Η τραγωδία μιας σημασίας
όλο κι απομακρύνομαι
κι απομακρύνοντάς με πλησιάζω
το φευγαλέο
θέλω να πιστέψω στην θυσία
να νηστέψω με το αίμα των τελευταίων νεκρών
και με ακροστιχίδα ρητή τα διάστικτα κορμιά τους
να πιώ και να νηστέψω και να ορίσω
ορίζοντα τον εκκρεμή ορισμό του κόσμου
ειρηνοποιός στην εμπόλεμη ζώνη μιας λέξης
κύμβαλον αλαλάζον στα διάπυρα μεγέθη των μαστών της
απομακρυνόμενος και να νηστεύω με μια πλεονεξία
όμοια της πανίερης λιτότητος·
ελλειπτικό εγώ με κεντρομόλο το φυγόδικο σημαινόμενο
κι όλο να απομακρύνομαι και να βουλιάζω
στην υγρή μήτρα της προσέγγισης
κι όλο να απομακρύνομαι και να πλημμυρίζω
από την άμπωτη των ετερόκληρων πιθανοτήτων της
και φευγαλέα να αγγίζω και να ενώνομαι
με το ασύλληπτο
και φευγαλέα να το χάνω και να εγκαταλείπομαι
με τον έναρθρο σκορπιό σημάδι
*
κωφάλαλο δηλητήριο κι ελλειπτικό εγώ
ασύλληπτο το φευγαλέο
ο ορισμός γκρεμίζεται από το μπαλκόνι
κι άλογος ο κόσμος σκορπά και χάνεται
στο ατέρμονο τέλος του
Τα Αστάθμητα
Μπορώ να πεθάνω εννιά φορές.
Να σπαταλήσω δεκάρα- δεκάρα τα δευτερόλεπτα
του θνητού μου περισσεύματος.
*
Σοφία είναι το άλλοθι της φθοράς.
*
Σπαταλημένη ζωή κι ανέξοδη στο υπέρογκο
ενός κόσμου που καταπίνει
και καταπίπτει.
*
Αν το να υπάρχεις κοστίζει.
Η ανυπαρξία σου κοστίζει τα διπλά.
Η κοστολόγηση υπόκειται στους αρχαίους
Νόμους της Φύσης.
Κάθε κλειστό σύστημα αυξάνει την εντροπία του.
Εν τη αταξία η τάξις.
Αλλά όχι το αντίστροφο.
Περίσσευε και αποθήκευε τα περιττά
ώσπου η φούσκα να σκάσει
κι η ισορροπία ισορροπήσει
το μετέωρο.
*
Ο έρωτας είναι πλασμένος
από την σκοτεινή ύλη τους σύμπαντος.
Γι’ αυτό –άλλωστε- δεν αντέχει την εκπλήρωση.
Όταν έρθει η επαφή: εκρήγνυται και σκορπάει.
*
Η ωριμότητα είναι αυτοχειρία.
Χαρίζεις αξόδευτο χρόνο υπέρ του θανάτου.
*
Η μετανεωτερικότητα επέφερε το μοιραίο.
Γι’ αυτό η ανθρωπότητα απενεχοποίησε τον Καιάδα.
*
Κάτι στον ρασιοναλισμό εμμένει στο πεδίο της ειμαρμένης.
(Θυμήσου τους παλιούς πρωτοπόρους μαθηματικούς
που τους ενέπνεε ο κόσμος των ονείρων…)
Στον κβαντικό κόσμο –για παράδειγμα- τα νήματα τα κινεί το τυχαίο.
Τι πιο μοιραίο –λοιπόν- απ’ το τυχαίο!;
*
Η γνώση οδηγεί αναπόδραστα στην αγνωσία.
