Γιάννα Τζιβελέκη, Quarantine

Άνεργα τα παπούτσια
Δυσκίνητες οι αντοχές
Αναρωτιούνται οι φανοστάτες γιατί έκλεισαν τα μπαρ
Πλησίασαν οι άνθρωποι πιο κοντά στα παράθυρα τους
Ένας σκύλος βγάζει βόλτα το αφεντικό του
Του ψιθυρίζει πως όλα θα πάνε καλά
Τον καθοδηγεί
Μοιάζει με Τετάρτη η Παρασκευή
Με νύχτα η νύχτα
Το τώρα με ποτέ πριν
Δεν ξέρω κανέναν που να γλύτωσε
από τον εαυτό του
Μόνο που κάποιοι δεν το έμαθαν ακόμα
Κι ο χρόνος έχει ήδη σταματήσει
Οι τοίχοι έχουν τώρα πολλά να πουν
Κι η μοναξιά ξέμεινε από ρούχα
Κοιτάζεται κάθε φορά στον καθρέφτη
και κάθε φορά βλέπει

`
Εσένα

`

*
Το δωμάτιο της άπνοιας

Κάπου είχε κρυμμένες ανάσες
Έψαχνε όλο το βράδυ
στο κομοδίνο, στην ντουλάπα, ανάμεσα στις κουβέρτες
Μήπως είχε κρυφτεί κάποια ανάσα μικρή κάτω απ’ την μαξιλαροθήκη
Το ταβάνι σχεδίαζε ταξίδια από μόνο του
Οι κουρτίνες ονειρεύονταν ότι είναι πανιά ιστιοφόρου
Τα παράθυρα είχαν γυρίσει να κοιτούν προς τα μέσα
Μα το δωμάτιο είχε άπνοια
Κάπου είχε κρυμμένες ανάσες σίγουρα
Έψαχνε όλη την ημέρα
Στο κουτί με τις παλιές φωτογραφίες
στα ξεχασμένα αρνητικά των φιλμ
στα χειρόγραφα σημειώματα
στα φιλιά που είχαν δοθεί ανάμεσα σε ανάσες μοιρασμένες.
Κάπου εκεί πρέπει να ήταν κρυμμένες οι ανάσες
στα φιλιά
που τώρα είχαν γίνει κι αυτά σύννεφα
κι είχαν φύγει μακριά

`

`

 

*************************************

Μαρία-Ιζαμπέλλα Αχιλλέως, Ερμού

Κι όταν όλοι οι δρόμοι άδειασαν από ανθρώπους
από τον θόρυβό τους,
από την αχόρταγη αδημονία τους να υπάρξουν
να αγοράσουν, να κατασπαράξουν
παραγνωρίζοντας άθελά τους κάθε άλλο πλάσμα
οι γάτες βρήκαν τον εαυτό τους

Πιο ελεύθερες από ποτέ
ένα βράδυ
κατέκτησαν την πόλη

Οι γάτες άλλωστε
-μην αυταπατάστε-
ουδέποτε υπήρξαν κατοικίδια
Απλά είχαν τη διακριτική ευγένεια
να σου παραχωρούν τον χώρο τους

`

`

*******************************

Γιάννης Ζαφείρης, Μετά…αλλιώς

 

Μετά θα σ’αγκαλιάζω πιο σφιχτά.
Θα πιάνω το ζεστό σου σώμα και
θα το κολλάω πάνω μου
τόσο που οι σάρκες μας
να μετουσιώνονται σε
έναν παλλόμενο πλανήτη
που θα κινείται

αέναα στο χώρο.
 

Μετά θα σε φιλάω πιο συχνά.
Θα κλέβω κάθε δευτερόλεπτο
να ενώνω τα χείλια μας
να συνδέω τις γλώσσες μας
τόσο που να θυμίζουν
κύματα σε αντάρα
και μέσα τους εμείς

ένα καράβι γεμάτο θέλω.

Μετά θα μιλάμε πιο πολύ.
Θα λέμε τα ναι μας και τα όχι
τα μου αρέσει μας και τ’απεχθάνομαι
τα όνειρά μας και τους εφιάλτες μας

όλα από απόσταση αναπνοής.

Μετά θα βρισκόμαστε συνέχεια.
Θα αφήνουμε δουλειές και υποχρεώσεις
και θα πηγαίνουμε μια βόλτα
για να σου παίρνω παγωτό
κι εσύ πράγματα από πλανόδιους

που δεν έχουνε λόγω ύπαρξης.

