ΠΑΡΑΘΥΡΑ ΚΛΕΙΣΤΑ
Αφιερωμένο στον εικαστικό Τάκη Γιαλελή
Εξαρχής του είπαν ότι επρόκειτο για πίνακα που απεικόνιζε χαλασμένα, κλειστά παραθυρόφυλλα. Αυτός όμως την είχε ξαναδεί αλλού την εικόνα. Σε ακτινογραφίες με σμπαραλιασμένους θώρακες. Σε ανθρώπινα βλέμματα του φόραγαν παρωπίδες και παλιότερα στον πόλεμο του Σεράγεβο. Πόσες ώρες οι στρατιώτες σημάδευαν τα σφαλιστά παράθυρα κι ας ήξεραν ότι όλοι μέσα κείτονταν νεκροί. Έτσι, είπε ότι κανένα παραθυρόφυλλο δε μπορεί να εμποδίσει τον ήλιο να εισέλθει. Και απέμεινε να παρατηρεί τους στρατιώτες να επιβάλλουν στρατιωτικό νόμο στα σπίτια σημαδεύοντάς τα στα μάτια και θώρακα μιας πόρτας με δυο παραθυρόφυλλα.

ΑΒΥΘΟΣ
Αφιερωμένο στον εικαστικό Τάκη Γιαλελή
Τα φύκια στον βυθό σχημάτιζαν εβένινα πιρούνια. Ελαστικά και ευέλικτα σαν υπόγεια ρεύματα. Εκείνος τόσες βδομάδες καραντίνα είχε φτιάξει μια δεξαμενή με ψεύτικο τεχνητό βυθό κι όποτε ένοιωθε ότι πνίγεται βούταγε μέσα για να σφυγμομετρήσει την αντοχή του. Μετρούσε μέσα του μέρες 41η πρώτη, 42η δεύτερη. Συνέχιζαν οι αριθμοί σε τακτικές αλληλουχίες κι αυτός απλά παρατηρούσε τα φύκια να τον δελεάζουν σαν σειρήνες. Του έλεγαν εισέπνευσε θαλασσόνερο αν είσαι τόσο θαρραλέος στην αποκοτιά, όσο να ζήσεις βαθιά μαζί μας στο απύθμενο βένθος. Στον άβυθο, κοίτα, τίποτα δε μπορείς να προσάψεις για έλλειψη φαντασίας και επαναληψιμότητας. Έτσι, εκείνος επιμελήθηκε να φτιάξει αστέρια για κάθε ανθρώπινη απώλεια, σταυρώνοντας μονωτικές ταινίες στο γυαλί, όπως ντυμένο σταυρωτά με γιαλελί γιλέκο.

SER FELIX
Για το ρεσιτάλ στα Εξάρχεια
Είχε κληρονομήσει τον θείο από το σπίτι του. Είχε μεγάλα μάτια σαν φινιστρίνια. Είχε μια πορτάρα με δόντια αραιά για στόμα. Είχε ένα χαμόγελο ζαχαρί σαν περβάζι. Τα ματοτσίνορα κροτάλιζαν μαύρα γρασίδια και σπίθες από ατσάλι. Κάθε μέρα χτιζόταν πέτρα-πέτρα μ’ έναν τοίχο. Να μην αφήσει κανείς να δει την κληρονομιά. Όχι, δε θα κλέψουν το σπίτι, είπε. Όταν χτίστηκε ολόκληρος πίσω απ’ έναν τοίχο, φρόντισε να αφήσει στον καλόγερο το μαύρο του καπέλο. Όποιος το φόραγε, για πλάκα, θα έβλεπε αυτό το φάντασμα να αδημονεί στα ντουβάρια. Ήταν όσο ζούσε ο Σερ Φέλιξ, ένας κοσμοκαλόγερος με διάφανα ράσα. Πέθανε από υπερβολική δόση κηρύγματος. Πάντα πίστευε ότι ήταν κληρονόμος του θείου πνεύματος στον οίκο του Θεού, αλλά βαθιά μέσα του -απίκο- αντιλαλούσε η πεποίθηση ότι τα ράσα δεν κάνουν πια παπά.

ΓΥΜΝΟ
Μνήμης Γιούλης Βρανά
Της άρεσε να γδύνεται όσο αυτός έπινε τον καφέ του διαβάζοντας εφημερίδα στο απέναντι μπαλκόνι. Σαφώς και ποτέ δε διάβαζε τον κίτρινο τύπο. Απολάμβανε όμως τη γαλάζια γυναίκα που κυμάτιζε αλμύρα σε κάθε κίνηση της πορφυρογέννητης κόμης της. Τού πήρε χρόνια να καταλάβει ότι ο πίνακας που θαύμαζε ήταν μια απλή λαϊκή κουβέντα.

ΤΟ ΚΟΚΚΙΝΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΜΕ ΤΟ ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟ
Μνήμης Γιούλης Βρανά
Η Μαρία όταν πόζαρε γυμνή για τη ζωγράφο, ερυθρίαζε από έρωτα για τον νεαρό γιο που κρυφοκοίταζε από τον κήπο. Το πιο ωραίο τριαντάφυλλο της Μαρίας ήταν τότε το νόθο της παιδί μαζί του.

από Δημήτριος Μουζάκης
10 Σχόλια