ΙΜΕΡΟΣ
Θα υπερβώ τους δισταγμούς και τα διλήμματα
Και θα ʼρθω να σε βρω στη μοναξιά σου
Θα σε γυμνώσω απʼ τα ρούχα που μου κρύβουνε το κάλλος σου
Και θα σου πιω όλο το νέκταρ των αγριολούλουδων
Κι όλο το γάλα των γεμάτων θηλυκότητα μαστών σου
Θα σε ρουφήξω μέχρι να γεμίσει τατουάζ το δέρμα σου
Και να ανατριχιάσει όλο ρίγος το κορμί σου
Ύστερα θα χαράξω με μαχαίρι την ωραία πλάτη σου
Και τους υπέροχους χυτούς μηρούς σου
Και θα περάσω πυρωμένο σίδερο
Μεσ΄από την τρεμάμενη ανεμώνα της κοιλιάς σου
Κι όπως θα σέρνεσαι και θα σφαδάζεις από τα μαρτύρια
Θα σου γεμίσω με αλάτι τις πληγές
Ύστερα θα σου σφίξω με τα χέρια μου
Εκείνον τον περιπαθή λαιμό σου
Μέχρι τα μάτια σου τα ωραία και γεμάτα πρόκληση
Να μείνουνε για πάντα ανοιχτά
Κι όπως αργότερα θα μεταφέρω τα κομμάτια απʼ το πτώμα σου
Για να τα θάψω και να μη μʼ ανακαλύψουν
Θα θυμηθώ πως ξέχασα να κάνω μέσα σου έρωτα
Προτού διαμελίσω το κορμί σου
Και πως επίσης ξέχασα να πω πως σʼ αγαπώ
Προτού νʼ αρχίσω επάνω σου τις ειδεχθείς μου πράξεις
Ήταν το πάθος που με τύφλωνε
Κι ήθελα να σʼ εξαφανίσω
Για να σου πω μετά, με σιγουριά απόλυτη,
Πως μόνο εγώ σʼ αγάπησα με τέτοιο πάθος.
Τι κρίμα που δεν είσαι ακόμα ζωντανή
Να καταλάβεις επιτέλους δίχως δισταγμούς
Πως έτσι έγινες παντοτινά δικιά μου.
Η ΣΤΑΣΗ ΤΟΥ ΝΙΚΑ
Γεμάτη ήττες είναι η ζωή
Ήττες σʼ αγώνες άνισους
Με υπέρτερες δυνάμεις
Δυνάμεις σκοτεινές και υποχθόνιες
Ουτιδανών συνασπισμένων στον υπόκοσμο
Των υπονόμων στο Παρίσι των Αθλίων
Ήττες, ακόμη κι αν τους συναντάς
Καθώς εξέρχονται στο φως του ήλιου απʼ το έρεβος
Και που για νʼ αποφύγουνε την εξαφάνιση
Από την αντιμικροβιακή του δράση
Του επιβάλανε φίλτρο και φίμωτρο
Και τον μεθύσανε με ύμνους και τραγούδια
Όμως εμείς υπάρχουμε και επιμένουμε
Έφιπποι στον ιππόδρομο της επικείμενης επέλασης
Να εφορμήσουμε με πάθος εναντίον τους
Αλώνοντας αργά-αργά μα σταθερά
Τα σκαλοπάτια που οδηγούν στην κορυφή
Μέχρι να το εξολοθρεύσουμε οριστικά
Αυτό το γένος των ανθρώπων αρουραίων
ΝΑ ΜΑΣ ΤΟ ΠΕΙ Η ΣΙΩΠΗ
The rest is silence
“Hamlet”, Shakespeare
Mετά από προσπάθειες αιώνων
Και στοχασμούς και διαλογισμούς και σκέψεις
Μετά από ξενύχτια ατέλειωτα
Ματιές στο σύμπαν απειράριθμες
Και αριθμούς και αναρίθμητες
μαθηματικοποιημένες εξισώσεις
Φθάσαμε στο συμπέρασμα
Πως μας εγέννησε το τίποτα
Ενʼ ακατάληπτο τίποτα
Που μάλλον θα ʼπρεπε να καταπιούμε
Για να νιώσουμε ίσως το κάτι
Που δεν ήμασταν ποτέ.
Όσο για το πού πορευόμαστε
Ας το αφήσουμε καλύτερα
Να μας το πει η σιωπή
ΠΡΑΞΗ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ
Όταν η μελωδία της ανθρώπινης φωνής
Δονεί τις ιδιοσυχνότητες της ιδιοπροσωπίας
Όταν η φυσαρμόνικα και το ακκορντεόν κι η άρπα
Με τη συνοδεία των ανθρώπινων πνευστών
και των κρουστών και των εγχόρδων
Χαϊδεύουν με το θρόισμα της πάλλουσας αναπνοής
Την άνομη διεγερμένη σάρκα
Όταν η τρικυμία στο κρανίο μαίνεται
Και σχίζει τα πανιά του αποπλανημένου ιστιοφόρου
Όταν η φλόγα της τριβής αναπηδά
από τη στιγμιαία έκρηξη
Και προκαλεί τη γένεση της έκλαμψης
Καθώς τα γράδα ανεβαίνουν κι εκτινάσσονται
Και υπερχειλίζουνε τα στόμια της ύπαρξης
Κι η εκροή της ζώσας ύλης
Αγγίζει τα λεπτά υμένια της υποστάσεώς μας
Όταν οι κορυφές χτυπούνε τον πυθμένα
της ζωοδόχου θάλασσας
Καθώς τα κύματα αθροίζονται
Και πολλαπλασιάζουνε το ύψος
Τότε μπροστά στη δίνη της υπέρτατης προσρόφησης
Κάθε αντίσταση είναι μάταια
Κάθε δεύτερη σκέψη απερισκεψία
Κάθε παράπλευρη δραστηριότητα μια μεγάλη ανοησία
Γιατί ο φτερωτός θεός της Αθωότητας
Επέλεξε εν σιωπή
Τους εκλεκτούς της Έλξης
Και τους ωθεί μονόδρομα στην αποστολική πορεία τους
Για να αυξήσουνε τον πληθυσμό της γης
Και για να κατακτήσουνε το σύμπαν
ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ
Ένα μυρμήγκι αιφνιδίως μεταλλάχτηκε
Άρχισε να αυξάνει ακατάσχετα
Έγινε τόσο πελώριο
Που κάλυψε περίπου ολόκληρη την πόλη
Οι κάτοικοι έφυγαν πανικόβλητοι προς τα βουνά
Οι αστρονόμοι γύρισαν τα τηλεσκόπια ανάποδα
Τα μεταποίησαν σε σμικρυντικούς φακούς
Κοίταξαν λίγο, κάτι σημείωσαν
Κι ύστερα κούνησαν αδιάφορα τους ώμους τους
Θέμα προοπτικής και αναλογιών, ψιθύρισαν
Δεν είναι παρά ένα κοινό κοινότατο μηρμύγκι
ΕΠΙΜΕΤΡΟ
Προσφάτως διάβαζα μια κριτική επί ποιητικής συλλογής, την οποία ο λαρισαίος κριτικός τελείωνε με τη φράση για χάρη του [του ποιητή] έβαλα στο iPod δυνατά τον Τζίμι Χέντριξ. Η φράση αυτή με υποχρέωσε σε σκέψεις επί εκλεκτών συγγενειών. Πιο συγκεκριμένα, αισθάνθηκα ότι όταν ο γραφιάς διαπιστώνει κάποια αρτηρία κοινή με γείτονα γραφιά, θα νιώθει, φυσιολογικά, πιο ζεστή, σε σχέση με πριν, τη ροή του αίματος σʼ αυτήν. Είναι, πραγματικά, απίστευτες οι αναστομώσεις της αισθητικής: στη μουσική, στις αλάνες, στις εξισώσεις, στην καταγωγή, στη ζώσα ύλη του κυττάρου, στα γκλομπ του φασίστα, στις άδειες καρέκλες, στις θαλαμηγούς και αλλού. Διαβάζοντας Χρίστο Γούδη, αναγιγνώσκω επί γνώριμου εδάφους. Πρόκειται περί ενός ακόρεστου και βουλιμικού ποιητή, που δίνει προβάδισμα στην όρεξή του-ούτε στο γεύμα ούτε στις γαρνιτούρες ούτε στο φινίρισμα. Το επιτυχημένο του ποίημα, το βλέπω ως έναν επιτυχή ακρωτηριασμό μιας έντονης αίσθησης. Τους παραδρόμους των ποιημάτων του (αυτούς που αντιλαμβάνομαι εγώ ως τέτοιους: τη διαταραχή της ροής, την ελλειπτική στίξη, τη φορτωμένη παρατακτική σύνδεση), τους ψηλαφώ ως παραπροϊόντα μιας γνησίως σωματικής έκφρασης, άκρως γοητευτικής και ρομαντικά παλιομοδίτικης.
Φίλε Δημήτρη,θα έπρεπε μάλλον να βάλεις τη φωτογραφία του Χρίστου Γούδη,μιας και σε πολλούς είναι γνωστή φυσιογνωμία από τις συμμετοχές του σε εκπομπές αν θυμάμαι καλά του Χαρδαβέλλα.
Ο καθηγητής της Αστροφυσικής εν είναι;…
Ξέρω,θα πεις,δεν έχει σημασία… 🙂
Και πως σημασία έχουν τα ποιήματά του.
Μα και αυτά νομίζω πως δεν έχουν…
Δεν θα επιχειρηματολογήσω για την -αρνητική-άποψή μου περί της ποιήσεώς του…-αν εξαιρέσω το πρώτο, όπου η περιγραφή μιας βίαιης σκηνής μπορεί και να σοκάρει,τίποτε άλλο έντονο δε μου προξένησε η ανάγνωσή τους.
Μετριότητες,φίλε μου.
Κι αναρωτιέμαι πώς εσύ,ένας αυστηρός κριτής των στίχων,επέτρεψες στον εαυτό σου να θαμπωθείς από τέτοιες μετριότητες.
Καμιά πρωτοτυπία-αντιθέτως πολλές κοινοτοπίες,που μισείς απ’ όσο ξέρω-καμιά ποιητική χρήση της γλώσσας,κανένα “νεονόημα” όπως λες κι εσύ,πλήρης απουσία “έμπνευσης”…
Μάλλον καλύτερα να περιοριστεί στην Αστροφυσική του… καλύτερα φαντάζομαι θα μιλά για τ άστρα ως επιστήμων παρά ως ποιητής….
“Πρόκειται περί ενός ακόρεστου και βουλιμικού ποιητή, που δίνει προβάδισμα στην όρεξή του-ούτε στο γεύμα ούτε στις γαρνιτούρες ούτε στο φινίρισμα. Το επιτυχημένο του ποίημα, το βλέπω ως έναν επιτυχή ακρωτηριασμό μιας έντονης αίσθησης”.
Μου είναι αδύνατο να μη χαιρετίσω εντυπωσιασμένη μια παρουσίαση που στοχεύει στην καρδιά και στον πυρήνα της ποίησης , απέχοντας από βιογραφήσεις και φωτογραφίσεις που διόλου δεν αφορούν στην αξιολόγηση της ποίησης.
Κι αυτό γιατί αδυνατώ πραγματικά να βρω ευστοχότερο τρόπο να αναφερθώ στην ποίηση του Χρίστου Γούδη από αυτόν που αντιλαμβάνεται ο Δημήτρης , ούτε αισθητικότερο τρόπο να παρέμβω εικαστικά από αυτόν που άκρως επιτυχημένα εμπνεύστηκε ο κ. Παστάκας.
Με όλη μου την καλή διάθεση , αγαπητέ Γιάννη, αναρωτιέμαι αν είναι- “παιδαγωγικώς” σε πρώτο επίπεδο και ποιητικώς σε δεύτερο -ορθό το να προτρέπουμε τον κ. Γούδη να περιοριστεί στην Αστροφυσική του…
Και επιπλέον :Προλαβαίνουμε , αλήθεια, να παρέμβουμε στην όποια εντύπωση μας προκαλεί η όποια ποίηση άρα και να “επιτρέπουμε” ή όχι στον εαυτό μας την όποια αντανακλαστική αντίδραση ;Και γιατί θα πρέπει να απολογούμαστε γι αυτήν;
Προς τι τόση δριμύτητα, αγαπητέ Γιάννη;
” o σημερινός πρόεδρος του κομματικού ιδρύματος «Ίων Δραγούμης» και πρώην εκπρόσωπος τύπου του ΛΑΟΣ (προεκλογικά μεταξύ Άδωνι Γεωργιάδη και Αλέξη Οικονόμου) Καθηγητής Χρήστος Γούδης γνωστοποίησε τους λόγους που προσχώρησε στο ΛΑΟΣ σε συνέντευξή του στην «Ημέρα» Πάτρας στις 16/8/2007: «Απάντηση: Ευθαρσώς θα πω ότι ο λόγος είναι το βιβλίο της ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Μας ευνουχίζει ως Έλληνες. Δεν αποδίδει τον παλμό του Έθνους. Δεν είναι βιβλίο που έχρηζε μόνο διορθώσεων. Όφειλαν πάραυτα να το αποσύρουν…. Ερώτηση: Σοβαρός, κατά τις αντιλήψεις σας, ο λόγος, αλλά μόνο αυτός; Απάντηση: Γιατί, αμφιβάλετε; Συμβαίνουν σοβαρές ανακατατάξεις γύρω μας τις οποίες υποτιμάμε ή ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει. Προσωπικά, θα συνεχίζω ν’ αντιστέκομαι σ’ αυτούς που θέλουν να μετατρέψουν σε ‘σαλάτα’ τα Βαλκάνια. Που επεξεργάζονται σχέδια και μεθοδεύουν αυτονομία της Μακεδονίας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, για εξυπηρέτηση εβραϊκών συμφερόντων. Έχω τοποθετηθεί επανειλημμένα στο εν λόγω θέμα, πολλοί σκεπτόμενοι Έλληνες των περισσοτέρων κομμάτων έχουμε διατυπώσει τις ίδιες ανησυχίες. Όμως, αντιμετωπιζόμαστε ως γραφικοί ή περιθωριακοί. Τα κάστρα πέφτουν από τη μακαριότητα των ‘απομέσα.’»”
