Μιχάλης Γρηγορίου-Μανόλης Αναγνωστάκης, "Όταν σφυρίζουν τα πλοία", Ανέκδοτη ηχογράφηση, 13-4-82, Τραγουδούν: Μαρία Δημητριάδη, Γιάννης Κούτρας

Παρουσιάζουμε σήμερα σε αποκλειστικότητα του Ποιείν, ένα ανέκδοτο τραγούδι σε σύνθεση του Μιχάλη Γρηγορίου και ποίηση του Μανόλη Αναγνωστάκη από μια ζωντανή ηχογράφηση

στις 13-4-82, στο θέατρο Λουζιτάνια. Τραγουδούν η Μαρία Δημητριάδη και ο Γιάννης Κούτρας.

Ευχαριστούμε τον συνθέτη για την παραχώρηση του έργου του.

13.12.43 The Sunshine Boys move

Θυμάσαι που σου’λεγα : όταν σφυρίζουν τα πλοία μην είσαι στο λιμάνι .
Μα η μέρα που έφευγε ήτανε δικιά μας και δεν θέλαμε ποτέ να την αφήσουμε .

Ενα μαντήλι πικρό θα χαιρετά την ανία του γυρισμού
Κι’έβρεχε αλήθεια πολύ κι’ήτανε έρημοι οι δρόμοι
Με μιά λεπτήν ακαθόριση χινοπωριάτικη γεύση
Κλεισμένα παράθυρα κι’οι άνθρωποι τόσο λημονησμένοι
-Γιατί μας άφησαν όλοι ; Γιατί μας άφησαν όλοι ; Κι’έσφιγγα τα χέρια σου

Δεν είχε τίποτα τ’αλλόκοτο η κραυγή μου .

… Θα φύγουμε κάποτε αθόρυβα και θα πλανηθούμε
Μες στις πολύβοες πολιτείες και στις έρημες θάλασσες
Με μιά επιθυμία φλογισμένη στα χείλια μας
Είναι η αγάπη που γυρέψαμε και μας την αρνήθηκαν
Ξεχνούσες τα δάκρυα , τη χαρά και τη μνήμη μας
Χαιρετώντας λευκά πανιά π’ανεμίζονται .
Ισως δε μένει τίποτ’άλλο παρά αυτό να θυμόμαστε .

Μες στην ψυχή μου σκιρτά το εναγώνιο . Γιατί .
Ρουφώ τον αγέρα της μοναξιάς και της εγκατάλειψης
Χτυπώ τους τοίχους της υγρής φυλακής μου και προσμένω απάντηση

Κανείς δεν θ’αγγίξει την έκταση της στοργής και της θλίψης μου .

Κι’εσύ περιμένεις ένα γράμμα που δεν έρχεται :
Μιά μακρινή φωνή γυρνά στη μνήμη συ και σβήνει
Κι’ένας καθρέφτης μετρά σκυθρωπός τη μορφή σου
Τη χαμένη μας άγνοια , τα χαμένα φτερά .