Υπομένοντας την αγάπη σου
υπομένοντας το θρίαμβο
του προσώπου σου
αραιώνοντας το χρόνο σου
σιγά σιγά εγώ
ο καθρέφτης σου
εκβάλλοντας το πρόσωπο σου
στα δάκρυα του
Είρων και κλέφτης των δακρύων σου
Εγώ, ο δαίμονας σου έγινα
το πρόσωπο σου
απέναντι στο είδωλο του
*
Δεν υπάρχει Θεέ μου
ένα ποτήρι δροσερό νερό
να προσευχηθώ
μήπως σε διασώσω;
Είσαι πολύ μακρινός διάδρομος
ως τον ψαλμό που
έχεις γκρεμιστεί
*
Γέλιο αγοριού – άσπρο κατσικάκι
Και άδεια σκοτωμένα παπουτσάκια
Εσύ που κλαις πεθαίνοντας
στην άκρη από τα αίματα
βομβαρδισμένων ποταμών
Που κυλούσες ανάποδα τη ρόδα του
παλιού παραμυθιού
Με δροσερές κορδέλες σε τύλιγε σε
ξετύλιγε ο ουρανός
Για να σε σκέφτομαι πήγαινα προς τα πίσω
τα βήματα μου
για να σε παίρνω
απʼ τον αέρα που περνούσες
κορμάκι μου από πέταλα
τσακισμένων λουλουδιών
*
Βλαδιμήρ
Τα ποιήματα, μου λέει ο Βλαδιμήρ
που ακούγονται στα μπαρ και
πλάι στα κομπρεσέρ στα βιβλιοπωλεία
και στους πεζόδρομους
Και μεσʼ στις μεγάλες αίθουσες
από τα βάθη των αιώνων μου λέει
Κι από τα βάθη τω επαναστάσεων
τα κείμενα κι οι μουσικές και τα χρώματα
είναι μια βία πάνω σου η τέχνη – η έμφλογη επιλογή
Το διατρέχον ρίγος …
Εγώ τον είδα εκείνο τον άνθρωπο,
από το μέτωπο του έτρεχαν αίματα
Ποτάμι τα αίματα της Ιστορίας
Και πάντα έτσι γίνεται
κανείς δεν το καταλαβαίνει
πως εφιάλτης και τέχνη
πηγαίνουν μαζί
ως τον τελευταίο πυροβολισμό
*
Να επαναλαμβάνεσαι ψυχή μου
να επαναλαμβάνεσαι
Μια είναι η ψυχή του ανθρώπου και
οι σημασίες του κόσμου λίγες
Διανύοντας σε
άλλη μια φορά
γνωρίζοντας σε
ίσως σε αποστηθίσω …
*
…
Πρόκειται να κάνουμε
ένα πρωινό περίπατο
πρόκειται να μιλήσουμε
για ανύπαρκτα γεγονότα
αόριστες πράξεις
Πρόκειται για πρόσωπα που φανταστήκαμε
για λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ
Πρόκειται να υπερασπιστούμε
την πιο ανυπεράσπιστη σιωπή
να συναντήσουμε
τα μάτια που ξενίτεψαν τον ουρανό
να φιληθούμε
με όσους μπόρεσαν να μας αγαπήσουν
Πρόκειται να επιμείνουμε
στο ακαθόριστο του προορισμού μας
Επιλογή-Επιμέλεια: Βάκης Λοϊζίδης
Mια διευκρίνιση λόγω των αλλαγών που προέκυψαν κατά το άνοιγμα των ηλεκτρονικών φακέλων με τα ποιήματα της κυρίας Δαράκη
Οι πρώτες δύο γραμμές στο τρίτο ποίημα της δημοσίευσης
Γέλοιο αγοριού-άσπρο κατσικάκι
και άδεια σκοτωμένα παπουτσάκια …..