Πηγή:http://indy.gr/analysis/adonis-georgiadis-ekdotis-ksta-pleyri-2013-o-apokryfos-neonazismos-toy-laos
Δημήτρη,τώρα άρχισα να νιώθω και κάποια έντονα συναισθήματα….Αποστροφής βασικά, για τον εν λόγω κύριο…
Ακροδεξιός,με άκρατο αντισημιτισμό…τι άλλο να θέλω;…
Αν είναι αυτός βεβαίως…
Τα ποιήματα είναι όντως μετριότατα. Ειδικά η “στάση του Νίκα” μου θύμησε συνωμοσίες α λα Λιακόπουλος. Ας θυμηθούμε επίσης πού πολιτεύτηκε στις τελευταίες εκλογές και ό,τι συνεπάγεται αυτό για το πώς πολιτεύτηκε ο κ. Γούδης. Απογοήτευση η κάθοδος του στην πολιτική και πόσο μάλλον η προσχώρησή του στο κόμμα του Καρατζαφέρη… Απογοήτευση γιατί έλεγε κάτι νόστιμα τότε, στις εκπομπές του Χαρδαβέλα.
Aγαπητέ Γιάννη, συγγνώμη που επανέρχομαι ,παρόλο που τα ερωτήματά σου απευθύνονται στο Δημήτρη .
Έχω την εντύπωση ότι το θέμα , εδώ ,δεν είναι οι πολιτικές-κομματικές, ιδεολογικές, κοσμοθεωρητικές, ιστορικές, σεξουαλικές , οι όποιες τελοσπάντων πεποιθήσεις ή απόψεις του κ. Γούδη, αλλά η ΠΟΙΗΣΗ του και μόνον αυτή.
“Πρόκειται περί ενός ακόρεστου και βουλιμικού ποιητή, που δίνει προβάδισμα στην όρεξή του-ούτε στο γεύμα ούτε στις γαρνιτούρες ούτε στο φινίρισμα. Το επιτυχημένο του ποίημα, το βλέπω ως έναν επιτυχή ακρωτηριασμό μιας έντονης αίσθησης”.
Μου είναι αδύνατο να μη χαιρετίσω εντυπωσιασμένη μια παρουσίαση που στοχεύει στην καρδιά και στον πυρήνα της ποίησης , απέχοντας από βιογραφήσεις και φωτογραφίσεις που διόλου δεν αφορούν στην αξιολόγηση της ποίησης.
Κι αυτό γιατί αδυνατώ πραγματικά να βρω ευστοχότερο τρόπο να αναφερθώ στην ποίηση του Χρίστου Γούδη από αυτόν που αντιλαμβάνεται ο Δημήτρης , ούτε αισθητικότερο τρόπο να παρέμβω εικαστικά από αυτόν που άκρως επιτυχημένα εμπνεύστηκε ο κ. Παστάκας.
Με όλη μου την καλή διάθεση , αγαπητέ Γιάννη, αναρωτιέμαι αν είναι- “παιδαγωγικώς” σε πρώτο επίπεδο και ποιητικώς σε δεύτερο -ορθό το να προτρέπουμε τον κ. Γούδη να περιοριστεί στην Αστροφυσική του…
Και επιπλέον :Προλαβαίνουμε , αλήθεια, να παρέμβουμε στην όποια εντύπωση μας προκαλεί η όποια ποίηση άρα και να “επιτρέπουμε” ή όχι στον εαυτό μας την όποια αντανακλαστική αντίδραση ;Και γιατί θα πρέπει να απολογούμαστε γι αυτήν;
Προς τι τόση δριμύτητα, αγαπητέ Γιάννη;
Γιάννη, ως προς τη δεύτερη παρέμβασή σου, να πω πως δεν αντιλαμβάνομαι ποια η ακριβής σχέση των πολιτικών, κομματικών, ιστορικών κοσμοθεωρητικών, σεξουαλικών απόψεων, πεποιθήσεων ή προτιμήσεων του κ. Γούδη με την ποίησή του, η οποία παρουσιάζεται εδώ.
Fuji
για το πρώτο σου σχόλιο:
όπως διακρίνεις “δριμύτητα” στις απόψεις μου,διακρίνω κι εγώ έναν εύκολο εντυπωσιασμό από τη δική σου πλευρά…
Η δική μου άποψη αφορά στη χαμηλής στάθμης στιχοπλοκή του εν λόγω κυρίου-σιγά μην τον πω και ποιητή… 🙂
Αν θες fuji,υπόδειξέ μου κάτι πρωτότυπο,καινοφανές που κομίζει μ’ αυτά τα στιχουργήματά του ο κύριος Γούδης.
Τα σχόλια του Δημήτρη μοιάζουν να προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.
Μιλά για “διαταραχή της ροής, ελλειπτική στίξη, φορτωμένη παρατακτική σύνδεση”,”παλιομοδίτικη έκφραση” που προσπαθεί να μετριάσει με εκφράσεις όπως “γοητευτική”-“ρομαντικά” παλιομοδίτικη…
Η δριμύτητά μου δεν αφορά στον αδιάφορο για μένα εν λόγω κύριο, μα στα ελαστικά κριτήρια του Δημήτρη,που αν και φτάνει να κατατροπώσει-με αυστηρότατα κριτήρια- Σαχτούρηδες κ.ά.,βρίσκει σε αυτά τα ανέμπνευστα στιχουργήματα κάτι να εκθειάσει…
Πραγματικά,πια,δεν ελπίζω να πρόκειται για άλλον Γούδη ,μα για άλλον Μουζάκη,συνώνυμο του γνωστού μου… 🙂
Επίσης δε στέκομαι απέναντι στον κύριο Γούδηως παιδαγωγός που θα μπορούσε να τον συμβουλεύσει-προσπαθώ να τον ειρωνευτώ,αν αυτό δεν έγινε κατανοητό.Κάτι που προσπαθώ να κάνω μόνο σε άτομα που ασκούν εξουσία και είναι ισχυρά-εδώ ο εν λόγω κύριος έχει μια ακαδημαϊκή και πολιτική εξουσία που σκεί,αν δεν κάνω λάθος-ας μείνει εκεί,δεν του φτάνει;…
Για το δεύτερό σου σχόλιο:όπως παρατήρησες,η κρίση μου για τα ποιήματά του δεν είχε να κάνει με τις πολιτικές του απόψεις.
Το δεύτερό μου σχόλιο μίλαγε απλώς για το άτομό του και τις ιδέες του.Το αρνητικό μου πρώτο σχόλιο εγράφη,ειλικρινώς,πριν μάθω το πολιτικό στίγμα του…
Φυσικά και γνωρίζω πολλούς άξιους ποιητές με τους οποίους με χωρίζει αγεφύρωτο ιδεολογικό-πολιτικό χάσμα -όμως αυτοί τυγχάνει να είναι ποιητές…
Αδυνατώ να ανιχνεύσω ποιητική ουσία στα στιχουργήματα που παραθέτει εδώ
ο Δημήτρης.
Με άλλα λόγια,μπορώ να δεχτώ ένα τριαντάφυλλο με τ’ αγκάθια του μαζί-αλλά όχι
σκέτα γαϊδουράγκαθα.
Κρίσιμη ερώτηση προς Δημήτρη:
τον γνωρίζεις προσωπικά;…
Στ’ αλήθεια, πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς έναν άνθρωπο που κατ’ εξακολούθησιν ξημεροβραδιαζόταν στα πάνελ των εκπομπών του Χαρδαβέλα,προσπαθώντας ν’ απαντήσει σ’ ερωτήματα για την ύπαρξη εξωγήινων και ufo,δίνοντας μιαν επιστημονική επίφαση στη συζήτηση;…
Να γιατί κάποιες φορές μερικά βιογραφικά στοιχεία μπορεί και να βοηθούν στην ανάγνωση κάποιων γραπτών.
Πώς δηλαδή,αγαπητή fuji,πολλοί ποιητές-ανάμεσά τους κι ο Δημήτρης-δεν ξεχνούν ν’ αναφέρουν βιογραφικό τους στο εκδιδόμενο βιβλίο τους;….Γιατί το κάνουν άραγε, αφού όπως ισχυρίζεσαι οι όποιες βιογραφήσεις δεν βοηθούν στην αξιολόγηση της ποίησης;…
Δριμύτριε, χθες το βράδυ – προφητικά – σε είχα ρωτήσει
Αν η ποίηση είναι το SPA του λόγου
Τώρα κατανοώ πλήρως εκείνο που μου έγραψες
“ειδικευμένος της ασιτίας των σαρκοβόρων πτηνών”
Ούτε οι τίτλοι, ούτε τα βιογραφικά των ανθρώπων
γράφουν ποίηση
Γνωρίζετε πόσα ζώα με πτυχία υπάρχουν;
Και για να μην παρεξηγηθώ:
δεν εναντιώνομαι στις απόψεις του επιστήμονος περί εξωγήινων πολιτισμών αλλά στην εμμονή του να τοποθετείται μέσω της τηλεοράσεως για θέματα που γαργαλούν την περιέργεια του κοινού μα σε καμιά περίπτωση δεν προσφέρουν κάτι σημαντικό στην επίλυση σοβαρών κοινωνικών προβλημάτων.Μάλλον αποπροσανατολίζουν τον κόσμο από τα κυρίαρχα ζητήματα που θα έπρεπε να τον απασχολούν.
Με τέτοιου είδους εκπομπές κατάντησε γραφικός κι ο Χαρδαβέλας-κι όσοι βεβαίως συμμετέχουν σε αυτές…
Monody,αν μ’ εξισώνεις με σαρκοβόρο πτηνό που….ξεσκίζω τις σάρκες του Δημήτρη….είσαι στ’ αλήθεια ένας ευφάνταστος ποιητής.Το δικαίωμά μου στη διαφωνία δεν μ’ εξισώνει με την εικόνα που χρησιμοποιείς…
Ελπίζω να σε αποκωδικοποίησα λανθασμένα και κάτι άλλο…να ήθελε να πει ο ποιητής.
Γιατί όμως δεν απαντάς επί της ουσίας,αν δηλαδή σου άρεσαν οι στίχοι του Γούδη;…
Αγαπητέ Γιάννη, στην προσωπική μου αξιολόγηση της ποίησης και της τέχνης γενικότερα , θεωρώ όχι μόνο τη βιογράφηση αλλά και την επωνυμία του δημιουργού από αδιάφορη έως περιττή. Κι αυτό γιατί πάμπολλλες φορές,αυτό που τελικά αξιολογείται σ΄ένα έργο τέχνης δεν είναι το έργο καθεαυτό αλλά η κοινωνική θέση ή θέαση που κατέχει ο δημιουργός του.
Οραματίζομαι, Γιάννη, την ανόθευτη από άλλες παραμέτρους αξιολόγηση της ποίησης . Φαντάζομαι πόσες αλήθειες θα ακουστούν γι΄αυτήν τότε.
Όσο για την ερώτηση σου ,η ύπαρξη του βιογραφικού σε πολλά εκδιδόμενα βιβλία πολλών δημιουργών υποθέτω δεν αφορά τόσο στην ατομική πρωτοβουλία των δημιουργών , όσο στη βούληση των εκδοτών τους – γραναζιών ενός συστήματος που θέλει να ξέρει τι άλλο είσαι εκτός από δημιουργός για να σε εκδώσει, ενός συστήματος που προωθεί την τέχνη ως εμπορικό αγαθό, διαμεσολαβημένο από συμφέροντα και λαβωμένο από σκοπιμότητες.
Αντιρωτώ σε και εγώ, λοιπόν, γιατί στους δήθεν αδιάβλητους διαγωνισμούς ποίησης αλλά και σε πάσης φύσεως διαγωνισμούς που διεκδικούν την αδιαβλητότητα ο διαγωνιζόμενος καλείται να συμμετάσχει με ψευδώνυμο;
Αγαπητέ Γιάννη Κυριαζή,
Είχα σκοπό να μιλήσω αργότερα, αφήνοντας περισσότερο χρόνο στους σχολιαστές να αναπτύξουν τις απόψεις τους, δίχως να παρεμβληθώ σε αυτές. Η στάση σου, όμως, δε με αφήνει να ησυχάσω.
