Κωστούλα Μάκη, «Λύκος κίτρινος ολόφωτος »,  εκδ. Ισνάφι, 2022

 Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη, «Ηλιοτυπία», εκδ. Μανδραγόρας, 2022

Δανάη- Ουρανία Σκεύη, «Ενσυναίσθηση», εκδ. Πολύεδρο, 2020

Γεώργιος Σκούρτης, «Είναι προς θάνατον», εκ. ΑΩ, 2022

Βίκυ Κατσαρού, «Παπούσα», εκδ. ενύπνιο, 2021

****************************************************************

 

 

Κωστούλα Μάκη, «Λύκος κίτρινος ολόφωτος »,  εκδ. Ισνάφι, 2022,

Η Κωστούλα Μάκη συνεχίζει να καλλιεργεί σταθερά το ιδιόχρωμά της με αναφορές στην υπερρεαλιστική αφηγηματικότητα και το παράδοξο που τέμνει τους δρόμους της φαντασίας και του νατουραλισμού και το αντίστροφο: ο ρεαλισμός της καθημερινότητας που απογειώνεται ως ένα φαντασιακό λεκτικό παιχνίδι. Και στις δυο περιπτώσεις το ποιητικό μήνυμα ταυτολογείται ως ένας έμμεσος κοινωνικός προβληματισμός δίχως αντιποιητικές λέξεις (π.χ. «Ωδή στις καπνιστές αντζούγιες») αλλά με χρηστικότητα ως προς την απαιτούμενη προέκταση. Μια γραφή σπιρτόζα, αιχμηρή, που δεν χαρίζεται, αλλά ούτε δίνει χάρη στον φευγαλέο αναγνώστη.  Γιατί, όπως γράφει στον καταληκτικό στίχο του τελευταίου -εξαιρετικής σύλληψης και αναλογικότητας-ποιήματος «Η παιδική μου φίλη επιδιορθώνει τα ρούχα του Λαμπράκη»: «Σε κάθε ίνα επανέρχονται όλες οι υποσχέσεις». Αρκεί να ξέρει κανείς να την αγγίξει.

 

**********

`

Μαρίνα Μιχαήλ Χρηστάκη, «Ηλιοτυπία», εκδ. Μανδραγόρας, 2022

Η δεύτερη ποιητική συλλογή της Χρηστάκη, κινείται στην επιγραμματικά διαλεκτική έκφραση της ερμηνείας του «άλλου» είτε αυτό είναι το αντικείμενο της γραφής είτε ο ερωτικός αντίμαχος είτε ο εαυτός του ποιητικού υποκειμένου. Τα δυο πρώτα ενίοτε μπορούν να αναγνωσθούν και ως ταυτόσημα συνδέοντας το παιχνίδι της τέχνης και της τεχνικής της εκτύπωσης με την ερωτική ανάδυση στο εκτυφλωτικό φως της ανάγνωσης των αισθημάτων: Ξεκινάς./ Κάποτε./ Αφηρημένος./ Για να γίνεις με τον καιρό./ Συγκεκριμένος./ Ποιητικός./ Όπως οι λέξεις, όταν / ξεκινούν. Η συλλογή, γραμμένη σχεδόν αποκλειστικά σε δεύτερο ενικό πρόσωπο, προσπαθεί να διαρθρώσει μια σπονδυλωτή υπαρξιακή ταυτότητα έχοντας σημεία που βαθαίνουν, άλλα που υπόσχονται εμβάθυνση και άλλα που μένουν σε μια πρώτη επιφάνεια.

 

`

****************

`

Δανάη- Ουρανία Σκεύη, «Ενσυναίσθηση», εκδ. Πολύεδρο, 2020

Δομημένη σε τέσσερις αυτόνομες -και διαφορετικές εν μέρει και στη γλωσσική τεχνοτροπία- ενότητες η ποιητική συλλογή της Σκεύη -μολονότι αδικείται από την εκτυπωτική της μορφή (γραμματοσειρά, στοίχιση, διάταξη κτλ)- εκφράζει μια ωριμότητα -ως απόσταγμα και της παρελθοντικής της ποιητικής της διαδρομής (α΄παρουσία,  το 1995) των διακειμενικών της αναφορών, του βιωμένου της χρόνου σε γεγονότα και ανθρώπους. Ξέρει να αφηγείται ποιητικά χωρίς σε γενικές γραμμές να ολισθαίνει προς την αφήγηση (τα πεζογραφικά στοιχεία σε ορισμένα ποιήματα οριακά στέκουν κατά αυτή την συνθήκη) και να χρησιμοποιεί λειτουργικά στο κείμενο τον αφοριστικό λόγο: «Ο καλός ο άνθρωπος δεν αφήνει πίσω του βαρύ πένθος». Γράφει με μιαν ωραία σαρκαστική γλώσσα, έμμεσα τρυφερή, ανθρώπινη, ατομική και συλλογική. Αν προχωρούσε όμως και σε μια πιο αυστηρή διαλογή των ποιημάτων  το βιβλίο θα αποκτούσε μια ακόμα πιο συμπαγή ταυτότητα.

