.!.
.!.
.!.

Κοίτα εγώ

Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος

Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω

Κοίτα εγώ
Κοίτα εγώ

Εν λευκώ

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το “έλα”
τώρα δε θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα ‘ταν πάλι ψέμα.

Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ‘χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει…

Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ…

Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ‘τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα ‘ταν σαν κι εμένα.

Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις.

Και σε λυπούνται που δεν το ‘χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.

Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα…

Τίποτα σημαντικό…
Ζω μονάχα εν λευκώ….

Αλεξάνδρας

Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας ξημερώματα
να γλιτώσεις τους αποχαιρετισμούς
γύρω βρώμικα καφέ με ξένα ονόματα
προσκαλούνε μέσα τους περαστικούς
μήπως θες κάτι να φας να σε κρατήσει
μουσική στ’ ακουστικά σου σιγανή
αποφεύγεις έτσι όποιον σου μιλήσει
σε ρωτάω κι ανεβάζεις τη φωνή

Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει

Σ’ ένα χάρτη με στυλό τραβάς το δρόμο σου
και τσιγάρα στρίβεις για τη διαδρομή
ένας τρόπος να σκοτώσεις, λες, το χρόνο σου
ένας τρόπος να σκοτώσεις τη στιγμή

Και να γύριζες να δεις, τι θα ‘χε γίνει
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη

Ένα τζιν μπουφάν φθαρμένο για το κρύο
κι ένας σάκος που σε λίγο θα εκραγεί
μ’ ένα σάλτο μπαίνεις μες στο λεωφορείο
δε μ’ αφήνεις τελευταία επιλογή…
Έφευγες από Αλεξάνδρας τα χαράματα
μ’ ένα αρχαίο πούλμαν μπλε-πορτοκαλί
να μη δω το πρόσωπό σου μες στα κλάματα
με το χνώτο είχες θαμπώσει το γυαλί.

Και να σ’ έβλεπα να κλαις, τι θα ‘χε γίνει
αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει

Μέχρι το τέλος

Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει
καλά που βρέθηκες εσύ
να μου την ταξιδέψεις

και μη σε νοιάζουν τα λεφτά
αν μ’ αρνηθείς ως τις εφτά
θα περισσέψουν αρκετά
τριάντα θα ξοδέψεις

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού ‘πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

δε σού ζητάω να πληρωθώ
μονάχα όταν σταυρωθώ
άσε με ν’ αναμετρηθώ
μ’ αυτά που σέ πονάνε

κι άμα γυρίσεις νικητής
θα χεις καρδιά να κοιμηθείς
αυτούς που φεύγουνε νωρίς
ποτέ δεν τούς ξεχνάμε

όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία

δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού ‘πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία

Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει….


Εκκρεμότητα

Μη μου αγχώνεσαι
Δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
Αλλάζω απλά ταυτότητα
Μπορώ και προσαρμόζομαι
Κι από άνθρωπος σου σταθερός
Όσο περνάει ο καιρός
Θα γίνομαι εκκρεμότητα

Μη μου αγχώνεσαι
Απλά επιβιβάζομαι
Κι εγώ στη μονιμότητα
Μπορώ και συμβιβάζομαι
Και βλέπω τώρα την ουσία
Στις σχέσεις μόνο η απουσία
κρατά μια σταθερότητα

Ο άνθρωπος σου ο σταθερός
Όσο περνάει ο καιρός
θα γίνεται εκκρεμότητα.

Ο δρόμος

Τι είναι ο δρόμος
και πως τον μετράς
σε τσιγάρα, σε ανάσες
ή στα μέρη που θα πας

Είναι χώρος, είναι χρόνος
είναι ανάμεσα στα δυο
είναι ό,τι απομένει
απ’ το «φεύγω κι από δω»

Είναι η άσφαλτος κι οι σπίθες
απ’ τις ρόδες του αμαξιού
η βενζίνη που σε φτάνει
στα μισά του ταξιδιού

Τι είναι ο δρόμος
και πως τον οδηγείς
τον μετράς σ’ ό,τι είναι πίσω
ή σ’ αυτά που είναι να δεις

Είναι χώρος, είναι χρόνος
είναι διάσταση κρυφή
είναι όραση, είναι γεύση
είναι όσφρηση ή αφή

Είναι η άσφαλτος κι οι σπίθες
απ’ τις ρόδες του αμαξιού
η βενζίνη που σε φτάνει
στα μισά του ταξιδιού

Είναι ξαφνικά που νιώθεις
τη χαρά μικρού παιδιού

Τι είναι ο δρόμος
και πως τον μετράς
στα χιλιόμετρα που κάνεις
ή εκεί που σταματάς

Είναι μια γραμμή ευθεία
ή μια ξαφνική στροφή
είναι γέλιο απ’ τα αστεία
πριν απ’ την επιστροφή

Είναι η άσφαλτος κι οι σπίθες
απ’ τις ρόδες του αμαξιού
η βενζίνη που σε φτάνει
στα μισά του ταξιδιού

Είναι ξαφνικά που νιώθεις
τη χαρά μικρού παιδιού

Ασπιρίνη

Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,
μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε,
τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς,
ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε,
τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω,
έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,
πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ,
όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.

γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου ‘ χει μείνει,
γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.

Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιείς,
να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,
πόσα χρόνια ν’ αρνηθείς προτού τα δείς,
μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν
βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει
κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιούν,
κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.

Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει,
γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ,
θα νικηθώ μ’ ενα καφέ και μια ασπιρίνη.