Κάποια μέρα του σωτήριου έτους 1995, ένας μεγαλόσωμος μεσήλικας, ο Wheeler McArthur, λήστευε δυο τράπεζες στο Πίτσμπεργκ κάτω από το φως του ήλιου, χαμογελώντας στις κάμερες παρακολούθησης των καταστημάτων. Το ίδιο βράδυ, όταν η αστυνομία τον συνελάμβανε, ο άνδρας μουρμούριζε: «μα φόρεσα το χυμό». Όχι, δεν επρόκειτο για κάποιον ναρκωμανή ή παρανοϊκό- ο McArthur είχε, απλώς, κάνει λάθος, νομίζοντας ότι ο χυμός λεμονιού (που χρησιμοποιείται και ως αόρατο μελάνι) μπορεί να κρύψει το πρόσωπό του από τις κάμερες.
Το περιστατικό τράβηξε την προσοχή του ψυχολόγου David Dunning στο Πανεπιστήμιο του Cornell, ο οποίος μαζί με τη φοιτήτριά του Αlison Κrueger έδωσαν τα επίθετά τους στο φαινόμενο της υπερεκτίμησης των ικανοτήτων του υποκειμένου από το ίδιο το υποκείμενο: το φαινόμενο Dunning-Krueger.
Mια από τις μελέτες των ερευνητών έδειξε ότι οι καλοί μαθητές τείνουν να υποεκτιμούν τις βαθμολογικές τους επιδόσεις, ενώ οι μαθητές με πτωχές επιδόσεις τείνουν να τις υπερεκτιμούν. Και όχι μόνο αυτό: οι ικανοί μαθητές μπορούν να βελτιώσουν τις εκτιμήσεις τους αν τους δοθεί κατάλληλη καθοδήγηση, ενώ οι λιγότερο ικανοί δεν μπορούν.
Ο Κάρολος Δαρβίνος, στην «Καταγωγή του Ανθρώπου», είχε γράψει: «η άγνοια γεννά πολύ συχνότερα την αυτοπεποίθηση από την αμφιβολία». Ένας άλλος Κάρολος, ο Μπουκόβσκι, είχε διαπιστώσει ότι το πρόβλημα με τον κόσμο είναι πως «οι ηλίθιοι είναι γεμάτοι αυτοπεποίθηση, ενώ οι ευφυείς γιομάτοι αμφιβολία».
Πώς μπορεί κανείς να τους ξεχωρίσει; Συνήθως ο ηλίθιος παρουσιάζει το τσουτσούνι του ωσάν να μην έχει, πλέον, λόγο ύπαρξης το Empire State Building.
Τι έχεις πάθει Mr mouzaki?
Aυτο που θες να βγαλεις ως αποτέλεσμα σε αυτήν την προσπάθεια δεν σου βγαίνει.
Ξέρεις γιατί ;
Γιατί πρέπει πρώτον να σε εκμεταλλευτούν και όχι το αντίθετο,να σε μειώσουν , και πάνω απολα να επικεντρωνεσαι στο μουνί . Καταλαβες αγαπή μου;
Πολύ σωστή προτροπή, μερσί Κική.
“.. οι καλοί μαθητές τείνουν να υποεκτιμούν τις βαθμολογικές τους επιδόσεις, ενώ οι μαθητές με πτωχές επιδόσεις τείνουν να τις υπερεκτιμούν.” Ισχυει και για τους φοιτητες.
Αυτο που δεν εχουν διαγνωσει ο ερευνητες είναι η υβρις των μετριων . Ο Α εγραψε 1,5/3 θεματα και ελαβε 4,0 /10.0 ενω ο Β (εισαχθεις με την δευτερη προσπαθεια και συνδικλαιστης ) νομιζε οτι εγραψε και τα 3 θεματα και ελαβε μολις στις 2,0/10,0.
Το κυριοτερο ειναι οτι η συνδικαλιστικη επαρκεια κατισχυσε της επιστημονικης μετριοτητας του.
Ουτε αυτο που δεν εχουν διαγνωσει ο ερευνητες .