 

*******************

`

Γεώργιος Σκούρτης, «Είναι προς θάνατον», εκ. ΑΩ, 2022

Στην ποιητική του συλλογή ο Σκούρτης (γεν. 1980) επιχειρεί ένα ενδιαφέρον σχέδιο. Έχοντας τη θεωρητική θωράκιση των σπουδών του στη Φιλοσοφία και Ιστορία της Τέχνης καθώς και στην ποίηση, προσπαθεί να συνομιλήσει με έναν σύγχρονο –νοηματικά κυρίως- τρόπο με προγενέστερες ποιητικές φόρμες: την ομηρική ποίηση, την Κάλβεια τεχνοτροπία, το ομοιοτέλευτο, τον Σολωμικό στίχο, το δημοτικό τραγούδι κ.ά. Σύμμαχος σε αυτήν την προσπάθεια το πλούσιο λεξιλογικό του υπόβαθρο ανά σχολή, εποχή και κατεύθυνση. Το αποτέλεσμα είναι επιτυχημένο αν το δει κανείς ως ασκήσεις ύφους. Είναι εντός του πνεύματός τους επιδεικνύοντας τον απαιτούμενο σεβασμό και αναδημιουργεί με γνώση και μεράκι. Στα ποιήματα που η γλώσσα απλοποιείται φανερώνει περισσότερη αδυναμία στην προσπάθειά του να εκφράσει έναν πιο σύγχρονο στιχουργικό λόγο (π.χ. «Διογένης», «Ίδε ο Άνθρωπος», «Σκιές της Αθήνας»).

 

`

*********

 

 

Βίκυ Κατσαρού, «Παπούσα», εκδ. ενύπνιο, 2021

Το δεύτερο βιβλίο της φιλολόγου, μεταφράστριας και επιμελήτριας (με σπουδές και στη Γλώσσα, τη Λογοτεχνία, τη Θεατρολογία και την Επιμέλεια) , Βίκυς Κατσαρού είναι μια εκτενής ποιητική  αφηγηματική σύνθεση, φαινομενικά διαφορετικών μονολόγων, γραμμένων όμως με συμμετρία και ενιαίο ύφος. Κεντρικό θέμα η Μπροσισλάβα Βάις ή αλλιώς «Παπούσα», η τσιγγάνα της Πολωνίας που έζησε το μεδούλι τις διακρίσεις και τα στερεότυπα όχι μόνο εκτός, αλλά και εκ των έσω, από την ίδια της τη  φυλή. Η Κατσαρού αριστοτεχνικά ως προς τη σύλληψη συνδυάζει τους μύθους τριών μαγισσών, οι οποίοι παρουσιάζονται σε σχήμα κλιμακωτό, μέσα από τους οποίους ξεπροβάλλει η κεντρική ηρωίδα. Χρησιμοποιώντας στοιχεία από τις ζωές τους και κυρίως της Παπούσα (από τη βιογραφία και από το λιγοστό σωζόμενο ποιητικό της έργο) φτιάχνει ένα ποιητικό «ντοκιμαντέρ» με στοιχεία κινηματογραφικής λήψης, ως προς τις εικόνες, το «ζουμάρισμα», τους ήχους, την υποβλητική μουσική των φθόγγων κ.ά. Καταφέρνει –σεβόμενη και το ιστορικό πλαίσιο- να δημιουργήσει μια ωδή και όχι ελεγεία, ένα εκτενές ποιητικό αφήγημα που ανυψώνει τη γυναίκα (με τη γενικότερη έννοια) κλείνοντας με τον στίχο: «και πίσω της όλες οι γυναίκες της γενιάς μου, / όλες οι γυναίκες που κάποτε υπήρξα».