Κοίτα εγώ
Κοίτα εγώ, αν μου επιτρέπεις
δεν είμαι μόνο αυτό που βλέπεις
Κι είναι φορές που αναρωτιέμαι
πώς καταφέρνω και κρατιέμαι
Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω
Κοίτα εγώ αν θες να ξέρεις
είμαι όλα αυτά που αναφέρεις
Μόνο που κάπου κατά βάθος
όποιος με ξέρει κάνει λάθος
Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου
Γι’ αυτό τα δίχτυα που του ρίχνω
είναι όσα θέλω εγώ να δείχνω
Κοίτα εγώ
Κοίτα εγώ
Εν λευκώ
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
Γιατί τα βράδια κρύβεστε στο γκρίζο;
Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου
και το μετά απ’ το μετά γνωρίζω
Αν είχα θάρρος για να πω το “έλα”
τώρα δε θα ‘χα τη φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρη η τρέλα
Αν είχε σώμα θα ‘ταν πάλι ψέμα.
Κοίτα τα χέρια πως γυρνούν στον τοίχο
σαν να χορεύουνε με τη σιωπή μου
κι εγώ που χρόνια γύρευα το στίχο
που θα εξηγήσει τη βουβή ζωή μου
μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη
και τη χαρίζω σ’ όποιον μου εξηγήσει
να ‘χει το μέλλον μου να επιλέξει
ποιο παρελθόν μου θα ξαναγυρίσει…
Τίποτα σημαντικό.
Ζω μονάχα εν λευκώ…
Λευκή μου τύχη και λευκή ζωή μου
καλά τα λεν οι έγχρωμοί μου φίλοι
το πρόβλημά μου η υπερβολή μου
κι ό,τι αργεί απάντηση να στείλει
Αν είχε το θάρρος να φανεί ο λόγος
τώρα δε θα ‘τανε φωτιά στο αίμα
Αν είχε χρώμα θα ‘ταν άσπρο ο φόβος
Αν είχε σώμα θα ‘ταν σαν κι εμένα.
Αν σ’ αγαπούν να μάθουν να το λένε
κι αν δε στο πουν να μάθεις να το κλέβεις
κι αν θες να δεις τ’ αληθινά να καίνε
πρέπει στο ύψος της φωτιάς ν’ ανέβεις.
Και σε λυπούνται που δεν το ‘χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο
κι εκεί που λένε πως ποτέ δεν πήγα
εγώ δεν πρόλαβα να το ξεχάσω
Κι όποιος ρωτήσει γιατί πάντα φεύγω
μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα
του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω
με μια ελπίδα να ‘ναι σαν κι εμένα…
Τίποτα σημαντικό…
Ζω μονάχα εν λευκώ….
Αλεξάνδρας
Φτάσαμε στην Αλεξάνδρας ξημερώματα
να γλιτώσεις τους αποχαιρετισμούς
γύρω βρώμικα καφέ με ξένα ονόματα
προσκαλούνε μέσα τους περαστικούς
μήπως θες κάτι να φας να σε κρατήσει
μουσική στ’ ακουστικά σου σιγανή
αποφεύγεις έτσι όποιον σου μιλήσει
σε ρωτάω κι ανεβάζεις τη φωνή
Και να κάνεις τη στιγμή συνηθισμένη
το αντίο, πάντα αντίο θα σημαίνει
Σ’ ένα χάρτη με στυλό τραβάς το δρόμο σου
και τσιγάρα στρίβεις για τη διαδρομή
ένας τρόπος να σκοτώσεις, λες, το χρόνο σου
ένας τρόπος να σκοτώσεις τη στιγμή
Και να γύριζες να δεις, τι θα ‘χε γίνει
αφού τίποτα δε διαρκεί στη μνήμη
Ένα τζιν μπουφάν φθαρμένο για το κρύο
κι ένας σάκος που σε λίγο θα εκραγεί
μ’ ένα σάλτο μπαίνεις μες στο λεωφορείο
δε μ’ αφήνεις τελευταία επιλογή…
Έφευγες από Αλεξάνδρας τα χαράματα
μ’ ένα αρχαίο πούλμαν μπλε-πορτοκαλί
να μη δω το πρόσωπό σου μες στα κλάματα
με το χνώτο είχες θαμπώσει το γυαλί.
Και να σ’ έβλεπα να κλαις, τι θα ‘χε γίνει
αφού ο χρόνος τελικά όλα τα σβήνει
Μέχρι το τέλος
Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει
καλά που βρέθηκες εσύ
να μου την ταξιδέψεις
και μη σε νοιάζουν τα λεφτά
αν μ’ αρνηθείς ως τις εφτά
θα περισσέψουν αρκετά
τριάντα θα ξοδέψεις
όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία
δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού ‘πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία
δε σού ζητάω να πληρωθώ
μονάχα όταν σταυρωθώ
άσε με ν’ αναμετρηθώ
μ’ αυτά που σέ πονάνε
κι άμα γυρίσεις νικητής
θα χεις καρδιά να κοιμηθείς
αυτούς που φεύγουνε νωρίς
ποτέ δεν τούς ξεχνάμε
όχι που τρέμω το σταυρό
αλλά που δεν μπορώ να βρω
χρυσά καρφιά που να αξίζουν τη θυσία
δε φεύγω για παλικαριά
αλλά που μού ‘πεσε βαριά
μες τον Παράδεισο η τόση προδοσία
Μέχρι το τέλος η ψυχή
κι όμως πηγαίνει και πιο κει….
