H δική μου αριστερά
του Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη
“Ήταν ένας νέος ωχρός, καθόταν στο πεζοδρόμιο,
χειμώνας, κρύωνε. “τι περιμένεις;” του λέω.” τον άλλο αιώνα” μου λέει.
Και χιόνιζε ήσυχα, ήσυχα, όπως πάνω από έναν τάφο”
Τάσος Λειβαδίτης
Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.
Η δική μου αριστερά διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της.
Η δική μου αριστερά ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.
Η δική μου αριστερά οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά.
Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας, δίχως «στρατόπεδα συγκέντρωσης» για τους «αντιφρονούντες».
Η δική μου αριστερά σταυρώθηκε στα Μακρονήσια της πατρίδας μου και τα μακρινά γκουλάγκ της Σιβηρίας. Βασανίστηκε στο Μπούλγκες, στην Μπουμπουλίνας και σε όλα τα κολαστήρια όπου γης.
Η δική μου αριστερά υμνήθηκε για την ουτοπική της προσμονή στα όρια της μεταφυσικής εσχατολογίας.
Η δική μου αριστερά τραγουδήθηκε για την ομορφιά των στίχων της.
Η δική μου αριστερά απεικόνισε το κάλλος του ήθους των απλών ανθρώπων που πίστεψαν σʼ αυτήν και θυσιάστηκαν για τα ευγενικά ιδανικά της.
Η δική μου αριστερά αγαπούσε τον τόπο μου και μοχθούσε γιʼ αυτόν. Για ένα καλύτερο μέλλον.
Η δική μου αριστερά ήταν ρηξικέλευθη, ανατρεπτική, αιρετική, μα πάνω απʼ όλα δημιουργική, ακόμη κι όταν αστοχούσε.
Η δική μου αριστερά διαιωνίστηκε στην ιστορία για την ομορφιά των ίδιων των ανθρώπων της.
Η δική μου αριστερά ποτέ δεν πίστεψε σε δόγματα, ποτέ δεν αναγνώρισε ιερατεία, ποτέ δεν ενθάρρυνε την Ιερά Εξέταση της ιδεολογικής καθαρότητας.
Η δική μου αριστερά δεν είχε ποτέ σωτηριολογικό, εσχατολογικό, τελεολογικό χαρακτήρα.
Η δική μου αριστερά δεν δίστασε ποτέ να αυτό- αναιρεθεί. Να συγκρουστεί μετωπικά με τον εαυτό της, να υπονομεύσει την αλήθεια της και να αναζητήσει την αλήθεια του Άλλου, σε μια προσπάθεια υπονόμευσης και ανατροπής της αδικίας.
Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, δεν ήταν τραμπούκικη.
Η δική μου αριστερά δεν ήταν προβοκατόρικη, δεν ήταν αρνητική, δεν ήταν εξ επαγγέλματος καταγγελτική.
Η δική μου αριστερά ποτέ δεν ήταν «μεταπράτης» του ανθρώπινου πόνου, «μεσάζοντας» των συνθημάτων και των στερεοτύπων, «αλληλέγγυα» της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης.
Η δική μου αριστερά δεν πέταξε ποτέ γιαούρτια, απεναντίας, έφαγε σφαίρες.
Η δική μου αριστερά δεν «χάιδεψε» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων.
Η δική μου αριστερά δεν θέλησε τις θέσεις και τα αξιώματα. Προτίμησε το είναι από το έχειν. Γιʼ αυτό και είναι ταπεινά υπερήφανη για την ανιδιοτελή προσφορά της.
Η δική μου αριστερά διώχθηκε και από τους πολιτικούς της αντιπάλους και από τους «συντρόφους» της. Γιʼ αυτό και είναι μια διπλά ηττημένη μα και διπλά δοξασμένη αριστερά.
Η δική μου αριστερά είναι αειφόρως αναστάσιμη γιατί γιʼ αυτή το πρόσωπο είναι υπεράνω του όχλου. Η μοναδική, ανεπανάληπτη, αναντικατάστατη αυταξία του προσώπου είναι το καθοδηγητικό νήμα της πορείας της. Μιας πορείας που ξεκινάει από το ταπεινό σπήλαιο της γέννησης του ανθρώπου, συνεχίζει στον Κήπο της Γεσθημανής, αποκορυφώνεται στο Γολγοθά και ολοκληρώνεται στην Ανάσταση του κάθε ταπεινού και καταφρονημένου τούτης της Γης.
Η δική μου αριστερά, ίσως, να είναι ουτοπική. Μʼ αρέσει όμως η ουτοπία. Είναι σαν τον ορίζοντα, όσο τον πλησιάζεις τόσο απομακρύνεται. Σε κάνει, παρόλα αυτά, να προχωράς πάντα μπροστά.
Εν τέλει, η δική μου αριστερά είναι μια πολύ μοναχική υπόθεση.
Θαυμάσιο, αληθινό, γνήσιο.
κ. Τριανταφυλλίδη το κειμενο σας ειναι έξοχο !
