Χλωμή φωτιά
Ήμουν η σκιά ενός πολύχρωμου πετροσπουργίτη
σφαγμένου απ’ το ψεύτικο γαλάζιο του γυάλινου φεγγίτη.
Ήμουν ο λεκές από σταχτί χνούδι αλλά εγώ,
έζησα πέταξα ξανά στον καθρεφτισμένο ουρανό.
Ήσουνα οπτασία, σε είχανε μαγέψει
κι από το δικό μου ουρανό ξαφνικά σε είχαν κλέψει.
Κι έπειτα στην άβυσσο ήθελα να έρθω να σε βρω μακριά μακριά,
τόσο που η καρδιά μου είχε πάψει να χτυπά.
Φωτιά, χλωμή φωτιά,
στην καρδιά μου καίει μια χλωμή φωτιά.
Του άλλου κόσμου αν είχα τα κλειδιά
θα έλυνα του πόνου τα μυστήρια.
Ήμουν η σκιά ενός πολύχρωμου πετροσπουργίτη,
σφαγμένου απ’ την απατηλή απόσταση του γυάλινου φεγγίτη.
Έμεινα για χρόνια πίσω από το τζάμι να κοιτώ,
κι είχα ήδη πάψει να πιστεύω σ’ οποιονδήποτε θεό.
Σ’ έχασα και τώρα πια κοιτώντας προς τον ουρανό,
μες στα σύννεφα τα πάντα πια μπορώ να δω.
Τώρα πια σηκώνοντας τα μάτια μου πολύ ψηλά, μακριά μακριά,
στον αληθινό ουρανό κοιτάζω μια χλωμή φωτιά.
Φωτιά, χλωμή φωτιά,
στην καρδιά μου καίει μια χλωμή φωτιά.
Του άλλου κόσμου αν είχα τα κλειδιά
θα έλυνα του πόνου τα μυστήρια.
**
Γκρίζο background
H βία μέσα στις τηλεοράσεις μας θέλει πολύ ταλέντο
ειδήσεις που είναι δώρο καθημερινό σε μας τους θεατές τους
φτιαγμένο από κάποιον ποιητή που νοιάζεται για το καλό μας
και χώνοντας τη μύτη του μες τα σκουπίδια, αλλάζει το μυαλό μας.
Τριακόσιους δέκα ανθρώπους πυροβόλησα εκείνη την ημέρα
οι τέσσερις ήταν ακόμα ζωντανοί όταν πυροβολούσα
γιατί οι άνθρωποι θέλουν να βλέπουνε αστέρια ξεθαμμένα
κι ακόμα πιο πολύ της τηλεόρασης αστέρια φαγωμένα.
Το ξέρουμε όλοι μας λοιπόν όταν πονούν οι άλλοι
έχουμε τηλεθέαση σε τούτο το κανάλι
μ’ αρέσουν οι καταστροφές, τα θύματα μ’ αρέσουν
όλα τα δυστυχήματα κι οι συμφορές μ’ αρέσουν…
Κι αλήθεια είμαι τσατισμένος μ’ όλ’ αυτά που βλέπω τόσα χρόνια
οι άνθρωποι γυρίζουν σαν χρωματιστά του σινεμά μπαλόνια
ποντίκια δηλαδή να τους δαγκώνουνε δεν το καταλαβαίνουν
αρκεί να βλέπουν αίμα να ξεχύνεται κι ευτυχισμένοι μένουν.
Σε σας μιλώ που πια δεν έχετε αυτιά δεν έχετε ούτε μάτια
σε σας μιλώ που δεν έχετε εγκέφαλο και γίνεστε κομμάτια
τσατίζομαι και θα σας ρίξω όλους πιο βαθιά μες στο ψυγείο
να κρέμεστε μαζί με τα κρεατικά μες στο παντοπωλείο.
