
Ακούστε τη μουσική για τέσσερα ποιήματα
“Ο δίσκος « Σημύδες- σουίτα για κιθάρα» κουβαλάει μια μικρή και, γιατί όχι, παραμυθένια ιστορία. Ένα βράδυ αρχές του Απριλίου 2007 περιδιαβαίνοντας τα λογοτεχνικά ιστολόγια – τα κατά κόσμον μπλογκς – βρέθηκα σε ένα τόπο που έφερε τον τίτλο «Σημύδες». Ένας ποιητής διαφορετικός από όσους είχα δει μέχρι τότε στους ιστότοπους, μια μεγάλη δεξαμενή της ελληνικής γλώσσας, μια αστείρευτη πηγή νεολογισμών και γλωσσικών εφευρημάτων. Ο Σωκράτης Ξένος έγραφε στίχους με την ίδια ευχέρεια που ο Μότσαρτ έγραφε νότες, απαντούσε στα ανοιχτά σχόλια των αναγνωστών με ευγένεια, με υπομονή, χωρίς να φαίνεται πως εντυπωσιάζεται από τις εκδηλώσεις αρκετές φορές λατρείας των φίλων του για την ποίησή του. Ψάχνοντας έμαθα ότι είναι εκπαιδευτικός και ότι ζούσε στο εξωτερικό
Μια βραδιά διάβασα ένα στίχο του που αποτυπώθηκε βαθιά μέσα μου: «με την αγάπη λειτουργώ τʼ αδιέξοδο, δε βρίσκω άλλο εξέχον κερί…»
Τότε ήταν που ήρθε στʼ αυτιά μου το πρώτο μουσικό θέμα. «Μικρό ροδάκινο, στόχε υψηλέ, με τόσα πρόθυμα κλαδιά, πόσο το μέτωπό σου ζήλεψε χώματα…» σι-ντο#-ρε-μι-φα#-ρε, από δω άρχισε η κιθάρα να πλημμυρίζει σημύδες.
«Σʼ έχει απορροφήσει τόσο η ποίηση…», του ʽγραψα, «καμιά φορά αναρωτιέμαι αν είσαι άνθρωπος, ελαιογραφία ή κομποσκοίνι».
Το ετοίμασα σε mp3, το φόρτωσα , πάτησα «αποστολή» κι η μουσική έστρεψε προς το Βορρά της Ευρώπης ξεκινώντας για το μακρύ ταξίδι της αντάμωσης με την ακοή του.
Την επόμενη μέρα ανοίγοντας τον υπολογιστή κοίταξα στην οθόνη με αγωνία. Άραγε τι εντύπωση θα του έκανε; Πετάχτηκα απʼ την καρέκλα, σαν άκουσα τη μουσική και αντίκρισα την ιδιόχειρη παρτιτούρα μου ταπετσαρία στο ιστολόγιο του Ξένου.
Από τη στιγμή εκείνη άρχισαν να γράφονται οι «Σημύδες, σουίτα για κιθάρα», μέσα σε ένα περιβάλλον λυρισμού και ψυχικής έντασης που γεννάει η δημιουργία».”
Κώστας Μπραβάκης
Κορυφαία στιγμή όταν οι δυο άντρες διαπίστωσαν μέσω ηλεκτρονικού μηνύματος κοινή καταγωγή από την παγκόσμια κοιλάδα της Θράκης και μάλιστα Ανατολικορωμυλιώτες με ρίζες και στην Ανατολική Θράκη και τη Μικρασία
Το καλοκαίρι ο συνθέτης εξαφανίστηκε για λίγο απ` το κόσμο, ώσπου έβαλε την τελευταία πινελιά. Ύστερα έτοιμος πρότεινε τηλεφωνικά στον Ξένο την κυκλοφορία των «Σημύδων» σε δίσκο. Εκείνος δέχτηκε κι άρχισαν οι ηχογραφήσεις.