Καταρχάς να μιλήσω για την επαφή μου με την ποίηση του Χρίστου Γούδη. Τον Χρίστο Γούδη δεν τον γνωρίζω προσωπικά-για την ακρίβεια, δεν τον έχω δει ποτέ μου, παρά μόνο επί της οθόνης (σε διάφορα happenings: Χαρδαβέλλας, Τριανταφυλλόπουλος και, αρκετά αργότερα, συνεντεύξεις τύπου του ΛΑΟΣ). Δεν μπορώ να πω ότι η παρουσία του μου ήταν ελκυστική (μπορώ να πω το αντίθετο), δεδομένου ότι, στα δικά μου μάτια τουλάχιστον, εκφραζόταν, ακόμη και για εκτός της επιστήμης του επιστημονικά ζητήματα, με έναν μάλλον απόλυτο έως εριστικό τρόπο (στα πολιτικά δε θα υπεισέλθω καθόλου). Στο πλαίσιο των εκδηλώσεων της έβδομης πολιτιστικής εβδομάδας του Πανεπιστημίου Πατρών (που περιελάμβαναν τιμητική εκδήλωση για τον αείμνηστο πλέον Χρίστο Λάσκαρη και Αγώνες Ποίησης), εδόθη μια ανθολογία ποίησης στους διακριθέντες φοιτητές, η οποία και περιείχε ποιήματα του Χρίστου Γούδη. Τοιουτοτρόπως, πληροφορήθηκα ότι ο Χρίστος Γούδης γράφει ποίηση και, εκ των υστέρων, αγόρασα και μελέτησα ποιητικές συλλογές του. Επίτρεψέ μου, τώρα, αφού απάντησα στην «κρίσιμη» ερώτησή σου, να θέσω, με τη σειρά μου, τα πρώτα δικά μου «κρίσιμα» ερωτήματα: θεωρείς πως παρουσιάζοντας την ποίηση κάποιου, πρέπει να απολογηθώ δημοσίως για το ήθος μου; Ρωτώ, διότι αντιλήφθηκα ότι χαρακτήρισες «κρίσιμη» την ερώτηση σου ως ελεγκτική της σχέσης μου με τον Γούδη (επομένως, ως διερευνητική του πιθανού «συμφέροντος» που θα είχα να τον παρουσιάσω). Αν όντως είναι έτσι, μου κάνει μεγάλη εντύπωση που, για πρώτη φορά εξ όσων γνωρίζω (στο Ποιείν αναφέρομαι), μπήκες στον κόπο να ασχοληθείς με τα ΚΙΝΗΤΡΑ του παρουσιαστή ενός ποιητή. Αν όντως, όμως, τα κίνητρα όσων εκφράζονται θετικά για ποιήσεις σε απασχολούν, νομίζω πως θα ήταν συνεπέστερο να τα διερευνάς προς περισσότερες κατευθύνσεις (και παρουσιαστές) με «κρίσιμα» ερωτήματα. Επίτρεψέ μου, δε, να σου πω ότι, στην περίπτωση που θα είχες δίκιο (και η παρουσίαση μου ήταν ιδιοτελής), θα έπρεπε να είμαι τουλάχιστον βλαξ για να προβώ σε αυτήν, όταν χτυπιέμαι ολημερίς (στο Ποιείν και όπου σταθώ και βρεθώ) για αξιοκρατία και, εξ αυτού, προκαλώ εις γνώση μου τα ευγενέστερα των συναισθημάτων.
Ας έλθω τώρα σε ορισμένα ζητήματα αρχών, τις οποίες σε καμιά περίπτωση δεν περιμένω να ασπάζεσαι. Σε ό,τι με αφορά, ασχολούμαι με την ποίηση στα εξής επίπεδα: μελετώ ποιήματα, εκφράζω τις απόψεις μου περί ποιητικής, εκφράζω τις απόψεις μου επί απόψεων άλλων (ανθρώπων, εννοώ) περί ποίησης και ποιήσεων, αναγιγνώσκω μελέτες επί ποιήσεως, γράφω ποιήματα και τοποθετούμαι επί του τρόπου απαθανατισμού και αναδείξεως της γραφόμενης ποίησης. Οι σεξουαλικές προτιμήσεις των ποιητών, οι παρακοιμώμενοί τους, τα εξοχικά τους, οι πολιτικές τους πεποιθήσεις, η τηλεοπτική τους παρουσία, τα θρησκευτικά τους πιστεύω, η ενασχόλησή τους με την εξωγήινη ζωή και τα λοιπά ομοειδή με αφήνουν παντελώς αδιάφορο, τουλάχιστον ως προς το πώς θα κρίνω τα ποιήματά τους. Αν ασχοληθώ με κάτι από όλα αυτά (παρακοιμώμενοι, πολιτικές γνωριμίες ή οτιδήποτε συναφές), δε θα είναι προς την κατεύθυνση της αξιολόγησης της ποίησης κάποιου-τοιούτου είδους ενασχόληση από μέρους μου, γίνεται μόνον ως προς το ρόλο της στον απαθανατισμό της ποίησης. Έχω καταλήξει, δε, στο συμπέρασμα, ότι αυτό είναι δύσκολο concept. Τι να γίνει…το ποίημα το κρίνω μόνο, αυστηρά και αποκλειστικά από το ποίημα. Βγαίνω έξω από το ποίημα, μόνο όταν πρόκειται να ασχοληθώ με τον τρόπο απαθανατισμού του. Εσύ μπορείς να κρίνεις ποιήματα από βιογραφικά, πολιτικές πεποιθήσεις και τηλεοπτικές παρουσίες. Εγώ τα κρίνω μόνο από τους στίχους τους. Αφήνω τους στίχους (δίχως να αλλάζω γνώμη για αυτούς) για να μιλήσω μόνο για τον τρόπο απαθανατισμού τους. Δικαιούσαι να χαρακτηρίσεις τη στάση μου όπως θες. Για μένα, η κριτική σου επί των ποιημάτων του Γούδη εδώ είναι σχεδόν ανύπαρκτη-αντιθέτως, βλέπω ένα παραλήρημα μισαλλοδοξίας και μια απόπειρα εμπλοκής πραγμάτων που, στο δικό μου μυαλό, δε συναντώνται (οι πολιτικές πεποιθήσεις κάποιου με την αξία της ποιητικής του). Ξόδεψες χρόνο να κάνεις copy paste άσχετα με την ποίηση λεγόμενα του Χρίστου Γούδη, να ομιλείς περί της έξω από την ποίηση δημόσιας παρουσίας του, αφήνοντας περίπου εντελώς το επιχείρημα για τα ποιήματα που παρατίθενται εδώ. H στάση σου είναι, επιπροσθέτως, περίεργη, δεδομένης της ευαισθησίας που είχες επιδείξει για τη «λοξοδρόμηση» της συζήτησης για τα ποιήματα του Νίκου Λάζαρη προς άλλες, εκτός των ποιημάτων, κατευθύνσεις.
Φτάνω αισίως στην ποίηση. Σε αντίθεση με σένα, εγώ δε θα εκφράσω την απογοήτευσή μου για το γούστο σου. Θα αρκεστώ στην επισήμανση της διαφοράς (μόνο). Για να θυμηθώ…ποια ποιήματα παραδέχθηκες ως ποιήματα προσφάτως, δίχως ίχνος κακής κουβέντας, δίχως ίχνος χολής, δίχως να σε απασχολήσουν κρίσιμα ερωτήματα και παρουσίες στον τύπο.
«Κι άμα πηδάω κάθε νύχτα
από την κορυφή της λύπης μου
δεν είναι από συνήθεια
είναι γιατί
η αλήθεια, κύριοι,
προϋποθέτει ύψος»
«Κι όταν με το καλό
πατήσεις πάνω στην αγάπη
να ξέρεις πως κερδίζεις δίκαιο σύννεφο
δεν είναι λίγο
που θα σε κοιτά στα μάτια
όταν σε πνίγει
κι όλα θα γίνουν με σωστή ταχύτητα
θα δεις
ούτε που θʼ ακουστεί
ο κρότος που θα κάνει το γαμώτο»
«Ποίησις είναι η κορυφή του παγόβουνου
και από κάτω
πανστρατιά οι βλασφήμιες»
«Επειδή
δεν μπόρεσα να πνίξω τον ουρανό
– τόσο γαλάζιο που στο τέλος ελπίζεις –
ένας άγγελος
μου ψιθυρίζει τρυφερά
χτίσε με
σʼ ετούτες τις πέτρες»
Όλα όμορφα. Εγώ προτιμώ
«Φθάσαμε στο συμπέρασμα
Πως μας εγέννησε το τίποτα
Ενʼ ακατάληπτο τίποτα
Που μάλλον θα ʼπρεπε να καταπιούμε
Για να νιώσουμε ίσως το κάτι
Που δεν ήμασταν ποτέ»
«Όταν η φλόγα της τριβής αναπηδά
από τη στιγμιαία έκρηξη
Και προκαλεί τη γένεση της έκλαμψης
Καθώς τα γράδα ανεβαίνουν κι εκτινάσσονται
Και υπερχειλίζουνε τα στόμια της ύπαρξης
Κι η εκροή της ζώσας ύλης
Αγγίζει τα λεπτά υμένια της υποστάσεώς μας»
«Θα σε ρουφήξω μέχρι να γεμίσει τατουάζ το δέρμα σου
Και να ανατριχιάσει όλο ρίγος το κορμί σου»
Γούστα είναι αυτά. Δεν αμφιβάλλω πως τα δικά σου υπερέχουν-λαμβάνουν, άλλωστε, περισσότερα υπόψη, φθάνοντας στο αντικειμενικά Ωραίο. Εγώ δεν είμαι παρά το ξέρασμα του υποκειμενισμού.
Δημήτρη παρεξηγιάρη,
έκανα λόγο για δυο διαφορετικά πράγματα που όμως αφορούν στο ίδιο πρόσωπο.
Το ένα είχε να κάνει με τον “δημιουργό”,το άλλο με το “δημιούργημά” του.
Στάθηκες στο πώς σχολίασα τον βίο και την πολιτεία του-και λιγότερο στο κυρίαρχο:στο αν αυτά που παρουσιάζεις είναι καλά ποιήματα.
Εγώ τουλάχιστον αναφέρθηκα σ’ αυτό σχολιάζοντάς τα.
Δογματικώς τα θεωρείς καλά.Αυτό που αναφέρεις ότι τόσο σου άρεσε,δε βρίσκω να περιέχει καμιά ποιητικότητα ή πρωτοτυπία.
“Φθάσαμε στο συμπέρασμα
Πως μας εγέννησε το τίποτα
Ενʼ ακατάληπτο τίποτα
Που μάλλον θα ʼπρεπε να καταπιούμε
Για να νιώσουμε ίσως το κάτι
Που δεν ήμασταν ποτέ»
Οι κοινοτοπίες είναι απειρες και θα έπρεπε να αντιγράψω όλο το ποίημα κάθε φορά για να τις εκθέσω-θεωρώ πως είναι αυταπόδεικτες…
Βρες μου έστω κι ένα στίχο που θα μπορούσε να λάμψει,όπως σ αρεσει να κάνεις με τους άλλους…
Το κρίσιμο ερώτημα ευτυχώς το απάντησες όπως θα ήθελα-γιατί ακριβώς δεν υπεισέρχονται εξωλογοτεχνικοί παράγοντες…
Άρα…η ασυμφωνία μας δεν είναι στο ήθος σου μα στα λογοτεχνικά μας κριτήρια…Απλώς αδυνατούσα Δημήτρη να πιστέψω σ’ αυτό που έβλεπα:να εξυμνείς κάτι τόσο μέτριο-και δεν ήξερα τι άλλο να σκεφτώ…
Και νομίζω ότι έπρεπε αυτό να διευκρινιστεί.
Από τη στιγμή αγαπητέ Δημήτρη που δε γνωρίζω τα λογοτεχνικά σου κριτήρια,φοβήθηκα μήπως τελικώς αγνοώ και κάτι ουσιαστικότερο για σένα-ευτυχώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει.
Μικρό το κακό επομένως…
fuji,
δεν έψεξα κανέναν για την παράθεση του βιογραφικού σημειώματος στην έκδοση του βιβλίου του.Το ίδιο άλλωστε έκανα κι εγώ.
Μα δε θεωρώ απαγορευτική για τη σχέση του δημιουργού με τον αναγνώστη την κοινοποίηση βιογραφικών στοιχείων που μπορεί να φωτίζουν καλύτερα την προσωπικότητα και πιθανόν το έργο του.
υγ.Ό μόνος που προσπάθησα να ειρωνευτώ ήταν ο Γούδης.
Η αναφορά σου Δημήτρη στις απόψεις μου περί αντικειμενικής υπάρξεως του Ωραίου,εκτός του ότι είναι ειρωνικές για μένα,είναι και στρεβλωτικές:το να πιστεύω στο ότι υπάρχει αντικειμενικώς Ωραίο δε σημαίνει αυτομάτως πως αυτό,μπορώ εγώ προσωπικώς και να το αναγνωρίζω…
“Καμιά πρωτοτυπία-αντιθέτως πολλές κοινοτοπίες,που μισείς απ’ όσο ξέρω-καμιά ποιητική χρήση της γλώσσας,κανένα “νεονόημα” όπως λες κι εσύ,πλήρης απουσία “έμπνευσης”…”
Σου υπενθυμίζω την…ανύπαρκτη κατ’ εσέ κριτική μου στα ποιήματα του Γούδη.
Μην παραποιείς την αλήθεια Δημήτρη.Πιάστηκες από τα….παράπλευρα σχόλιά μου για το βίο του και δεν απάντησες στις αξιολογικές μου κρίσεις.
“Ποτέ μη βάζεις την άνοιξη σε παρένθεση
είναι δυο σύρματα μέσα μου
τα ενώνεις
κι ανάβει το τίποτα
Τραβώντας την περόνη του φωτός
μου εξερράγη ο άγγελος
εκεί να δεις γυαλιά και πούπουλα
αλλά από θαύμα γλίτωσα
μόνη εκδορά η μνήμη μου
και λίγο που (την Άνοιξη) χωλαίνω
Κατά τα άλλα
κοιμάμαι κανονικά
δουλειές παιδιά
καλά
έχει περόνη και το σκότος;
Δεν τρέμουν πια τα χέρια μου
κι αυτό να σας τρομάζει ”
Μερικοί στίχοι του Στίγκα για τους οποίους με ψέγεις αγαπητέ Δημήτρη που δε βρήκα αρνητικό σχόλιο να κάνω.