Το ξέρουμε όλοι μας λοιπόν όταν πονούν οι άλλοι
έχουμε τηλεθέαση σε τούτο το κανάλι
μ’ αρέσουν οι καταστροφές, τα θύματα μ’ αρέσουν
όλα τα δυστυχήματα κι οι συμφορές μ’ αρέσουν…
**
Πόσο κοντά είναι η Ασία
Ζω στο 19 σε τυχαία γωνιά,
γύρω μου έχει τράπεζες, φαστφουντάδικα, μπαρ, σχολικά,
στο δωμάτιο κλειστός κι είμαι ακόμα πιστός
στην ιδέα πως μπορώ σ’ αυτό που θέλω αμέσως να βγω,
και περπατώ και περπατώ, πάντοτε περπατώ…
Δίπλα σε φορτηγά περπατάω ξυστά,
σε βιτρίνες και σε φώτα που όλη νύχτα θα είναι ανοιχτά,
όμως, κι ο ουρανός, μου εκπέμπει ένα φως,
το φεγγάρι κόκκινο και ο αέρας νοτιάς φιλικός,
και περπατώ και περπατώ, πάντοτε περπατώ…
Στης Ινδίας τα στενά, στα νερά του Γάγγη
βρέθηκα χαράματα να χορεύω funky
όσο κι αν προσπάθησα να το εξηγήσω
στην Ασία ένας μικρός μου είπε είστε πίσω, είστε πίσω.
Αν έχεις μέσα σου όνειρα με φώτα, μάγια ή χρώμα,
ξερίζωσέ τα, θάψε τα κάτω βαθιά στο χώμα,
χάιδευε μόνο τα ξανθά μαλλιά και το ποτήρι,
τι όλα περνούν, πες μου ω, μηδέν
πόσο θα ζήσω ακόμα.
Και περπατώ και περπατώ, πάντοτε περπατώ…
Στης Ινδίας τα στενά, στα νερά του Γάγγη
βρέθηκα χαράματα, να χορεύω funky
όσο κι αν προσπάθησα να το εξηγήσω
στην Ασία ένας μικρός μου είπε είστε πίσω.
**
Χάρτινα λουλούδια
Αν θέλεις θα σου δείξω το άγριο δάσος
το μαύρο εκείνο δάσος που δεν μπορείς
να βρεις ούτε ένα δρόμο χαραγμένο
εκείνων που χαθήκαν στη ζωή.
Ανθρώπων που νομίσανε πως με το θάνατό τους
θα σβήσει ο πόνος κι η ντροπή, και πάνω στο θυμό τους
εδώσαν τέρμα στη ζωή με τα δικά τους χέρια
και χάσανε για πάντοτε τον ήλιο και τ’αστέρια.
Μέσα απ’ την καρδιά σου πες ποτέ δεν είναι αργά
ζεις κανένας πόνος δε μετρά
Δεν, δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να γιατρευτεί.
Κλείσε τα μονοπάτια του θανάτου
κι άνοιξε τους δρόμους της ζωής
μη βρεθείς ποτέ στο μαύρο δάσος
που δεν έχει δρόμο επιστροφής.
Στο δάσος που `χει για καρπούς, μονάχα πικρά αγκάθια
και πάνω στα στραβά κλαδιά, πουλιά φωλιάζουν άγρια,
εκεί οι ανθρώπινες ψυχές κλειστήκαν μες στα δέντρα
κι ένα κλαδάκι όταν κοπεί φωνή βγάζει και αίμα.
Μέσα απ’ την καρδιά σου πες ποτέ δεν είναι αργά
ζεις κανένας πόνος δε μετρά
Δεν, δεν υπάρχει πληγή που δεν μπορεί να γιατρευτεί.
**
Ανδρείκελα
Έφυγε μια μέρα δίχως μουσική
άγγιξε σαν χάδι η θλίψη την καρδιά μου
μέσα σ’ όλα τ’ άλλα μου `λειψες κι εσύ
δρόμοι που διαβαίνω μόνος κι άθελά μου.
Τρίτη μελωδία που `χω στο μυαλό
άλλη μια φορά που νιώθω απελπισμένος
άπλωσα το χέρι, κράτησα στιλό,
μα στο μεροκάματο βαθιά μπλεγμένος.