δεν αποτελούν τους πρώτους στίχους του ποιήματος. στο βιβλίο της κυρίας Δαράκη Χρησιμοποιούνται ως μότο του άτιτλου ποιήματος
Η λέξη Βλαδιμηρ στο τέταρτο ποίημα της δημοσίευσης βρίσκεται στη θέση που γράφεται συνήθως το μότο ενός ποιήματος και δεν αποτελεί τον πρώτο στίχο του ποιήματος
Γέλιο αγοριού – άσπρο κατσικάκι
Και άδεια σκοτωμένα παπουτσάκια …
Εσύ που κλαις πεθαίνοντας
στην άκρη από τα αίματα
βομβαρδισμένων ποταμών
Που κυλούσες ανάποδα τη ρόδα του
παλιού παραμυθιού
Με δροσερές κορδέλες σε τύλιγε σε
ξετύλιγε ο ουρανός
Για να σε σκέφτομαι πήγαινα προς τα πίσω
τα βήματα μου
για να σε παίρνω
απʼ τον αέρα που περνούσες
κορμάκι μου από πέταλα
τσακισμένων λουλουδιών
*
Βλαδιμήρ
Τα ποιήματα, μου λέει ο Βλαδιμήρ
που ακούγονται στα μπαρ και
πλάι στα κομπρεσέρ στα βιβλιοπωλεία
και στους πεζόδρομους
Και μεσʼ στις μεγάλες αίθουσες
από τα βάθη των αιώνων μου λέει
Κι από τα βάθη τω επαναστάσεων
τα κείμενα κι οι μουσικές και τα χρώματα
είναι μια βία πάνω σου η τέχνη – η έμφλογη επιλογή
Το διατρέχον ρίγος …
Εγώ τον είδα εκείνο τον άνθρωπο,
από το μέτωπο του έτρεχαν αίματα
Ποτάμι τα αίματα της Ιστορίας
Και πάντα έτσι γίνεται
κανείς δεν το καταλαβαίνει
πως εφιάλτης και τέχνη
πηγαίνουν μαζί
ως τον τελευταίο πυροβολισμό
*
Να επαναλαμβάνεσαι ψυχή μου
να επαναλαμβάνεσαι
Μια είναι η ψυχή του ανθρώπου και
οι σημασίες του κόσμου λίγες
Διανύοντας σε
άλλη μια φορά
γνωρίζοντας σε
ίσως σε αποστηθίσω …
*
Δεν υπάρχει Θεέ μου
ένα ποτήρι δροσερό νερό
να προσευχηθώ
μήπως σε διασώσω;
Είσαι πολύ μακρινός διάδρομος
ως τον ψαλμό που
έχεις γκρεμιστεί
Καὶ εἶναι δὰ νὰ μὴ θρηνῇ ὁ ἄνθρωπος; Στιχίσκους
Βλέπεις παντοῦ· ἡ ποίησις μετρεῖται μὲ τὸν πῆχυν.
Ἀντὶ μεγάρων κτίζουσιν οἱ ποιηταὶ οἰκίσκους,
Καὶ τὴν ἐγκλείουν. Κλαύσατε τοῦ Παρνασσοῦ τὴν τύχην.
Καὶ ἔπειτα σοῦ θέτουσιν οἱ κύριοι τελείας’
Καὶ κόμματα· κ’ ἕως ἐδῶ ἄν ἐσταμάτουν μόνον;
Ἀλλὰ νὰ συλλογίζωνται περὶ ὀρθογραφίας
Κ’ ἠ ἔμπνευσις νὰ γίνεται ὑποτελὴς τῶν τόνων!
Ποῦ ἄδειαι ποιητικαί; Ἄχ ποῦ; Τὴν ἐρωμένην
Τὶς ὀνομάζει σήμερον «Παρθένον πεφιλμένην;
Οὔτε σταγὼν ἐμπνεύσεως! Τοῦ εὐσεβοῦς κ’ ἐντίμου
Ἀντωνιάδου ἐντελῶς τὴν ἔπιον τὰ ἔπη.