Μετά θα πιάνουμε αλλιώς τα χέρια των παππούδων
και θα κοιτάμε αλλιώς τα μάτια των γονιών.
Θα γελάμε αλλιώς στα παιδιά,

θα παίζουμε αλλιώς με τους σκύλους και τις γάτες.
Μετά θα τραγουδάμε πιο εύκολα,

θα χορεύουμε χωρίς να ντρεπόμαστε,

θα φλερτάρουμε δίχως αναστολές.

Μετά θα είναι αλλιώς.
Αρκεί να βγούμε απ’ όλο αυτό.
Μετά θα είναι όλα αλλιώς.

Αρκεί να βγούμε.

`

`

 

**************************


Ελένη Βασιλείου-Αστερόσκονη, Εν καιρώ Κρίσης

 

Για εμάς…τους ονειροπόλους, ρομαντικούς, ευαίσθητους,
εύθραυστους, διάφανους,  ανθρώπους…
έχει πολύ ενδιαφέρον
να σας παρατηρούμε….τον καιρό της Πανδημίας  του  κορωνοϊού.
Προκαλείτε,
μέσα από τις αναμνήσεις κυρίως τις παιδικές…
μέσα από φιλίες διαδικτυακές.
Φωτογραφικά άλμπουμ πάνε κι έρχονται…
για να ξεχαστείτε…

από την πραγματικότητα που ήρθε,
ψάχνοντας μέσα σας να βρείτε…
για να καλύψετε τα κενά που οι ίδιοι δημιουργήσατε…
με τον καιρό.
Ακολουθήσατε ένα ‘‘κοινωνικό σύνολο‘‘
που τώρα δεν αντέχετε χωρίς αυτό.

Προκαλείτε,
μέσα από οτιδήποτε μπορεί να προκαλέσει ενδιαφέρον
ενώ εκεί έξω
αναπνέουμε ξανά
εμείς οι ‘‘παράξενοι‘‘….
που αν μας παρατηρήσετε
δεν μας λείπει τίποτα
γιατί πολύ απλά….
Ο τρόπος ζωής μας, ήταν ανέκαθεν μοναχικός-
λυπητερός, ποιητικός, χρωματιστός, μελωδικός, ελπιδοφόρος, σιωπηλός.

Ακολουθείτε, τη νέα τροφή που σας δίνουν
αμάσητη.
Δάκρυσαν εικόνες, αιώνιοι Χειμώνες
σκοτάδι και εμμονές

Που σύντομα θα σας γεμίσουν ενοχές…
γιατί ακόμα μια φορά υπακούσατε,
πνίξατε την δική σας φωνή
την εσωτερική
που σας ψιθύριζε: ‘‘αυτή τη φορά μή‘‘!

 

Γιατί εσείς οι ίδιοι, πάλι, πάντα οι ίδιοι…
απομονωθήκατε, εγκλωβιστήκατε, στην ύλη.
Που θεωρήσατε χαμένη, για λίγο,
πως θα σας σώσει
λίγη χαρά αφού σας δώσει…
θα σας πετσοκόψει

Πλάνη…δίχως καμία σκέψη,
-πλησιάζει η ώρα, η στέψη…-

Παρόλα αυτά, θέλω να σας πω
κάντε λιγάκι υπομονή και ίσως μέσα απ‘ όλο αυτό
να ξεχάσετε  τον  ‘‘μοδάτο νεόκτιστο ναό‘‘
που βοηθήσατε να χτίσουν, πριν σας τον παραδώσουν
να στοιχηματίσουν….
που επιτρέψατε να σας αποκαλούν με αριθμούς
όχι ονόματα υπάρξεων που σας αντιστοιχούν…

Ίσως να ‘ρθειτε πιο κοντά με όλα τα εσωτερικά
πρωταρχικά αρχέγονα σύμπαντα
αυτά που αρχίζετε σιγά σιγά
να βλέπετε; πλέον ορατά.
Είναι η δική μας ελπίδα
για τον αυριανό κόσμο
που τίποτα δεν θα είναι το ίδιο
να σας έχουμε μαζί
ελεύθερους,ονειροπόλους, ρομαντικούς, ευαίσθητους,
εύθραυστους, διάφανους
κατά βούληση…