όμως φοβάμαι οτι – τουλαχιστον σε οτι αφορα την δική μου γενιά – υπάρχει και μια άλλη αριστερά… η αριστερά του κάνουμε καμια πορειούλα ετσι για να απενοχοποιηθούμε αντε γραφουμε και κανα συνθηματακι στον τοιχο και μετα βουρ για ρακομελλα! η αριστερα του δειχνουμε κανα ντοκυμαντερ για τον φιλο μας τον τσε ( που πιναμε καφε μαζι του ) ετσι για να συγκινηθούμε και μεχρι εκει… χωρις αληθινο πνευμα για διεκδικησεις…η αριστερα του οργανωνουμε συντροφικη κουζινα αφου ολα ειναι για ολους αλλα στην κουζινα παρευρισκομαστε μονο εμεις που την οργανωσαμε… η αριστερα του κανουμε διαλεξεις και συναντησεις αλλα παλι μονο εμεις παρευρισκομαστε για να μετρησουμε θαυμαστες και δυναμεις αφου στ αληθεια δεν ειναι σιγουρο οτι ενδιαφερομαστε να κινητοποιησουμε αλλους κ ουτε κι αλλοι ενδιαφερονται για μας…η αριστερα του εκμεταλευομαστε τους αθωους της παρεας κι εμεις δεν προσφερουμε ποτε τιποτα, εκτος ισως της αριστερης φιγουρας μας και του οργανωτικου ταλεντου μας…η αριστερα του παμε παιδια να κανουμε καταληψη αλλα εγω θα ειμαι απ΄εξω, εξάλλου καποιος λυτρωτης πρεπει να διαπραγματευτει με τους τοσο μισητους μπατσους την απελευθερωση των καταληψιων…η αριστερα που δεν την νοιαζει αν φανουνε ποιοι , συνηθως πιτσιρικαδες, εχουν καπως ποιο ζωηρα αιματα και δηθεν τρεχει στα τμηματα να τους βγαλει εξω αφου πρωτα τους εχει στιγματισει, η αριστερα που παιζει παιχνιδια στις πλατες κακοιμοιρων μεταναστων για να φανει και να κανει και καμμια συναντευξη τυπου ( στο τελος ολοι μαλωνουν με ολους ) – τελος ( για να τελειωνω, αν και ων ουκ εστι αριθμος ) η αριστερα των συνομηλικων μου που ντυνονται αριστερα αλλα η μυτη τους εχει φτασει το ταβανι και για να βρεθεις για μια μπυρα μαζι τους πρεπει να κανεις ταμα στο μαυσωλειο του Λενιν κ να ενστερνιστεις το life styl της αριστερας – γιατι δυστυχως η αριστερα πλεον κατα ενα μεγαλο και υπαρκτο ποσοστο ειναι τροπος του φαινεσθαι κ οχι του ειναι, τουλαχιστον στην δικη μου γενια και στις περιξ ηλικιες – και ολα αυτα τα λεω απο προσωπικη πειρα ειτε επειδη ως ενα σημειο ημουνα αυτα που περιγραφω ειτε επειδη τα εζησα και τα εβλεπα με λυπη και με αποστροφη αυτα που περιγραφω…
αλλη η αριστερα του τοτε και αλλη τωρα…
Η θλίψη βρίσκεται στην αντωνυμία.
Όμορφο κείμενο και χρήσιμο ως κρητική στην αριστερά του χθες και του σήμερα. Δυστυχώς όμως αυτήν η αριστερά δεν μπορεί να σταθεί έξω από την λογοτεχνία.
Και δρώντας λίγο προβοκατόρικα μπορώ να πω πως και τα λάθη απέναντι στις αρχές μας ασυναίσθητα πολλές φορές υπάρχουν ακόμα και στο ιδανικό:
“Η δική μου αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς,”
και
“Η δική μου αριστερά δεν «χάιδεψε» ποτέ αυτιά τεμπέληδων, λουφαδόρων και βολεμένων.”
“Η δική μου αριστερά δεν φορούσε ποτέ κουκούλες, δεν ήταν τρακαδόρικη, δεν ήταν λαϊκίστικη, δεν ήταν ολοκληρωτική, δηλαδή αντι-αισθητική, ”
Και αυτοί είναι αποκλεισμοί και χαρακτηρισμοί.
Το διαφορετικό δεν σημαίνει πάντα πως είναι συμβατό με τις δικές μας επιδιώξεις και κάπως ακόμα και στο ιδεατό κάθε ιστορίας αποκλείεται.Το διαφορετικό επίσης χαρακτηρίζεται συνήθως από το διαφορετικό ,διαφορετικό από ότι είναι.
Με φιλική διάθεση όλα αυτά.
Ναι, φίλε Σπύρο. Κτητική αντωνυμία και μάλιστα ενικού αριθμού [“η δκή μου”]! Δεν είναι μόνο αιτία θλίψης, είναι ακύρωση της αριστερής ουτοπικής σκέψης και πράξης. Αγνόηση της φιλοσοφίας της Πράξης! Κι αυτό ξέχωρα από το ωραίο κείμενο του κ. Δ.Τρ. Ως πλαίσιο συζήτησης και αναστοχασμού είναι μια απόπειρα το κείμενο του Δ.Τρ. Αν το συνδέσουμε με την ενσυναίσθηση ίσως απαντήσουμε και σε νεότερους, όπως ο κ. Α.Ψ. Νομίζω ότι τοποθετώντας τον εαυτό μου σ’ αυτόν ενός πολύ νέου, κατανοώ και δικαιολογώ τα γραφόμενα σχόλια του Α.Ψ. Αλλά διακρίνω μια απολυτότητα στις διαπιστώσεις του, ως απόρροια του συναισθηματικού επηρεασμού από την τροπή του αναρτημένου κειμένου. Θέλω να πω ότι ξανά και ξανά θα δοκιμαστεί ο καθένας κι έτσι θα προκύψει η συλλογική απάντηση και μια νέα Άρνηση της υπάρχουσας ανοικτής φυλακής.
Έπρεπε να βιώσουμε τις διαγραφές, για να ζητήσουμε να πάψει η εκμετάλλευση τής υπεραξίας των φρονημάτων μας από τον κρατικοσοσιαλισμό και τους ηγέτες της απανταχού αριστεροσύνης! Ορθά τα λέει ο Β.Λ.
Ωστόσο, το ερώτημα μένει εκεί:
“Τώρα τι λες;”
και κυρίως Τώρα Τι Κάνεις;
Συμφωνώ με το ποστ του κ. Μουζάκη.
Αντώνη Ψάλτη ανοίγετε θέματα που έχουν επιστρέψει εντονα στο τραπέζι εν όψει των φοιτητικων εκλογών(18 Μαη).
