Κώστας Μαντζάκος, “Περιμένοντας το νυχτερινό λεωφορείο για τα προάστια”

1. Διάψευση
Μερικές φορές μ’ αρέσει να παίζω ένα παιχνίδι, προσπαθώντας να μαντέψω τη στάση που θα κατέβουν οι επιβάτες στο λεωφορείο. Απ’ την εμφάνιση, τον τρόπο που κάθονται, αν κοιτάζουν κάθε τόσο την οθόνη με το δρομολόγιο ή πάλι, αν έχουν γείρει στο κάθισμα και μάλλον περιμένουν να φτάσει στο τέρμα.
Δεν είναι πάντα εύκολο. Εκεί που νόμιζες ότι κάποιος λαγοκοιμάται, δίνει μια και τελευταία στιγμή πηδάει έξω, λίγο πριν κλείσει πάλι η πόρτα. Μπορεί εύκολα να ξεγελαστεί κανείς. Μα μήπως μόνο στο λεωφορείο;

2. Μελέτη
Να διαβάσω στο λεωφορείο η να κοιτάω απ’ το παράθυρο; Εξάλλου είναι σχετικά σύντομη η διαδρομή. Ίσως χάσω τη στάση μου, αν αφοσιωθώ στη μελέτη. Όπως και να’χει, αποκλείεται να σε δω να περνάς, έστω και κατά τύχη…

3. Μέτρημα
Δεν είμαι σίγουρος αν είναι το ξενύχτι, που κάνει τη βραδινή επιστροφή στο νυχτερινό τόσο κουραστική. Η διαδρομή δεν είναι ούτε είκοσι λεπτά κι ο δρόμος πάντα ανοιχτός, μα τη νιώθεις σαν ταξίδι.
Σου θυμίζει ότι ανήκεις αλλού η ότι φεύγεις από εκεί που πραγματικά ανήκεις. Μετρώντας τις στάσεις που σε απομακρύνουν…και τις φορές που έχεις σταματήσει στην κάθε μία. Μετρώντας τα χρόνια που έφαγες στα προάστια.

4. Στο τσακ
Μόλις είχε φύγει το νυχτερινό. Δε με νοιάζει τόσο που θα περιμένω για το επόμενο, μα που πρόλαβα να το δω να χάνεται στην ανηφόρα. Μπορεί να πάρω και ταξί. Στο λεωφορείο βέβαια, δε χρειάζεται να μιλήσεις σε κανένα.

5. Η πίσω πόρτα
Κάποτε ο οδηγός αρνείται να ανοίξει πίσω κι ας στεκόμαστε εκεί αρκετοί. Κι αν επιμείνει και δεν προλάβουμε να τρέξουμε μέχρι τη μεσαία, το λεωφορείο φεύγει. Μαθαίνοντας μας να μην περιμένουμε πολλά από μια κλειστή πόρτα.

6. Απόσταση
Τόσο συνήθισα να παίρνω το νυχτερινό απ’ τη στάση Ε, που – αν και δεν υπάρχει πια λόγος να περνάω απ΄ την περιοχή – περπατάω ώρα για να φτάσω στην ίδια αυτή στάση. Όταν δεν βλέπω το νούμερο του λεωφορείου στην οθόνη, ελπίζω κρυφά να το’χω μόλις χάσει. Έτσι θα κάτσω πιο πολλή ώρα στην παλιά σου γειτονιά. Όσο μακριά κι αν έχω τελειώσει το βράδυ μου, επιστρέφω εκεί. Λες και με το περπάτημα καλύπτεται και η απόσταση στο χρόνο.

7. Στρίμωγμα
Το λεωφορείο γεμάτο όρθιους. Συνηθισμένος στην απουσία σου, ποφεύγω να με αγγίζουν- μ’ ενοχλεί, όχι μόνο η επαφή και η ζέστη των άλλων σωμάτων, μα και η αίσθηση ότι κι έγώ είμαι μέρος αυτού του πλήθους. Κι η κρυφή παραδοχή, ότι κάποια στιγμή ένα άλλο σώμα θα αντικαταστήσει το δικό σου.