VIII
τα δόντια της μέρας είναι γιασεμιά
δεν δαγκώνουν-περιμένουν
δεν κροταλίζουν-υπαινίσσονται θαύματα που επείγουν
το Ανείπωτο
το Ανείδωτο
το Αειθαλές
το Άγριο
παράπονο
σαν ποταμός φουσκώνει
ύστερα
μια κλεψύδρα που αδειάζει πάνω του
πάει
μαζί με μένα να το θάψει
και
πρέπει για μια φορά ακόμη να γίνω
ο εφευρέτης ενός αθώου ουρανού
που ‘χει στις φλέβες του
όλη τη δύναμη του αίματός μου
κρυώνω στην πιο ζεστή σου μέρα
γράφω μια φωτιά στα χείλη μου απάνω
με τις μαργωμένες θύμησες
των άτολμων χειλιών μου
αίτιο και αιτιατό
με ανακηρύσσουν ένοχο ερήμην
περιμένω την καταδίκη μου
και στο σβήσιμο της ανάσας μου
το Άφθαρτο
μαθαίνει στις στιγμές μου να ανασαίνουν
ψύχος ηδύ στο σημείο τήξης σου
σταλακτίτης δύσκολων συμφώνων
ο αποχωρισμός
και υπόσχεση
το παράγγελμα από μακριά κραυγάζει
ν’ αρχίσει επιτέλους το ταξίδι
σ’ αυτό το δέλτα που μου ‘λειπε εκ γενετής
για να σε πω καινούργια ισλανΔία
σ’ αυτό το σίγμα
για να σε πω παλιά μου ιΣπανία
σε ό,τι έχω μα μου λείπει
σε έναν άτλαντα
ολοκάθαρο καθρέφτη
μήπως διαβάσω το όνομά σου
σαν όνομά μου
αρχή επιτέλους
κι έτσι να αναβλύσει
το εσώτατο ύδωρ
καθαρό κοχλάζον
κλαίγοντας
καίγοντας
τα βρώμικα σκοτάδια όλα
των ανθρώπων
****
XI
πραγματικότητα!
πραγματικότητα;
πραγματικότητα
τι κίβδηλο πράγμα που γίνεσαι
τι φθηνό νόμισμα πληθωριστικό
που καταντάς
αν δεν σ’ αγαπούνε
χέρια δροσερά-τα χέρια της
αν δεν σε φιλτράρουν
στίλβες μαγικές-
τα υγρά της μάτια
σε κάνει ό,τι γουστάρει ο καθένας
-παρόλο που τίποτα δεν σε κάνει-
όταν σε ενστερνίζεται
και
πάλι
να σ’ αγοράσει δεν μπορεί
όσα κι αν σου δώσει
ή σου πάρει
πραγματικότητα
πραγματικότητα
ποια είσαι επιτέλους;
σε ψάχνω ή με ψάχνεις;
πού είσαι μέσα μου;
ποιος είμαι μέσα σου;
καθηγεσία στην ανάσα μου
παράπλευρη απώλεια
στους πολέμους της επίγνωσης
κι εγώ έξω από σένα
φλέβα ζεστή μοναχική
όταν η μοναξιά μου
αρνείται
να πουλήσει την ψυχή της
κι εγώ έξω από σένα
τέκνο της φαντασίας μου
ανορθόγραφη παραλήγουσα
του παθητικού ρήματος
προπαγανδίζομαι
τουτέστιν
ερωτώ ερωτώμενος
σταλάζω
στη μνήμη
ανδραγαθώ
στη λήθη
ενώ η πραγματικότητα
ανακαλύπτω ξαφνικά
πως ήταν ανέκαθεν
ένα κουφάρι
στις πλάτες μου φορτωμένο
κι ακόμη δεν βρίσκω μέρος
να το θάψω
*****************************************************************************************
*******************************************************************************
Η Οδός Τάκη Οικονομάκη* είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή του Στέργιου Ντέρτσα. Μια ποιητική σύνθεση αποτελούμενη από 33 επιμέρους ποιήματα. Ένα οδοιπορικό στο ατελεύτητο της Στιγμής όπου συγκλίνουν και τέμνονται οι συμβατικές έννοιες του παρελθόντος, του παρόντος και του μέλλοντος, μέχρι που απορυθμίζονται και, εντέλει, συντάσσουν μια διαφορετική αντίληψη περί χρόνου. Με έναν ταυτόχρονο συγκλονισμό εντός του φευγαλέου χρονικού κλάσματος της ζωής, και τα επιμέρους επεισόδια της σε αέναη διαδικασία ώσμωσης. Μορφές φασματικές και υπαρκτές, παγεροί ίσκιοι και εμπύρετα σώματα, διαρκείς μονόλογοι και αποσπασματικά σπαράγματα, η γλώσσα (ως μονίμως χαίνουσα πληγή και ως η αποτελεσματικότερη ίαση της), η καθημερινότητα (ως κραυγή αγωνίας και ως ψαλμικό τερέτισμα), η ζωή (ως σκοτεινή αντήχηση από το επέκεινα και ως μαρμαρυγή αιωνιότητας), η αντίφαση (ως φιλτράρισμα της ουσίας και ως απόσταγμα νοήματος), είναι κάποια από τα στοιχεία της συλλογής: αλληλεπιδράσεις και μετεξελίξεις υπό την υπόκρουση μιας συχνά μεταφυσικής μουσικής. Μέσα από έναν λόγο που επιχειρεί να αναμετρηθεί με έννοιες όπως ο Χρόνος, η Μνήμη η Πίστη, ο Έρωτας και ο Θάνατος, βάζοντας σε δοκιμασία τα ίδια του τα όρια και αντιμετωπίζοντας τις αναπόφευκτες συντριβές που επιφέρει η εκ των πραγμάτων αδυναμία να κυριαρχήσει πλήρως πάνω τους.
(*Κεντρική οδός του Βόλου, προς τιμή του Τάκη Οικονομάκη (1886-1944), αγωνιστή και εξέχουσας πνευματικής μορφής της πόλης)
**
O Στέργιος Ντέρτσας, πεζογράφος, ποιητής, θεατρικός συγγραφέας και μεταφραστής, γεννήθηκε στο Βόλο το 1970. Από τις εκδόσεις Μετρονόμος έχουν εκδοθεί η ποιητική συλλογή Μικρός Αλχημιστής (2019) και η συλλογή διηγημάτων Cantus Firmus (2021). Μεταφραστικό έργο: Alfonsina Storni: 30 Ποιήματα ( Θράκα, 2014), Alfonsina Storni: Ερωτικά Ποιήματα (Bibliothéque, 2021), Alfonsina Storni : Όπως η λύκαινα είμαι εγώ, ανθολογία 100+1 Ποιήματα (Ενύπνιο, 2023), Το έπος του Ελ Σιντ [Μαζί με τους Alberto Montaner, Ιωάννη Κιορίδη (Ρώμη, 2019)]. Το 2010 παίχτηκε στον Βόλο το θεατρικό του έργο Το δείπνο. Ποιήματα, διηγήματα και μεταφράσματά του έχουν εκδοθεί σε ηλεκτρονικά και έντυπα λογοτεχνικά περιοδικά και έχουν συμπεριληφθεί σε διάφορες ανθολογίες. Ανήκει στην ομάδα συνεργατών του ηλεκτρονικού περιοδικού www.poiein.gr. Είναι υποψήφιος διδάκτορας στο τμήμα Ιταλικής Γλώσσας του ΑΠΘ.