Η κατάσταση που περιγράφετε για την αριστερά είναι πέρα για πέρα αληθινή. Ομως, δεν ειναι λύση η αποστασιοποιηση λεκτικά, όσο η αποστασιοποίηση στην πράξη. Πρέπει να αναλυθεί το πως εχει καταντήσει η αριστερά να είναι ευκαιριακός συνδυκαλισμός, από φορέας ιδεών και πρακτικής, φορέας ενός συγκεκριμένου lifestyle. Πως έχει καταντήσει να είναι μια “εμπειρια” που πολλοί περνάνε στα φοιτητικά τους χρόνια για να εξαργηρώσουν τις παρορμήσεις τους. Γιατί αναμφίβολλα είναι όμορφη η φοιτητική ζωή του “αριστερού”. Απο την ψευδαίσθηση της κίνησης που προσφέρει η συμμετοχή σε μια πορεία, μέχρι τη “συντροφική” μπυρα ανάμεσα σε ανθρώπους που είναι κάτι παραπάνω απο φίλοι. Οι οργανώσεις έχουν καταντήσει γκρουπ θέραπι. Εκπληρώνουν πιο πολύ την ανάγκη να ανήκεις σε μια ομάδα, παρά την ανάγκη να οργανωθείς για να παλέψεις. Να απο που έρχεται το συγκεκριμένο lifestyle, απο την ελάχιστη ψυχολογία των κοινωνικών ομάδων.
Το τρίτο μεγαλύτερο πρόβλημα της αριστεράς σήμερα, πέρα απο το οτι ποτέ δεν παραδέχεται τα λάθη της και την “καρεκλομανία”, είναι η νομιμοποίηση της. Έχει χάσει το καλύτερο φίλτρο της. Αν δεν έχεις κάτι να χάσεις, γιατί να μην δοκιμάσεις την αριστερά και αν/οταν δε σου κάνει να αποσυρθείς; Το τέταρτο μεγαλύτερο πρόβλημα είναι η ουσιαστική άγνοια της βάσης α. για τη θεωρία που στηρίζει(πέρα απο τα τσιτάτα και καμιά φορά τα αποκόμματα του Λενιν) β. την ιστορία της. Αυτό οδηγεί και στο γνωστό πρόβλημα της διασπασμένης αριστεράς. Και αυτό με τη σειρά του είναι το πρώτο τουβλάκι για το παραπέρα ντόμινο…
Αλλά πλάι σ’αυτή την “αριστερα” παίρνει η μπαλα και την αλλη όψη της αριστεράς. Υπάρχουν και άνθρωποι που ξέρουν γιατί βρίσκονται σ’ αυτό το χώρο και πολλές φορές-δυστυχως- μένουν εκτός οργανώσεων.
Οσον αφορά το κείμενο παραπάνω, μου φαίνεται οτι είναι ενας ύμνος στην ηθική και την αυτοθυσία της αριστεράς πριν τη μεταπολιτευση. Αλλά ουτε αυτή ηταν τόσο άγια. Οπως και η σημερινή αριστερά, ετσι και αυτή έκανε λάθη για τα οποία δε μιλάει παρά με το σταγονόμετρο. Αλλωστε, οι πρώτες διασπάσεις ήταν δικό της έργο. Είχε και ‘κει σαλταδόρους που συχνά κατέλειξαν ηγέτες και η αντίδραση της βάσης ηταν μουδιασμένη. Η αριστέρα δεν είναι “μοναχική υπόθεση”. Η αριστερά ειναι η συλλογική προσπάθεια στην πράξη. Η γενια του Μακρονησίου έσβησε μεταπολιτευτικά κατα κύριο λόγο μέσα στη Βουλή και σε συνδέσμους και εκδηλώσεις κομμάτων. Που είναι σήμερα η παρέμβαση τους και ποια είναι η θέση τους για τα προβλήματα της αριστεράς;
ΥΓ: θυμάμαι πριν δυο χρόνια μια ομιλία του Μπιτσάκη που καπως ενοχλημένος απο το γεγονός οτι υπήρχε συχνα η προσφωνηση “συντροφοι” μέσα στην αίθουσα είπε(με τον γνωστό εύθυμο τρόπο που μιλάει) “παιδιά είναι βαριά λέξη αυτή. το συναγωνιστής φτάνει και περισσεύει”. Αυτά για τη φρασεολογία του lifestyle…
Σε αυτή την Αριστερά που περιγράφετε προσχωρώ ανεπιφύλακτα και με συγκρατημένο ενθουσιασμό, αν και το ρήμα “προσχωρώ” μάλλον είναι αδόκιμο για αυτή την περίπτωση… Μάλλον θα αποτελούσα συνοδοιπόρο που κοιτάει προς την ίδια κατεύθυνση…
Αλλά αυτή η Αριστερά είναι υπερβολικά εξιδανικευμένη και ποτέ δεν εκπροσωπήθηκε απο κανένα κόμμα και απο καμμιά παράταξη.
Αυτή η αναρχική Αριστερά (της αγνής αναρχίας και όχι του αναρχισμού) είναι κατ’ ουσίαν απολίτικη, όπως όλα τα ωραία ιδανικά και οράματα που υπερβαίνουν αντιθέσεις και οχλαγωγίες (γιατί ακριβώς αναζητούν την ουσία), και που μόνο αυτά θα μπορούσαν να φέρουν πραγματική αλλαγή και να ενώσουν τους ανθρώπους.
Η πραγματικότητα όμως και η Ιστορία είναι συντριπτικές γι’ αυτή την Αριστερά, αποδεικνύοντας το ανεφάρμοστό της στην κοινωνική πραγματικότητα.
Αυτή η Αριστερά θα μπορούσε να είναι και η δική μου Αριστερά, γιατί δεν είναι ούτε Αριστερά, ούτε Δεξιά, ούτε Κέντρο. Υπερβαίνει τις κοινωνικοπολιτικές κλίμακες και φάσματα και ανάγεται στην Ιδέα και το Ιδανικό, με μόνο όπλο την Παιδεία και την Τέχνη.
Χωρίς, επιτέλους, κεφαλαία γράμματα, αλλά με ένα υπερήφανο μικρό γράμμα. Αυτό το γράμμα είναι όμως, δυστυχώς, δίχως αποστολέα και δίχως παραλήπτη…
Και για να θυμηθούμε και όλο το απόσπασμα…:
“Δακρυσμένο πουλί,
στην Κύπρο τη θαλασσοφίλητη
που έταξαν για να μου θυμίζει την πατρίδα,
άραξα μοναχός μ’ αυτό το παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως αυτό είναι παραμύθι,
αν είναι αλήθεια πως οι άνθρωποι Δε θα ξαναπιάσουν
τον παλιό δόλο των θεών.