Χωρίς να τους θεωρώ αριστουργήματα,η σύγκρισή τους με τα στιχουργήματα του Γούδη,νομίζω πως μπορεί να βοηθήσει τους αναγνώστες του Ποιείν για την εξαγωγή συμπερασμάτων…
Η παραποίηση της αλήθειας δεν ανήκει στις συνήθειές μου. Οι αξιολογικές σου κρίσεις επί των ποιημάτων εδώ είναι καταφανώς συρρικνωμένες σε σχέση με τα υπόλοιπα λεγόμενά σου. Δε μου χρειάζεται cory paste για το αυτονόητο.
Επιπροσθέτως, δεν απάντησες στα εξής
α)Μόνο τα δικά μου κίνητρα επί του επαίνου μου για την ποιητική του Γούδη σου εξήψαν το ενδιαφέρον; (αλλιώς: είμαι ο μόνος που ελέγχεται για τα κίνητρά του;)
β)Η ευαισθησία σου για τη “λοξοδρόμηση” της συζήτησης σε εξωποιητικά θέματα περιορίζεται μόνο στα ποιήματα του Νίκου Λάζαρη;
γ)Λεγόμενα όπως αυτά
“Να γιατί κάποιες φορές μερικά βιογραφικά στοιχεία μπορεί και να βοηθούν στην ανάγνωση κάποιων γραπτών”
“Στ’ αλήθεια, πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς έναν άνθρωπο που κατ’ εξακολούθησιν ξημεροβραδιαζόταν στα πάνελ των εκπομπών του Χαρδαβέλα,προσπαθώντας ν’ απαντήσει σ’ ερωτήματα για την ύπαρξη εξωγήινων και ufo,δίνοντας μιαν επιστημονική επίφαση στη συζήτηση;”
σημαίνουν τη χωριστή εξέταση ποιήματος-δημόσιας παρουσίας; Ενδιαφέρον. Για μένα καταδεικνύουν με μια απολύτως επιστημονική κυριολεξία (και ουχί επίφαση) τη συνεξέταση.
Παράξενη αντίληψη έχεις για το δογματισμό. Κατ’ εμέ, όσο δογματικά επαίνεσες εσύ τον Στίγκα
“Κι άμα πηδάω κάθε νύχτα
από την κορυφή της λύπης μου
δεν είναι από συνήθεια
είναι γιατί
η αλήθεια, κύριοι,
προϋποθέτει ύψος”
άλλο τόσο κι εγώ τον Γούδη
“Καθώς τα κύματα αθροίζονται
Και πολλαπλασιάζουνε το ύψος”.
Εκτός κι αν ο δικός σου δογματισμός υπερέχει του δικού μου για κάποιο λόγο που δεν αντιλαμβάνομαι.
Δεν είναι έγκλημα η συνεξέταση του βίου με το έργο του ποιητή-μερικές φορές είναι απαραίτητο για διευκρίνιση πτυχών του έργου του.
Ο βίος του Καρυωτάκη,η αυτοκτονία του,μπορεί να μην προσθέτουν κάτι θετικό ή αρνητικό στην κρίση περί του έργου του,είναι όμως βοηθητικά της κατανόησης των ποιημάτων του.
Κι εν τέλει…
Αν αγαπητέ Δημήτρη ήξερα πως κάποιος είναι ένας βιαστής ανηλίκων, δεκάρα δε θα έδινα για τα γραπτά του-χεσμένη την έχω την ποίηση,αν θες να ξέρεις,μπροστά στην ηθική ακεραιότητα του ανθρώπου.
ΛΟΓΙΑ ΛΟΓΙΑ ΛΟΓΙΑ-ΣΧΕΔΟΝ ΤΑ ΜΙΣΩ….
Μα αν εκλείπουν και τα δυο-ήθος και ποιητική αξία,-τότε…ακόμη χειρότερα…
Λυπάμαι, αγαπητέ, δε σε πιστεύω. Προτού ασχοληθείς με τους ποιητές-παιδεραστές, θα έπρεπε να σχοληθείς με το σχόλιο του ανώνυμου εδώ, που προσέβαλε με το χυδαιότερο τρόπο κάποιον που διατείνεσαι πως είναι φίλος σου.
Παρασυρμένος, όμως, από την πολιτική σου μισαλλοδοξία, βυθίστηκες σε προσωπικές μομφές για έναν άνθρωπο-τον Γούδη-που είναι εδώ μόνο ως ποιητής.
Απάντηση στα ερωτήματά μου προφανώς δε θα πάρω.
Δημήτρη,
ούτε η fuji ,αν ενθυμούμαι καλώς,απάντησε στον Ανώνυμο-αυτό σημαίνει πως πρέπει ν’ αμφισβητήσεις τη γνησιότητα των συναισθημάτων της απέναντί σου;…
Κάποιες φορές το ν’ αγνοήσεις κάποιον είναι πιο σκληρό απ’ το να του απαντήσεις.
Δε θα τοποθετούμαστε τώρα και για τ’ αυτονόητα.
Τελικώς η διαφωνία μας ξέρεις πού ακριβώς έγκειται;Στο ότι εσύ έχεις πάρει πολύ στα σοβαρά την ποίηση,φαίνεται να έχεις σοβαρούς σκοπούς γι’αυτήν-κι ίσως να είσαι έτσι πιο συνεπής στις θέσεις σου γι’ αυτήν.
Εμένα πάλι…μ’ αρέσει να παίζω μαζί της ως….εραστής,μα δε θα την παντρευτώ κιόλας. 🙂
Συμπέρασμα:
κράτα τον Γούδη,κρατώ τον Στίγκα
κι ούτε γάτα ούτε ζημιά… 🙂
Καλό σας βράδυ!
υγ.Απαντήσεις στα ερωτήματά σου:
α)Εσένα αισθάνομαι πιο πολύ συνομιλητή και πιο κοντά μου-επομένως εσένα ενδιαφέρομαι πιο πολύ να ρωτήσω…
β)μην ξανα-αναφέρω πού τη γράφω την ποίηση αν κρίνω ανεπαρκέστατο ηθικώς τον άνθρωπο που τη γράφει-δεν είμαι κριτικός λογοτεχνίας,άνθρωπος -προσπαθώ να- είμαι…
γ)νομίζω σου απάντησα για τη συνεξέταση βίου-έργου.Όχι απαραίτητη για την εκφορά αξιολογικών κρίσεων,όχι κι απαγορευτική όμως για την εμβάθυνση στο έργο…
υγ2″Θα σε γυμνώσω απʼ τα ρούχα που μου κρύβουνε το κάλλος σου
Και θα σου πιω όλο το νέκταρ των αγριολούλουδων
Κι όλο το γάλα των γεμάτων θηλυκότητα μαστών σου”
“Κι όπως θα σέρνεσαι και θα σφαδάζεις από τα μαρτύρια
Θα σου γεμίσω με αλάτι τις πληγές”
“Ήταν το πάθος που με τύφλωνε
Κι ήθελα να σʼ εξαφανίσω
Για να σου πω μετά, με σιγουριά απόλυτη,
Πως μόνο εγώ σʼ αγάπησα με τέτοιο πάθος.
Τι κρίμα που δεν είσαι ακόμα ζωντανή
Να καταλάβεις επιτέλους δίχως δισταγμούς
Πως έτσι έγινες παντοτινά δικιά μου.”
Μα στ’ αλήθεια τι του βρίσκεις του έρμου;… 🙂
Kyriaz, αν μου αρέσουν οι στίχοι κάποιου ή αν με χαράζουν, αυτό είναι μια αυστηρώς ιδιωτική υπόθεση
Παρακαλώ να μου επιτρέψετε να απαντώ όταν το επιθυμώ
Εάν σιωπώ δε σημαίνει πάντα ότι δε μου αρέσουν οι στίχοι κάποιου δημιουργού
Απλώς σκέφτομαι καμιά φορά, πώς να σχολιάσει κανείς την αρτιότητα;
Ένα πράγμα όμως δεν καταλαβαίνω
Όταν κάποιος γράφει, καταθέτει το συναίσθημά του, την ψυχή του αν θέλετε
Αν η γραφή του δε μας αρέσει, σιωπούμε
Τι θα κερδηθεί όταν με τα σχόλια μας λοιδορήσουμε ή χλευάσουμε κάποιον
για τη γραφή του
Ίσως κάποτε πρέπει να σκεφτούμε ότι εμείς δεν κατανοούμε, ο δικός μας ποιητικός δέκτης είναι ασυντόνιστος
και αν θα επιθυμούσαμε να μας φερθούν με τον ίδιο τρόπο οι άλλοι
Το έχω γράψει πάλι, η ανίατη ασθένεια του ποιήματος είναι η ανάλυση
Θα σας δώσω να κρατήσετε τον ΤΥΦΛΟ ΦΑΝΟ ΘΥΕΛΛΗΣ μου
Αφιλόξενος τόπος
Άνυδρος
Ούτε μια ροή συμπάθειας
Άνθρωποι ανέγγιχτοι από τη λύπη
διστάζουν να απλώσουν το χέρι
στη προσφορά μιας οδύνης
Στο λίγο του χρόνου που διέσχισα
μόνο χειραψίες υπαισθησίας αντάλλαξα
Έτσι διωγμένος
επιστρέφω στην αθέατη μοναξιά της γραφής
Τουλάχιστον αυτή σου χαρίζει
μερικά θραύσματα περίπτυξης.
Υ.Γ. Στο εξής με συμπαθητική μελάνη θα γράφονται τα ποιήματα.
Επίσης θα αντιγράψω για σας και ένα ποίημα ενός εκ των κορυφαίων Πατρινών Ποιητών του Δημήτρη Κάββουρα
ΜΟΝΟΜΑΧΙΑ ΑΧΙΛΛΕΑ ΕΚΤΟΡΑ
Σκότωσα τον Έκτορα
ενώ φορούσε την πανοπλία μου
(Ομήρου Ιλιάς, Ραψωδία Χ)
Μόλις τον είδα να σωριάζεται
ζωσμένος τα’ άρματά μου
έβλεπα εμένα με άλλο κορμί
και ίδια μοίρα.
Υ.Γ. Όσο για το ερώτημά σας, αν δηλαδή σας εξισώνω με σαρκοβόρο πτηνό
τι να σας απαντήσω εγώ, ένας βραδείας αντιλήψεως εμπειροτέχνης ποιητής,
ένας ανειδίκευτος της εκτροφής ωδικών λέξεων.
Πάντα με εκτίμηση στην Ποιητική σας
Μονωδός κατά κόσμον Γιάννης Τόλιας
TO ΚΕΛΙ
Στον Γιάννη Κυριαζή
Χαράζει.
Οι πρώτες ηλιαχτίδες
καταπλακώνουν τον μελλοθάνατο.
Το κεφάλι του στριμώχνεται στη
γκιλοτίνα
ο λαιμός σα φλέβα πάλλεται
στο ξύλο
γδέροντας τις ακίδες του
αποκεφαλισμού.
Κάποιοι τον λυπούνται.
Μερικές γυναίκες
(όλες μάνες)
κλαίνε.
Εγώ
αιρετικός ως πάντα της ποινής
και του θρήνου
ρωτώ το έγκλημα.
Θεός δε βρίσκεται
να μ’ απαντήσει.
Μόνον άνθρωποι
άνθρωποι πολλοί
φωνάζουν πως τον είδαν
παιδοκτόνο.
Ανάθεμά με αν άνθρωπο πιστέψω.
Σκοτώστε την αμφιβολία μου
και στείλτε τον φυλακή
-από εκεί θα προστατεύει τα κεφάλια σας.
Δημήτρης Μουζάκης
19/06/08 11:19
“Μόνον άνθρωποι
άνθρωποι πολλοί
φωνάζουν πως τον είδαν
παιδοκτόνο.
Ανάθεμά με αν άνθρωπο πιστέψω.
Σκοτώστε την αμφιβολία μου
και στείλτε τον φυλακή
-από εκεί θα προστατεύει τα κεφάλια σας.”
Όπου δεν πίπτει Λόγος , πίπτει Ποίηση…
“Στο λίγο του χρόνου που διέσχισα
μόνο χειραψίες υπαισθησίας αντάλλαξα
Έτσι διωγμένος
επιστρέφω στην αθέατη μοναξιά της γραφής
Τουλάχιστον αυτή σου χαρίζει
μερικά θραύσματα περίπτυξης”
“Ίσως κάποτε πρέπει να σκεφτούμε ότι εμείς δεν κατανοούμε, ο δικός μας ποιητικός δέκτης είναι ασυντόνιστος
και αν θα επιθυμούσαμε να μας φερθούν με τον ίδιο τρόπο οι άλλοι”
Κρατώ την Ποίησή σας και το Λόγο σας, αγαπητέ Μονωδέ, ως δείγματα συντονισμού με τη σκέψη μου. Να είστε καλά.
Πάλι καλά που δε με ξυλοφορτώσατε βρε fuji ,επειδή διαφώνησα κι αντικαταστήσατε τη ράβδο με ποίηση…. 🙂
Ο….ασυντόνιστος 🙂
Monody,
με τη δική σου λογική στο Ποιείν θα έπρεπε να καταχωρούνται μόνο θετικά σχόλια για όσα ποιήματα παρατίθενται-αλλιώς να σιωπούμε.
Δεν θα ήταν κάτι πολύ βαρετό;…
Όσο για την ειρωνεία,είπαμε:εξαρτάται πού την απευθύνεις και γιατί.
Είναι πιο ενοχλητική η ειρωνεία μου για τον Γούδη από τις φασίζουσες απόψεις του;…
Καλή σας μέρα-και δεν επανέρχομαι.
