Η ΚΡΑΥΓΗ
Στίχοι & μουσική: Αντρέας Αντρέου
(Εμβόλιμον: Γεβγκένι Γεφτουσένκο “ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ”σε απόδοση Έλλης Παιονίδου)
Ερμηνεία: Σοφία Μιχαηλίδη
Κιθάρες & Μπουζούκι: Δημήτρης Μονεμβασίτης
Ενορχήστρωση: Αντρέας Αντρέου – Γιώργος Γούργουρας
Πιάνο, προγραμματισμός, ηχοληψία, μίξη & mastering: Γιώργος Γούργουρας
Final Sound Studio, Καλλιθέα
. Ι
ΠΕΡΙΣΤΕΡΩΝΑ
Ποίηση: Γεβγκένι Γεφτουσένκο
(Απόδοση: Έλλη Παιονίδου)
Ομορφιά στα δύο κομματιασμένη
σπαρταρούσες
ξεψυχούσες
Αφροδίτη βιασμένη
κάτω απ’ τα βαριά κορμιά των τούρκικων των τανκς.
Μα δε χάνεται ποτέ η ομορφιά
– ακόμα κι η ομορφιά η βιασμένη
είναι αγνή μπροστά στον εαυτό της
είναι αγνή και στο Θεό μπροστά.
Μιλήστε καμένα εσείς χωριά, μιλήστε!
Μιλήστε εικόνες ποδοπατημένες, μιλήστε!
Ε, εσείς πρόσφυγες
– δραπέτες της κοινής μας συμφοράς –
μα τι θα γίνει αν δεν ξυπνήσει η ανθρωπότητα
αν δεν βογγήξει με βογγητό
πιο δυνατό κι απ’ της καμπάνας το σκοπό;
Μα τι θα γίνει αν δεν ξυπνήσει η ανθρωπότητα;…
*
ΙΙ
Η ΚΡΑΥΓΗ – Σοφία Μιχαηλίδη
Μου κάψαν την πατρίδα μου
κουρσέψανε τη Γη μου
μα αν το κορμί λαβώθηκε
ακούστε την κραυγή μου:
Πώς, στ’ αλήθεια, το βαστάτε
που με τούρκικη σημαία
τύλιξαν τ’ αγάλματα σας
και καρφώσαν την καρδιά σας;
Με την τούρκικη σημαία
πώς κοιμάστε πώς ξυπνάτε
σκλαβωμένοι πως βαστάτε;
Ξυπνάτε, αδέλφια, τι ο καιρός
πικρά μας σημαδεύει
Λύκοι στου χρόνου τη στροφή
μας στήνουνε καρτέρι…
**
ΤΟ ΝΗΣΙ ΜΟΥ – βασισμένο σε στίχους του Θεοδόση Πιερίδη από την ποιητική του σύνθεση “Κυπριακή Συμφωνία”:
Τραγουδώ, τραγουδώ το νησί μου
που ‘ναι τόσο μικρό για να μπόρει
σαν πουλί να χωρέσει στη χούφτα μου.
Που ‘ναι τόσο μεγάλο, να μπόρει
να χωρά την ακέρια ανθρωπότητα
όπως κλείνει η μια μόνη σταγόνα
τον πλατύν ωκεανό που τη γέννησε.
Τραγουδώ, τραγουδώ τους ανθρώπους
του νησιού μου – και κείνους που πέρασαν
κι ολοτρόγυρα ανθίζουν τα χνάρια τους
και κείνους όπου σήμερα οδεύουνε
στή σκληρήν ανηφόρα – και κείνους
που θε να ‘ρθουν να πούνε βροντόφωνο
της χαράς, της χαράς το τραγούδι.
Ω, δεν τις χάνω, δεν τις κλείνω τις φτερούγες μου
κειο το τραγούδι που θε να ‘ρθει δεν ξεχάνω.
Τραγουδώ τους ανθρώπους που θα’ ρθουνε.
Τραγουδώ τους ανθρώπους που θα ’χουν
για θροφή στα πνεμόνια τους, λεύτερο
τον πλατύν ουρανό μας – που θα ’χουν
όλο τούτο το χώμα μας λεύτερο
σαν αφέντες να το δρασκελίσουν.
Τραγουδώ τους ανθρώπους που θα ‘χουνε
κάθε χρόνο πολύ να θερίσουν
μέσ’ στ’ αλώνια πολύ να χορέψουνε
και πολύ τη χαρά τους βροντόφωνα
να την πούνε, να την τραγουδήσουν.
***
ΔΕΝ ΠΡΟΣΚΥΝΩ ΑΓΑΡΗΝΟ
Στίχοι & Μουσική: Αντρέας Αντρέου
Ερμηνεία: Σοφία Μιχαηλίδη
Κιθάρες & μπουζούκι: Δημήτρης Σαββαΐδης
Drums: Νίκος Παπαδόπουλος
Ενορχήστρωση: Αντρέας Αντρέου – Γιώργος Γούργουρας
Πιάνο, προγραμματισμός, ηχοληψία, μίξη & mastering: Γιώργος Γούργουρας
Final Sound Studio, Καλλιθέα.
Δεν προσκυνώ Αγαρηνό
κρατάω απ’ τον Όμηρο εγώ
είμαι του Τεύκρου αγγόνι
και του Κολοκοτρώνη
παιδί του Μακρυγιάννη
δε με νικούν βαρβάροι.
Δεν προσκυνώ Αγαρηνό
και όσο ζω θα πολεμώ
δε χάνετ’ έτσι η Γη μου
Σημαία και πληγή μου.
Σημαία και πληγή μου, δε χάνεσ’ έτσι, γη μου
κι αν χάθηκε μια μάχη, ο αγώνας μας δε ‘χάθη.
Δεν προσκυνώ Αγαρηνό
κι αν είναι άντρας να ‘ρθει εδώ
στο Μαρμαρένιο Αλώνι.
Του Διγενή είμ’ αγγόνι
του Διάκου είμαι ξαδέρφι
κι ας έρθει να παλέψει.
Δεν προσκυνώ Αγαρηνό
γιατ’ είμαι Έλληνας εγώ
κι όσο η καρδιά αντέχει
δάκρυ στη Γη μην πέσει!
Δάκρυ στη γη μην πέσει! Όσα ο καιρός κι αν φέρει
σταθείτε ορθοί και δυνατοί κι όποιοι κικι αν έρθουνε καιροί
στου κόσμου το παζάρι, μην πουληθειτε σκλάβοι!
Δεν προσκυνώ Αγαρηνό
όρκο έχω κάνει ιερό
στη Γη της Ρωμιοσύνης
της παλληκαροσύνης
στη Γη της Ρωμιοσύνης
να μην πεθάνω σκλάβος!
ΔΕ ΘΑ ΠΕΘΑΝΩ ΣΚΛΑΒΟΣ!…