Εκκρεμότητα
Μη μου αγχώνεσαι
Δεν το κουνάω απ’ τη θέση μου
Αλλάζω απλά ταυτότητα
Μπορώ και προσαρμόζομαι
Κι από άνθρωπος σου σταθερός
Όσο περνάει ο καιρός
Θα γίνομαι εκκρεμότητα
Μη μου αγχώνεσαι
Απλά επιβιβάζομαι
Κι εγώ στη μονιμότητα
Μπορώ και συμβιβάζομαι
Και βλέπω τώρα την ουσία
Στις σχέσεις μόνο η απουσία
κρατά μια σταθερότητα
Ο άνθρωπος σου ο σταθερός
Όσο περνάει ο καιρός
θα γίνεται εκκρεμότητα.
Ο δρόμος
Τι είναι ο δρόμος
και πως τον μετράς
σε τσιγάρα, σε ανάσες
ή στα μέρη που θα πας
Είναι χώρος, είναι χρόνος
είναι ανάμεσα στα δυο
είναι ό,τι απομένει
απ’ το «φεύγω κι από δω»
Είναι η άσφαλτος κι οι σπίθες
απ’ τις ρόδες του αμαξιού
η βενζίνη που σε φτάνει
στα μισά του ταξιδιού
Τι είναι ο δρόμος
και πως τον οδηγείς
τον μετράς σ’ ό,τι είναι πίσω
ή σ’ αυτά που είναι να δεις
Είναι χώρος, είναι χρόνος
είναι διάσταση κρυφή
είναι όραση, είναι γεύση
είναι όσφρηση ή αφή
Είναι η άσφαλτος κι οι σπίθες
απ’ τις ρόδες του αμαξιού
η βενζίνη που σε φτάνει
στα μισά του ταξιδιού
Είναι ξαφνικά που νιώθεις
τη χαρά μικρού παιδιού
Τι είναι ο δρόμος
και πως τον μετράς
στα χιλιόμετρα που κάνεις
ή εκεί που σταματάς
Είναι μια γραμμή ευθεία
ή μια ξαφνική στροφή
είναι γέλιο απ’ τα αστεία
πριν απ’ την επιστροφή
Είναι η άσφαλτος κι οι σπίθες
απ’ τις ρόδες του αμαξιού
η βενζίνη που σε φτάνει
στα μισά του ταξιδιού
Είναι ξαφνικά που νιώθεις
τη χαρά μικρού παιδιού
Ασπιρίνη
Σαν παιδιά χωρίς γονείς όλοι εμείς,
μετά τις 12 στα σπίτια μας γυρνάμε,
τόσοι φίλοι συγγενείς κι όμως κανείς,
ένα τηλέφωνο να μάθει πώς περνάμε,
τα παιδιά που συναντώ, όταν θα βγω,
έχουν παράπονα που μοιάζουν στα δικά μου,
πίνουν καπνίζουν κι αγαπούν όπως εγώ,
όμως κανένας τους δεν ήρθε πιο κοντά μου.
γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου ‘ χει μείνει,
γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ
θα νικηθώ με ένα καφέ και μια ασπιρίνη.
Σα παιδιά χωρίς γονείς πόσο να πιείς,
να δεις διπλά όσα και μόνα τους πονάνε,
πόσα χρόνια ν’ αρνηθείς προτού τα δείς,
μπροστά στα μάτια σου χαμένα να περνάνε.
Τα παιδιά που συναντώ μελαγχολούν
βλέπουν το μέλλον σαν αγάπη που χει αργήσει
κάνουνε όνειρα τις νύχτες όταν πιούν,
κι όμως κανείς τους δε τολμάει να τα ζήσει.
Γι’ αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ με το παράθυρο ανοιχτό
να μετρηθώ με τη ζωή που μου χει μείνει,
γι αυτό κι εγώ θα κοιμηθώ κι όταν ξυπνήσω πριν ντυθώ,
θα νικηθώ μ’ ενα καφέ και μια ασπιρίνη.
Ταλαντούχος παίκτης.
Πραγματικά πολύ όμορφα τραγούδια. Το όνομα Γεράσιμος Ευαγγελάτος μου ήταν άγνωστο. Εκανα μια αναζήτηση και είδα ότι έχουν μελοποιηθεί πάρα πολλά δικά του. Το Εν Λευκώ, για παράδειγμα.
Είναι από εκείνες τις στιγμές που πολύ θα ήθελα να ακούω για να μπορώ να το ακούσω ως τραγούδι.
Καλή συνέχεια αγαπητέ Γεράσιμε.