υγ.Η εκτίμησή μου και για τη δική σου ποιητική είναι γεγονός…
“Τώρα φυλακίζουν
τα ποιήματά μας
σε λευκά κελιά
Με μάτια ερμητικά κλειστά
όμως
εμείς αυτοκτονικά ονειρογράφουμε
δαντελωτές επιστολές αισθήσεων
κι ας αιμορραγούν
οι αποστειρωμένες σκέψεις
Σατανικούς στίχους
Θα μας αλυσσοδέσουν
πάνω σε ατσάλινους τροχούς
καταδικασμένοι να ξεπλένουμε
την άχρωμη ντροπή τους
Κάποτε θα μας κρεμάσουν
έξω απο τα τείχη του Μεσαίωνα
οι τελευταίοι Πρώην Ανθρωποι
με τα πύρινα κορμιά μας
θα φωτίζουμε την εσχατη Αλωση
εως τότε λοιπον,
ας επιδοθούμε στην ασυδοσία
των επιφωνημάτων
Ω Κύριε,
επέτρεψε σε μας,
τους αμετανόητους εραστές
της ποίησης,
δάχτυλα να ματώνουμε
στου Λόγου την Ιερά Κόψη
εως το πέρας
της βλάσφημης κλητικής
των Λέξεων”
Στους Ποιητές
Αφες αυτοίς, Κύριε ,
διότι γνωρίζουν τι ποιούν
_Σκοτεινή Πριγκήπισσα_
Το πρώτο εμένα μου φαίνεται αριστούργημα.
Είναι το απόλυτο το αρχέγονο πάθος που το τονίζει τόσο ακραία μόνο και μόνο για να φτάσει σε αυτό που θέλει, στην λύση και κορύφωση του δράματος, στον τρόπο να απαλλαγεί επιτέλους από αυτή την κυρίαρχη επιθυμία που εξαφανίζει κάθε άλλη σκέψη του. Θέλει να απαλλαγεί επειδή αυτό που νοιώθει είναι τόσο τεράστιο που δεν είναι σε θέση να το ελέγξει. Και ο μόνος τρόπος για να το κάνει, είναι να εξαφανίσει το ίδιο το σώμα της επιθυμίας του. Στο τέλος αφού την στραγγίσει από κάθε χυμό δηλ. κάθε τρόπο αναγέννησής της και την αφήσει άδειο σάρκινο ασκό, τότε και μόνον τότε την τεμαχίζει και την πετά. Κι αφού την κάνει να υποφέρει σε αντίποινα για το πόσο τον έχει ήδη αυτή κάνει να υποφέρει.
Μια παθιασμένη εκδίκηση που δίνει ισορροπία σε κάτι που δεν έχει, αυτός έχει δοθεί ολόκληρος, αυτή όχι, οπότε τουλάχιστον ο Πόνος σε αντιστάθμισμα του Πόθου, έρχεται μήπως κι αυτός εξισορροπήσει τα ασύμμετρα…σε κάτι επιτέλους να υπάρχει συμμετρία.
Μου θυμίζει εκείνη την γνωστή δολοφονία πριν χρόνια, μα χωρίς εδώ να παρουσιάζεται το παραλήρημα ενός δολοφόνου, μια προμελέτη φόνου, αλλά η έξαρση ενός βαθύτατα ελκυόμενου ανθρώπου, ολοσχερώς δοσμένου στην επιθυμία του, με την απόγνωση και την απελπισία που του δημιουργεί το ίδιο του το πάθος.
Εμμένω στην εντύπωση που μου δημιουργεί το ποίημα, αρνούμενη κάθε υπόνοια πως θα μπορούσε να μιλήσει κυριολεκτικά, μα εντελώς μεταφορικά, τούτες οι τελετουργικές κινήσεις που εξιστορούνται είναι καθαρά συμβολικές, θα μπορούσε να το έγραφε και αλλιώς, και να μην την πετάξει τεμαχισμένη, να εξιστορήσει μια άλλη τελετουργία: να την φάει. (μασώ- καταπίνω- εξαφανίζω τον άλλον μήπως και ησυχάζω από αυτό που μου εγείρει. Και ίσως αποκτώ και τις δυνάμεις του, τις προσεταιρίζομαι σε μια ιδιάζουσα ένωση)
Δεν είναι καθόλου φρικιαστικά αυτά, αν τα δούμε συμβολικά (σώμα και αίμα, μετάληψη)
Και η φωτογραφία σχετικά ταιριαστή (αν και θυμίζει περισσότερο αβρό φίλημα προσκυνήματος) σαν στάση. Έτσι ακριβώς όπως τα ζώα, τα αιλουροειδή ακινητοποιούν το ένα το άλλο βυθίζοντας τα δόντια τους στον λαιμό, λες και αρπάζουν μια κυρίαρχη φλέβα. Αρπάγη στην μέγγενη των οδόντων.
Το μόνον που θα άλλαζα είναι την ροή των στίχων, δηλαδή σε κάποια επίθετα ή ουσιαστικά θα ανέτρεπα την σειρά για να του δώσω έναν εντονότερο παλμό, έναν καλπασμό που να οδηγεί στην κορύφωση και την λύση.
(“παντοτινά δικιά του”, βεβαίως, με την έπαρση της κατοχής: “αφού δεν μπορώ να σε ελέγξω εγώ, ας μην σε έχει κανείς άλλος μετά από εμένα”)
Και τα άλλα ποιήματά του τα θεωρώ καλά, δεν μπορώ να ξεχωρίσω κανένα, μου αρέσουν όλα, και δεκάρα δεν δίνω για τις πολιτικές του πεποιθήσεις, ή τις εκπομπές του Χαρδαβέλα που έτσι κι αλλιώς δεν βλέπω.
Προς τι άραγε η φιλική μεν, διένεξη δε; Τα ποιήματα ή μας αρέσουν ή δεν μας αρέσουν. Ή μας πάνε ή δεν μας πάνε. Δεν είναι μόνον ανάλογο με τα γούστα αλλά και με την φάση που ο καθένας βρίσκεται.
Εμένα πάντως όταν κάποιος ποιητής, ποίημα ή κείμενο δεν μου αρέσει ή δεν με αγγίζει ή δεν το κατανοώ ή δεν με ελκύει για να προσπαθήσω να το κατανοήσω, απλώς σιωπώ. Δεν το γκρεμίζω. Μπορεί σε άλλον αυτό που εγώ απορρίπτω, να ίσταται.
Αυτό που με ενοχλεί είναι σχόλια- λίβελοι. Παρατηρώ ότι αυτά ποτέ δεν γίνονται με το βάρος ενός επωνύμου ή ενός διαδικτυακά γνωστού ψευδωνύμου, πάντα είτε ανώνυμα, είτε με ένα ψευδώνυμο που δεν λέει τίποτε σε κανέναν διότι επινοήθηκε εκείνη ακριβώς την ώρα….(το γιατί είναι εμφανές, ο γράφων ήδη νοιώθει άσχημα για αυτά που γράφει!)
Αυτή η τακτική μοιάζει να ντροπή για το επίπεδο που επιβάλλεται να έχει το Ποιείν, αυτού του είδους οι σχολιασμοί και όχι η παρουσιαζόμενη Ποίηση. Μια και ό,τι παρουσιάζεται εδώ, έτσι κι αλλιώς είναι αξιόλογο.
Kι ο kyriaz αριστούργημα θα το έβρισκε το πρώτο. Δεν τον αφήνει, όμως, το αγωνιστικό του παρελθόν. Η καταπίεση που ‘φαγε να θάβει τον Σεφέρη δεν του έμαθε τίποτα… 🙂
Κύριε Ανώνυμε, το συγκεκριμένο σχόλιο που κάνατε, έχετε τα κότσια να το κάνετε και επωνύμως;
(ή έστω με το διαδικτυακό σας ψευδώνυμο, κάτι που να σας φανερώνει τέλος πάντων σε 5-10-20 ανθρώπους;)
Αν όχι, με δικαιώνετε, και πολύ σας ευχαριστώ. Μια και καλύτερη απόδειξη για τα ανωτέρω λεχθέντα μου, δεν θα μπορούσα να διανοηθώ.
Να είστε καλά και να διαβάζετε ποιοτική ποίηση, μια που ετούτη εδώ είναι χαρτί υγείας. Μένει για μας τους ταπεινούς. Τους ταπεινούς που απλώς διαβάζουμε χωρίς να θέλουμε να δούμε και το “διαβατήριο” του καθενός τι χρώμα έχει. Αν έχει πάσο κουλτούρας ή αν κόβεται λόγω μη κουλτουριάρικου πολιτικού πιστεύω. Διότι θα έπρεπε να ξέρουμε, δεν είναι δυνατόν να διαβάζεις και τα δυο άκρα αντίθετα. Και να βρίσκεις το στραβό ή το καλό ανεξάρτητα από το πού είναι ταγμένος ο καθένας, δεν γίνεται να γίνονται τέτοια πράγματα….
Παράδειγμα:
Βάρναλης. Ποίημα «Θυσία» Στίχος: «κι είναι τ’ αχαμνά του/ όλο αξιότη».
Δεύτερο παράδειγμα:
Ο Σολωμός του εθνικού ύμνου (εθνικός ύμνος, αυτό που δεν χρειάζεται να σηκωνόμαστε όρθιοι όταν παίζει, έτσι;;; Μην τύχει και μας πούνε Πλεύρηδες η ακροδεξιούς φασίστες) Ποίημα: «Οι Ελεύθεροι Πολιορκημένοι» σχεδιάσμα Γ’. Στίχος: «Άγγελε μόνο στο όνειρο μου δίνεις τα φτερά σου;»
Τώρα με ποια κριτήρια θα επιλέξω να διαβάσω είτε Σολωμό είτε Βάρναλη, μου λέει κανείς;;; Με αυτό που μου άρεσε, αποκλείοντας όλα τα άλλα; Με βάση το κόμμα που μου προτείνει μόνον τους “προοδευτικούς” και κάποιους άλλους (της οπισθοδρόμησης να υποθέσω…) τους αφήνει στο περιθώριο;
(μη φέρω και Κάλβο)
Χαίρομαι που οι τσίμπλες στα μάτια των κολλημένων σε ένα κόμμα (κόμμα συνήθως των άκρων) δεν έφτασαν στα δικά μου. Και χαίρομαι που και ακροαριστερό να δω και ακροδεξιό, ένα και το αυτό: τον ποιητικό λόγο θα δω αν έχει, αν μου μιλάει, και τίποτε, μα τίποτε άλλο. Δεν είμαι μπρος όταν ψηφίζει, δεν είμαι κοινό του όταν κι εάν μιλάει, δεν τον έχω καν τον κάθε φασίστα σπίτι μου για να ανέχομαι τις απαγορεύσεις του, κι οπωσδήποτε δεν κάνω κέφι να τον έχω πουθενά αλλού για να ανέχομαι και τις ανώνυμες βωμολοχίες του
Και χαίρομαι επίσης διότι μου έμαθαν να μιλάω χωρίς να μεταχειρίζομαι λεξιλόγιο καραγωγέα.
(για τον στίχο του Βάρναλη νήπτω τας χείρας μου, απλώς αντέγραψα, δεν ενστερνίστηκα)
Μόνον ας μην μου πει κανένας ότι έτσι ανάβουν τα αίματα, όχι, έτσι πεθαίνουν οι διαδικτυακοί χώροι…
ΥΓ. κ. Μουζάκη, τώρα είδα την ανταπάντησή σας, μην το κάνετε αυτό. Ό,τι κι αν σας είπε, μην κατεβαίνετε εκεί. Ειλικρινά σας λέω, δεν αξίζει. Δεν υπάρχει λόγος να μιλάμε την γλώσσα που θέλουν κάποιοι. Ούτε και έτσι θα υπάρξει συνεννόηση, πιστέψτε με.
Θα ήθελα λίγο “φασισμό” εδώ.
Να σβήνονται τα σχόλια ΟΛΑ ΤΑ ΣΧΟΛΙΑ που έχουν αισχρολογίες.
Υπάρχει κανένας άλλος “φασίστας” να συμφωνεί μαζί μου, ή θα ανεχόμαστε και ρύπους και ποιήματα στον ίδιο χώρο;
Δεν είναι που σοκάρομαι, απλώς οι βιβλιοθήκες πάνε στο καθιστικό και όχι στο WC
Tι θα λέγατε για λίγο περισσότερο φασισμό, αγαπητοί νοσταλγοί; Nα σβήνονται και οι ρύποι-ποιήματα.
Ίσως θα έπρεπε να σβήνονται σχόλια του τύπου του ΑΝΩΝΥΜΟΥ. Όχι κυρίως γιατί βρίζουν, αλλά κυρίως γιατί χτυπάνε ευαίσθητες χορδές και η κουβέντα πάει αλλού… Αν και αυτό ρίχνει μάσκες και έχει ένα ενδιαφέρον…
Υ. Γ. Αν δεν χτύπαγαν ευαίσθητες χορδές, δε θα είχαν τόσες ανταπαντήσεις… Θα είχαν αυτοαπομονωθεί.
Προφανώς, κ. Ράπτη, εσάς δεν αγγίζεται καμία ευαίσθητη χορδή σας, όταν σας βρίζουν.
Θα συμφωνήσουμε, πάντως, στο ότι πρέπει να σβήνονται όλα τα σχόλια αυτού του είδους-στη συγκεκριμένη ανάρτηση, τα: 9, 34, 35, 36, 38, 39, 41, 45, 46, 47, 48, 49, 50. Ειδικά το 9, είναι ιδιαιτέρως πολυκαιρισμένο.
Δυστυχώς δεν υπάρχει άλλος τρόπος να αποθαρρυνθούν τέτοιες μορφές ζωής.