αν είναι αλήθεια
πως κάποιος άλλος Τεύκρος, ύστερα από χρόνια,
ή κάποιος Αίαντας ή Πρίαμος ή Εκάβη
ή κάποιος άγνωστος, ανώνυμος που ωστόσο
είδε ένα Σκάμαντρο να ξεχειλάει κουφάρια,
δεν το ‘χει μες στη μοίρα του ν’ ακούσει
μαντατοφόρους που έρχουνται να πούνε
πως τόσος πόνος τόση ζωή
πήγαν στην άβυσσο
για ένα πουκάμισο αδειανό για μιαν Ελένη.”
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΡΙΣΗ ΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΤΡΟΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟ
” Συνοπτικά, οι κυβερνήσεις έκαναν διαρκώς “λάθη” την τελευταία 30-ετία :
1. Δεν είχαν άλλο σχέδιο από την μέγιστη παραμονή τους στην εξουσία
2. Δεν διευκόλυναν/επιδότησαν τις επενδύσεις για πραγματική ανάπτυξη και εξαγωγές, αλλά την επιδότηση αμφίβολης αποτελεσματικότητας επενδύσεων και αγροτών για παραγωγή ασύμφορων, εικονικών ή για καταστροφή προϊόντων
3. Ευνόησαν το “παρκάρισμα” πολλών υψηλόμισθων, χαμηλής μόρφωσης υπαλλήλων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ εις βάρος πολλών απόφοιτων ΑΕΙ υψηλών ικανοτήτων.
4.Διατηρούσαν μεγάλες κρατικές δαπάνες και ελλειμματικούς κρατικούς προϋπολογισμούς
5. Τα ελλείμματα συσσωρεύονταν διαχρονικά ως κρατικό χρέος, με αποτέλεσμα συνεχή δανεισμό για εξυπηρέτηση ελλειμμάτων, παλαιοτέρων δανείων,….
6. Δημιούργησαν κράτος με την υψηλότερη διαφθορά, μαύρη και γκρίζα οικονομία στην Ε.Ε., της τάξης του 40%.
7. Δημιούργησαν ένα πλήρως αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο φορολογικό σύστημα με πλειάδα διατάξεων φοροαποφυγών, φοροαπαλλαγών και εξαιρέσεων για φυσικά και νομικά πρόσωπα σε συνεργασία με τον ΣΕΒ και τους συνδικαλιστικούς φορείς ελ. επαγγελματιών, που τώρα -εκ των υστέρων- σε συνθήκες ύφεσης αρχίζει να καταργεί, διατηρώντας τους διεφθαρμένους εφοριακούς.
8. Δεν “ήθελαν” να γνωρίζουν την ακίνητη κρατική περιουσία, αφήνοντας μικρούς, μεσαίους και μεγάλους καταπατητές να αποκτούν δια χρησικτησίας και άλλων μεθόδων δημόσιες εκτάσεις.
Εκτός από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που φέρνουν την κύρια ευθύνη για την βαθμιαία πολιτικη, κοινωνικη, παραγωγικη, οικονομικη και πολιτιστικη κριση και την συνακολουθη διόγκωση του χρέους από το 1981 έως σήμερα και μάλιστα την μεταολυμπιακή αφασία της ΝΔ (2004-2009) έχει πλέον χαθεί η τελευταία ευκαιρία των “αριστερών” κομμάτων και των αντίστοιχων συνδικαλιστών/ μόνιμων επί 35-ετία “στελεχών” να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Στο “υπερρυθμισμένο” ελληνικό κράτος δεν υπήρξε μακρόχρονο όραμα πορείας της χώρας μες τον κόσμο. Πραγματική ανάπτυξη, εξαγωγές, μείωση δημοσίων δαπανών, αγορά ελληνικών προϊόντων, καταπολέμηση της φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής, ήταν για τριάντα έτη “πουκάμισα αδειανά” παρά τα -περί του αντιθέτου- ψέματα των κομμάτων εξουσίας. Επίσης, η εξαιρετική διάσταση “πολιτικής ιδεολογίας” και καθημερινής πρακτικής χαρακτηρίζει τον μέσο αριστερό επιχειρηματία/ επαγγελματία/εργαζόμενο σχεδόν σε βαθμό σχιζοφρένειας.
Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην αποχή από τις εκλογές του 1946 και την ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ʽʼδήλωσηʼʼ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους ….και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκώμενων από την τοπική εκδικητικότητα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο, στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ʽʼκοινωνικών φρονημάτωνʼʼ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ʼ60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.
Αλλά απʼ ότι φαίνεται και στην Ευρώπη δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές για τους νεους που ηταν αγωνιστες της αριστερας και μετα αλλαξαν ριζικα :
” Απόσπασμα από το άρθρο του SLAVOJ ΖΙΖΕΚ, Για να ξεφύγουμε από τα δίχτυα που έχουμε παγιδευτεί, 21 -11- 2010 :……Στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης … της οικονομίας …., γίνεται αμέσως προφανές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τυφλές χρηματοοικονομικές κινήσεις, αλλά με στρατηγικές παρεμβάσεις, τις οποίες έχουν καταστρώσει, μετά από ώριμη σκέψη, οι δημόσιες αρχές και οι χρηματοοικονομικοί θεσμοί, δεδομένου ότι επιδιώκουν να εφαρμόσουν μια λύση για την κρίση, η οποία να ανταποκρίνεται στα κριτήριά τους και τελικά να αποβεί προς όφελός τους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, πώς είναι δυνατόν να μην σκεφτόμαστε τη δυνατότητα της αντεπίθεσης; Φυσικά,…παρόμοιες εκτιμήσεις …κλονίζουν το βόλεμα των ριζοσπαστών διανοουμένων. Καθώς διάγουν βίο άνετο και προστατευμένο, δεν ενδίδουν, άραγε, στον πειρασμό να κατασκευάσουν σενάρια καταστροφής για να δικαιολογήσουν τη διατήρηση του επιπέδου ζωής τους; Για πολλούς …, αν πρέπει να γίνει μια επανάσταση, πρέπει να επιχειρηθεί μακριά από τον τόπο τους -στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα- έτσι ώστε, αφ’ ενός να ζεσταίνεται η καρδιά τους από το επαναστατικό όραμα, αλλά …. ταυτόχρονα να αφοσιώνονται στην προώθηση της καριέρας τους. Όμως, με την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας στις προηγμένες βιομηχανικές χώρες, οι ριζοσπάστες διανοούμενοι θα μπορούσαν να βρεθούν μπροστά στη δική τους ώρα της αλήθειας, να επιζητήσουν μια πραγματική αλλαγή, την οποία τώρα μπορούν να πετύχουν….”
