη φάση της εισβολής βρίσκονται ακόμη στο Λύκειο Ελληνίδων της Αμμοχώστου. Κείμενο και Φωτογραφία: Κώστας Κωνσταντίνου/εφημερίδα «Πολίτης»]

`

Θεατρικὸ

Ροῦχα στὸ θέατρο τῆς Ἀμμοχώστου

πενήντα χρόνια τώρα σκονισμένα

σωμάτων σχήματα ἔχουν φυλαγμένα

χεράκια ἐπίμονα πικρὰ τοῦ νόστου.

 

Ἄ, καὶ λουσμένα νά ’ντυναν τὸ δίκιο

σὰν τὰ βραχάκια τὸ ἀρχαῖο τὸ κύμα

ψάλε, μικρέ, ἐπίμονα τὴ ρίμα

ἐπίμονα, σὰν ἄλλο ἀπολυτίκιο.

 

Ὁ Ἅγιος Ἀγνοούμενος γιορτάζει

μέσα στοῦ Ἁη-Λιᾶ τὸ ἄδειο ἐρημοκκλήσι

ματώνει ὁ ἑσπερινὸς τὴ δύση·

 

κομμοὺς πενήντα ἡ μάνα του συνάζει

στῆς τραγωδίας τὴν πληγὴ μελίσσι

κι ὁ ἀπὸ μηχανῆς θεὸς σκουριάζει.

 

20-7-2024

***

 

Τὸ βιολὶ στὴν Ἀμμόχωστο

 

τοῦ Γιάννη Κιαγιᾶ

 

Τὸ βιολὶ στὴν Ἀμμόχωστο

τόσα χρόνια τί παίζει

καὶ λυγάει τὸ τραγούδι του

τ’ ἀδειανὸ τὸ τραπέζι.

 

Καὶ μετράει κι ἀπόκαμε

παιδικὸς μετρονόμος

τόσο ἀργὸς κι ἀδιάφορος

ὁ ἀνθρώπινος νόμος.

 

Δοξαριὲς ποὺ στερήθηκα

μόνες κι ἐγκλωβισμένες

ἀπὸ κεῖ ποὺ γεννήθηκα

μὲ καλοῦν βραχνιασμένες

 

καὶ γυρεύουν τὰ χέρια μου

ν’ ἀκουστεῖ τὸ φινάλε,

σὲ ζητῶ, κυρ-Ἀλέξανδρε,

ἀπ’ τὴ Σκιάθο σου ψάλε,

 

στὸ γαλάζιο σου τὸ χαρτὶ

ἄλλο  διήγημα δός μου

νά ’χουν κάπου ἐδῶ τελειωμὸ

τὰ πάθια κι οἱ καημοὶ τοῦ κόσμου…

 

3-1-2011

 

************************************

 

 

Σημειώσεις

 

Ἀφορμὴ γιὰ τὸ «Θεατρικὸ» ἀποτέλεσαν δημοσιευμένες φωτογραφίες ἀπὸ τὸ 2020: «Συγκλονιστικές εικόνες: Τα ρούχα των Κυπρίων στο Βαρώσι, όπως τα άφησαν 46 χρόνια πριν», https://www.lifo.gr/now/world/sygklonistikes-eikones-ta-royha-ton-kyprion-sto-barosi-opos-ta-afisan-46-hronia-prin

Τὸ παλαιότερο ποίημα,  «Τὸ βιολὶ στὴν Ἀμμόχωστο», ὁ Γιάννης Κιαγιάς* συμπεριέλαβε στὸ βιβλίο γιὰ τὸν πατέρα του, τὸν ἀγωνιστὴ δάσκαλο Ἀλέξανδρο Κιαγιά. (Ἰωάννη Ἀ. Κιαγιᾶ, Ἀνδρέα Κασουλίδη, Ἀλέξανδρος Κιαγιᾶς – 1920-2010 – Ζωὴ καὶ προσφορά, ἐκδ. Αἰγαῖον, Λευκωσία 2012).

* Σὲ ὑποσημείωση, ἀναφέρει: «Τὸ βιολί, αὐθύπαρκτο ἀντικείμενο καὶ ὄργανο μουσικῆς, ἔμεινε στὰ κατεχόμενα. Ἐπανῆλθε σὰν ἐνεργὸς μνημονικὴ παρουσία, χάρη στὴν προσπάθεια τῆς μεγάλης φίλης τῆς Κύπρου Ἀναστασίας Κόκκινου. Ἡ μουσικός, φυσικὸς καὶ λογοτέχνης κα Κόκκινου, ὁρμώμενη ἀπὸ μία βραχεῖα ἀφήγηση τοῦ γράφοντος γιὰ τὸ βιολί του, ποὺ παρέμεινε στὴν Ἀμμόχωστο, συνέθεσε ἕνα γλυκύτατο μουσικό κομμάτι, μελοποιώντας τοὺς δικούς της στίχους. Τὸ ἔργο αὐτὸ παρουσιάστηκε γιὰ πρώτη φορὰ στὴν Πνευματική Ἑστία Σπάρτης, στὶς 3 Ἀπριλίου 2011, σὲ ἐκδήλωση πρὸς τιμὴν τοῦ μεγάλου μας Ἀλεξάνδρου Παπαδιαμάντη». (ὅ.π., σσ. 95-96).

 

από Σπύρος Αραβανής
1 Σχόλιο