−«Οἱ ποιηταὶ τῆς σήμερον δὲν εἶναι οὔτε θύμου
Κἄν ἄξιοι»
Νικόλαος Καμπάς
Η μαγεία του κάθε στίχου έγκειται στον πλουραλισμό των μεταφράσεων που συγκεντρώνει,
ενισχύοντας την ανάγκη του Αναγνώστη να επιστρέφει,
ώστε να αντλήσει όλα τα θρεπτικά συστατικά με τα οποία ο ίδιος ο Ποιητής τροφοδότησε την κάθε Λέξη, από Πρώτη Ύλη Ψυχής ……
Ένα προβληματάκι με κάποιους τόνους που λείπουν παρατήρησα…:
“…Που κυλούσες ανάποδα τη ρόδα ΤΟ’Υ
παλιού παραμυθιού…”
και
“ΔιανύοντΆΣ σε
άλλη μια φορά
γνωρίζοντΆΣ σε
ίσως σε αποστηθίσω …”
Πέρα απο τους τύπους (που είναι σημαντικοί, για να συνεννοούμαστε με σωστά ελληνικά) και ως προς την ουσία…:
Είδα χθες ένα ωραίο ντοκυμαντέρ για την Λένι Ρίφενσταλ, την εξαιρετική και αμφιλεγόμενη κινηματογραφίστρια που συνεργάστηκε με το καθεστώς Χίτλερ… Ένα μεγάλο ταλέντο που γοητεύτηκε απο τα προπαγανδιστικά και επικοινωνιακά τεχνάσματα των Ναζί και συνέβαλε πολύ σε αυτά (άρα, δυστυχώς, και στις θηριωδίες που επακολούθησαν). Οπότε κρατώ αυτό:
Εγώ τον είδα εκείνο τον άνθρωπο,
από το μέτωπο του έτρεχαν αίματα
Ποτάμι τα αίματα της Ιστορίας
Και πάντα έτσι γίνεται
κανείς δεν το καταλαβαίνει
πως εφιάλτης και τέχνη
πηγαίνουν μαζί
ως τον τελευταίο πυροβολισμό
…
*
Να δεις τα περασμένα
σα να ήτανε
μεγάλες φωτιές ξυράφι τα όνειρα
επιτάφια και
ατέλειωτα “μη μου άπτου”
Γονυκλισίες στο αόρατο
να σπρώξει το σώμα
να μιλήσει
Γιατί όλοι μου οι εφιάλτες
ήτανε
όνειρα εξορισμένα
Ζ.Δ. ΕΡΗΜΩΝΕ
Πρόσφατα δημιουργήθηκε από φίλους της ποιήτριας μια καλώς επιμελημένη ιστιοσελίδα
http://www.zefidaraki.gr
Σπουδαία κυρία της ποίησής μας
Από το σχόλιο 5 ώς το σχόλιο 6 τι μεσολαβεί; Η άκρα υποκειμενικότητα!
Κι ο υπερφίαλος εγωκεντρισμός. Είνια ένα πράγμα η διαφωνία με το αισθητικό/ποιητικό ρεύμα μέσα στο οποίο κινείται ο ποιητής ή η ποιήτρια, κι άλλο το να θέλεις να προβάλλεις τον εαυτό σου μειώνοντας τον ηλικιακά και δημιουργικά προγενέστερο. Δεν είναι και …τόσο κομψό!
Έχει συμβεί και σε άλλες δεκαετίες παλιότερες, και σε άλλους/ες της εποχής μας, όταν νεότεροι θεώρησαν ότι η καλύτερη διαφήμιση για τον ξηρό εγωισμό τους είναι η πρόκληση/ίσως και υβριστική στάση έναντι ευάλωτων [!;] προγενέστερων ποιητών.
