Γιάννης Γκούμας, Ποιήματα

`

Η ποιήτρια

1
Κρέμες προσώπου για νεότητα και ομορφιά,
αλλά οι ρυτίδες της δίνουν ουσία στην ποίησή της.

2
Η μοναξιά της: όταν ο υπολογιστής
αποσυνδέεται από το δίκτυο.

3
Νόμιζε πως μπορούσε νʼ αναθεωρήσει
τη ζωή της όπως αναθεωρούσε τα ποιήματά της.
Αυτό θα πει ποιητική αδεία.

4
Κάθισε στο γραφείο της
για να μπορέσει η νόησή της
να την φθάσει εγκαίρως.
Χρειάζονταν όλη της τη δύναμη
απλώς να την ακολουθήσει.

5
Η συμπόνια της, η φροντίδα της, η διαλλακτικότητά της,
την αλυσόδεσαν όταν έμαθε τους ανθρώπους.

6
Όταν χώρισε έβαλε
τη βέρα της σʼ ένα κουτάκι
στο πίσω μέρος ενός συρταριού.
Τώρα αμφιβάλλει για τον εαυτό της
μόνο για αγάπη.

7
Σηκώνει το τηλέφωνο
και βάζει αυτί και στόμα
στη χθεσινή μπαγιάτικη κουβέντα.
Αλλά η μελαγχολία αρχίζει από τα μάτια.
Καθότι ποιήτρια θέλει να δει κόμμα,
άνω και κάτω τελεία, ερωτηματικό,
απόστροφο, παύλα και την τελεία.

8
Δεν μπορεί να αιτιολογήσει τη ζωή της,
δεν μπορεί να αποκηρύσσει τα χρόνια της,
μα τουλάχιστον τα ποιήματα
είναι δικά της.

9
Δεν έχει έμμηνη ρύση.
Δεν μπορεί πια. Το αιδοίο της θα πρέπει
να είναι συγκολλημένο, όπως
και οι ελπίδες της.

10

«Ή βουλιάζουμε
ή ο ουρανός υψώνεται,»
μου είπε κάποτε.
Ήθελα νʼ ανταποκριθώ
λέγοντάς της ότι με καυλώνει.

11
Το γέλιο της είναι ο πιο σοβαρός ήχος
έχοντας γράψει ένα ποίημα. Είναι ο τρόπος
να γελοιοποιεί τον εαυτό της
που έγραψε κάτι
παρά τίποτε.

12
Τα ποιήματά της ήταν πάντα
από την λάθος πλευρά των ονείρων της.
Αλλά έχουν να κάνουν με την αγάπη
όπου το κενό καραδοκεί.

15/7/2014
`

*
Ποιητικά ψήγματα
Τόσο πεινασμένοι αυτοί οι κέδροι
που ρίχνουν τα φύλλα τους
για να τσιμπήσουν κάτι
από τους σάκους σκουπιδιών;

*
Τρία ώριμα πορτοκάλια
στο μπαλκόνι κείτονται
έχοντας εγκαταλείψει το δεσμό
της πράσινης φροντίδας.

*
Σε απόγνωση για ομπρέλα,
η βροχή μʼ έχασε για φίλο.

*
Τα χέρια μου δουλεύουν
με πνεύμα
ενότητας και
συνεργασίας.
Το δεξί χέρι
για μαλακία
και το αριστερό
να σκουπίζει τα χύσια.

*
Δεν πήρα ποτέ τις επιθυμίες
στα σοβαρά,
γιατί οι ιδέες που περνούσαν
απʼ το μυαλό μου
δεν είχαν πουθενά να πάνε.

*
Η καπνοδόχος δίνει
το ελεύθερο στον καπνό
αλλά και τον προδίδει.

*
Χαμένος στην ποίηση
βρίσκω τον εαυτό μου.

4/6/2014

`
*

Ηλιοβασίλεμα

Αρχικά μελίρρυτο, καστανόχρωμο καθώς δύει,
μια καλλιτεχνική παραλλαγή στην ουράνια παλέτα,
και ο ορίζοντας με την πολυτέλεια του Αιγαίου.
Το ηλιοβασίλεμα δεν καθορίζεται, το ηλιοβασίλεμα καθορίζει.

Και ξαφνικά σκέπτομαι: η ποίησή μου είναι
αφηρημένη πραγματικότητα ή πραγματική αφαίρεση;

Ο ήχος των κυμάτων συνενώνεται,
βρίσκει ακροατή σε μένα, και κύμα για κύμα
ενωνόμαστε σʼ ένα κοινό συμφέρον.
Με τα χρόνια δεν αναπαριστώ παρά την πνευματική εικόνα
ενός ζωγράφου. Μέσα σε πολλά κάδρα απεικονίσεων
περικλείω διάφορες δυσάρεστες αναμνήσεις,
κι αυτό που λέω να κάνω δεν μπορώ να το κάνω,
και ο τρόπος που δύει ο ήλιος το επαληθεύει.

14-15/6/2014

`
*
Hellas, Alas!