Μα, κάτι σίγουρα είχαν ξεχάσει . Δεν έπρεπε κάποια στιγμή να συναντηθούν, να κοιταχτούν στα μάτια, να δώσουν τα χέρια βρε αδερφέ; Έγινε κι αυτό, το καλοκαίρι, μόλις ο Ξένος επέστρεψε στην Ελλάδα λίγο πριν το Δεκαπενταύγουστο. Ανταμώθηκαν, άρχισαν να τα λένε ώρες ολόκληρες, να ανταλλάσσουν δώρα και απόψεις για τη μουσική, την ποίηση, τον πολιτισμό, να μιλάνε για όνειρα και μελλοντικές συνεργασίες. Την επόμενη μέρα έφυγε ο Ξένος κι ο συνθέτης ούτε που πρόλαβε να τον κεράσει εκείνο το παραδοσιακό ρεβανί με παγωτό που του είχε πριν καιρό υποσχεθεί.
Ο δίσκος « Σημύδες-σουίτα για κιθάρα» έχει ήδη παρουσιαστεί επίσημα στη Βέροια Ημαθίας την Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου, με τον ηθοποιό Αντώνη Μομπαϊτζή στην ανάγνωση των ποιημάτων, εκτελεστή τον Κώστα Μπραβάκη και φυσικά το Σωκράτη Ξένο ανάμεσα στο παρευρισκόμενο κοινό. Μια λιτανεία μετάγγισης μουσικής και στίχου.
Θα ακολουθήσει η παρουσίαση στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη καθώς και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας.
Σωκράτης Ξένος, Τέσσερα Ποιήματα
Υποτροπιάζον Ηλιοτρόπιο
Δυόμισι άνοιξη πάνω στην πέτρα
παραπατάει η θάλασσα και λείπει το νερό
παραπατώ μια σκέψη που από το νωρίς του ονείρου
τη μάνα μου ήθελε ρώγα και παράπονο σταφύλι
να κλείσω ένα κατάσαρκο ύπνο και δεν είχα
αγγέλου χείλη και δοκιμών φτερά
ολόκληρα ζεστά και το αστέρι στο μέτωπο
δεν πρόφτασα δεν ενθυμούμαι
κι ό,τι λέω τώρα με την καρδιά το πλέω
το στρουμπουλό πουλί που άλλαξε πολύ
στην ίδια θέση έτρωγε κόκκινο στη γνωριμία των έποχων
κι ας το ξενίτευα εδώ κι εκεί στην ίδια θέση
έπαιρνε μέρος στήθος
στο όριο των προβλέψεων
σε ύψος
σε περπατησιά
σε αγάπη
μια εποχή σε χώρα στήθους άλλωστε κι αυτή
νοτιάς ο δρόμος
Σαββατόβραδο
Ιούλιος να φεύγεις
τετράτροχη με τα μάτια τού δε σ’ αφήνω
τα τραωήγματα στην πλάτη και ξανά απ’ την αρχή
κυπαρισσία νύχτα
άλλωστε
μπορείς καθοδικό πουλί ν’ αντέξεις
λιγάκι μία σχισμή όχι παραπάνω
ένα διάδρομο ανάμεσα χωμάτων
να πάμε
στη μάνα μου να κατεβαίνω
τον πρόλογο τρέχω επίλογο
δεν έχω ιδέα πως ανιχνεύεται ο μόνος στη σιωπή
πατάει ξερό κλαδί
ή ανάβει άνθος ηλίου υποτροπιάζον;
Δάκρυ με το σπασμένο κωδικό
θα τα χαλάσεις τα μάτια σου
Τέλος Διάρκειας
Διπλή βροχή και παντίζομαι
στο κάποτε
στα βαθιά σώματά μας νερά
εκεί που σε θέλησα
από τα σκαλοπάτια του αίματος
ως το εδώδιμο άστρο
που αλλού θα με πας
σε ποιο τέλος διάρκειας;
με την πικραλίδα της άνοιξης
δεν έχω άλλο είδος καιρού να στο πω
το ελάχιστο που έριξες χαλίκι στο πέλαγος
κι αναπήδησε μέσα του η ελπίδα του πλεόμενου
επέστρεψε στο σχήμα της πέτρας
Μικρό Ροδάκινο
