ΠΡΟΟΙΜΙΟ Ι
Ὕπνος διὰ βίου, πρόβα τοῦ θανάτου.
Νυχτώνει κι ὅλα θὰ καοῦν στὸ χιόνι.
Τὸ φέρνει μαῦρο κι ὅλο τὸ πετρώνει
ὁ χιονιστὴς Βορρᾶς. Καὶ νά ᾽το,
ἔστερξε ἀληθινὸ τ’ ὄνειρο τῆς ζωῆς.
Προπόνηση, στὸ μέγα ξύπνημα νὰ βγεῖς.
Τώρα τὸ στῆθος σου εἶναι φρέσκο χῶμα
μὲ τὰ κεριὰ καρφιὰ φέγγους ἀπ’ τ’ ἄλλο σῶμα.
Στάλες στὴν θράκα καὶ στὸ παραγώνι.
Ὅλος ὁ βίος γιὰ τούτη τὴν στιγμή.
Δὲν κράτησες ποτέ σου μιὰ δραχμή,
νόμισμα –ὅπως οἱ ἄλλοι– νὰ πληρώνεις
μὲ λέξεις τοῦ καιροῦ τὸν Τραπεζίτη. Σταλαγμοὶ
ἀπὸ τῆς θάλασσας τὸ περιβόλι, οἱ στερνοὶ λυγμοί.
`
**
ΠΡΟΟΙΜΙΟ ΙΙ
Αὐτὸς ποὺ ἔκοβε φέτες τὸ φεγγάρι
γιὰ νὰ ταΐσει πεινασμένα δέντρα,
ἔβλεπε ἐντός τους σκουριασμένα κέντρα
καὶ τῆς θαλάσσης τὸ αἶμα καὶ τὴν χάρη.
Ἐκεῖνος ποὺ ἔγραφε μὲ φτερουγίσματα πουλιῶν
τρεμάμενο τὸν ἴσκιο τῆς ψυχῆς του,
σ’ ἀσημοχρύσαφα νερὰ τοῦ Παραδείσου
βάφτιζε τὸ τριμμένο του παλτό.
Πῶς, Βαπτιστά, τὸ πορφυρὸ ὄνομά σου
ράμφισε σὰν σταφύλι ἡ φωνή του.
Καὶ μέθυσε κι ἐδέχθη τὴν ποινή του.
Κι εἶδε τὸ Ἀρνίο ποὺ κήρυξε ἡ χαρά σου.
Καθὼς χυνότανε στὴν ἅγια σιωπή του,
ἡ θαλπερὴ φτερούγα σου ἔγινε ἡ Μονή του
`
3
Χθές, αὔριο, πάντα ὑλακὲς θανάτου. Καὶ πάντα γιὰ ζωὴ περνοῦσε ἡ νέκρα, γιὰ ἔρωτας ὁ κυνέρωτας, ποὺ ἡ χαρά του σβήνεται στὰ γκριζόνερα τῆς τέφρας.
Γιὰ ἐσᾶς πατρίδα μιὰ ἄδεια λέξη.
Ποιὸν μοῦ ἀπονέμετε σταυρό, τίνος σωτῆρος; Βαστάζων τὸν Σταυρόν μου, ἔφθασα. Θὰ φέξει ἐδῶ, κι ἂς μὲ χρεώσατε στοῦ σκοταδιοῦ τὸν κλῆρο.
Περνάει στὶς φλέβες τοῦ χιονιᾶ τὸ κρύο
μὰ τὸν χρυσό του σπόρο, σπέρνει στὴν ψυχή. Μοναχός, στοῦ χειμῶνα τὸ σφαγεῖο,
ἡ ἀνάσα μου ἀνεβαίνει στοναχή. Ἐντός μου τούτη ἡ στιγμὴ κρυφὸ κελλί. Ἡ βρύση τοῦ φωτός της, γάργαρη ἰαχή.
************
Μετά την ποιητική σύνθεση Κρούσμα (Κέδρος α΄ εκδ. 2011, β΄εκδ. 2011) η οποία εξεδόθη κατά ευτυχή συγκυρία στις 3 Ιανουαρίου του 2011, τη μέρα δηλαδή που έκλειναν 100 χρόνια από τον θάνατο του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη, και στην οποία σύνθεση ο ποιητής μέσα από μια πρωτότυπη χρήση της ρυθμικής αγωγής και της έμμετρης πρσωδίας εκθέτει απογυμνωτικά την πορεία αυτογνωσίας του και τα αδιέξοδα της γενιάς του σε εκ βαθέων εξομολόγηση προς τον Παπαδιαμάντη-τον Απρίλη του 2013 κυκλοφορήθηκε σε ειδική και άκρως καλαίσθητη σε μαστοριά έκδοση από τον Δόμο η ποιητική σύνθεσή του Κρυπτόλεξο σε εκδοτική επιμέλεια του διευθυντή των εκδόσεων Δόμος Δημήτρη Μαυρόπουλου. Ο πλήρης τίτλος του έργου είναι Κρυπτόλεξο, για την νύχτα της 2ας προς 3η Ιανουαρίου 1911. Και εδώ ο Κοσμόπουλος αναφέρεται στην νύχτα του ψυχορραγήματος του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη στη Σκιάθο. Η σύνθεση είναι γραμμένη κατά τον τρόπο του Κανόνος ως προς την δομή της. Ξεκινά με δύο “Προοίμια”, όπου αφηγείται το ποιητικό υποκείμενο. Τα υπόλοιπα 12 μέρη του ποιήματος είναι μια πρωτοπρόσωπη εξομολόγηση μέσα από θραύσματα αναμνήσεων, περιστατικών και μνήμης θανάτου αλλά και της ελπίδας συνάντησης με τον Χριστό του ίδιου του Αλεξάνδρου Παπαδιαμάντη. Μορφικά τα μέρη του ποιήματος είναι κατά πλειοψηφίαν σονέτα ή τερτσίνες. Τις μορφές αυτές ο ποιητής τις χρησιμοποιεί μ΄έναν τρόπο σύγχρονο (με χάσματα, ανισοσυλλαβίες και διασκελισμούς, έτσι ώστε ενσωματώνοντας και θραύσματα της ποιητικής υμνογραφίας, αλλά και λέξεις του Αλεξάνδρου, δημιουργεί ένα εύρωστο ιδίωμα.”[…]Ο Κοσμόπουλος έγραψε για τον Παπαδιαμάντη το καλύτερο ως τώρα μοιρολόγι. Καλύτερο γιατί το τραγούδησε επ΄ ελπίδι.”, παρατηρεί σε εκτενή κριτική του μελέτη για το έργο ο κριτικός εκδότης και μελετητής του έργου του Παπαδιαμάντη φιλόλογος και συγγραφέας Ν.Δ.Τριανταφυλλόπουλος.