Όταν λέω ευαίσθητες χορδές κ. Μουζάκη εννοώ τις πολιτικές σας πεποιθήσεις. Ανήκετε στο ΛΑΟΣ όπως ο κ. Γούδης και απαντάτε με τέτοιο ύφος στον πρώτο ηλίθιο που σας λέει φασίστα και σας βρίζει; Υπάρχει και ο τρόπος της αυτοαπομόνωσης τέτοιων σχολίων όπως του ΑΝΩΝΥΜΟΥ μέχρι να σπεύσουν κάποτε οι operators του site να σβήσουν επιτέλους κάτι… Αλλά μάλλον φταίει που σφίξαν και οι ζέστες…
Κ. Ράπτη, το πού ανήκει ή δεν ανήκει κανείς δε σχετίζεται με το θέμα των ύβρεων.
Κανείς δε δικαιούται να υβρίζει-όπως και ο καθείς θίγεται (πράγμα απολύτως φυσιολογικό) όταν τον υβρίζουν. Ζήτημα αξιοπρεπείας. Η εξύβριση, εξ όσων γνωρίζω κ. Ράπτη, δεν αυτοαπομονώνεται. Απαγορεύεται. Απλά, ρητά και όμορφα.
Για τα ποιήματα του Χ.Γ εν συντομία:
Ξέρετε καμμιά εξίσωση που να μην είναι “μαθηματικοποιημένη” , εκτός από εκείνη των δύο φύλων ;;;
Όσο για τις κορυφές ( άνω και κάτω ) των κυμάτων μάλλον βρίσκονται σε διαφορα φάσης κατά π με τις αναμενόμενες συνέπειες.
Ο ορίζοντας γεγονότων θυμίζει βεσπασιανή
Για το ενταύθα μπάχαλο:
Κυρ Γιάννη
μη φανατίζεσαι με τις λεπτομέρειες του αστικού βίου επίδοξων ποιητών….
Ανώνυμε
Εστέ βέβαιος ότι το Ποιείν σας είναι βαθύτατα ευγνώμον δια τας προσπαθείας σας ίνα περιφρουρηθή το επίπεδον του
Δημήτριε und τσούπρες :
Η πολλή ευθιξία όταν συνδυάζεται με νεανικό ενθουσιασμό πιθανόν βλάπτει
Μονωδέ :
εμείς ακόμα να το πιούμε φίλε αυτό το κρασί
Για όσους δέρονται ζητώντας απαλοιφή σχολίων
( λες και είναι παρονομαστές ) :
Πάλι τα ίδια θα αρχίσουμε , μήπως να απολυμαίνουμε προληπτικά , να μπούμε στη φορμόλη για συντήρηση , νομίζετε ότι εδώ είναι κανένα σαλονάκι της μπέλ επόκ ή μήπως κουκουβαγείο ;
“Αλλά μάλλον φταίει που σφίξαν και οι ζέστες…” : εννοούσα τις βρισιές του κ. Μουζάκη και του Ανώνυμου.
Εγώ προσωπικά δεν “δέρομαι” για τέτοια πράγματα.
Voa είσαι uber!
Kύριε Ράπτη :
μάλλον είμαι unter-man….
@ kyriaz πραγματικά είναι πολύτιμο δώρο
να σου χαρίζει κάποιος τον επίλογο
Έτσι απλά θα πω ότι στην ποιητική αρένα, παλεύει ο ποιητής με το ποίημα
Μια να το ρίχνει κάτω αυτός και μια αυτό εκείνον
Και όχι να παλεύουν οι ποιητές μεταξύ τους
Από τα ποιήματα, προτιμώ εκείνα που δε σε σκοτώνουν ακαριαία
Αλλά αυτά που σε ευεργετούν με θάνατο αργό
βαθαίνοντας μέσα σου, το δαμασκηνό ατσάλι τους
@ Φίλε μου voa το – κρασί του θανατά- αναμένει σε ύπτια θέση
και σε ιδανική θερμοκρασία υπογείου, την κάθοδό σου στην Πάτρα.
-Προς αξιότιμον κύριον Βόα που βοά
Μάλλον δεν τα καμαρώσατε όοοοολα σχόλια, δεν προλάβατε, είσθε τυχερός. Επιβεβλημένη ήταν η διαγραφή και ορθώς έγινε. Το ποθούμενον δεν είναι ένα σαλονάκι της μπελ επόκ, αλλά η αποφυγή κοπρώνος. Απλά πράγματα.
Στις ιστοσελίδες το επίπεδο πανεύκολα πέφτει, αλλά μετά πολύ δύσκολα αναβαθμίζεται. Καλό είναι η συνεχής διατήρησή του, κι όχι η ανεξέλεγκτη και αχαλίνωτη ελευθερία των θαμώνων του, που συχνά οδηγεί σε ασυδοσία.
Πάντα με εκτίμηση για την ποιότητα του χιούμορ των σχολίων σας, και την ευστοχία των δηγμάτων σας, αν και ετούτη την φορά ήσασταν κατά τι άδικος….
-κ. Μίχο πολύ σωστή παρατήρηση η τελευταία. Ελλοχεύει πάντα ένας αυτόκλητος συνήγορος εντός μας, για κάθε βιαίως βαλλόμενο. Και συχνότατα γινόμαστε βασιλικότεροι του βασιλέως στην προσπάθεια αυτή να υπερασπιστούμε κάποιον που αδυνατεί -λόγω συνθηκών- να το κάνει για τον εαυτό του.
Φυσικά και η ανωνυμία θέλει την τέχνη της, υπάρχουν και καλλιτέχνες του είδους κι όχι μόνον ευκαιριακοί αισχρολόγοι. Διότι απαιτεί περισσότερες ισορροπίες της “επωνυμίας”. Μέσα-έξω…
Η δε περίληψη του Νεκρού με ενθουσίασε. Να μην πω ότι ήταν καλύτερη από το κείμενο, χάρη στην κοφτή κατάληξη-κεντρική ιδέα με την οποία αποδώσατε το νόημα. (ελπίζω να μην χρειάζεται να λέγεται ο κάθε βραχύβιος υβριστής, Οτάλορα)
Voas,
τα αποφθέγματα με τρελαίνουν (ως εσάς το εμβριθές σχολίων). Από τότε που άλωσαν τα πακέτα σιγαρέττων, καπνίζω περισσότερο.
Κ. Ράπτη,
I wanna play a game (λέγεται SAW). Αρχίστε να μετράτε τις φορές που δε βρίσατε αυτούς που σας έβρισαν. Όταν τελειώσετε, θα σας παραδώσω τις ζέστες πιο σφιγμένες από πριν.
Μονωδέ,
Είμαι στην Πάτρα έτη και έτη, κι ουδέποτε μου προσφέρατε οίνον υπογείου. Παραμένω πρόθυμος να κατέβω τα σκαλιά.
Κε Μουζάκη
Είναι φανερό ότι ουδέποτε διδαχθήκατε από τα αποφθέγματα…. Σας λείπει ο οίνος υπογείου
Κα Ignis
Αν και δεν πρόλαβα όλα τα αποσβεσθέντα επιμένω
Όποτε εδώ έχουν διαγραφεί σχόλια ή και ολόκληρα ποστ ένοιωθα περισσότερο ανάπηρος. Και αυτό είναι χειρότερο για το voa από την ύπαρξη και ανάγνωση σχολίων υβριστικού χαρακτήρα. Επομένως ήμουν άτυχος που δεν τα πρόλαβα οοόλα.
Και επειδή από διαδικτυακές αψιμαχίες έχω πείρα παλαιά δε χαμπαριάζω. Άλλωστε κοπρώνες ή σαλονάκια της μπέλ επόκ είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
Σας ευχαριστώ για το compliment και ανταποδίδω. Για το άδικο που λέτε δεν με πειράζει να το φορτωθώ.
Για τη ποιήση του κου Γούδη τίποτε άλλο ;
Voas,
Σωστά. Αν επρόκειτο να κόψω το τσιγάρο, θα ήταν μόνο και μόνο για να σβήσω το τελευταίο απόφθεγμα.
@Voas
ευχαριστώ για το “κα” εκ του κυρία, παρότι δεν δένει ως προσφώνηση με τα των ψευδωνύμων (μάλλον με “εκδικείστε” για την δική μου προσφώνηση..), δεν ανησυχώ όμως για την ιδιότητά μου, δεν “καίγεται” έτσι κι αλλιώς!
Για την ποίηση του κ.Γούδη τίποτε. Ό,τι ήταν να πω, το είπα. Πέντε ποιήματα δεν κάνουν μια ποιητική συλλογή, μα σαφώς μου δίνουν μια ιδέα για το πώς γράφει ένας άνθρωπος. Θα μπορούσα να σχολιάσω περισσότερο αν γινόταν μια κάποια κουβέντα, όμως εδώ ήρθε κι έμεινε ως στόχος, άρα τι να πω;
Καθώς και για τα κύματα (του Δουνάβεως;) του κ.Γιαννούση, που επίσης μου άρεσαν αρκετά, μα εκείνη η προαναφερθείσα “βεσπασιανή” που μνημονεύσατε εδώ, με φρενάρει. Όσον αφορά την διαφορά φάσης που είπατε, έχω να πω ότι έτσι ή αλλιώς κανένα κύμα δεν είναι εντελώς ίδιο με το προηγούμενο, άρα γιατί να το ζωγραφίσει έτσι; Όπως είναι δίνει έμφαση στην κατεύθυνση μιας συνεχούς ροής, ενός ζενίθ που επιβεβλημένα λήγει, σκάει στο βράχο της πραγματικότητας)
(αν φυσικά κατάλαβα καλά πού πήγαινε μέρος του πρώτου -ν.41- σχολίου σας)
Και είτε επιβάλλεται να αναθεωρήσω (κι αναβαθμίσω) τα κριτήρια μου στην ποίηση, είτε να αρχίσω να σιωπώ περισσότερο μέχρι να μάθω να “διαβάζω” τα γούστα των περισσοτέρων (χωρίς αυτό να σημαίνει άκριτο προσεταιρισμό)
Τα δικά μου τα κριτήρια είναι πολύ απλά: καλή, στρωτή γλώσσα γραμματικά και συντακτικά, πλούσιο λεξιλόγιο, ει δυνατόν όχι χιλιοειπωμένες λέξεις, καλό θα ήταν να υπάρχει κι ένα εύρημα (δείτε εδώ επάνω πως το μυρμήγκι γίνεται μηρμύγκι, σαν να μας γνέφει σε ύφος Πιραντέλλο ότι όλα τα πράγματα είναι έτσι (αν έτσι νομίζουμε), το δε πρόσωπό μας, ένας κανένας κι εκατό χιλιάδες πρόσωπα ανάλογα στο ποιος και με τι πρόθεση μας βλέπει), κι ένας, συνήθως πικρός, κατακλείδιος στίχος.
Η “γεύση” του ποιήματος να μένει. Και λέω πικρός, διότι όπως η ζωή εκβάλλει στους ωκεανούς του θανάτου, έτσι και το ποίημα πρέπει να λήγει σε κάτι που να σε βοηθά να νοιώσεις την οδύνη του δημιουργού του. Κι αν την συμμεριστείς, έχει πετύχει.
@Voas
Ζητώ συγγνώμη, παρεννόησα τα κύματα. Εκτός από του κ.Γιαννούση τα σχηματοποιημένα που εκεί σχολίασα, είχε και ο κ.Γούδης (στιχοποιημένα), προφανώς αυτά σχολιάσατε, ενώ εγώ τα παρέκαμψα.
Και μάλλον τα έκανα …θάλασσα
(τς τς τς… αμετροεπή και βιαστικά θήλεα..)
K. Ιgnis, μια που είστε η μόνη που μίλησε για ποίηση σε αυτή την ανάρτηση (και μάλιστα, εν μέσω μισαλλοδοξίας και αυταπάγγελτης ελέω Θεού Ψυχολογίας, Γνώσης και Ετυμηγορίας) σας προτείνω τη “Σελήνη των Νεκρών” του Χρίστου Γούδη, για περαιτέρω ενασχόληση (Εκάτη, 2005).
Σας ευχαριστώ (είναι ίσως ο καλύτερος τρόπος να επαινεί κανείς) για τα γραφόμενά σας επί του Ίμερου και της Μετάλλαξης. Να είστε καλά.
Κε Μουζάκη
με εφευρήματα δεν κόβεται το ρημάδι.
Ακούστε και εμένα , σαράντα χρόνια καπνιστής.
Ignis
Πράγματι δεν καταλάβατε ούτε τα περί κυμάτων με διαφορά φάσης κατά π ούτε και τη βεσπασιανή ( του ορίζοντα γεγονότων ) . Δεν σας μέμφομαι γι αυτό , τη τύχη μου καταριέμαι , τη θετική μου παιδεία και το πάθος μου να μιλώ με κώδικες.
Άλλοι πιθανώς κατάλαβαν αλλά σιωπούν.
Περί Γιαννούση δεν γνωρίζω τι , περί Γούδη ομιλούσα , και μάλιστα για τα εδώ αναρτηθέντα.
Αν στις προθέσεις του επιμελητή κου Δ.Μ. ήταν η παρουσίαση των πλέον εκλεκτών του Χ.Γ. πονημάτων ή έχει κάνει λάθος επιλογή ή διαθέτει εξαίρετο χιούμορ.
Από αυτά που παρουσιάζετε αγαπητή ως κριτήρια ποιήσης στο σχόλιο σας ( 52 ) αντιλαμβάνομαι ότι ζυγίζουμε με διαφορετικές ζυγαριές και σταθμά. Οπότε η διαφωνία μας δικαιολογημένη. Και να ξεκαθαρίσω ότι τα των αστικών συνηθειών του άνωθεν δημιουργού δεν με αφορούν.
