Γεωργία Βραχνή, Δύο ποιήματα

Νυχτολούλουδο

Άποικος ξένης γης.

Αναλαμβάνει ταπεινά χρέη νυχτοφύλακα,

Τα άνθη του -γεμιστήρας με σφαίρες ανείπωτης εσωτερικής ομορφιάς-

γυρεύουν το φως του φεγγαριού

για να σκοτώσουν την παγερή σιωπή της νύχτας.

Με τις ανάσες του ποτίζει

τους λαμπρούς οπλίτες του ουρανού.

Ο αέρας σύμμαχος

για να καταπνίξει κάθε αντίθετη οσφρητική επανάσταση.

Τα μεθυσμένα άστρα ξέπνοα από τον ολονύκτιο αγώνα

αποσύρονται με το πρώτο φως του ήλιου.

Η νυχτερινή μοναρχία του νυχτολούλουδου,

ανατρέπεται από το πρωινό άρωμα του γιασεμιού.

Προσοχή, το επαναστατημένο αγιόκλημα καραδοκεί!

Oι αισθήσεις μου δεσμώτες της πνοής τους.

`

*

Ego Ipse

Σαν να μεγάλωσαμε κάπως

Μοιάζουμε κουρασμένοι

Συμφωνείς;

Αν συμφωνείς, κούνησε καταφατικά το κεφάλι. Να, έτσι.

Χαίρομαι που συμφωνείς.

Σήμερα νιώθεις μόνος. Όπως και χθες.

Σε καταλαβαίνω. Και καταλαβαίνω ότι με καταλαβαίνεις.

Άγγιξε λίγο το χέρι μου.

Είναι ψυχρό το άγγιγμα σου. Είναι ψυχρό το άγγιγμα μου.

Δύσκολο να αγκαλιαστούμε.

Πόσο σου πάει το πουλόβερ μου!

Ασφυκτιώ. Τι να κάνω;

Γιατί δεν απαντάς;

Μην επαναλαμβάνεις τις ερωτήσεις μου.

Θέλω τις απαντήσεις.

Για να με σηκώσεις. Όχι για να βουλιάξουμε μαζί.

Είσαι πιο ειλικρινής από όλους τους ανθρώπους.

Αλλά δεν ξέρω αν είσαι τόσο στοργικός.

Κλείνω τα μάτια και σε ψάχνω.

Τότε νιώθω το άγγιγμά σου. Το ζεστό. Που μπορεί και να μην είναι δικό σου.

Στο σκοτάδι οι μορφές δεν έχουν νόημα.

Και αυτό έχει νόημα.