“Η επιστροφή του Νετσάγιεφ, Jorge Semprun: Απ’ όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης “Προλεταριακή πρωτοπορία”, ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ’ αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μ’ εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. Απ’ όλους αυτούς …ο Ε. Σ. είναι … ο λιγότερο επιφανής από τους τέσσερις που έχουν απομείνει. Γιατί ο πέμπτος της οργάνωσης έχει πεθάνει. Τον έλεγαν Ντανιέλ Λορενσόν και το παρατσούκλι του ήταν “Νετσάγιεφ”. Τον σκότωσαν οι φίλοι του πριν από είκοσι χρόνια. Για να επιζήσουν εκείνοι.”
Παρομοίως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι “σταλινικοί” (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι “αριστεροί” φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως :
-στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών “ψηφοφόρων” δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.
-στην στελεχωση επιτροπων διαγωνσμου εργων κκαι προμηθειων του δημοσιου τομεα
-στην ιδρυση εταιρειων κατασκευης εργων η κρατικων προμηθειων.
Τα ίδια σχεδόν επιδίωξαν και –τελικά- κατάφεραν οι αυτοφυεις συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που ανδρωθηκαν μεσα στις ταξεις της ΠΑΣΠ και της ΟΝΝΕΔ μαζι με τους -εκ μεταγραφης- συνδικαλιστες της “αριστερας”. Διαχρονικά, σε πολλούς επιστημονικούς Συλλόγους ( ΔΣΑ, ΙΣΑ, ΤΕΕ, κ.λ.π.) υπήρχε μια υπερκομματική mafia απ΄ όλες τις παρατάξεις. Μόνον που –πριν την οικονομική κρίση – λίγοι το έβλεπαν (τους ενδιέφερε), οι υπόλοιποι απλώς τους είχαν “γραμμένους” και κοίταζαν την δουλειά τους.
Μαλιστα, λεγεται απο πολλους που γνωριζουν τα πραγματα οτι η μιζα της επιτροπης ηταν τις περισσοτερες φορες διακομματικη με σχεση 5/3/1/1, για κυβερνηση/μειζονα αντιπολιτευση/ελλασ. αντιπολιτευση υπ. αριθμ. 1/ ελλασ. αντιπολιτευση υπ. αριθμ. 2., ενω το ποσοστο της μιζας( 5 εως 10% ) επιβαρυνε απο ισοποσα εως και υπερδιπλασια το δημοσιο, λογω υπερκοστολογησης και της πληρωμης “αερα” στους υπολοιπους διαγωνιζομενους.
Δεν είναι τυχαίο, ότι ορισμένα τέκνα στελεχών της αριστεράς, αντιλαμβανόμενα το αδιέξοδο της “αριστερής” μεσοαστικής τάξης, στην δημιουργία της oποιας είχαν συμμετάσχει και ανήκαν –τελικά- οι γονείς τους, προσχώρησαν σε αριστερίστικες και –λίγα- σε επαναστατικές ιδέες και πρακτικές της νεανικής εποχής του Στάλιν (ληστείες τραπεζών, τυφλά κτυπήματα,…).
Παντως νομιζω οτι εχει αποκρυβει για πολλα ετη, και μενει να ερευνηθει και η ψυχιατρικη συνιστωσα, ειδκα των τυφλων χτυπηματων, οπως το περσινο της Marfin με 3 νεκρους και το χθεσινο επεισοδειο στην λαικη της Καλλιδρομιου.
Φίλε Δημήτρη
Μιλάς για μια αριστερά που ουδέποτε υπήρξε
παρά μόνο στο μυαλό κάποιων ως στόχος
και όχι σαν κάτι που καταχτήθηκε !!
Και αυτό γιατί η πλέον ισχυρή ιδεολογία
ονομάζεται ΕΓΩ !!!
Τώρα σε ότι αφορά τον ορίζοντα , δεν είναι
τόσο ουτοπικός , όσο νομίζεις , γιατί εάν καεί
το G.P,S , αυτόν θα χρησιμοποιήσω για να δω
που βρίσκομαι .
Το σχόλιο No 9 συνεχίζει την ευτελή κριτική των τελευταίων ημερών και την πολιτική του βραδινού δελτίου των καναλιών.
1. Εξακολουθείτε λοιπόν να κάνετε κριτική στις προηγούμενες κυβερνήσεις, στα λάθη και τις παραλείψεις τους. Το πρόβλημα είναι τα λάθη και οι παραλείψεις τους; Το πρόβλημα είναι αν θα γίνει αναδιάρθρωση του χρέους ή όχι; Μήπως το πρόβλημα, δηλ. η αναγκαία συνάντηση δυο λύσεων, και όχι η θεωρητική συζήτηση, πρέπει να τοποθετηθεί διαφορετικά; Μήπως λοιπόν, η ευθύνη για όσα έχουνε γίνει, και όχι μόνο στην Ελλάδα της διαφθοράς, αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο που αυτή τη στιγμή πλήττεται από τη φτώχεια και την ανέχεια, βαραίνει το ΣΥΣΤΗΜΑ; Μήπως λοιπόν η συζήτηση θα ‘πρεπε να αφορά το πώς θα αλλάξουμε το σύστημα και πώς αυτή η αλλαγή θα διοχετευθεί σε μια υγιή κοινωνική διάρθρωση, φυσικά όχι καπιταλιστική, και όχι στο τί έκανε ο ένας και ο άλλος;
Μήπως μας έχουνε εγκλωβίσει, και πιστέψτε με αυτό είναι ακριβώς που θέλουν, σε μικροκομματικές συζητήσεις, τί έκανε αυτός/ εκείνος/ ο άλλος;
Το πρόβλημα είναι η φύση του συστήματος. Η παμφάγα φύση του, στην οποία δεν υπάρχει όριο, δεν μπορεί να υπάρξει όριο, ούτε με κρατικούς παρεμβατισμούς ούτε με την ελευθερία αυξομείωσης των τιμών.