Να είστε καλά.
Voas, καταπλήξτε με (το θέλω, αλλά δεν το ελπίζω).
Παραθέστε τις επιλογές σας.
Εξηγήστε την αποτυχία των δικών μου.
Υπερασπιστείτε την επιτυχία των δικών σας.
Ως θετικός επιστήμονας θα πρέπει να έχετε ζυμωθεί με μεγαλύτερο των 40 ετών βάθος του απεδείχθη.
Κε Μουζάκη
Μη υπαρχούσης εισέτι γενικής λύσεως των εξισώσεων Ναβιέ Στόουκς λυπούμαι που θα σας απογοητεύσω.
Εξάλλου ( δεν ελπίζω , είμαι βέβαιος ) , οι δικοί μου τανυσταί θα σας φανούν μάλλον βαρετοί , ως αυτοσυσχετιζόμενα κατάλοιπα.
Φαίνεται πως δε σας έχει μάθει κανείς, λοιπόν, να απέχετε από στόουκς όσο χρειάζεται ώστε να αυξήσετε το ποσοστό του χρόνου που μιλάτε (επί του συνολικού χρόνου ομιλίας σας) και έχει σημασία.
συνήθως προτιμώ τα στούκας καλέ μου κύριε.
Μηδενίζω έτσι το ποσοστό του χρόνου που ομιλώ ( επί του συνολικού χρόνου ομιλίας μου ) , δυστυχώς πέσατε σε εποχή που έχω κεσάτια , και αυτό έχει ακόμα μεγαλύτερη σημασία.
Τα κεσάτια χρειάζονται και ορισμό (ορσ, που λέμε και στις επιστήμες των εξισώσεων). Για να δούμε:
“Αν στις προθέσεις του επιμελητή κου Δ.Μ. ήταν η παρουσίαση των πλέον εκλεκτών του Χ.Γ. πονημάτων ή έχει κάνει λάθος επιλογή ή διαθέτει εξαίρετο χιούμορ”.
“Από αυτά που παρουσιάζετε αγαπητή ως κριτήρια ποιήσης στο σχόλιο σας ( 52 ) αντιλαμβάνομαι ότι ζυγίζουμε με διαφορετικές ζυγαριές και σταθμά”.
“λεπτομέρειες του αστικού βίου επίδοξων ποιητών”.
“Η πολλή ευθιξία όταν συνδυάζεται με νεανικό ενθουσιασμό πιθανόν βλάπτει”.
“Όσο για τις κορυφές ( άνω και κάτω ) των κυμάτων μάλλον βρίσκονται σε διαφορα φάσης κατά π με τις αναμενόμενες συνέπειες”.
“Ο ορίζοντας γεγονότων θυμίζει βεσπασιανή”.
Και, τελικά:
“Μη υπαρχούσης εισέτι γενικής λύσεως των εξισώσεων Ναβιέ Στόουκς λυπούμαι που θα σας απογοητεύσω”.
Πείτε μου, Voas…πώς λέτε να αισθάνεται ο Ράτσινγκερ όταν έχει αναδουλειές;
Αφήστε το, μη μου πείτε. Δε θέλω ούτε να σας κουράσω ούτε να φλυαρήσω άλλο. Τα έχω ξαναπεί κι έχω γίνει κουραστικός-απολογούμαι. Η αρχαιότατη συνήθεια, άλλωστε, της ξιπασιάς να κρύβεται πίσω από τη χαριτόβρυτη επίφασή της (ώστε να μπορεί να ισχυρίζεται ότι αυτός που τεκμηριώνει είναι υστερικός , δίχως αίσθηση του χιούμορ) είναι γνωστή σε όσους διδάχθηκαν από τα αποφθέγματα ότι
τον καιρό της γλώσσας τα μπαλκόνια ξεμένουν από χειρόγραφα.
Είναι κε Μουζάκη που διαβάζετε μόνο αυτό που θέλετε εκ των προτέρων . Αν διαθέσετε λίγο περισσότερο χρόνο και προσπάθεια ίσως διαπιστώσετε ότι πίσω από την “χαριτόβρυτη επίφαση της ξιπασιάς” μου ενεδρεύει αυτοσαρκασμός. Και σας διαβεβαιώ ότι εκ του σύνεγγυς δεν είμαι διόλου χαριτόβρυτος. Δεν σας συστήνω πάντως να το διαπιστώσετε.
Η Ignis αντίθετα , αντελήφθη και την ευχαριστώ βαθύτατα.
Να πιάσουμε ένα ένα αυτά που εσείς είδατε ως κεσάτια :
α) Αν θέλατε να παρουσιάσετε τον Χ.Γ. στη ποιητική του έκφανση νομίζω ότι ατυχήσατε.
Και εξηγούμαι : Εκτός του πρώτου πονήματος που αποτελεί αντικείμενο της επιστήμης του κου Παστάκα , λόγω του πάθους που εμπεριέχει, το δεύτερο ποιήμα είναι αποτυχία όχι ως ιδέα αλλά ως εκτέλεση , βερμπαλισμός και πολυλογία για ένα ζήτημα που απαιτεί αυτοπεριορισμό , οικονομία και σαφήνεια ξυραφιάς.
Το τρίτο ποιήμα είναι ένας αναστοχασμός πάνω στις σύγχρονες αντιλήψεις για τη γέννηση του σύμπαντος . Προτείνει σιωπή ,τη επικουρία του Hamlet, αλλά δεν την τηρεί. Με κοινοτοπίες , άρρυθμα , χρησιμοποιώντας λέξεις άστοχα ( πχ Ματιές στο σύμπαν απειράριθμες , μαθηματικοποιημένες εξισώσεις κτλ ) αντί να αναδεικνύει την ουσία της ανθρώπινης αγωνίας μπροστά στο Σύμπαν , ή έστω να σωπαίνει θαυμάζωντας , ή ακόμα να το αντιμετωπίζει με την Επικούρεια αταραξία , το υποβαθμίζει στη πράξη .
Το τέταρτο ποιήμα : μια προσομοίωση της σεξουαλικής πράξης με όρους αστροφυσικής , καθόλου ευκαταφρόνητη ιδέα , ατυχεί με τη χρήση ηθικολογικών ή επιθετικών προσδιορισμών όπως πχ. : Την άνομη διεγερμένη σάρκα, Και σχίζει τα πανιά του αποπλανημένου ιστιοφόρου , Καθώς τα γράδα ανεβαίνουν κι εκτινάσσονται , Κι η εκροή της ζώσας ύλης Αγγίζει τα λεπτά υμένια της υποστάσεώς μας , Τότε μπροστά στη δίνη της υπέρτατης προσρόφησης ( βεσπασιανή ή μαύρη τρύπα ; ) κτλ.
Το τελευταίο ποιήμα είναι το μόνο κατά τη γνώμη μου που συνοπτικά και έγκυρα εκφράζει κάτι , θίγωντας ίσως και την αντιστρεπτότητα ή μη των διαδικασιών. Τα χαμηλά του “γράδα” δίνουν στο πόνημα την απαραίτητη απόσταση από το δράμα , αν με εννοείτε.
β) Επειδή απευθύνεται στην Ignis δεν κρίνω σκόπιμο να σας απαντήσω
γ) Γνωρίζω το Χ.Γ. ως δημόσιο πρόσωπο , εσείς μας παρουσιάσατε τις ποιητικές του απόπειρες , τις οποίες έκρινα ως ατυχείς τονίζωντας ακριβώς ότι οι λεπτομέρειες του βίου του δεν ελήφθησαν υπόψιν κατά την κρίση. Σας αρκεί αυτό ;
δ) Ήταν μια πρόταση που μάλλον φαίνεται ότι εσείς μόνο εξακολουθείτε να αγνοείτε. Είναι δικαίωμά σας.
ε) Δεν χρειάζεται να το εξηγήσω σε ένα θετικό επιστήμονα όπως εσείς , προκύπτει ταλάντωση μηδενικού πλάτους όπως η προτεινόμενη δουλειά του Χ.Γ.
στ) Το εξήγησα ελπίζω επαρκώς παραπάνω , εκτός αν δεν γνωρίζετε τις τυρβώδεις ροές που αναπτύσσονται σε βεσπασιανή.
ζ) Αναφέρεται στο προηγούμενο
και
Αφήστε το Razinger , σκεφτείτε τι κάνει ο αιώνιος αντίπαλος του όταν έχει αναδουλειές.
Voas, δυστυχώς πρέπει να σας αποκαλέσω Ράτσινγκερ για να επιχειρηματολογήσετε, αφήνοντας κατά μέρος (και μόνον) το υφάκι και τα αποφθέγματα. Εάν η προτροπή σας να σας αποφύγω ειπώθηκε διότι εκ του σύνεγγυς δεν είστε χαριτόβρυτος αλλά γίγαντας του κατς, σας προειδοποιώ: μέχρι σήμερα δε βρέθηκε κροταλίας να με κερδίσει στο μπρα ντε φερ.
Σημαντικές αρκετές από τις παρατηρήσεις σας-προστίθενται στο ελάχιστον της συζήτησης για την ποίηση της ανάρτησης. Δε θα επανέλθω καθότι ως ετεροηθόβρυτοι, ταλαντωνόμεθα εις απομακρυσμένους χωροχρόνους.
Κε Μουζάκη
Επειδή μέχρι τούδε στα σχόλια μου δεν υπάρχει κανένας προσωπικός χαρακτηρισμός μη με ωθείτε στο επίπεδο σας . Και τούτο διότι η προτροπή μου έχει σχέση με την δυνατότητά μου να μετατραπώ σε γίγαντα του κιτς.
Το bras de fer σας μπορείτε να το ασκήσετε στον εαυτό σας.
Όσο για την ουσία , ήδη από το πρώτο μου σχόλιο μόνο γι αυτή μιλούσα , δηλαδή τη ποιήση του Χ.Γ. που μας παρουσιάσατε , τα υπόλοιπα προσαρτηθέντα ας μείνουν στους πράγματι αποκλίνοντες χωροχρόνους μας.
Voas, και να σας ήθελα στο επίπεδό μου, ουδέποτε θα ήλπιζα ότι θα παύσετε να αποφθεγματίζεστε υπό το μιζ αν πλι λοφίο του ουμπερμάνιου κιτς. Τουλάχιστον δε χρειάστηκε να σας ρωτήσω διατί σας λείπει ο Ζώιλος.
Στο προηγούμενο φανάρι, έτερος του αποφθέγματος θα σας κρατήσει το χέρι σε μια πιότερο άκαμπτη ταλάντωση.
@Σπύρος Αραβανής
Σπύρο, έχω την αίσθηση ότι η ανιαρή φραστική επίδειξη διαδραματίζεται, κατ’ εσέ, σε αυτή την ανάρτηση. Επειδή είναι πολύ πρόσφατη η σωστή παρατήρηση σου στο πρώτο μου σχόλιο για την ποίηση του Γιάννη Στίγκα (σχετικά με την ελλειπέστατη επιχειρηματολογία μου), θα ήθελα να σε ρωτήσω αν τα παρακάτω για σένα αποτελούν κρίσεις εδραζόμενες στο επιχείρημα επί των ποιημάτων της εδώ ανάρτησης:
“Στ’ αλήθεια, πόσο σοβαρά μπορεί να πάρει κανείς έναν άνθρωπο που κατ’ εξακολούθησιν ξημεροβραδιαζόταν στα πάνελ των εκπομπών του Χαρδαβέλα,προσπαθώντας ν’ απαντήσει σ’ ερωτήματα για την ύπαρξη εξωγήινων και ufo,δίνοντας μιαν επιστημονική επίφαση στη συζήτηση;…”
“” o σημερινός πρόεδρος του κομματικού ιδρύματος «Ίων Δραγούμης» και πρώην εκπρόσωπος τύπου του ΛΑΟΣ (προεκλογικά μεταξύ Άδωνι Γεωργιάδη και Αλέξη Οικονόμου) Καθηγητής Χρήστος Γούδης γνωστοποίησε τους λόγους που προσχώρησε στο ΛΑΟΣ σε συνέντευξή του στην «Ημέρα» Πάτρας στις 16/8/2007: «Απάντηση: Ευθαρσώς θα πω ότι ο λόγος είναι το βιβλίο της ιστορίας της Στ’ Δημοτικού. Μας ευνουχίζει ως Έλληνες. Δεν αποδίδει τον παλμό του Έθνους. Δεν είναι βιβλίο που έχρηζε μόνο διορθώσεων. Όφειλαν πάραυτα να το αποσύρουν…. Ερώτηση: Σοβαρός, κατά τις αντιλήψεις σας, ο λόγος, αλλά μόνο αυτός; Απάντηση: Γιατί, αμφιβάλετε; Συμβαίνουν σοβαρές ανακατατάξεις γύρω μας τις οποίες υποτιμάμε ή ο πολύς κόσμος δεν γνωρίζει. Προσωπικά, θα συνεχίζω ν’ αντιστέκομαι σ’ αυτούς που θέλουν να μετατρέψουν σε ‘σαλάτα’ τα Βαλκάνια. Που επεξεργάζονται σχέδια και μεθοδεύουν αυτονομία της Μακεδονίας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, για εξυπηρέτηση εβραϊκών συμφερόντων. Έχω τοποθετηθεί επανειλημμένα στο εν λόγω θέμα, πολλοί σκεπτόμενοι Έλληνες των περισσοτέρων κομμάτων έχουμε διατυπώσει τις ίδιες ανησυχίες. Όμως, αντιμετωπιζόμαστε ως γραφικοί ή περιθωριακοί. Τα κάστρα πέφτουν από τη μακαριότητα των ‘απομέσα.’»”