Τον ξαναβρηκα το 1987 αφηνιασμενο να μου λεει οτι μαστιγωνει τους πελατες της κρατικης εταιρειας που διιευθυνε.
[….]
Δεν υπάρχουν καλοί και κακοί μαθητές! ας απεγκλωβιστούμε από τον εχθρικό διαχωρισμό – αποκλεισμό των ανθρώπων, που δυσαρέσκεια δημιουργεί, διασκορπίζοντας συμπλέγματα κατωτερότητας, μίση μεταξύ τους, όπου ο κάθε άνθρωπος – αυτοαπαξίωση νιώθοντας – , αντιμετωπίζει σαν απειλή το οποιοδήποτε προτέρημα του άλλου ανθρώπου. Δεν είμαστε ίσοι είμαστε άλλοι, ο Καστοριάδης έλεγε!
Αλλά αυτή την αλλότητα – μοναδικότητα των ανθρώπων καλούνται να πνίξουν οι ίδιοι οι άνθρωποι στο βωμό των ιδανικών τους, της εξουσιαρχίας και της εξιδανίκευσης των υλικών αγαθών. Σώνει και καλά, πρέπει να βγει ο άριστος, η αυθεντία που θα προσκυνήσουν οι ανίκανοι, υφιστάμενοι την άδικη κατανομή των υλικών αγαθών.
Βέβαια γι’ όλα αυτά ευθύνεται η τοποθέτηση της ηθικής στην ερωτική έκφραση των ανθρώπων, η καταπιεστική καρδιοφάγος ενοχοποίησή της, που ερωτοτροπεί με τους ουρανοξύστες, χλευάζοντας τα γεννητικά όργανα του ανθρώπου ( ως κύριες ερωτογενείς ζώνες ) το σώμα.
Ο Αλεξάντερ Μπέργκμαν, στο, – Αλφαβητάρι του αναρχισμού – , γράφει: – Ο τεμπέλης είναι ο σωστός άνθρωπος στην λάθος θέση, Και εγώ οδηγούμαι στην σκέψη: – Πως και ο κακός μαθητής, είναι ο άνθρωπος που, η αλαζονική, αδέψητη, εγκληματικά αλλοτριωτική, εκμεταλλευτική εκπαίδευση αρνείται, εσκεμμένως, να τον πλησιάσει, τις τάσεις του ιχνεύοντας, τις ροπές του, που ενδιαφέροντα εμπεριέχουν.
Ποιόν μαθητή πλησιάζει η εκπαίδευση: Σκοπός – αποστολή της είναι, να κάνει τους ανθρώπους, να απεχθάνονται την σκέψη – τον προβληματισμό – την κριτική ανάλυση αυτών που τους συμβαίνουν, αποφεύγοντας το διάβασμα βιβλίων που θα εμπνεύσουν, καλλιεργώντας, τα όσα προηγουμένως ανέφερα.
“.. οι καλοί μαθητές τείνουν να υποεκτιμούν τις βαθμολογικές τους επιδόσεις, ενώ οι μαθητές με πτωχές επιδόσεις τείνουν να τις υπερεκτιμούν.”
Η εκπαιδευση πασχει (δεν επιβραβευεται η κριτικη σκεψη) και οι περισσοτεροι μαθητες/τριες εχουν “χαλαρη” και επομενως παραπλανητικη βαθμολογια απο 17,0 εως 19,0, και ως αποτελεσμα, οι περισσοτεροι γονεις να πιστευουν σχεδον τυφλα στις “φαντασιακες” ικανοτητες των παιδιων τους.
