
`
ΑΚΟΥΣΤΕ ΕΔΩ: Blas de Otero (μετφρ.: Βασίλης Λαλιώτης), «Καταρχήν»
Αν έχω χάσει τη ζωή, το χρόνο, όλα,
όλα όσα έριξα σαν δαχτυλίδι στο νερό,
αν έχω χάσει τη φωνή μες στ ʽαγριόχορτα,
μου απομένει η λέξη.
Αν έχω υποφέρει για τη δίψα, την πείνα, κι όλα
όσα ήταν δικά μου και κατάντησα ένα τίποτα,
αν έχω θερίσει τις σκιές στα σιωπηλά,
μου απομένει η λέξη.
Αν άνοιξα τα χείλη για να δω το πρόσωπο
το τρομερό και το καθάριο της πατρίδας μου,
αν άνοιξα τα χείλη μέχρι να τα σκίσω,
μου απομένει η λέξη.
`
********************
Κώστας Ουράνης, «Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι»
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μες την κρύα μου κάμαρα όπως έζησα: μόνος.
Στη στερνή αγωνία μου τη βροχή θε νʼ ακούω
και τους γνώριμους θόρυβους που σκορπάει ο δρόμος.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
μέσα σʼ έπιπλα ξένα και σε σκόρπια βιβλία.
Θα με βρουν στο κρεβάτι μου, θε να `ρθει ο αστυνόμος.
Θα με θάψουν σαν άνθρωπο που δεν είχε ιστορία.
Απʼ τους φίλους που παίζαμε πότε πότε χαρτιά,
θα ρωτήσει κανένας τους έτσι απλά: «Τον Ουράνη
μην τον είδε κανείς; Έχει μέρες που χάθηκε…».
Θʼ απαντήσει άλλος παίζοντας: «Μʼ αυτός έχει πεθάνει!».
Μια στιγμή θʼ απομείνουνε τα χαρτιά τους κρατώντας,
θα κουνήσουν περίλυπα και σιγά το κεφάλι.
Θε να πουν: «Τι `ναι ο άνθρωπος! Χθες ακόμα εζούσε…»
και βουβοί στο παιχνίδι τους θα βαλθούνε και πάλι.
Κάποιος θα `ναι συνάδελφος στα «ψιλά» που θα γράψει
πως «προώρως απέθανεν ο Ουράνης στην ξένην,
νέος γνωστός εις τους κύκλους μας, κάποτε είχε εκδώσει
μια συλλογή ποιήματα πολλά υποσχομένην».
Κι αυτή θα `ναι η μόνη του θανάτου μου μνεία.
Στο χωριό μου θα κλάψουνε μόνο οι γέροι γονιοί μου
και θα κάνουν μνημόσυνο με περίσσιους παπάδες,
όπου θαʼ ναι όλοι οι φίλοι μου κι ίσως ίσως οι οχτροί μου.
Θα πεθάνω ένα πένθιμο του φθινόπωρου δείλι
σε μια κάμαρα ξένη, στο πολύβοο Παρίσι.
Και μια Καίτη θαρρώντας πως την ξέχασα γιʼ άλλην,
θα μου γράψει ένα γράμμα και νεκρό θα με βρίσει…
`
**********
Κλέανδρος Καρθαίος, «Βάλτε να πιούμε»
Τα όνειρα που βυζάξαμε με της καρδιάς μας το αίμα
πέταξαν και χαθήκανε μες της ζωής το ρέμα.
Μα τάχα εμείς παντοτινά τʼ άφταστα θα ζητούμε;
Βάλτε να πιούμε…
Τα περασμένα σβήσανε, το τώρα δε θα μείνει.
Τροφή των χοίρων έγιναν και οι πιο λευκοί μας κρίνοι.
Μα τάχα πρέπει τους νεκρούς αιώνια να θρηνούμε;
Βάλτε να πιούμε…
Αδέλφια κάτω η βάρκα μας στο μόλο μας προσμένει.
Ελάτε οι ταξιδιάρηδες να πιούμε συναγμένοι.