Για να θαυμάσουμε καπιταλισμό. Βενζίνη. 1,7. Υπάρχει τίποτε άλλο που πρέπει να πούμε; Ποιός ανταγωνισμός;
Ο ανταγωνισμός είναι μια λέξη κλειδί. Στην καπιταλιστική αγορά υπάρχει συναγωνισμός, προς επίτευξη της κλεψιάς, ή αθέμιτος ανταγωνισμός ή η απουσία του. Βλ. διαφήμιση. Βλ. μεγάλες επιχειρήσεις που λόγω της μαζικής παραγωγής μπορούν να έχουν μικρότερες τιμές. Η μικρομεσσαία επιχείρηση που στηρίζει αυτό το σύστημα, δεν μπορεί να διατηρηθεί, με οικονομικούς όρους, μιας και λόγω αθέμιτου ανταγωνισμού (διαφήμιση, μεγαλύτερη ζήτηση, πλουσιότερος επιχειρηματίας) πάντα θα κλείνει. Το έβγα του καπιταλιστικού δρόμου είναι ένα: ΜΟΝΟΠΩΛΙΟ.
2. Τί χαζαμάρες είναι αυτές με τους αριστερούς; Εάν θέλετε να τους μειώσετε, βρείτε ένα καλό επιχείρημα, και όχι τα διαδομένα μεταξύ του ΣΕΒ, για να αντικρούουν την αριστερή φωνή. ΌΤΑΝ ΖΕΙΣ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΣΥΜΠΕΡΙΦΕΡΕΣΑΙ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΑ, ΔΙΟΤΙ ΕΙΔΑΛΛΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΕΧΕΙΣ ΝΑ ΦΑΣ. Ένας αριστερός πρέπει να πει ΟΧΙ, ΔΕΝ ΔΟΥΛΕΥΩ ΣΤΗΝ ΤΡΑΠΕΖΑ, ΟΧΙ, ΔΕΝ ΚΑΝΩ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΗ κλπ; Πρέπει βέβαια να ξέρετε πως έτσι δεν επαναστατεί αλλά υπογράφει τον αφανισμό του. Η πάλη στους κόλπους του συστήματος γίνεται και όχι στα άσυλα.
Μου θυμίζει επιχείρημα Άδωνι εναντίον Κανέλλη: ΜΑ ΑΥΤΗ ΖΕΙ ΣΤΗΝ ΕΚΑΛΗ.
Τί αστειότητες…
3. Α ωραία! Οι πτυχιούχοι να πάρουν τις υψηλές θέσεις! ΝΑΙ ΝΑΙ! Και όσοι 50άρηδες απόφοιτοι λυκείου ή σχολής του κώλου βγάζουν έναν καλό μισθό κι έτσι συντηρούν την οικογένεια τους, να γίνουν πίτσα μπόυ;
Αυτό που λέτε είναι απλουστευτικό.
Κατ’ αρχήν έχετε να συνταιριάξετε επαγγελματικά δυο γενιές με εντελώς διαφορετικά στάνταρτς. Πριν 30 χρόνια, όταν ένας σημερινός 50άρης πήγαινε στρατό, και είχε τελειώσει απλά το λύκειο, γινόταν αμέσως αξιωματικός. Τώρα με πτυχείο πανεπιστημίου θεωρείται επαγγελματικά ένα μηδενικό. Τί να γίνει δηλαδή; Οι σημερινοί 50άρηδες, 55άρηδες, να μείνουν χωρίς δουλειά ώστε ένας 30άρης με είκοσι πτυχία να πάρει τη θέση τους; Και ο εργένης π.χ 30άρης να μένει σε μεζονέτα και ο 55άρης με 2 παιδιά να μένει στο Πέραμα σε τσαντίρι;
Και τί θα πει ”υψηλές ικανότητες”; Είναι μέντιουμ;
Κύριε Αφώτιστε Φιλέλληνα ξέρετε το γνωστικό/ διανοητικό μ. ο των παιδιών που τελειώνουν γρήγορα ή με καλό βαθμό τις σχολές; Να σας πω εγώ;
Πρωί οργάνωση Νέας Δημοκρατίας, μεσημέρι μάθημα, βράδυ μπουζούκια!
Τέλος πάντων, η σκέψη μας έχει γίνει κιμάς.
Από σχόλιο 12 (Λαμπρινη Αιωροκλεους)
“Το πρόβλημα είναι η φύση του συστήματος. Η παμφάγα φύση του, στην οποία δεν υπάρχει όριο, δεν μπορεί να υπάρξει όριο, ούτε με κρατικούς παρεμβατισμούς ούτε με την ελευθερία αυξομείωσης των τιμών.
”
Ακριβώς
@13
Νομίζω πως σκοπίμως δεν έγινε κατανοητό αυτό που είπα, παρ’ ότι ξεκάθαρο. Το να βιοπορίζεσαι, και να μπορείς να ζεις άνετα στο καπιταλιστικό καθεστώς δεν σημαίνει πως θα γίνεις ΕΡΓΟΣΤΑΣΙΑΡΧΗΣ. Νομίζω έδωσα παραδείγματα. Ξέρετε, η γενίκευση της αρχικής διατύπωσης με αποτέλεσμα να πηγαίνεις στο έσχατο άκρο για να βρεις αρκετά πειστική απάντηση, δεν είναι και πολύ ευφυής τρόπος να αντικρούσεις μια άποψη.
Εκτός και εάν σας ενδιαφέρει να κερδίσετε τις εντυπώσεις, οπότε προτιμήστε κάτι πιο προκλητικό από απαντήσεις μετρίας ικανότητος.
Σας το λέω πάντως, δεν θα σας απαντήσω.