Μακρινή χώρα, φωνή ανέμου απ’τα παλιά,
κουβέντες κι άνθρωποι γνωστά χιλιοπερπατημένα
έχω για σένα μια πολιτεία μακριά…
άμα τη φτάσεις θα γευτείς όλα τα περασμένα!
Μακρινή χώρα, φωνή ανέμου απ’τα παλιά,
κουβέντες κι άνθρωποι γνωστά χιλιοπερπατημένα
έχω για σένα μια πολιτεία μακριά…
άμα τη φτάσεις θα γευτείς όλα τα περασμένα!
**
Διλήμματα
Χαμένος μέσα σ’ όλα τα διλήμματα
ψάχνω για αλήθεια μέσα στ’ απορρίμματα
Σε πάτο πηγαδιού νιώθω πως δίψασα
για όσα τη φτωχή ζωή μου λήστεψαν
Πρώτη μου φορά, θυμάμαι εσένα να ρωτάς
άμα μ’ αγαπάς, κοντά μου θα `ρθεις ξανά
Κι έρχονται ώρες που θυμάμαι αυτά που λες
και την ψυχή μου βγάζεις απ’ τις φυλακές
Σε μοναξιάς κελί παραμιλώ
μα τη φωνή σου να ξεχάσω δεν μπορώ
Πρώτη μου φορά, θυμάμαι εσένα να ρωτάς
άμα μ’ αγαπάς, κοντά μου θα `ρθεις ξανά
Έχω μια καρδιά δε συμβιβάζεται
και ο πλούτος της δεν αγοράζεται
Φύγετε σκιές που με τρομάζετε
διάλεξα το δρόμο που σε σένα βγάζει
**
Η φωλιά του κούκου
Υπάρχει κάποιο μπαρ έξω απ’ την πόλη
που πηγαίνουμε συχνά
μες στη φωλιά του κούκου
ίσως να σου συμβούν όλα ή τίποτα.
Φοράμε μοβ φουστάνια, μπότες μαύρες
και δερμάτινα μπουφάν
μεθάμε και στριγγλίζουμε
και λύνουμε αινίγματα.
Και λέμε:
ε…, αίνιγμα για λύση
τι…;στη φωλιά του κούκου
όχι, όχι άλλη θλίψη
χι… πες μου πώς θα πούμε
Πες μου τώρα
ευτυχισμένοι;
ω! ναι, ευτυχισμένοι,
μες στη ζούγκλα
ευτυχισμένοι;
ω!ναι, ευτυχισμένοι!
Κι οι άλλοι που μας βλέπουν
λεν πως είμαστε τρελοί
έλα και συ εδώ αν θες
να χορέψουμε μαζί.
Και μη νομίζεις ότι χάσαμε τα λογικά
δεν είν’ κακό να προσποιούμαστε
πως όλα είναι καλά,
Και λέμε:
, ε…, αίνιγμα για λύση
τι…;στη φωλιά του κούκου
όχι, όχι άλλη θλίψη
χι… πες μου πώς θα πούμε
Πες μου τώρα
ευτυχισμένοι;
ω! ναι, ευτυχισμένοι,
μες στη ζούγκλα
ευτυχισμένοι;
ω!ναι, ευτυχισμένοι!
Βλέπω τον καπνό απ’ το τσιγάρο πιο ψηλά
οι στάχτες θά’ `ρθουνε ξανά μετά απ’ τη φωτιά
στη φωλιά του κούκου ζούμε σ’ ένα όνειρο
παίζουμε πως δεν υπάρχει κόλαση εδώ…;
**
Άνθρωπος ελέφαντας
Στο βάλτο γεννήθηκα από μάνα γη,
στη ζούγκλα πολεμούσα από παιδί,
κατάγομαι απ’ τον ήλιο, πατέρας μου ο ουρανός,
έρχομαι απ’ το σκοτάδι, πηγαίνω στο φως.
Νιώθω σαν ποταμός,
ελεύθερος στ’ αλήθεια σαν ποταμός.