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος μας απασχολεί από το 2004 με τις «Εκατό μικρές ανάσες» του, αργότερα με το «Μέχρι το τέλος» και πριν λίγο καιρό με τα «Τρία μυστικά» του, και καθώς φαίνεται, θα μάς απασχολήσει πολύ και στο μέλλον!
Είχαμε χρόνια να βρεθούμε αντιμέτωποι με στίχους τέτοιας δυναμικής και ευαισθησίας.
O καλύτερος νέος στιχουργός -κάτω των τριάντα-του ελληνικού τραγουδιού. Απλά.
“Δικαίωμά μου να ποντάρω λίγα
Δικαίωμά μου να πηγαίνω πάσο”..
Εμ, έλα που πόνταρες λίγο αλλά τίναξες τη ganiota στον αέρα. (χέρια up the air)
Η Νατάσα Μποφίλιου στο “εν λευκώ”:
http://www.youtube.com/watch?v=uU-mHbLPaOk
Κεφαλονιά rules, simple as that. 8)
Ιόνιος αέρας καρδιακών στίχων…
Προσυπογράφω με έντονα και υπογραμμισμένα, τα των κυρίων Αραβανή, Μίχου υπ’αριθμ. 4 & 5.
Επανέρχομαι (εγώ με το Εν Λευκώ κόλλησα, ο καθένας μας βέβαια κολλάει με ό,τι τον αγγίζει πιο πολύ) για να δηλώσω ότι αυτό θα μπορούσα να το έχω και μότο:
Και σε λυπούνται που δεν το ‘χεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.
Ρωτήθηκε ο ποιητης αν θέλει να τον λένε ποιητή;. Πολύ θα ήθελα μιαν απάντηση, από τον ίδιο. Νομίζω ενας παλιοστιχουργός ειναι αλλά εχει ταλέντο δεν μπορω να πω.
Στο πολύ σοβαρό τωρα: Ο Γεράσιμος (και οι συνεργατες του) αλλάζουν γενιά στο τραγούδι. Ειχε να συμβει από τη δεκαετία του 1980. Παιδιά, γερά!
Τόσο καλοί στίχοι.
Τους ντύσαν καρναβάλι.
Κρίμα.
http://www.youtube.com/watch?v=Tl7TFXVyOZA
…μοιάζουν φευγάτες
σαν γάτες
οι λέξεις που λες
Από τις Εκατό Μικρές Ανάσες (Ευαγγελάτος, Τσίρκας, Μποφίλιου) οι Γάτες:
http://www.fileden.com/files/2009/2/21/2332203/05-gates.mp3
…απ’ τις ζωές μου
οι έξι δικές μου
και μια που μου πήρες εσύ.
Τι να κάνουμε Στέλιο; Ο Χατζιδάκις πέθανε.
Αυτός όμως δεν είναι λόγος να απαξιώνονται νέοι μουσικοί που αποφάσισαν να το δώσουν εκεί που υπάρχει σοβαρό έλλειμμα. Και το δίνουν πολύ καλά. Μπράβο στη Μικρή Άρκτο για όλη τη δισκογραφική της παραγωγή. Και στον Παρασκευά Καρασούλο. Μικρή Άρκτος και Καρασούλος, όπως κάποτε Λύρα και Πατσιφάς…
– – –
Ο Γεράσιμος Ευαγγελάτος είναι “γείτονας” εν blogs:
http://www.jirashimosu.blogspot.com
Το είχα δει στον Bosko που είχε κάνει μια εξαιρετική και γενναιόδωρη παρουσίαση, πριν ένα χρόνο:
http://bosko-ηippydippy.blogspot.com/2008/04/blog-post_20.html
* Το σωστό λινκ:
http://bosko-hippydippy.blogspot.com/2008/04/blog-post_20.html
Για να μην παραποιείται η ιστορία.
Μπράβο στον Γεράσιμο Ευαγγελάτο, τη Νατάσσα Μποφίλιου, τον Θέμη Καραμουρατίδη και τον Κώστα Τσίρκα που το παλεύουν μόνοι τους αρκετό χρονικό διάστημα πια (και τα καταφέρνουν περίφημα).
Μπράβο στον Παρασκευα Καρασούλο και τη Μικρή Άρκτο για τα πρωτα βήματα και το χώρο που τους έδωσαν. Ως εκεί όμως. Γνώμη μου.
Συμφωνώ και επαυξάνω για τον Παρασκευά Καρασούλο και την Μικρή Άρκτο.
Συνεχίζω να πιστεύω ότι έγραψα για το κομμάτι όμως.
Εγώ πάλι από τα χτε που είδα την ανάρτηση
ζω εν πρασίνω…απ τη ζήλεια, Γεράσιμε.
Δικαίωμά μου βρε παιδί,άμαν πια!
Αλλά ευτυχώς ξέρεις εσύ…να κλέβεις.Στη γεια σου 🙂
Και στη Νατάσσα και στο Θέμη!