Στο περιγιάλι το φαιδρό ας γλεντοτραγουδούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Τάχατε κι όποιος δε μεθά κι όποιος δεν τραγουδήσει
κι όποιος στʼ αγκάθια περπατά μια μέρα δεν θʼ αφήσει
τʼ αγαπημένο μας νησί που έτσι γερά πατούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Πες μας πού πάει ο άνθρωπος τον κόσμο σαν αφήνει;
Πες μας πού πάει ο άνεμος, πού πάει η φωτιά σαν σβήνει;
Σκιές ονείρων είμαστε, σύννεφα που περνούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Στο ξέχειλο ποτήρι μας είναι όλα εκεί γραμμένα.
Καπνοί `ναι τα μελλούμενα κι αφρός τα περασμένα.
Καπνός κι αφρός το γέλιο μας κι εμείς που τραγουδούμε.
Βάλτε να πιούμε…
Άκουσε δε βιαζόμαστε να φύγουμε βαρκάρη.
Μα σαν είναι ώρα γνέψε μας, δε σου ζητούμε χάρη.
Μα όσο να φύγεις πρόσμενε κι αν θέλεις σε κερνούμε.
Βάλτε να πιούμε…
`
************************
Κώστας Καρυωτάκης, «Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου»
Κι αν έσβησε σαν ίσκιος τ’ όνειρό μου
κι αν έχασα για πάντα τη χαρά,
κι αν σέρνομαι στ’ ακάθαρτα του δρόμου,
πουλάκι με σπασμένα τα φτερά·
κι αν έχει, πριν ανοίξει, το λουλούδι
στον κήπο της καρδιάς μου μαραθεί,
το λεύτερο που εσκέφτηκα τραγούδι
κι αν ξέρω πως ποτέ δε θα ειπωθεί·
κι αν έθαψα την ίδια τη ζωή μου
βαθιά μέσα στον πόνο που πονώ—
καθάρια πώς ταράζεται η ψυχή μου
σα βλέπω το μεγάλο ουρανό,
η θάλασσα σαν έρχεται μεγάλη,
και ογραίνοντας την άμμο το πρωί,
μου λέει για κάποιο γνώριμο ακρογιάλι,
μου λέει για κάποια που ‘ζησα ζωή.
`
***************
Διονύσης Καψάλης, «Μέρες Αργίας»
Ξέρω πως θα `ρθει και δε θα `μαι όπως είμαι,
να τον δεχτώ με το καλύτερο παλτό μου.
Μήτε σκυμμένος στις σελίδες κάποιου τόμου,
εκεί που υψώνομαι να μάθω ότι κείμαι.
Δε θα προσεύχομαι σε σύμπαν που θαμπώνει,
δε θα ρωτήσω αναιδώς, πού το κεντρί σου;
Γονιός δε θα `ναι να μου πει, σήκω και ντύσου
καιρός να ζήσουμε παιδί μου, ξημερώνει.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
κι εκλιπαρώ φανατικά λίγη γαλήνη.
Θα `ρθει σαν πύρινο παράγγελμα που λύνει
όρους ζωής και την αδρή χαρά του κόσμου.
Δε θα μαζεύει ουρανό για να με πλύνει,
δε θα κρατά βασιλικό ή φύλλα δυόσμου.
Θα `ρθει την ώρα που σπαράσσεται το φως μου
`
********************
Λίνος Ιωαννίδης, «Θέμεθλο»
Εδιάβαινα την έρημη τη νυχτωμένη πόλη
τους σιδερένιους δίαυλους
των σκουπιδιών τους ύπνους.
Μες στις στοές
αγόγγυτες χορδές φωνές ριγούσαν
μες στις χολέτρες ψίθυροι
κούρνιαζαν και σιγούσαν.
Ίλιγγος των υπόκοσμων,
παλμός και προσωδίες,
αρρωστημένο δύστυχο φτερούγισμα του σκότους.
Αισθάνθηκα τους παγερούς υπόγειους σωλήνες
στα σπλάχνα μου να τρίζουνε φριχτά
και να δονούνται.
Μ ʽέναν αχνό ανασασμό κι ένα λιτό μανδύα,
στης τρέλας μου τη μοναξιά
στου πόνου μου τη ψύχρα
στα πλανεμένα μου μυαλά
και στης ψυχής τη νύστα,
βυθίστηκα στ ʽατάραχα νερά των υδρατμών μου.
