Ανθολογία έργων της ελληνικής λογοτεχνίας με ήρωες μοτοσυκλέτες και μοτοσυκλετιστές
66 ποιητές, 110 ποιήματα
44 πεζογράφοι, 63 έργα, 65 αποσπάσματα
Η έκφραση “ενδοσκεληδόν” προέρχεται από χρονογράφημα του Στράτη Μυριβήλη το 1946.
Ανθολογία έργων της ελληνικής λογοτεχνίας με ήρωες μοτοσυκλέτες και μοτοσυκλετιστές
66 ποιητές, 110 ποιήματα
44 πεζογράφοι, 63 έργα, 65 αποσπάσματα
Η έκφραση “ενδοσκεληδόν” προέρχεται από χρονογράφημα του Στράτη Μυριβήλη το 1946.
“Άναψα κι άλλο τσιγάρο πάω να τρελαθώ
θα έπρεπε να έχεις γυρίσει πριν να έρθω εγώ
μαύρες σκέψεις στο μυαλό μου στήσανε χορό
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή
Πότε θα φτάσεις να με αγκαλιάσεις
την αγωνία μου να ησυχάσεις
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή
Σου αγόρασα το κράνος για να το φοράς
μα εσύ πάντα μου κάνεις ότι το ξεχνάς
και στο κόκκινο καθόλου πια δε σταματάς
λείπεις ώρες και βουλιάζω στην αναμονή
πως φοβάμαι μη σε χάσω με τη μηχανή
Πότε θα φτάσεις να με αγκαλιάσεις
την αγωνία μου να ησυχάσεις
μου χει κόψει την ανάσα η αναμονή
πως φοβάμαι όταν τρέχεις με τη μηχανή”
ΠΗΓΗ ΚΑΦΕΤΖΟΠΟΥΛΟΥ
Απόδειπνο
Θεοί της Κυνουρίας και της Γορτυνίας
τις Κυριακές παρακαλώ σας τις Κυριακές
διατηρείτε εύρυθμον την κυκλοφορίαν των οδών
όταν βγαίνουν από τα σπίτια πάνω σε νοικιασμένα μηχανάκια
εκείνοι οι φίλοι μου-
παιδιά της οικοδομής και του μηχανουργείου
και χωρίς όνομα
και χωρίς όνομα
χάνονται κάτω από τον ήλιο
Θεοί της Σπάρτης και της Ελευσίνας
τα Σάββατα, παρακαλώ σας τα Σάββατα
εκείνα τα κορίτσια στις μάντρες και στις πόρτες
διατηρείτε στη ζωή, διατηρείτε στις ελπίδες
όταν βγαίνουν στους δρόμους
και χωρίς όνομα
και χωρίς όνομα
χάνονται τη νύχτα
Γ. Χρονάς, «Τα Αρχαία Βρέφη»
Και διορθώνω τον τελευταίο στίχο:
“Χάνονται στην νύχτα”
Το παραπάνω δεν ξέρω αν βρίσκεται στο εν λόγω βιβλίο, λογικά θα πρέπει.
Κι από το “Tελετές Mοτοσυκλέτας” του Γιώργου Χρονά:
Δορκάς!
Αν με ερωτούσες, με ποιο ζώο μοιάζει η μοτοσυκλέτα πιο πολύ θα σου έλεγα με την δορκάδα.
Σαν το ελάφι. Άλλες μοιάζουνε με άλογα, με καθαρόαιμα άλογα. Μπορεί και με ψωραλέα.
Εξαρτάται από τον αναβάτη τους.
(Διατηρώ την ορθογραφία της έκδοσης του 1981 που έχω)
ΥΓ. το “Στη Θηρεύτρια των Ονείρων” όμως σίγουρα δεν υπάρχει (κακώς, κάκιστα!) στο βιβλίο που αναφέρει το δημοσίευμα. Το περιμένω να φανεί εδώ από τον δημιουργό του. Ή ίσως και να διορθώσω μόνη μου την παράλειψη. (η πολλή ταπεινοφροσύνη των δημιουργών βλάπτει σοβαρά το ακροατήριο)
Το συγκεκριμένο βιβλίο δεν το έχω διαβάσει, για να εκτιμήσω
Θα γράψω ένα ποίημα του Σπύρου Λαζαρίδη
που με είχε συγκλονίσει
ΜΑΖΙ ΣΤΗ ΜΟΤΟΣΙΚΛΕΤΑ
Όλον τον χειμώνα
τα χείλη σου χόρταιναν
τη γεύση του πέτσινου μπουφάν
και τα χέρια σου
τρύπωναν φοβισμένα
στις πλάγιες τσέπες.
Τώρα το καλοκαίρι
το χέρι σου κινείται εύστοχα
κι αναστατώνει το στήθος μου.
Και τα χείλη σου με συναρπάζουν
με τον υγρό χορό τους
στο λινό πουκάμισο.