Και για κλείσω με το θέμα της βοήθειας, στα παρόντα σχόλια, έχουμε τη χαρά και την τιμή να παρευρίσκεται και ένα, ενός ανθρώπου που με νύχια και με δόντια (είτε ως προς την έμπρακτη συμπαράσταση είτε ως προς τις συμβουλες) συν-οδοιπορεί με τα νέα αυτά παιδιά από το ξεκίνημα…αδιαλείπτως.
Στέλλα, την καλησπέρα μου.
K.σ-Μ.
Η ομολογουμένως βαριά έκφραση που χρησιμοποίησα για το τραγούδι [μουσική ερμηνεία]
οφείλεται σε μεγάλο βαθμό και στην ελπίδα που είχα διαβάζοντας τους ωραιότατους στίχους, ότι θα ήταν η έμπνευση για ένα ξεχωριστό τραγούδι
Αντ’ αυτού, πάνω σε στίχους που φέρνουν άνοιξη όπως κάποιος σημείωσε, πάτησε μια ανέμπνευστη μουσική, μια ερμηνεία που καπέλωσε με μπόλικο δραματικό συναίσθημα τις λέξεις, μια χορωδία άσχετη, μια προσπάθεια να αναβιώσουμε Κραουνάκη-Παπίου και άλλα στοιχεία που έκαναν το τελικό εγχείρημα χειμώνα μαύρο και βαρύ.
Αυτη η νύχτα μένει και τα Μεταξωτα βγήκαν απο καιρό και μας τέλειωσαν. Ας τολμήσουμε και κάτι άλλο
Πάντα πίστευα ότι ποιητής και στιχουργός δεν είναι έννοιες ταυτόσημες, χωρίς αυτό να κάνει τη ζυγαριά να γέρνει προς κάποια από τις δύο κατευθύνσεις.
Ο Ευαγγελάτος είναι μία από τις στιχουργικές αποκαλύψεις της γενιάς μας. Άλλη μία είναι η Δανάη Παναγιωτοπούλου, παρά το γεγονός ότι μπλέκει κι άλλες ιδιότητες στο παιχνίδι, συνθέτοντας μουσικά κι ερμηνεύοντας τα τραγούδια μόνη της.
Από τον πρώτο δίσκο ώριμος, στιβαρός και άρτιος, λες και μαθήτευσε ανάμεσα στους μεγάλους. Ωστόσο θα έλεγα πως είναι “ο καλύτερος μαθητής της Λίνας Νικολακοπούλου”, με έναν λόγο πυκνό και περιεκτικό, αστικό και ανθρώπινο, χωρίς να μιμείται και να ανατρέχει. Άλλοι χρειάστηκαν ολόκληρο κουπλέ για έναν δικό του στίχο.
Όσον αφορά το “Εν λευκώ” μιας και είναι από τα καλύτερα κομμάτια που έχει στο ενεργητικό του, το αντιμετωπίζω ως μια ακτινογραφία της γενιάς μας. Κι αυτό θα φανεί εν καιρώ.
Και φυσικά ένα μεγάλο μπράβο στους δύο συνθέτες (Κώστα Τσίρκα- Θέμη Καραμουρατίδη) και στη Νατάσσα Μποφίλιου που δείχνουν διάθεση να κρατήσουν το καλλιτεχνικό τους αίτημα σταθερό.
Την εκτίμησή μου και την ελπίδα μου.
(υπό την νέα στέγη)
Αναρωτιέμαι, αν όλη η ανάγκη να προστατέψετε τους ανθρώπους της Μικρής Άρκτου, είναι ανάγκη δική τους. Γιατί εγώ πιστεύω ότι είναι δική σας.
Δεν παρακολουθούμε γιορτούλα σε αμερικάνικη ταινία με τον κανακάρη μας ντυμένο χαρούμενο γέρο να παίζει πιανάκι. Να ξέρω αν θα πρέπει να κλείσω τα αυτιά μου γιατί εκεί το τελευταίο πράμα που έχει αξία είναι η μουσική. Αφορμή και μόνο είναι το πιάνο, για να χειροκροτήσουμε στο τέλος. Και όσο πιο άσχημα θα παίξει ο γιος, τόσο πιο πολύ θα χειροκροτήσω, να ξέρετε. [κι ας μην έχω παιδιά, δεν έχω αυταπάτες αθανασίας.] Τώρα, αν το πιάνο είναι σε αμαίρεικαν μούβη ή στο πατάρι [τολμήστε συνειρμούς δε θα δουλέψουν από μόνοι τους] του Ιανού [πataρeiοn οφ Οιαnωσ], λίγο με ενδιαφέρει.
Το ήθος των παιδιών της Μικρής Άρκτου, [κι εννοώ το μουσικό ήθος, πρωτίστως] είναι δεδομένο και παπάδες να μου το κοινωνήσουν του αμαρτωλού δεν χρειάζομαι.
Ανάγκη να ακούσω καλή μουσική έχω ο έρμος .
Από αδιάφορες ʽʼκαλές μουσικέςʼʼ χόρτασα, ναʼ ναι καλά οι του Έντεχνου.