Η αμετροέπεια κάθε κριτή δε βοηθά καθόλου, ιδίως σε τέτοιους καιρούς. Όταν θέλω να τοποθετηθώ για το αναρτημένο έργο κάποιου/ας, φροντίζω να έχω υπόψη μου και το έργο που έχει δημοσιοποιήσει νωρίτερα ο/η δημιουργός!!! Αλλιώς θα οδηγηθούμε σε κανιβαλιστικούς αφορισμούς.
Η ανοχή έχει και όρια σε όλα τα επίπεδα, κι όχι μόνο της ευθύνης του άλλου.
Είναι ένα μείζον ζήτημα η υποκειμενική άποψη. Ένα ελάσσων είναι η προσωπική πορεία και εργογραφία του κάθε συγγραφέα. Διότι στην ποίηση θέλουμε να διαβάζουμε ποιήματα και όχι βιογραφικά. Ωστόσο πέρα από την συμπαθητική φυσιογνωμία της κυρίας Δαράκη θα ήθελα να μάθω κι εγώ πού ακριβώς βρίσκεται η σπουδαία ποίηση της ανάρτησης; Κι επίσης θέλω να μάθω γιατί η οποιαδήποτε αρνητική άποψη πρέπει να στιγματίζεται;
Η ποιότητα των δημιουργιών και των παρεμβάσεων είναι το πρωταρχικό. Ναι! Αλλά ας κάνομυε λίγη υπομονή, κι ας αφήσουμε το χρόνο να μιλήσει. Είναι σαφές ότι το ΠΟΕΙΝ ευτυχώς δεν έχει συστήσει κάποια Ανώτατη Αρχή Νοητικής η Ψυχιατρικής “Εγκυρότητας”. Αλλά ορισμένοι λησμονούν και τη στοιχειώδη ΑΝΟΧΗ στη διαφορετική σκέψη και άποψη. Έτσι βαρυφορτώνουν τα σχόλια με χαρακτηρισμούς.
Και ασφαλώς δεν μπορούν σχόλια, γραπτά, προσωπική πορεία, εργογραφία να μη διαμορφώνουν μέρος σημαντικό της εικόνας ενός ανθρώπου. Το να υπερασπιστεί κάποιος το συνολικό έργο ενός δημιουργού [λ.χ. με βάση διαφορετικές αφορμές, Δαράκη, Δημουλά, Χριστιανόπουλου ή άλλων], δε σημαίνει ότι επιχειρεί να καλλιεργήσει δημόσιες σχέσεις μαζί τους [στην προκείμενη περίπτωση ο γράφων ούτε τους γνωρίζει] ή ότι δε βλέπει και τις αδύναμες πλευρές της γραφής τους. Ίσως η λέξη σεβασμός να έχει απαλειφθεί από τα σύγχρονα λεξικά; Το προηγηθέν σχόλιό μου μάλλον δεν έγινε κατανοητό; Αλλά ο στιγματισμός, εκεί! Και με τόση βεβαιότητα!
Σκέφτομαι ότι το γήρας αφορά πρωτίστως την γήρανση της ψυχής. Αλλά το σβήνω ως αυτονόητο. Κι απ’ την αντίθετη:
Όταν νιώσεις τις οπλές του χρόνου στη ράχη,
σίγουρα γίνεσαι κυνικός.
Το αριστούργημα ( εγώ το βρίσκω ανουσιούργημα ) του Edvard Munch
πουλήθηκε έναντι 91 εκατομμυρίων ευρώ . Πολλοί από εμάς
δεν θα έδιναν 91 σεντς να το βάλουν σπίτι τους !!!
Το ερώτημα φαντάζει απλοϊκό: υπάρχει κακή τέχνη
κακή ποίηση .Και την ορίζει .
Δεν διακρίνω κάποιο ερώτημα στο σχόλιό σου, καλέ μου Τυρταίε. Αλλά κακή τέχνη αξίας 91 εκατομμυρίων ευρώ δύσκολα θα βρεις.