
Οι εφημερίδες αναγγέλλουνε το θάνατό μου
Λέν όμως από “αμεροληψία” πώς μπορεί και να μην
πέθανα ακόμη
Κι ακόμη, από εξυπνάδα, πως ίσως γλιτώσω οριστικά
Αποσιωπούν όμως την μόνη αλήθεια
Ότι ποτέ μου δεν υπήρξα άρρωστος
Κι ότι θα ζήσω στους αιώνες
Να ψάλλω το τραγούδι μου
Για σένα που δεν ξέρεις να διαβάζεις
Για σένα που δεν με ξέρεις
Για να μ΄αγαπάς.
Μ.Χατζιδάκις
πάθος.
το δικό του,
τρόπος ζωής.
το δικό μας,
κουσούρι, με παρηγόρια τα τραγούδια του.
Όποιος δε φοβάται το πρόσωπο του τέρατος, πάει να πει ότι του μοιάζει.
ΕΛΑΦΡΥ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΧΩΜΑ ΠΟΥ ΤΟΝ ΣΚΕΠΑΖΕΙ!
ΜΕ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΠΕΡΑΣΑ ΑΤΕΛΕΙΩΤΕΣ ΩΡΕΣ ΜΟΝΑΞΙΑΣ ΤΗΝ 10ΕΤΙΑ ΤΟΥ ’90, ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΕΦΑΛΟ ΤΟΥ ΠΑΤΕΡΑ ΜΟΥ ΤΟ 1991 ΣΤΟ ΑΝΤΙΚΑΡΚΙΝΙΚΟ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟ ΤΟΥ ΠΕΙΡΑΙΑ!!
ΤΟΥ ΧΡΩΣΤΑΩ ΠΟΛΛΑ!!!
Κι ο Ποιητής Χατζιδάκις
Σε νότες μα και σε στίχους, πάντα στην αρμονία αφιερωμένος
Κομίζω γλαύκα ες Αθήνας, είναι τόσο γνωστό αυτό που πιο κάτω παραθέτω, μα…
Στην νύχτα που πάντα έρχεται, στους αστερισμούς με τα πρόσωπα των ποιητών, των μουσουργών των λέξεων, στην Πανσέληνο την προχτεσινή, στους πανσέληνους.
Ερωτικό
Κι αν γεννηθείς κάποια στιγμή
Μιαν άλλη που δε θα υπάρχω
Μη φοβηθείς
Και θα με βρεις είτε σαν άστρο
Όταν μονάχος περπατάς στην παγωμένη νύχτα
Είτε στο βλέμμα ενός παιδιού που θα σε προσπεράσει
Είτε στη φλόγα ενός κεριού που θα κρατάς
Διαβαίνοντας το σκοτεινό το δάσος
Γιατί ψηλά στον ουρανό που κατοικούνε τ’ άστρα
Μαζεύονται όλοι οι ποιητές
Και οι εραστές καπνίζουν σιωπηλοί πράσινα φύλλα
Μασάν χρυσόσκονη πηδάνε τα ποτάμια
Και περιμένουν
Να λιγωθούν οι αστερισμοί και να λιγοθυμήσουν
Να πέσουν μεσ’ στον ύπνο σου
Να γίνουν αναστεναγμός στην άκρη των χειλιών σου
Να σε ξυπνήσουν και να δεις απ’ το παράθυρό σου
Το πρόσωπό μου φωτεινό
Να σχηματίζει αστερισμό
Να σου χαμογελάει
Και να σου ψιθυρίζει
Καληνύχτα