Χόρτασα από ʽʼβαριά πεπόνιαʼʼ και ʽʼπερσινά ξινά σταφύλιαʼʼ.
Τόσος κόπος να αποδείξουμε ότι δεν είναι βαριά τα πεπόνια και δεν αναρωτήθηκαμε καταρχάς μήπως δεν είναι πεπόνια.
Η ʽʼΜικρή Άρκτοςʼʼ δεν είναι ελπίδα. Ήταν κάποτε, τώρα είναι υπολογίσιμη δύναμη κι έτσι κρίνεται, τουλάχιστον από μένα. Οι άνθρωποι που ηχογραφούν πλέον σε αυτήν δεν είναι παιδάκια που χτενίζουν [άλλο χτενίζουν άλλο παίζουν με] τη γενειάδα του μπαμπά ή του παππού, αλλά άνθρωποι που απαιτώ να μου προτείνουν ολοκληρωμένη άποψη, άσχετα αν διαφαίνεται μελλοντική ή όχι εξέλιξη τους.
Αφήνω το χρόνο να απαντήσει σ΄αυτά, στόμα έχει, ξέρετε.
Τα παιδιά, δεν είναι βαριά πεπόνια. Μιλάει το έργο τους γιʼ αυτό, ναʼστε σίγουροι, τα σχόλια είναι περιττά.
Το θέμα μου όμως είναι με τα σταφύλια εμένα.
Και τα σταφύλια τα ξινά τα πίνω Κουρτάκη στου Σπυράκου του Παπαδόπουλου ή κρασάκι μποζωλαί με πλατώ τυριών στο παταreion του Ιανού.
Εύχομαι ολόψυχα στα παιδιά να ξεφύγουν γρήγορα από το συρμό –που κάποιοι νομίζουν ότι ταξιδεύει ενώ είναι βαγκωνrαιστορant πλέον- παρά τα ζήτω του τάrγκeτgκρουπ τους.
Περιττεύει να πω ότι η άποψη μου αφορούσε το κομμάτι που μεταδίδει το ραδιόφωνο του Ποιειν.
2l8, Spyweirdos, Decades, Coti K., Yosebu, Night On Earth, Αγγελάκας, Σιγανίδης, Παπακωνσταντίνου, Λένα Πλάτωνος, Κ.Β., κτλ
Θα επανέρθετε, το ξέρω, αλλά δεν θαʼ μαι εκεί.
Θα ακούω του Φοίβο το τραγούδι, το βάλιου[μ][ς] φορ mon-k-ey.[σ]
.
Βολευτείτε τώρα με ό,τι καλό υπάρχει, Στέλιο, και όταν εμφανισθεί ο Μπετόβεν του νεοελληνικού τραγουδιού, δεσμεύομαι να σας στείλω την είδηση ασυνόδευτη και στου Παπαδόπουλου και στο καφέ του Ιανού. Και όπου σας πετύχει ο ραδιοταξής.
Εβίβα.
Στέλιο, όταν γυρίσεις κι όταν ηρεμήσεις διάβασε:
Ο δίσκος -single”Τρια Μυστικά” των Νατάσσα Μποφίλιου-Θέμη Καραμουρατίδη και Γεράσιμου Ευαγγελάτου κυκλοφορεί από την εταιρεία Metropolis, δεν έχει καμία δουλειά η Μικρή Άρκτος για να τους εμπλέκεις με τα παιδιά, πια.
Το ραδιόφωνο του Ποιείν είναι άσχετο με αυτό που κατάλαβες. Πάτα το λινκ που υπάρχει για να καταλάβεις.
Πολλοί Σωτήρες και αυτήν την άνοιξη…Συνωστισμός.
Ευχαριστώ για τις πρόσθετες επισημάνσεις για τη νέα δισκογραφική τους στέγη.
Όπου ραδιόφωνο του Ποιείν διάβασε:
http://www.youtube.com/watch?v=YdEDRncqw8M
[link κομματιού που δόθηκε σε κάποιο σχόλιο πιο πάνω]
Δικό μου λάθος, ζητώ συγγνώμη.
Καλό θα ήταν να μην ασχοληθούμε με τις εταιρείες, ποιοι στηρίζουν ποιούς κτλ…
Ο καθένας τραβά το δρόμο του και μόνο αυτός ξέρει πόσο δύσκολος είναι…
Αν κάτι δεν αξίζει θα χαθεί και το αντίστροφο.
Το ζήτημα είναι ότι ακούμε σπουδαία τραγούδια στο σύνολό τους. Επειδή η ανάρτηση αυτή έχει να κάνει με τον Γεράσιμο Ευαγγελάτο συγκεκριμένα, πρέπει να ειπωθεί ότι ο δρόμος του δεν είναι στρωμένος με δάφνες και δεν ανήκει σε ποιητικές “μασωνείες”. Ούτε είναι προστατευόμενο παιδί κανενός…
Τα όχι λογικά θα είναι πολλά και χρειάζεται ωριμότητα.