Ο άνεμος είναι το σλόγκαν για σήμερα,
και οι σημαίες κυματίζουν για να δώσουν ηρωισμό στον αέρα.
Μια σιωπηλή Ελλάδα περιμένει να εκπολιτίσει αυτή τη σιωπή,
αλλά μόνο οι τάφοι εκπολιτίζουν τη γη της.

21/6/2014

`
*

Αυτό είναι όλο;

Κάτω στον κήπο
ανάμεσα στην ρουνική αλφάβητο φυτών
το διατονικό κράξιμο περιστεριών
μου λέει για το υπέρτατο μεγαλείο να πετάς.
Και στην άσχημη διάθεση που ήμουν
είπα: Ώστε αυτό όλο είναι η ζωή!
Ένας ασύνδετος ήχος που χάνεται
για πάντα! Ώστε οι ιδέες μου δεν είναι
παρά κρίκοι αλυσίδας, λεκέδες στο μυαλό.
Μια ακόμη μέρα θα μου αφήσει τις φωτογραφίες της
για το λεύκωμα μιας στιγμιαίας πραγματικότητας.

27/6/2014
`
*

Το πρωί
που έκλεισα και κλείδωσα την πόρτα
για να πάω στο φαρμακείο
είχα την αίσθηση ενός ενδεχομένου
τελευταίου αντίο.
Κάτω,
στεκόταν πάνω από μένα
σαν φούσκα γελοιογραφίας,
ένα μόνο σύννεφο.
Γέμισα το κενό του
με την υπόσχεση να επιστρέψω.

22/5/2014
`
*
Το λάπτοπ μου

Στην furor poeticus φάση μου
έχω το λάπτοπ να με πρωταγωνιστεί.
Αν δεν ήταν γιʼ αυτό θα μουρμούριζα:
«Πού, πού στην ευχή βρίσκομαι;»
Το λάπτοπ μʼ έκανε σήμα κατατεθέν της έμπνευσης,
ενώ το ρολόι δεν έχει δείκτες
να με κάνει χαρούμενο. Όταν δεν είμαι ευχαριστημένος
με τον τρόπο που νόμιζα πως θα ευχαριστιέμαι
γράφοντας κάτι, κλείνοντας το λάπτοπ
είναι το πιο λυπηρό σκοτάδι που υπάρχει.
Όταν το ξανανοίγω γυρίζει πίσω να περιλάβει τη ζωή μου
και να την πάει σε όποια χαρά αισθανθώ.
Το λάπτοπ μου δεν θα σαμποτάρει ποιήματα όπως:
«Τα βουνά ζεσταίνονται σαν φραντζόλες»
ή «Η διπλή σειρά πεύκων κατά μήκος του δρόμου
προσθέτουν αίσθημα για τα σπίτια
με τη σουβλιά της καμινάδας.»
Το λάπτοπ είναι και η ποιητική μεταθανάτια ζωή μου ―
μετά συγχωρήσεως η ποιητική άδεια…

24-25/5/2014
`
*
Τετάρτη αύριο. Και λοιπόν;

Ένα σύννεφο-χωνί
αλλά τίποτε να μεταγγίσει.
Ο φράχτης-ακορντεόν
δεν έχει παρά να παίξει σκόνη.
Δαχτυλιές νοσταλγίας το κουδούνι της πόρτας.
Και το ραδιόφωνο να αντικαθιστά τα θεία.

Το ποίημα που έγραψα νωρίτερα,
η μόνη μου ακαταστασία σήμερα.
Η ποίηση είναι ο τρόπος να προσποιούμαι ότι είμαι
μια ψυχή που καταφέρνει πολύ περισσότερα απʼ ό,τι εγώ.
Κάποτε ερωτεύτηκα, όμως ευτυχώς
είχα αλεξίπτωτο για την πτώση.

Ο αινιγματικός πρόλογος της ζωής μου
βρήκε νόημα με το πρώτο τσίμπημα
θλίψης περί τού εαυτού μου. Κατόπιν
η ζωή δεν ήταν μόνο όνομα αλλά ζωή,
ανυπαρξία με πλάγια γράμματα.

13 /5/2014
`
*
Τετάρτη σήμερα. Και τι;

Τα δέντρα μού θροΐζουν την «καλημέρα» τους
(κι ευχαριστώ το βοριαδάκι γιʼ αυτό)
καθώς της κάμαρας το παντζούρι ανοίγω.
Και το πουκάμισο στην απλώστρα
κι αυτό λικνίζεται για να με χαιρετίσει.
Το ανταποδίδω κάνοντας πιπί,
να κρατώ με το δεξί αυτό που εντέλει
είναι η πραγματική μου αλήθεια.
Το ρολόι κάνει τικ-τακ διακριτικά
για ένα επίλογο στον πρόλογο
που παραμένει αφανέρωτος:
τι είδους άνθρωπος δεν ήμουν
και πόσο ήθελα να είμαι.
Ο καθρέφτης του μπάνιου
με αντικαθρεφτίζει ειρωνικά
καθώς ξυρίζομαι να είμαι το πρόσωπο
που δεν γεννήθηκα να είμαι.

14/5/2014