κ. Μουζάκη κανείς εργοστασιάρχης δε μπορεί να επιστρέψει την υπεραξία στους εργάτες, πρωτ’απόλα διότι οταν μιλάμε για εργοστασιάρχη και οχι(τουλάχιστον) για διευθυντή εργοστασίου, μιλάμε ουσιαστικά για ατομική ιδιοκτησία και όχι κοινωνική. Δε μπορεί να είναι κομμουνιστής όποιος δέχεται ατομική ιδιοκτησία μέσων παραγωγής(και στην περίπτωση του εργοστασίου “βαριων” κιολας). Μιλάμε επίσης για εφαρμογή ενός κατακόρυφου ιεραρχικού μοντέλου διαχείρησης που στην καλύτερη περίπτωση είναι φτηνά σοσιαλιστικό και με κανένα τρόπο σοσιαλιστικό ή πιο πέρα κομμουνιστικό.
Καλό απόγευμα σε όλους.
@10. Λαμπρινή Αιωροκλέους
“ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ”
“Ελα μπαμπα μου να σου μαθω τα αμπελοχωρα φα σου”
…….
1. Πολυ εκνευρισμενη (απο αλλα συμβαινοντα προφανως εντος σας η εκτος σας )τυφλωνεστε και δεν κατανοειτε σχεδον τιποτα, γραφετε με περισση αμετροποα, τελειτε σε συγχυση , σχεδον βριζετε, κλπ, σε μια απελπιδα προσπαθεια να κτυπησετε τον Αφωτιστο.
2. Αρχιστε την επανασταση χωρις εμενα.
3. Θα μπορoυσα να κανω αμειλεικτη κριτικη αλλα χωνευω το καθυστερημενο γευμα μου και δεν ημπορω να ασχολουμαι με λυπηρες συμπεριφορες και βιτριολικα σχολια (θα μου παρετε και την ουλεια που ειναι σατιρικος Αφωτιστος Φιλελλην, θα μεινω ανεργος και εξαθλιωμενος πλεον θα προσχωρησω στο κινημα Ινδιανων της πολης)
4. Η γενια σας (αριστουχων μετριων) εκπαιδευμενη στην αποστηθιση αγνοει την πραγματικη ζωη, την σατιρα και την κριτικη. Μην γραφετε λοιπον για “την ευτελή κριτική των τελευταίων ημερών και την πολιτική του βραδινού δελτίου των καναλιών.”
5. Τα μαθηματα μαρξιστικης οικονομιας τα εχω διδαχθει το 4ο ετος του ΕΜΠ και επεκεινα μου τα διδασκει η ζωη.
6. Αν δεν καταλαβατε το επαναλαμβανω για τους περισσοτερου αριστερους :
“Επίσης, η εξαιρετική διάσταση “πολιτικής ιδεολογίας” και καθημερινής πρακτικής χαρακτηρίζει τον μέσο αριστερό επιχειρηματία/ επαγγελματία/εργαζόμενο σχεδόν σε βαθμό σχιζοφρένειας.”
“Μαλιστα, λεγεται απο πολλους που γνωριζουν τα πραγματα οτι η μιζα της επιτροπης ηταν τις περισσοτερες φορες διακομματικη με σχεση 5/3/1/1, για κυβερνηση/μειζονα αντιπολιτευση/ελλασ. αντιπολιτευση υπ. αριθμ. 1/ ελλασ. αντιπολιτευση υπ. αριθμ. 2., ενω το ποσοστο της μιζας( 5 εως 10% ) επιβαρυνε απο ισοποσα εως και υπερδιπλασια το δημοσιο, λογω υπερκοστολογησης και της πληρωμης “αερα” στους υπολοιπους διαγωνιζομενους.”
7. Ειμαι Αφωτισατος και δεν εχω την φωτιση σας , διαβαστε παλι τι γραφει
ο SLAVOJ ΖΙΖΕΚ,για τους ριζοσπαστες διανοουμενους :
“Φυσικά,…παρόμοιες εκτιμήσεις …κλονίζουν το βόλεμα των ριζοσπαστών διανοουμένων. Καθώς διάγουν βίο άνετο και προστατευμένο, δεν ενδίδουν, άραγε, στον πειρασμό να κατασκευάσουν σενάρια καταστροφής για να δικαιολογήσουν τη διατήρηση του επιπέδου ζωής τους; Για πολλούς …, αν πρέπει να γίνει μια επανάσταση, πρέπει να επιχειρηθεί μακριά από τον τόπο τους -στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα- έτσι ώστε, αφʼ ενός να ζεσταίνεται η καρδιά τους από το επαναστατικό όραμα, αλλά …. ταυτόχρονα να αφοσιώνονται στην προώθηση της καριέρας τους.”
και ο Jorge Semprun για τους γαλλους αριστεριστες :
“Απʼ όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης “Προλεταριακή πρωτοπορία”, ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σʼ αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μʼ εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. ”
8. “Τέλος πάντων, η σκέψη (σας) έχει γίνει κιμάς.” και αμφιβαλλω αν μεχρι αυριο θα εχετε μελετησει τα μαθηματα σας για να εξεταστειτε ειτυχως .
9. Παρακαλω να μελετηστε ολο το κειμενο μου, αλλα το επομενο με μεγαλη προσοχη (ειναι θεμα SOS) :
“…Παντως νομιζω οτι εχει αποκρυβει για πολλα ετη, και μενει να ερευνηθει και η ψυχιατρικη συνιστωσα, ειδκα των τυφλων χτυπηματων, οπως το περσινο της Marfin με 3 νεκρους και το χθεσινο επεισοδειο στην λαικη της Καλλιδρομιου….”
Υ.Γ.
Ερ.” Κύριε Αφώτιστε Φιλέλληνα ξέρετε το γνωστικό/ διανοητικό μ. ο των παιδιών που τελειώνουν γρήγορα ή με καλό βαθμό τις σχολές; Να σας πω εγώ;”
Απ. Το απολυτηριο μου ηταν 15 1/12 διαγωγη κοσμια, μπηκα 17, 75 στο ΕΜΠ και το τελειωσα σε επτα ετη, αρα εχω μαθει πολυ καλα τα μαθηματα μου και τη ζωη.
Δεσποινίδα Αιωροκλέους, είμαι ο κακομοίρης με το σχόλιο No 9. Κάπως τα έφερε η τύχη και έχω τον αριθμό 9! Μάλλον κάποιο σχόλιο θα διαγράφηκε ή θα κάνατε λάθος υπολογισμό. Δεν αναφερόσασταν στο σχόλιό μου, έτσι δεν είναι; 🙂
ΔΙΟΘΩΣΗ ΕΙΣ ΤΟ ΟΡΘΟΝ TOY ΥΓ 17
Υ.Γ.