Δεν είναι μόνοι οι στίχοι που απλώς του διαβάζουμε στο ηλεκτρονικό χαρτί. Είναι η αντίληψη που έχει γενικότερα για τη μουσική (και η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Θέμης Καραμουρατίδης βέβαια)
Ίσως αν έβγαινε ο καθένας μόνος του προς τα έξω το αποτέλεσμα να μην ήταν το ίδιο και για τους τρεις.
Μαζί με δύο τρεις ακόμα είναι η νέα γενιά που όλοι έχουμε στηριχτεί πάνω της. Αυτό βέβαια δεν ξέρω αν τους δημιουργεί βάρος και άγχος. Έχουν ένστικτο όμως και θα βρούνε τις λύσεις.
Και να μην τις βρουνε εμείς εδώ θα είμαστε και πρέπει να το ξέρουν αυτό.
Και στην τελική ωφείλουμε να στηρίξουμε μόνοι μας τη γενιά μας γιατί έτσι κι αλλιώς δεν πρέπει να περιμένουμε να την στρηρίξει η επόμενη. Οι μεγάλοι, συνήθως, αντί να κάνουν στην άκρη μπαίνουν στη μέση και το χειρότερο είναι ότι έχουν γυρισμένη την πλάτη…
Με το καλό στα επόμενα!
Άκουσα πριν το ”εν λευκώ”.
Στίχοι εξαιρετικοί [τους είχα εκτιμήσει πρώτα στην ανάρτηση του Ποιείν κι ευτυχώς]
Και πάμε στη μουσική και την ερμηνεία.
Προσπάθεια να βγάλουμε ένα καινούριο ”Φεύγω” του Βαρδή, με γηπεδικά 80ς ροκ ξεσπάσματα Β.Παπακωνσταντίνου περασμένα σε σμουth φίλτρο ωδείου.
Μιχάλη μόνη της βάζει αυτή η γενιά τους μεγαλύτερους στη μέση.
Ήρθε “ο καιρός να φανούν οι κήρυκες
όχι μονάχα ψεύτες και ρουφιάνοι”.
Όπως το ‘πε ο Μ. Ελευθερίου.
“Δε σού ζητάω να πληρωθώ
μονάχα όταν σταυρωθώ
άσε με ν’ αναμετρηθώ
μ’ αυτά που σε πονάνε”
Στίχοι που ξεδιπλώνουν τέτοιο ψυχικό φορτίο κι ανθρώπινο καημό, έχουν αλήθεια καμιάν ανάγκη από εύσημα πατριωτισμού;
Εύχομαι να ‘ναι μακρύ το ταξίδι, Γεράσιμε.
Και να ‘ναι συγγενούς σιρμαγιάς οι συνοδοιπόροι…
Αναρωτιέμαι, οι (πολύ ενδιαφέροντες) στίχοι του Εν Λευκώ, καθώς και όλων των άλλων τραγουδιών που αναρτήθηκαν, δεν “μυρίζουν” κείμενα και στίχους άλλων δημιουργών; Αν θεωρείτε ότι πρόκειται για παρθενογένεση, τότε πάω πάσο. Αν όχι, τότε πώς μπορεί να ενοχλεί κάποιον το ότι η μουσική παραπέμπει στο Φεύγω του Βαρδή ή στα ροκ ξεσπάσματα του Παπακωνσταντίνου κλπ;
Αναρωτιέμαι, επίσης, τι είναι αυτό που διαιρεί τους γράφοντες σε δυο στρατόπεδα. Καταλήγω στο ότι μάλλον είναι η διάθεση για κόντρα, για αντιπαράθεση, η οποία δεν χάνει ευκαιρία να εκδηλωθεί, όταν το θέμα (εδώ, οι στίχοι του Ευαγγελάτου) χαίρει κάποιας επιτυχίας και αναγνώρισης, την οποία δεν συμμερίζονται όλοι. Τέτοια θέματα προσφέρονται για αυθόρμητη κριτική, αλλά μου φαίνεται ότι όλα καταλήγουν στο “εγώ θα το έκανα καλύτερα” ή “εγώ το προτιμώ αλλιώς”. Στο μεταξύ, για άλλη μια φορά, χύνεται μελάνι για κάτι που ούτως ή άλλως μας έχει αφήσει πίσω: ας το αφήσουμε να πάρει το δρόμο του (όσο μακρύς ή σύντομος κι αν είναι) κι ας πάμε κι εμείς παρακάτω.
Αφήστε τα παιδιά να φωτίσουν το αύριο.
Είναι η μόνη ελπίδα να λιγοστέψουν οι τύψεις μας για τη βαριά υποθήκη που βάλαμε τόσο αβασάνιστα στις ζωές τους .
Κρατήσου όρθιος Γεράσιμε Ευαγγελάτε.
Καλό δρόμο !!
Εξαιρετικός!