“Μια ματιά στο πως συντάσσει ο κος Γούδης το βιογραφικό του δείχνει άνθρωπο μη σοβαρό.
Φαλτσάρει στην παραλογοτεχνία.
Είναι αυτό που λέμε: έπαθε από τα γράμματα.
Και η παραλογοτεχνία δεν αποκλείει το να γράφεις και ενδιαφέροντα ποιήματα. Παράδειγμα ο Θανάσης Παπαθανασόπουλος και η μοναχή Κλειδαρά. Για να αναφέρω το βασιλικό ζεύγος.
Η παραλογοτεχνία είναι κυρίως τρόπος του πολιτεύεσται και δεν αποκλείει σοβαρές επαγγελματικές ενασχολήσεις.
Το αδικημένο λογοτεχνικό περιοδικό Ομπρέλα περιμένει συνεργασίες…”
“Αν στις προθέσεις του επιμελητή κου Δ.Μ. ήταν η παρουσίαση των πλέον εκλεκτών του Χ.Γ. πονημάτων ή έχει κάνει λάθος επιλογή ή διαθέτει εξαίρετο χιούμορ.”
Ρωτώ, διότι μέσα στην ανιαρότητα της συζήτησης, τίθεται νομίζω το θέμα του πώς αντιλαμβάνεται ο καθείς την επιχειρηματολογία, καθώς και του πότε πρέπει να παρατηρείται ο ατεκμηρίωτος, προκειμένου να μην καθίστανται μεροληπτικές οι παρατηρήσεις.
Ευχαριστώ.
Τα επιλεγμένα σημεία είναι πάντοτε η καλύτερη επιχειρηματολογία.
Το σύνολο όμως (εντάσσω και τα σχόλια που σβήστηκαν) δείχνει πως αλλού το τέρμα αλλού η μπάλα για να μιλήσω και στο πνεύμα των ημερών.
Το γήπεδο είναι η ποίηση. Και οι κρίσεις στα γραπτά (κυρίως) και στους γράφοντές της. Όχι στα απόνερα των σχολίων.
Λυπάμαι πολύ, Δημήτρη ,που επιμένεις στην επιλεκτική παράθεση αποσπασμάτων για να “θάψεις” τους συνομιλητές σου.
Σου εξήγησα πόσες φορές ότι δεν επηρεάζομαι από ιδεολογίες και όσα βιογραφικά στοιχεία παρέθεσα για τον Γούδη δεν ήταν κριτήρια για να κρίνω την “ποίησή του”.
“Προσκυνώ” Σεφέρη κι Ελύτη, αν και δε συμμερίζομαι καθόλου τις πολιτικές τους απόψεις.
Στο μπλογκ σου εξάλλου αναφέρω πόσο μ’ αρέσει ως μουσικός η κυρία Ευγενία Μανωλίδου-σύντροφος του Άδωνη Γεωργιάδη…
Ίσως στην περίπτωση του Γούδη οι πολιτικές του απόψεις και ιδεολογικές του αρχές να είναι κυρίαρχες σε σχέση με τις άτονες ποιητικές του απόπειρες και γι’ αυτό η συζήτηση να παρεκτράπηκε κάποιες φορές στις πρώτες.
Ταυτίζομαι απολύτως με τις κρίσεις του voa για τα “ποιήματα” του Γούδη.
Σε παρακαλώ μη με εξαναγκάσεις να δώσω συνέχεια σε αυτόν τον ανούσιο διάλογο…
Γιάννη, το νόημα της ακόλουθης εκφράσεως δεν το κατανοώ:
“μη με εξαναγκάσεις να δώσω συνέχεια σε αυτόν τον ανούσιο διάλογο”
Διατηρώ το αυτονόητο δικαίωμά μου να απαντώ, όσο και εσύ το δικό σου να μη συμμετέχεις σε ανούσιους διαλόγους.
Το πώς θα αποτιμήσεις τα ποιήματα του Γούδη (θετικά, αρνητικά) είναι θέμα δικό σου. Από τη στιγμή που συρρικνώνεις την επιχειρηματολογία σου γι’ αυτά, δίνοντας βάρος σε εξωποιητικά θέματα, επίτρεψέ μου να έχω την άποψη ότι εκτρέπεις τη συζήτηση. Τα ζητήματα στα οποία κυρίως αναφέρθηκες (όποιος έχει μάτια βλέπει) δεν προσφέρουν τίποτα στην αξιολόγηση του Ίμερου και της Μετάλλαξης ούτε συνιστούν συνεξέταση έργου-βίου (εκτός κι αν χρειαζόμαστε γνώση των πολιτικών πεποιθήσεων κάποιου για να εκτιμήσουμε την ερωτική του ποίηση). Ο παραλληλισμός της ανάλυσής σου με αυτής του Καρυωτακικού έργου, η οποία αξιοποιεί και στοιχεία του βίου, είναι εντελώς αποτυχημένος, δεδομένου ότι εκεί ο βίος φωτίζει μια πλευρά της ποίησης. Ώσπου να μου δείξεις ποια πλευρά της ποίησης που ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΕΔΩ φωτίστηκε με τις πολιτικές αναφορές σου, εγώ θα θεωρώ ότι μίλησες λίγο για το θέμα (την ποίηση) και πολύ εκτός θέματος (την πολιτική).
Λυπάμαι που θεωρείς ότι θάβω επιλεκτικά τους συνομιλητές μου. Να είσαι καλά.
“Ίσως στην περίπτωση του Γούδη οι πολιτικές του απόψεις και ιδεολογικές του αρχές να είναι κυρίαρχες σε σχέση με τις άτονες ποιητικές του απόπειρες και γι’ αυτό η συζήτηση να παρεκτράπηκε κάποιες φορές στις πρώτες.”
Θες να κάνω κι εγώ copy-paste όλων των σχολίων που αφορούσαν στην ουσία των “ποιημάτων” του κι έγιναν απ’ αυτούς που ασχολήθηκαν κι εκτός αυτών;
Το πρώτο μου αρνητικό σχόλιο-το ξαναλέω-το έκανα αγνοώντας το πολιτικό του στίγμα.
Στ’ αλήθεια λυπάμαι για την αδυναμία επικοινωνίας.
Συνέχισε Δημήτρη…χωρίς εμένα.
Τώρα Μουζάκη ( άνευ κύριε ) θα φας χαρακτηρισμούς για να χορτάσεις :
Πέρα από τη συναισθηματική σου ανέχεια , νεαρέ μου , έχεις σαφές λογικό έλλειμα. Επειδή νομίζεις ότι με λεκτικά εφευρήματα και άλλες τσιγκολελέτες θα υποκρύψεις τα απωθημένα σου και θα βγείς και από πάνω , σου υπενθυμίζω ότι μίλησα επί της ουσίας για αυτό το κατασκεύασμα που μας παρουσίασες ως ποιήση του ατυχέστατου ποιητικά αν και κατά τα άλλα σεβαστού και συμπαθέστατου Χ.Γ. Και δεν σχολίασα στη συνέχεια παρά ανταποδίδωντας τα υπονοούμενα και τα νεανικά σου ατοπήματα . Δεν απαιτώ απο σένα σεβασμό ή έστω ανεκτικότητα , αλλά σύντομα θα πρέπει να μάθεις να χωνεύεις τις κρίσεις ουσίας του άλλου όταν δεν σου αρέσουν , να μάθεις να διαβάζεις με επάρκεια και σύνεση και να μην αρπάζεσαι με τον ελάχιστο υπαινιγμό , να αποκτήσεις εκείνη την ασυμπτωτική ελευθερία που θα σου επιτρέπει τηρώντας αποστάσεις ‘οσο χρειάζεται , να συμμετέχεις συγχρόνως σε μια κοινότητα χωρίς να θίγεσαι με το παραμικρό.
Και βέβαια αν υπάρχει λάθος είναι δικό μου που άνοιξα συζήτηση μαζί σου νεαρέ μου… θα έπρεπε απλά να σου δώσω το ευτελές νόμισμα και να σε αγνοήσω , αφού τα τζάμια μου τα πλένω με καμμένα μηχανόλαδα και όχι με eau de Givenchy.
Και μη μου απευθύνεις ξανά το λόγο εδώ ή οπουδήποτε διαδικτυακά , δέξου ή απόρριψε τα ανωτέρω μου , δικαίωμά σου αλλά το ομφαλοσκοπικό σου “bras de fer” άσκησε το μόνος σου
Δεκτό, Voas, το να μην σου απευθύνω το λόγο ξανά, αρκεί να μη μου τον απευθύνεις κι εσύ.
Με τους φασίστες, άλλωστε, ουδέποτε κατάφερα να συνομιλήσω, γιατί δε μου αρέσει ο αγών αποφθεγμάτων.
Tώρα εξηγούνται όλα: ποτέ δεν συνομίλησες με τον εαυτό σου.
Πού φτάσαμε… διαβάστε το κείμενο για τον Aναγνωστάκη, ρε παιδιά, κάντε καμιά δουλειά σοβαρή κι εντάξει… ξέρουμε ΓIA OYZAKI ΣTOY MOYZAKH.
Κύριε Kolozov,
συμφωνώ με την προτροπή σας για μια ανάγνωση του κειμένου για τον Αναγνωστάκη, κάτι εξ άλλου που έκανε προ ολίγου και ο κ. Αραβανής, θέτοντας όμως το σχόλιό του στο ανάλογο post, αντί να ρίξει κι άλλο λάδι σε μια φωτιά, που ουδεμία χρησιμότητα έχει πλέον.
Με άλλα λόγια: προσθέστε κάτι χρήσιμο για τον Αναγνωστάκη, αφού έτσι θέλετε, αντί να εκμεταλλεύεστε μια ήδη δημιουργηθείσα κατάσταση που δεν σας αφορά, ει μη μόνον για να προσπαθήσετε να κάνετε πάλι ζημιά στον Μουζάκη, οι σχέσεις σας με τον οποίο είναι σε όλους γνωστές…
Golpes bajos, τα λένε αυτά οι ισπανοί και σε τίποτα υγιές δεν συμβάλλουν.
Η νεοσυσταθείσα Επιτροπή Αντιμετώπισης και Διαχείρησης Κρίσεων του “ποιείν”, αποφάσισε να μην κατέβει το συγκεκριμένο ποστ, και να μην σβηστούν περαιτέρω σχόλια γιατί ο όλος καυγάς διεξάγεται από κυρίους οι οποίοι τυγχάνουν να είναι και στη λίστα συνεργατών του.
http://www.poiein.gr/id/
Για τα σχόλια διατηρούμε την επιφύλαξη να σβήνουμε όσα βλάπτουν τρίτους καθ’ οιονδήποτε τρόπο, αφού είναι επίσημη η θέση μας πως ως συνεργάτες του “ποιείν” δεχόμαστε οποιανδήποτε ύβριν, ακόμη και επί προσωπικού.
Γι αυτό κ. Μίχο, μάλλον δεν συνιστούν ποινικό αδίκημα, αλλά αδίκημα νεότητος λόγω υπερβολικού ενθουσιασμού…
Μα εγώ, αγαπητέ κ. Μίχο, ουδέποτε απεκάλεσα κάποιν φασίστα-είπα, απλώς, ότι ουδέποτε κατάφερα να συνομιλήσω με φασίστες.
Η δημόσια απεύθυνση με το όνομα “παιδί των φαναριών”, όσο κι αν η ανομική συμπεριφορά δεν τα αναγνωρίζει αυτά, αποτελεί ποινικό αδίκημα για το οποίο υπάρχει και δεδικασμένο-το αυτό και για την προσβολή της προσωπικότητας και της τιμής.
Θυμηθείτε την ιστορία της μεροληψίας, των ξερασμάτων, των ούζων και της αγουρίδας.
Άντε γεια.
To δικαίωμα του αποφθεγματοποιού στην ανομική συμπεριφορά (και τη χυδαιότητα που μόνον ο άγραφος νόμος πατάσσει) δεν έχει αναγνωρισθεί παρά μόνο από το δίκαιο του αποφθεγματοποιού.
Πρόκειται για το τελευταίο μου σχόλιο στην ανάρτηση αυτή.
ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ…
« Άμα έφτασε ο Ιμπραήμ στο Μεσολόγγι, κι αποβιβάστηκαν οι αραπάδες του, στο Κρυονέρι, άρχισαν να γυμνάζονται.
Κάνανε ψεύτικα γιουρούσια σε μια ράχη, ντουφέκιζαν το καστράκι, στήνανε σκάλες τάχα στο τείχος του Μεσιλογγίου, κι άλλα τέτοια.
Κι η φρουρά από μέσα, αγνάντευε απ’ τ’ αλάργα ψύχραιμη τα καμώματα κείνα των αραπάδων. Κάποιος όμως πολεμιστής μια μέρα δε βαστάχτηκε. Ανέβηκε στο μπεντένι και τους φωνάζει:
– Ε ορέ αραπάδες, λάθος κάνετε. Το Μεσολόγγι είναι κατά δω μεριά, όχι κατά κει που πολεμάτε λόγου σας… »
Υ.Γ. Κι ένα υστερόγραφο για γνώση και συμμόρφωση, με στίχους του Πατρινού ποιητή Παναγιώτη Κερασίδη
Δικλίδα πάθους και παθών η γλώσσα.
Πρώτη ύλη του έρωτα και της γραφής
είναι το σώμα μας. Όχι ο άλλος ούτε
οι λέξεις.
Μίχο
κάτι ήξερα και εγώ που έγραφα για βεσπασιανή
Θα αλλάξω όνομα
Ο ΑΧΟΡΤΑΓΟΣ