Μικρό ροδάκινο στόχε υψηλέ
με τόσα πρόθυμα κλαδιά
πόσο το μετωπό σου ζήλεψε χώματα
που είναι οι αστραπές τα ποτάμια οι γειώσεις του ήλιου
ραγδαίες βροχές και διψάς
Μα κανένα θολό νερό δε θα σου πει την αλήθεια
έλα θα σου δείξω και στων δρόμων τα σώματα
τάφρους της μνήμης σε στιγμή κόκκινου πανικού
αρκετά ‘ναι να σκούξει η καρδιά της πρώτης ηλικίας
μόνο μην πεις πως παιδεύτηκα στην άγνοια λυση
με σαράντα οφθαλμούς στριφογυρνώ σ’ένα σεντόνι
ως μη ελεγχόμενο επεισόδειο
κι αφού κρατά κάτι απίκραντο του αγγέλου το βλέμμα
με την αγάπη λειτούργω τ’ αδιέξοδο
Δε βρίσκω άλλο εξέχον κερί
Κίτρο
Αν
στην έρμαια νύχτα τούτης της πόλης
ορθή γραφή και δίχως λάθη
Έτσι να ερχόσουν συνάντηση ντυμένη
Μα είναι ανορθόγραφο αποψινά τ’ αηδόνι
τα χέρια στο τραπέζι μπρούμυτα
ιγκλού των διανυκτερεύσεων
δεν έλεγα
δεν είναι αδύναμη σε καύσιμο
η ερπύστρια λέξη η αλήθεια
κι ομως στην πρόποση του οριστικού
τριχιές της συλλογιστικής
εγκατέλειψα τα γένια μου στη μοίρα τους
Πάει πάλιωσε το υψωμένο ποτήρι εις υγείαν
άκρη περίβολο του ανέμου
ο λόγος διακονεύει
και πότε παρόντες λιποτάκτες τ’ άστρα
βαφτισιμιό να κάνω άλλο ένα
για τα μαλλιά σου τελευταίο
Έτσι θα φύγεις πάλι με το αβάφτιστο αντίο
την ευκολία της πέτρας
και το κλειδί
που βολευτήκε μαζί σου
να με γυρνάει αριστερά ξεκλείδωμα αγρύπνιας
Ποιος σου ‘πε περβάζι του χειλιού
κίτρο να ξεβγάζεις
Θυμάμαι εκείνη την παρτιτούρα του Κ. Μπραβάκη στο ιστολόγιο του αγαπημένου Σωκράτη, την πρώτη φορά που άκουσα τη μουσική. Μην το βρίσκετε απλοικό αλλά ράγισα. Και, ναι, ριγώ κάθε που βάζω το σιντί να παίξει…
Κώστα και Σωκράτη, με την αγάπη να λειτουργείτε τ’ αδιέξοδα, πάντα… ξέρετε εσείς
Άντε σας περιμένω και στην τωρινή μου μικρή πολιτεία!
είχα ξεχάσει να είμαι άνθρωπος…
άνθρωπος-άνθρωπος.
μουσική και στίχοι, ποιήματα και ηχητικά αγγίγματα
κάτι σα σκουντιές που σου λένε: ‘άντε, υπάρχεις’.
είναι κι οι δυο τους μια ελπίδα για μας τους υπόλοιπους.
Τις πρώτες νότες τις άκουσα από εδώ. Είχε ανέβει θυμάμαι μια δημοσίευση με ένα κομμάτι, το μικρό Ροδάκινο. Είχα εκπλαγεί αφάνταστα με το όλο εγχείρημα και το είχα καλοδεχθεί μεταδίδοντάς το στην “εκπομπή”. Δύο άνθρωποι ανθρώπινοι πάνω απ’ όλα, ο καθένας με την τέχνη του παραμάσχαλα ενώνουν τις φωνές που μιλούν μέσα τους και μας παρουσιάζουν ίσως την πρώτη ολοκληρωμένη συνεργασία της μπλογκόσφαιρας. Οι μελωδίες-αντανακλάσεις στους στίχους του Ξένου έρχονται να μπουν στην ανερμάτιστη καθημερινότητά μας άλλοτε για να την γαληνέψουν, άλλοτε για να της δώσουν βήμα και άλλοτε για να της κλέψουν τις μικρές στιγμές και να τις αναδείξουν.
Να είστε καλά και οι δύο.