Μια “άλλη” πολύ ενδιαφέρουσα ματιά για το “Κοίτα εγώ” του Ευαγγελάτου, εδώ:
http://mousikaproastia.blogspot.com/2009/04/blog-post_29.html
υπογράφει ο Ηρακλής Οικονόμου
“Και σε λυπούνται που δεν το ʽχεις νιώσει
κι εσύ λυπάσαι που το ξέρεις πρώτος
και που κανείς δεν είχε λάβει γνώση
πως η σιωπή σου ήταν χρόνια κρότος.”
αυτοί οι στίχοι εκπληκτικοί
όλο το “εν λευκώ” εξαίσιο
δυνατοί στίχοι, φοβερή ερμηνεία
συγχαρητήρια και στους τρεις,στιχουργό, συνθέτη, ερμηνεύτρια.
Σπύρο Αραβανή διάβασα το πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Ηρακλή του Οικονόμου. Ο Ηρακλής ο Οικονόμου πάει βαθιά… Η ανάλυσή του, του εκρηκτικού αυτού στίχου
“Του το κρατάω αυτού του κόσμου
που δε μου ανήκει ο εαυτός μου”
είναι ιδιοφυής. Πραγματικά αυτό το στιχούργημα μπορεί να περικλείσει όλη τη μαρξιστική ιδεολογία. Και βάλε. Θα έλεγα οτι εκφράζει υπογείως όλους τους προβληματισμούς του σύγχρονου αλλοτριωμένου ανθρώπου ένάντια στην πλουτοκρατία και το κεφάλαιο. Ενάντια σε αυτό αδηφάγο και τερατώδες καπιταλιστικό σύστημα και τους πολιτικούς του αντιπροσώπους και εντολοδόχους.
Με αυτό το τραγούδι, με τους στίχους του κυρίως, αλλά και με την υπέροχη ερμηνεία της Νατάσας της Μποφίλιου επανέρχεται δυναμικά, θα έλεγα, ανασταίνεται, η προβληματική που έθεσε ο Καρλ ο Μαρξ. Το μόνο που απομένει είναι η λύση και η δράση μέσα απο την ανυπακοή και τα μαζικά κινήματα.
Χαιρετώ.
Δεν θα ήταν παράλογο, συνεχίζοντας αυτήν τη συλλογιστική, να υποθέσω ότι, μαζί με την ανάσταση της προβληματικής του Καρλ Μαρξ, ανασταίνεται και η Μαρία Δημητριάδη, στο πρόσωπο “της Νατάσας της Μποφίλιου”.
Ευτυχώς, το μόνο που απομένει πλέον είναι η λύση και η δράση μέσα απο την ανυπακοή και τα μαζικά κινήματα – τώρα που έχει ολοκληρωθεί όλη η προπαρασκευή.
Είμαι από τους ανθρώπους που στα καλά λόγια σκύβουν το κεφάλι κι αλλάζουν την κουβέντα. Εκτίθεμαι στο χαρτί και το αναιρώ μετά. Κάτι σαν ένστικτο επιβίωσης.
Επίσης είμαι από τους ανθρώπους που στην τιμή λένε ευχαριστώ. Κι αυτά που διάβασα εδώ είναι μεγάλη μου τιμή.
Σας ευχαριστώ πολύ κι ελπίζω να καταφέρουμε να συναντιόμαστε αρκετό καιρό μέσα απ’ τα τραγούδια (εύκολο -για 100 λόγους – ομολογώ δεν είναι)
Γεράσιμε Ευαγγελάτε
Είσαι από τους τυχερούς που οι μοίρες σε ΜΥΡΩΣΑΝ
ενώ άλλου τους έφτυσαν. Βαρύ το φορτίο του επιτυχημένου.
Ελπίζω να αντέξεις. Κουράγιο!!!!!!!
good choice
Ε, δεν το πιστεύω !
Δεν είναι δυνατόν να γράφονται όλα τα παραπάνω εγκωμιαστικά σχόλια για τόσο -μα τόσο !- ανούσιους, άτεχνους και σίγουρα β’ διαλογής στίχους !
…………….
Στίχος για τραγούδι, αγαπητοί μου, σημαίνει ΕΙΚΟΝΕΣ, κατά πρώτον !
Σημαίνει ΑΜΕΣΟΤΗΤΑ !
Σημαίνει ΑΠΛΟΣ ΛΟΓΟΣ !
Να γράφει ο στιχουργός, σαν να μιλάνε δυο καθημερινοί, απλοί άνθρωποι : ανεπιτήδευτα και με τη ροή-σύνταξη που έχει ο λόγος τους αυτουνών.
Μα , για να μην τρελαθούμε κιόλας, τελικά είναι στίχος για τραγούδι οι έμμετρες φαιδρότητες που αραδιάζονται στο τραγούδι “Εν λευκώ” ????
Τις παραθέτω εδώ (κι είμαι σίγουρος ότι τις κοιτάει από ψηλά η Παπαγιαννοπούλου, ο Γκάτσος, ο Άκης Πάνου, ο Πυθαγόρας κ.ά. και χασκογελάνε ) :
“…Βλέπω στο άσπρο σας την προβολή μου..”
“…μεταμφιέζω τη σιωπή σε λέξη..”
