Γιάννης Γκούμας, Δώδεκα ποιήματα

2007

Χρόνος πληκτικός,
οι εποχές άτονες, επίπεδες,
σαν να πατινάρεις απʼ άκρη
σʼ άκρη του παγοδρομίου.

Τον Αύγουστο φώναξα «Α!»
Τον Οκτώβριο φώναξα «Ωχ!»
Στη γιορτή μου
και στα γενέθλιά μου.

ΑΝΤΑΝΑΚΛΑΣΗ

Το πιο πολύ του εαυτού μου στον καθρέφτη:
Το πιο πολύ του εαυτού μου να πεθαίνει.

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ

Να ένα ρόδο, το ρόδινο του ονόματός του.
Το άρωμα να νοηματοδοτεί την σιωπή.
Δίνοντάς το, προσθέτω λίγα ακόμα δευτερόλεπτα
ως απόδειξη πως κάποτε ήμουν εδώ.

ΑΠΟΧΩΡΗΣΗ

Μονότονα όσο τʼ όνομά μου,
τα τικ-τακ του ρολογιού είναι δικά μου
να τʼ ακούω, δικά μου να διατηρώ,
δίχως να σφετερίζομαι τα δικαιώματα
των άλλων. Δεν είμαι τόσο αφελής
ώστε να σταματήσω το ρολόι
μιας κιʼ ακόμα μαθαίνω να κολυμπώ –
δηλαδή, πως να εκλείψω
με χρυσό μετάλλιο.

ΙΚΕΤΗΣ

Ένας άγιος παρεμβαίνει στην προσευχή μου.
Ο Θεός στέλνει χαιρετίσματα, μου λέει,
και έχοντας διαβάσει τα ποιήματά μου
αισθάνεται πως σπαταλώ την ικανότητά μου
σε σοφία που δεν δύναται να λυτρωθεί.

Μα εγώ προσευχόμουνα να μου δοθεί
μια πίστη νʼ αγγίξω και να περιγράψω
και να την επιστρέψω σε ποίηση.

ΑΥΘΑΙΡΕΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ

Μέρα με τη μέρα, όλο και πιο λίγο παραχωρώ τον εαυτό μου
στον εαυτό που είναι ο λόγος να συνεχίσω.
Αισθάνομαι του ίσκιου μου ο σκάρτος εραστής,
μα δίχως νʼ αντιστέκομαι σʼ αυτόν το ρόλο, μιας κι έμαθα
ότι οι πρεσβύτεροι ποιητές αντιμετωπίζουν πολλά,
πληγωμένοι απʼ όσα όφειλαν στον εαυτό τους. Σήμερα τράβηξα
την κουρτίνα της μπανιέρας, κι αντίκρυσα ένα σώμα γυμνό
που έκανε το καλύτερο που μπορούσε να με διεγείρει.
Άνδρας; Γυναίκα; Δεν τόλμησα
να κοιτάξω καλά-καλά. Μόνο που ποθούσα
για την στάση που θα ταίριαζε για την περίπτωση.

ΑΥΤΟΤΙΜΩΡΟΣ

Οι τρίχες των μαλλιών μου πονούν.
Κι εγώ νόμιζα πως είχα εξορίσει
κάθε βασανιστική σκέψη.
Η θλίψη μου είναι ότι δεν υποφέρω από θλίψη
κι έτσι υποφέρω τον εαυτό μου.

ΖΩΗ ΣΚΑΚΙΕΡΑ

Το πρωί σηκώνομαι, «Ματ!» ακούω.
Πάω για πιπί, «Ματ!» ακούω.
Ανοίγω το ραδιόφωνο, «Ματ» ακούω.
Σηκώνω το τηλέφωνο, «Ματ» ακούω.
Κάθομαι να γράψω, «Ματ» ακούω.

Τι στο διάολο, δεν είμαι ο βασιλιάς,
ένας κοινός θνητός είμαι («Ματ!»).

ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

Με κουστούμι μπλε, μαύρο ή γκρίζο σε λεπτό ριγέ,
στην τρίχα να ντύνει αυτό που μέσα μου εξέλιπε,
την ψυχή μου στρογγύλευα κάνοντας το γύρο του κόσμου,
τʼ όνομά μου συνοδός του υποθετικού εαυτού.
Ακόμα και τα λόγια μου ήταν ποζάτα:
φωνές μιας βασανισμένης ζωής.
Βίωνα με φαντασιώσεις, όπως ένα παιδί γράφει
για ήρωες και περιστάσεις της φαντασίας του.
Έπρεπε ναʼ μαι ευτυχής που δεν ήμουν εγώ –
και να σκεφτείς πως ευτυχία πλαστή δεν υπάρχει.

Η ζωή δεν συγκατατίθεται με παρά πάνω από ζωή.
Κι εγώ προσπαθούσα να δω και νʼ ακούσω
ό,τι δεν ήταν ορατό ή ακουστό,
τι δεν ήταν τμήματα δίχως σύνολο.
Πεθυμούσα ναʼ μαι κάθε άποψη και λειτουργία της πραγματικότητας,
όχι ένας με κουστούμι σε λεπτό ριγέ που μʼ έκανε
αυτό που δεν είχα την τύχη – το σθένος – να γίνω.

ΓΙΑΤΙ;

Σήμερα γιατί αισθάνομαι
ότι οι λέξεις θέλουν να μείνουν μόνες;
Ότι ο ήλιος θα προτιμούσε
να δύσει σʼ άλλη χώρα;
Ότι η λήθη κρυφάκουγε
να μάθει την φιλοσοφία της ζωής μου;
Γιατί υποπτεύομαι την ηλικία μου
να θέλει να πληρώσω κάθε δεκάρα μέχρι εδώ;

Γέννημα τυχαίο, αισθάνομαι τουλάχιστον απαραίτητος
σε μια ζωή που δεν βγάζει νόημα, εκτός από
τις λέξεις που σήμερα θέλουν να μείνουν μόνες,
αφήνοντάς με ακόμη πιο μοναχικό στην μοναξιά μου.

ΑΓΑΠΗ

Η αγάπη έχει αρχή και μπορεί και συνέχεια
μα με αλλαγμένη έμφαση,
σαν σκουριά σε καρφί.

ΕΞΙΛΕΩΣΗ

Όπως η ακτινογραφία δεν δείχνει φυλή ή θρησκεία,
έτσι κι ο ουρανός δεν είναι ούτε ρατσιστής ούτε σεχταριστής.
Ο θάνατος μας πισσάρει όλους με την ίδια βούρτσα.
Η μόνη μου ελπίδα είναι τη στιγμή του θανάτου
να υπάρχει άγγελος να μου πει «Περάστε!»