Το σώμα μου να βάψω με φτερά παγωνιού
και φίλος να γίνω με την αλεπού.
Τι νιώθω λοιπόν;
Λεύτερος, λεύτερος…
Εγώ είμ’ ο δαίμονάς σου, κατάρα κι ευχή
Μ’ αυτόν θα ταξιδέψεις σ’ αρχαία εποχή.
Τις ρίζες μου χώνω βαθιά στις σκιές,
το πνεύμα μου ψάχνει τις κορυφές.
Τι νιώθω λοιπόν;
Λεύτερος, λεύτερος…
Ανατολή, ανατολή
τα λόγια σου δώς μου με την αστραπή
Τις ρίζες μου χώνω βαθιά στις σκιές,
το πνεύμα μου ψάχνει τις κορυφές.
Αυτό θέλω να πω
ο πρίγκηπας του βάθους βρίσκεται εδώ.
Γυρεύει τη φυλή που θα φέρει τροφή
Τ’ αδίστακτο κοράκι διψάει για ζωή.
Τι νιώθω λοιπόν;
Λεύτερος, λεύτερος.
**
Μοιραίο Καραβάνι
Για κοίταξε πως όλη η γη τόσο καιρό γυρίζει
καθένας με τις πράξεις του τα λάθη του στηρίζει.
Τα πράγματα δε θα ‘πρεπε να είναι έτσι βαλμένα
όμως κανείς δεν τα κουνά, τα παίρνει ως δεδομένα.
Δε μας φοβίζει φίλε μου, το πέρασμα του χρόνου,
μονάχα οι συμβιβασμοί του καθενός ατόμου.
Κανείς δε μας εμπόδισε να βρούμε ευτυχία,
στο καραβάνι της ζωής ν’ αλλάζουμε πορεία.
Αισθάνομαι στην έρημο μοιραίο καραβάνι
που ψάχνει για μια όαση κι όμως ποτέ δε φτάνει.
Κι αν ήμουνα στην έρημο το ξέρω θα μπορούσα,
στον κόσμο όμως που βρίσκομαι η αλήθεια μου δε φτάνει.
Δε μας φοβίζει φίλε μου, το πέρασμα του χρόνου,
μονάχα οι συμβιβασμοί του καθενός ατόμου.
Κανείς δε μας εμπόδισε να βρούμε ευτυχία,
στο καραβάνι της ζωής ν’ αλλάζουμε πορεία.
Κάθε σελίδα που κοιτάς μέσα απ’ την Ιστορία
δίπλα στην πίστη βρίσκεται ξανά η προδοσία.
Όνειρο ήταν φίλε μου τον κόσμο πως θ’ αλλάξεις.
Στα όνειρα μεγαλουργείς μα χάνεσαι στις πράξεις.
Δε μας φοβίζει φίλε μου, το πέρασμα του χρόνου,
μονάχα οι συμβιβασμοί του καθενός ατόμου.
Κανείς δε μας εμπόδισε να βρούμε ευτυχία,
στο καραβάνι της ζωής ν’ αλλάζουμε πορεία.
**
Τα ραδιόφωνα
Δε θέλω να μπω στα ραδιόφωνα σας
έτσι κι αλλιώς δεν είμαι ένα απ’ τα φερέφωνα σας.
Απλώς να `μέναν άφωνα θέλω τα στόματα σας
για να μην πουν ποτέ ξανά τα ωραία ψέματα σας.
Γιατί παλεύετε κι εσείς για τα ιδανικά σας
αλλά ιδανικά για σας είναι τα δανεικά σας.
Δε θέλω να δω καθώς περνούν τα χρόνια
μιας χρήσεως να γίνονται όσα πιστεύω αιώνια.
Ένα πακέτο ελκυστικό του κόσμου οι συνειδήσεις
να κάνει τηλεθέαση το βράδυ στις ειδήσεις.
Γιατί παλεύετε κι εσείς για τα ιδανικά σας
αλλά ιδανικά για σας είναι τα δανεικά σας.