ΞΕΝΟΣ

Ι.

Χρόνια τώρα, πορφυρό βλέπω τον κόσμο
Από το ένα μάτι
Στο άλλο κατοικεί η μνήμη
Αυτό είναι που πονάει πιο πολύ
Αυτό, που ʽναι νεκρό και μαύρο.

Το στρίβω δεξιά
Των όμορφων ανθρώπων τα μαλλιά κατάπινα
Χόρταινα ξανθά και μελαχρινά χρώματα
Και είχες μια πλεξούδα, ανοιξιάτικη αυλή.

Το στρίβω αριστερά
Το κορμάκι που ʽσταζε οινόπνευμα ο ιδρώτας
Λίγο λίγο το ʽπινα• κρατούσε το μεθύσι μου για χρόνια
Και τον ήλιο ακόμα είχες ξεγελάσει
Κατάλευκο το σώμα.

Τι θέλει και θυμάται το σκοτεινό μου μάτι;
Φτάνει την αιμάτινη μορφή σου κάθε μέρα να κοιτώ.

`

ΙΙ.

Αναμένες βαρκούλες οι μνήμες
Αρμενίζουν στους παλιούς τοίχους
Τα ρούχα στα συρτάρια μυρίζουν εφηβεία
Οι πόρτες έχουν βαθουλώματα
Μόνο σε παιδικά δάχτυλα ταιριάζουν
Υγρασία της απώλειας στις γωνίτσες
Χτυπώ το πόδι κάτω
Σηκώνεται η σκόνη
Μπαίνει στα μάτια
Μήτε δάκρυ να στάξει.

Ξέρω, δε θα ξαναδώ όπως έβλεπα τότε.

`

*

HAPINESS

Πως κατάφερες σʼ ένα βράδυ
Και μου ʽδειξες τις ομορφιές του κόσμου;
Χόρτασα.
Εκπληρώθηκε ο έρωτας
Με βραδινά τραγούδια γέμισε η καρδιά
Γλυκό το αίμα ρέει στις φλέβες.

Και τώρα, πως θα συνεχίσω;
Ούτε μια λύπη δεν άφησες να με κρατάει ζωντανή.

Τρίλεπτο

Μάζεψα δυο τρία πράγματα
Τα εδεσα με σχοινί
Παιδικά όνειρα ήταν

Το έκοψα.

Βρέθηκα κάτω από τα σκεπάσματα
Σʼ έναν υπέροχο οργασμό


`

*

ΒΑΛΣ

Πού ʽναι τα χεράκια που ανέθρεψαν τις λέξεις;
Δίχως εσένα, το ταλέντο θα έμενε μισό.

Τι να σου πω
Πως στενεύουν οι μέρες στα δωμάτια των ανθρώπων;
Το δικό μου το έχω ήδη καταπιεί
Άστεγος ζω, ευτυχισμένος.

Τα βράδια, βλέπω τους σημαδεμένους ουρανούς
Και κλαίω απο λατρεία.

Κάθισε μαζί μου, δε θα σε κοιτάζω
Δεν σʼ έχω δει ποτέ άλλωστε
Μόνο την καθαρότητά σου
Το στίγμα της.

Μια μικρή σελήνη έχω στο στόμα
Ναρκωτικό κάτω απʼ τη γλώσσα
Σάλιο με σάλιο στο δίνω, γλείψτο.

Kι έπειτα, πως ο κόσμος θʼ αντέξει
Το βάρος του ασυνειδήτου μας;

`

*

ΤΟ ΤΩΡΑ

Ο θάνατος των ανθρώπων

Η αθανασία των χρωματιστών ρούχων

Το δαχτυλίδι που φοράς

Μέχρι να μείνει κόκκαλο

Κοίτα έξω ομορφιά! Τον ήλιο.
Πόσους εραστές μετράς από πάνω σου, δε βαρέθηκες;
Πάνω από πόσα κορμιά ο ήλιος έχει περάσει;

Φωτίζει το ίδιο.