Πρεπει να κινηθουμε επιτελους απο την καλυτερη εκπαιδευση για τον καθενα προς την καταλληλοτερη εκπαιδευση για τον συγκεκριμενο μαθητη (Κώστας Σοφούλης),
Στις πιο σοβαρες σχολες (Ιατρική, Φυσικομαθηματικές και πολυτεχνικες σχολες) :
1. πρεπει να αλλαξει ο καθορισμός εξεταστέας ύλης για την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση μονον απο την Γ Λυκειου αλλα τουλαχιστον απο την Α εως Γ Λυκειου και
το – κατα την γνωμη μου – σοβαροτερο θεμα ειναι
2.Η βαθμολόγηση, σε κάθε τάξη του γυμνασίου και λυκείου πρέπει να αλλάξει, ώστε να απεικονίζει με την μέγιστη ακρίβεια τον συνδυασμό ικανοτήτων/δεξιοτήτων και προσπάθειας κάθε εξεταζόμενου. Τα εγχειρίδια ψυχολογίας υποδεικνύουν ότι η ευφυΐα ακολουθεί, γενικά, την κανονική κατανομή. Αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι ο βαθμός δυσκολίας των ασκήσεων είναι κλιμακωτός (item difficulty).Το ίδιο πρέπει να ακολουθείται, τουλάχιστον στις τελικές εξετάσεις κάθε βαθμίδας εκπαίδευσης. Τα τελευταία 30 έτη π.χ. στα λύκεια, η βαθμολογία είναι παραπλανητική (ο ισοπεδωτικός Μ.Ο. 17, οι λεγόμενοι «αριστούχοι μέτριοι»), δηλαδή παρατηρείται ισχυρή παραμόρφωση της συμμετρίας του κώδωνα της κανονικής κατανομής προς τα δεξιά. Είναι γνωστό (από εξετάσεις με θέματα κλιμακωτής δυσκολίας) ότι βαθμολογία 16 ως 20 θα έχει μόνον το 7% του συνόλου και 12 έως 16 το 24%.* (Από το 31% (=7+24) είναι φυσικό να αναζητηθούν οι κατάλληλοι για ανώτατες σπουδές (25 έως 30% του συνόλου)).
Οι αυστηρες αλλα δικαιες εισαγωγικες εξετασεις αποτελεσαν την μεγαλυτερη δημοκρατικη κατακτηση υπερ των μη εχοντων και οδηγησαν στην ταξικη ανοδο φτωχων εισαχθεντων σε ΑΕΙ (1960-1975).
*βλ. Ο μυθοςτης ευφυίας του Καρλ Λιούνγκμαν, o οποίος τηρεί κριτική στάση απέναντι στις διάφορες μορφές τεστ ευφυίας και εξηγεί σε πόσο επισφαλή βάση στηρίζεται η κατάταξη των ανθρώπων με βάση το Δείκτη Ευφυίας και ανακαλύπτει τους κινδύνους που κρύβει η υπερβολική εκτίμηση της τυποποιημένης ευφυίας.
Φυσικά πρέπει να υπάρχουν και οι ασφαλιστικές δικλίδες δεύτερης ευκαιρίας εισαγωγής και συνέχισης ανώτατων σπουδών από ΤΕΙ σε ΑΕΙ, στα πλαίσια των δυνατοτήτων τους.
@ΛΕΩΝΙΔΑΣ ΚΑΖΑΣΗΣ
Οπως ” υπάρχουν καλοί και κακοί μαθητές ”
υπάρχουν καλοί και κακοί εραστές
οι τίμιοι να το παραδέχονται
οι καλοί προηγούνται και οι άλλοι έπονται.
Θα με ενδιέφερε να ζω σε μία κοινωνία η οποία, – αφού θα ήλεγχε τις γεννήσεις, ώστε να είμασταν τόσοι, που, να μπορούμε να συννενοηθούμε σε μία δημοκρατία συμμετοχική – άμεση, και όχι σε ένα ψυχιατρείο ιδιωτών’ ο Ιταλός λέει: – Sei un idiota -, όταν θέλει να πει : – Είσαι ηλίθιος – – θα παρότρυνε, εμπνέοντας, το κάθε μέλος της, να ξεδιπλώσει, πραγματώνοντας, τις όποιες δυνατότητές του, σύμφωνα με του Αριστοτέλους, την τελεολογία. Η αρμονία της ένωσης, μέσα από την μύηση – αλληλοεπίδραση την διαφορετικοτήτων, σημαντικότητα αποτελεί! όχι της διαστρωμάτωσης οι αποθαρρυντικοί, μισαλλόδοξοι αποκλεισμοί.
Καληνύχτα σας