`
************
Χρίστος Ρουμελιωτάκης, «Το τραγούδι της Βάλιας και του λύκου»
Ένας λύκος κάθε βράδυ
μου τηλεφωνάει,
λέει πως είναι άγριος
κι ότι θα με φάει.
Λύκε, λύκε που γυρίζεις
μοναχός στο χιόνι,
έχω τη μανούλα μου
και δεν είμαι μόνη.
Ένας λύκος κάθε βράδυ
μου τηλεφωνάει
και μου λέει παραμύθια
και μου τραγουδάει.
Λύκε, λύκε δεν πιστεύω
ό,τι κι αν μου λες,
ξέρω ότι είσαι μόνος
και τα βράδια κλαις…
`
`
**************************************************
`
Τα Διάφανα Κρίνα ήταν ένα ελληνικό ροκ συγκρότημα. Η σύνθεσή του ήταν: Θάνος Ανεστόπουλος (φωνή/ ακουστική κιθάρα/ φυσαρμόνικα/ πιάνο/ όργανο), Νίκος Μπαρδής (κιθάρες/ τρομπέτα/ κρουστά/ συνθετητές/ μεταλλόφωνο), Κυριάκος Τσουκαλάς (κιθάρες/ πλήκτρα/ κρουστά/ γεννήτρια ήχων), Παντελής Ροδοστόγλου (ηλεκτρικό μπάσσο), Τάσοςς Μαχά (τύμπανα/ κρουστά) και Παναγιώτης Μπερλής (φωνή, πλήκτρα,σύνθεση/ενορχήστρωση, 1995-2000). Σχηματίστηκαν το 1991 και διαλύθηκαν το 2009
`
*******************************************
ΔΙΣΚΟΓΡΑΦΙΑ
1994 Λιώνοντας μόνος / Κάτω απ’ το ηφαίστειο (Single – Wipe Out Records)
1996 Έγινε η απώλεια συνήθειά μας (Wipe Out Records)
1998 Κάτι σαράβαλες καρδιές (Wipe Out Records)
2000 Είναι που όλα ήρθαν αργά (Single – This is my Voice Records)
2000 Ευωδιάζουν αγριοκέρασα οι σιωπές (This is my Voice Records)
2001 Καινούργιος τόπος / Κάτω απ’ το ηφαίστειο (Single – ένθετο στο Fractal Press)
2003 Ο,τι απόμεινε απ’ την ευτυχία (This is my Voice Records)
2005 Ο γύρος της μέρας σε ογδόντα κόσμους (Ίνδικτος)
2008 Κι η αγάπη πάλι θα καλεί (Roll Out, διανομή Sony BMG)
2008 Κι αν έσβησε σαν ίσκιος / Ένα σκιάχτρο που άρπαξε φωτιά (Roll Out, Single)
2012 Κι η αγαπη παλι θα καλει -Εκδοση σε Βινυλιο (B-otherSide Records,Labyrinth of Thoughts Records)
ένα τριαντάφυλλο σε όσους τις νύχτες ανάβουνε τ’ αστέρια
Ένα αστέρι σε όσους παίρνουν δροσιά τʼ ουρανού
και ποτίζουν τριαντάφυλλα !!
”….κι όταν βρέθηκα σε μια συναυλία ,ανοιξαν για μένα οι πόρτες τ’ουρανού…..και ανάμεσα στους ρυθμούς ενός κομματιού,διέσχισα τον ουρανό…είδα τον Θεό να εργάζεται …ένιωσα ευτυχισμένους πόνους…δεν είχα τίποτα να φοβηθώ ή να πολεμήσω…..σε όλα έδωσα την καρδιά μου και σε όλα είπα το ναι……………..”(από τον Λύκο της στέπας του Herman Hesse)..
..για όσους από μας είχαν την τύχη να τους νιώσουν και να τους ακούσουν ζωντανά….
Ήταν μυσταγωγία οι συναυλίες τους. . .
Καλησπέρα. Μήπως γνωρίζετε για ποιον λόγο οι στίχοι στο Θα πεθάνω ένα πένθιμο είναι λίγο διαφορετικοί σε κάποια σημεία; Είναι από απροσεξία του συγκροτήματος ή υπάρχει και κάποια άλλη έκδοση των ποιημάτων του Ουράνη;