Με την ποίηση του Σωκράτη Ξένου
ένας κύκλος επιτέλους διαπλατύνεται
και βρίσκει τη φορά του
σ’ ένα κέντρο πνεύματος και τέχνης-
στο βάθος του κλασικού λυρισμού.
Στην πραγματικότητα, ο Σωκράτης Ξένος
ανταγωνίζεται πολλές περιοχές
του κορμού της ποίησης
και του μελλοποιημένου έμμετρου λόγου.
Πότε χρησιμοποιώντας τεκμηριωμένα γλωσσικά διαστήματα
πότε χρησιμοποιώντας τα διαστήματα ,
για να τεκμηριώσει τις διεισδύσεις του
στα πάθη τους.
Μολονότι φαίνεται
πως ακολουθεί συγκεκριμένα σκολιά
και άλλους δόκιμους δημιουργούς,
πως η ποίησή του συντελείται σε συγκεκριμένα πλαίσια,
δοκιμάζουμε μιαν έκπληξη από την περιοχή του κόσμου του.
Όσο πλησιάζουμε,
ο λόγος κυριολεκτικά τραβά στο βάθος,
είναι μια υπόσχεση προς μια νέα ποιητική πραγματικότητα.
Η ποίησή του διατυπώνεται με εσωτερική πληρότητα
ενώ ο πυρήνας της,
επιτρέποντας τη διαρκή κυκλοφορία στιγμών
υψηλής αυθεντικής συγκίνησης,
διαχειρίζεται τις πέντε αισθήσεις
στην τολμηρότερη συμφωνία
Φυσικά,
η ουσιαστικότερη έκπληξη
ο υπονοούμενος ερωτισμός δεμένος έντεχνα
με τη λυρική αφήγηση
την επική παράδοση
την αρχαικότητα στο ύφος
Διαβάζοντας τους στίχους των ποιημάτων του Σωκράτη,
διαβαίνεται αμέσως σε ολόκληρο το ποιητικό του οικοδόμημα
η εξοικείωση με τα κείμενα των σημαντικότερων λυρικών
και τα κείμενα της αρχαίας.
Οι στίχοι του Σωκράτη Ξένου μου θυμίζουν μια φράση του Ν. Βαγενά:
” Να φλέγεσαι από πάθος γι’ αυτήν (γυναίκα, ποίηση, λέξη, σιωπή)
γνωρίζοντας ότι θα σβήσεις μέσα της—επειδή θα σβήσεις μέσα της. ”
O Κώστας Μπραβάκης, συνέλαβε μιαν ευφυή μουσική παράσταση, για να σβήσει μέσα της το πάθος των στίχων του Σωκράτη Ξένου…
Ποίηση και μουσική
Ευώδης αρμονία
Υ.Γ.Μειδίαμα φθινοπώρου,ολολύζουσα σαγήνη
Αγαπητοί φίλοι, σας γνωστοποιώ την ιστοσελίδα μου…..με θέματα αποκωδικοποίησης….: ψυχής, σιωπής, θρησκειών, μυθολογιών,……
Σχηματοποίηση λόγου ( ”ποιημάτων” μου ), κοσμογονία, θεογονία,….
URL : http://www.siopi.gr
Γεια…..
Μετά από την επιτυχημένη εμφάνιση στις 17 Μαρτίου, ο Κώστας Μπραβάκης παρέα με το μουσικό του σχήμα επιστρέφει στην Αθήνα και στο café Alavastron για μια ακόμα παράσταση.
Μαζί τους στη σκηνή θα εμφανιστούν η Καίτη Κουλλιά, o Πέτρος Δραγουμάνης και ο Σωκράτης Ξένος, γνωστός και από τον δίσκο «Σημύδες, σουίτα για κιθάρα».
Παίζουν:
ο Σάκης Λάιος στα πλήκτρα και τα πνευστά
ο Παναγιώτης Πείδης στο μπάσο
ο Στέργιος Κόγιας στα τύμπανα
και η Βαλεντίνη Παυλίδου στο τραγούδι
Παρασκευή 18 Απριλίου 2008, ώρα: 22.30
Café Alavastron
Δαμάρεως 78, Παγκράτι