“…το πρόβλημά μου η υπερβολή μου..”
“…μ’ αυτό τον τόνο του λευκού στο βλέμμα…”
“…του λέω μια φράση σαν να υπεκφεύγω…”
Και βέβαια, πόση σημασία έχει αν έκατσαν 30-40 νοματαίοι κι αράδιασαν εδώ αποπάνω τους επαίνους για τις καταφανέστατα ανάξιες λόγου “στιχάντζες” -με το συμπάθειο- του φίλτατου που νιώθει τιμή κιόλας, απ’ ό,τι λέει, όταν το πράμα βοά ????
Και κάτι άλλο : το τραγούδι, ο στίχος δηλαδή, οφείλει να ‘ναι υπόθεση 2-3 κουπλέ κι ενός ρεφραίν.
Το έρμο το “Εν λευκώ” είναι Οδύσσεια.
Κακογραμμένη μάλιστα.
Όπως κι ο “Δρόμος”.
Και κάτι ακόμα : η Νικολακοπούλου, στην αρχή, άγνωστη και “ψαρωμένη”, όταν έβανε και ..λίγο φρένο, ήταν καλή.
Απ’ όταν έγινε φίρμα, άρχισαν να πάνε οι μπούρδες κι οι ανούσιες εξυπνάδες σ’ άλλον τόπο…
Και έγινε και σχολή !
Δυστυχώς!
Και λουζόμαστε σήμερα, τις ανοησίες που γράφουν ένα κάρο πιτσιρικάδες, άπαθοι, άμαθοι κι άρα ΚΑΙ ανέμπνευστοι…
( Η πρώτη διδάξασα, ως άπαθη, έμπαινε τελευταία σε κλειστή ντουλάπα, για να ..πάθει και να εμπνευστεί … )
Να το πιστέψετε κύριε Αγγέλου
η ποιότητά μας έχει χαθεί
όπως και οι δάσκαλοι -όπως εσείς- για να μας ανοίξουν τα μάτια και τα αυτιά.
Όσοι δεν πέρασαν Κατοχή, πείνα, χαρτοπαιξία, βιασμούς, χούντα κτλ και δεν είναι στην ηλικία των 79 και άνω ας μη γράφουν στίχους. Αμαθείς ε απαθείς…
Πού πας ωρέ “αδικημένη γενιά του ’60, δίχως κατοχή και πείνα, χωρίς ρετσίνα…”
”άπαθοι, άμαθοι κι άρα ΚΑΙ ανέμπνευστοι”
Από το ρεμπέτικο και τα παλιά καλά λαϊκά ως τον Τριπολίτη το βίωμα καταγράφεται μετά την ιζηματοποίηση του, σαν ασαφές μόρφωμα στον πάτο του υπέρκορου διαλύματος της καθημερινότητας.
Στις μέρες μας, όλο το διάλυμα ανακινείται τόσο γρήγορα -και δίνεται η ψευδαίσθηση ακόρεστου η κορεσμένου διαλύματος χωρίς ίζημα- που η επισήμανση είναι υπόθεση πολύ πιο δύσκολη.
Έτσι, η γραφή δεν έχει άλλη επιλογή από το να καταγράψει όλο το διάλυμα. Οι ταλαντούχοι, καταφέρνουν να επιβάλουν στιγμιαίο σταμάτημα, έτσι ώστε ο αναγνώστης να παρακολουθεί ή να υποθέτει την αποκατάσταση του ιζήματος. Δύσκολη δουλειά. Και ο Ευαγγελάτος την ξέρει.
Περαστικός, έμεινα και διάβασα στίχους και σχόλια. Μου έκανε εντύπωση ότι η αντίθετη άποψη κάποιου πυροδότησε την άμεση αντίδραση των διαφωνούντων, σε μια καταχώριση που είχε να λάβει σχόλιο πάνω απο δυο μήνες. Αντί άλλου diko;y moy σχολίου για τους εν λόγω στίχους…
Μαύρη που είναι η ζωή μαύρη και δίχως τύχη
μαύρη κι η δόλια μου η ψυχή σαν πολική αρκούδα
στον κήπο της Γεσθημανή σ’ αγάπησα Ιούδα
κι εκεί που έφτυνε* ο Μάρξ φύτρωσαν άσπροι στίχοι
* αντι για “έφτυνε” μπορείτε να βάλετε οποιοδήποτε άλλο δισύλλαβο ρήμα που δηλώνει έκκριση σωματικών υγρών (ή στερεών)…
“είν΄ αμάξια οι μόνοι
και οι σχέσεις τροχαία”
τουλάχιστον συγκινητικοί οι στίχοι του..
Κοίτα εγώ , αν θες να ξέρεις , με έχεις αγγίξει βαθιά στη ψυχή . Ειναί σαν να ακούω τη ψυχή μου να μου το σιγοτραγουδά ακόμα και όταν κοιμάμαι . Σε ευχαριστώ Γεράσιμε
εξαιρετικοι στιχοι..
ευτυχως, υπαρχει συνεχεια μετα τον Αλκη Αλκαιο..