Υ.Γ. Ignis,η «ΘΗΡΕΥΤΡΙΑ ΤΩΝ ΟΝΕΙΡΩΝ» είναι αόρατη
Αλλά τα βράδια φρενιάζει, τροχίζοντας τα πατητήρια της στις φουρκέρτες των επιθυμιών.
Τώρα που μου το θύμισες πρέπει να αλλάξω τα λάδια
του μεταλλικού θηρίου μου.
Φουρκέτα το ορθόν
Πολύ απότομη κλειστή στροφή
Και για αυτούς που γνωρίζουν, ιδανική για τατουάζ της ασφάλτου
Κύριε Μίχο,
πραγματικά, αισθάνομαι ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να εγκαινιάσει κανείς την Εβδομάδα των Παθών παρά με ένα ξανακοίταγμα στην κριτική σκέψη του 20ού αιώνα. Και δεδομένου, μάλιστα, του ότι πλείστα όσα επαγγέλματα των πέριξ της Ομονοίας περιοχών πρόκειται να αναστείλουν την δραστηριότητά τους άμα τη ογδόη διαλέξει, προτείνω εν είδει αυτοτιμωρίας την εμβάθυνση κατά την Μ. Δευτέρα στον Χορκχάιμερ, την Μ. Τρίτη Αντόρνο, Μ. Τετάρτη ολίγον Μπένγιαμιν…κ.ο.κ. έως την πολυπόθητο ανάσταση δια της σφαγής του αμνού…
…τώρα, βεβαίως, θα μπορούσε ο οποιοσδήποτε να πει μα τι σχέση έχουν όλα τα ανωτέρω με τις ενδοσκεληδόν καταστάσεις, που αποτελούν και το αντικείμενον του ποστ.
Νομίζω, λοιπόν, κύριοι, ότι ως πρώτος διδάξας ο κύριος Χρονάς θα ήταν ο μόνος ο οποίος εκ του ασφαλούς θα έριχνε άπλετο φως στην έρευνά μας!
Μία ωραία απάντηση, κύριε Μίχο, άξια του διαμετρήματός σας!
(Αλλά διαδικτυακός τόπος που έγινε ιδιοκτησία μου, γιατί; Από πότε; Τόσο πολύ ενοχλεί που κάποιος , με λίγο χιούμορ, προσπαθεί να εντυπώσει -αφού ,άλλωστε, πρόκειται για υπαλλήλους βιβλίου-χάρτου – μία ημερομηνία, κάποια χρονική στιγμή, για τους τυχόν ενδιαφερομένους;
Και για να τελειώνουμε, πώς χαιρετάτε ενδοσκεληδόν; Θα μπορούσατε ενδεχομένως να το δείξετε στη μητέρα σας;)
Ενα αγκάθι της παραλογοτεχνίας που τρώει φράουλες στη Μανωλάδα και, μέσα στη μαστούρα του, αισθάνεται ότι έχουν γεύση ανθρωπίνου κρέατος (προφανέστατα γιατί δεν τις τρώει μόνες τους), το αφήνω στη δυστυχία του…
Εκτός από ατάλαντος είστε και χυδαίος.
ΤΑΤΟΥΑΖ ΤΗΣ ΑΣΦΑΛΤΟΥ
Μνήμη Γιώργου Γράψα
Τα βράδια
αχνίζουν βαθύχρωμο
το πικρό φως
οι φάροι των εικονοστασίων
Ξυπνούν
τότε
τα αίματα των σκοτωμένων
και με συντριβή
ανεβαίνουν
Ανάβουν μηχανάκια στην άσφαλτο
που φρενιάζουν
τροχίζοντας τα πατητήρια τους
στις φουρκέτες του ιλίγγου
Κοντράρουν
οι μελλοθάνατοι τους πεθαμένους
ποιος πρώτος
θα προσπεράσει το θάνατό του
Αθόρυβα
χωρίς νικητές
σβήνει η νύχτα
Επέστρεφες απόγευμα
Η δύση
δε χωρούσε
στους καθρέφτες σου
Γύρισες πίσω να κοιτάξεις
Και αφιερώθηκες…
Να μην χάνεται αυτό το Ποίημα εδώ.
Υποδεικνύοντας πόσο ατελείς αποδεικνύονται στον χρόνο οι συλλογές. Πόσο ανήμπορο στέκει το πανέρι τους να συλλέξει στον χρόνο τα νεότερα άνθη (ακόμα αδύναμο εφάνη και για τα ήδη υπάρχοντα…)
Σαν παπαρούνες των αγρών, ματωμένα σε μια άνοιξη καθώς κόπηκε
Και να ξεκαθαρίζει το τοπίο από τα ζιζάνια.
Για να κυλά απρόσκοπτα, κοχλάζον το αίμα από τα ρείθρα της ασφάλτου προς την κατεύθυνση της Μνήμης.
ΥΓ. και η Φιλία, μνήμη είναι. Διαρκής. Χωρίς διακοπές και παλινδρομήσεις. Με κάθε τρόπο να τιμά τον άλλον. Ως ένας, ως ο εαυτός.
Συγχαίρω.