Ερ.” Κύριε Αφώτιστε Φιλέλληνα ξέρετε το γνωστικό/ διανοητικό μ. ο των παιδιών που τελειώνουν γρήγορα ή με καλό βαθμό τις σχολές; Να σας πω εγώ;”
Απ. Το απολυτηριο μου ηταν 15 1/12, διαγωγη κοσμια, εισηχθην με την πρωτη προσπαθεια σε ηλικια 17, 75 ετων στο ΕΜΠ και το τελειωσα σε επτα ετη, αρα εχω μαθει πολυ καλα τα μαθηματα μου και τη ζωη.
κ. Μουζάκη δυστυχώς γνωρίζω κάποιες περιπτώσεις επιχειρηματιών που εκμεταλλευονται μονοπωλειακά προνόμια και εργαζομένους στο έπακρο. Το τραγικό είναι οτι την ίδια στιγμή ειναι στελέχη της “αριστεράς”, μάλιστα κάνουν και διάλεξη στους εργαζόμενους τους για το εργατικό ιδεώδες και προφανώς τους πληρώνουν με τα “νομιμα” και για υπερωρίες… ουτε λόγο γιατί εχουμε κρίση!!!
Εδώ κολλάει και το “ιδια ειναι τα αφεντικά, δεξιά και αριστερά”.
Αλλά μιας και ζούμε στον καπιταλισμό, δεν ειναι δα τοσο μεμπτό να φτιάξεις την επιχείρηση σου, ούτε να απασχολείς εργαζόμενους- ουτε καν να βγάζεις αναπόφευκτα υπεραξία. Το ζήτημα είναι η συνέπεια με την οποία τη διαχειρίζεσαι και ο τρόπος που αντιμετωπίζεις τους δεύτερους.
Κύριε Αφώτιστε φιλέλληνα με εγκαλείτε για όσα ακριβώς κάνετε και τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με το σχόλιο μου αλλά μάλλον μ’ εμένα προσωπικά. Οπότε δεν μπαίνω καν στη διαδικασία να απαντήσω. Αν θέλετε το τηλφ μου, σίγουρα δεν θα σας το δώσω. Ειδάλλως, απαντήστε πάνω στο σχόλιο και αφήστε τα ρητορικά σχήματα και τις εξυπνάδες. Και όσα πάντως δεν σας αφορούν.
κ. Μουζάκη όσοι έχουν επιχειρήσεις, αυτές είναι εργοστάσια; Μα που ζείτε; Θυμηθείτε επιτέλους τη λαική καταγωγή σας, ακόμα κι αν χρειάζεται να ανατρέξετε μια δυο γενιές πίσω.
Μα και βέβαια δεν σας απαντώ.
@22. Λαμπρινή Αιωροκλέους
1. Εχετε παραβιασει πολλακις το ρητον “ΠΑΝ ΜΕΤΡΟΝ ΑΡΙΣΤΟΝ”
2. Εκτος απο αμετροποιης αλλων ειστε και πανταχοθεν ναρκισσος!
Είναι γνωστό πως όταν δυσκολευόμαστε να απαντήσουμε, ξεκινάμε τους χαρακτηρισμούς. Μήπως εσείς παραβαίνετε το ρητό, που πάντως εγώ δεν στηρίζω, με τους χαρακτηρισμούς σας; Δηλ. για να καταλάβει και ο αναγνώστης εσείς είστε ο καλός καγαθός; Που όμως, παρ’οτι καλός καγαθός, βάλλει τον συνομιλητή του χαρακτηρίζοντας τον και λέγοντας η σκέψη (σας) έχει γίνει κιμάς κ.λ.π; Μήπως είστε κι εσείς σαν τους αριστερούς, τους ασυνεπείς κακούς αριστερούς, που άλλα λένε κι άλλα κάνουν;
Μαύρη διαφήμιση!
-Τί ακριβώς σημαίνει πανταχόθεν νάρκισσος; –
Τέλος πάντων, ας μείνουμε στο αρχικό. Κακοί αριστεροί, κακοί αναρχικοί, όλοι κακοί, πώς θα περάσει η κρίση, ποιός έφταιξε για την κρίση (μιας και το σύστημα δεν κάνει και ξανακάνει εκ της φύσης του κρίσεις, αλλά την προκάλεσε αυτός κι εκείνος), πώς θα βγούμε απ’ την κρίση, πώς θα ξαναφάμε μια φρατζόλα ψωμί αντί για μισή, και θα κάνουμε το σταυρό μας.
Καλό βράδυ.
Κύριε Μουζάκη (και τελευταίο σχόλιο, γιατί έχει αρχίσει να κουράζει, η δήθεν ακατανοησία και η συνεχής ανάγκη να ξαναεξηγείς όσα έχεις ήδη πει πολλάκις) λέγοντας επιχείρηση έχω στο μυαλό μου την παραδοσιακή καπιταλιστική οικογενειακή -ατομική επιχείρηση. Όσοι έχουν επιχειρήσεις που απασχολούν αριθμό υπαλλήλων αφενός δεν είναι κομμουνιστές εντελώς πρακτικά, δηλαδή κοινωνικά, αφού το συμφέρον τους τους τοποθετεί αμέσως αμέσως στην εκ διαμέτρου αντίθετη τάξη και διάθεση και αφετέρου νομίζω πλέον σπάνια αυτό γίνεται αφού το χρήμα μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και δεν μπορεί κανείς να ανοίξει απρόοπτα μια επιχείρηση που να απασχολεί υπαλλήλους. Εκτός αν αυτό γίνει εν είδει φρανσάιζ που και πάλι μάλλον ατομική είναι. Ο ιδιοκτήτης μιας επιχείρησης που απασχολεί αριθμό υπαλλήλων, αυτό που ονομάζουμε εργοστάσιο τράπεζα κ.λ.π είναι τόσο μπλεγμένος στο σύστημα, πολιτικά οικονομικά μαυραγορίτικα που σε καμία τον περιπτώσεων δεν θα μπορούσε να είναι αριστερός εκτός εάν με την κίνηση αυτή προσπαθεί να βάλλει κατά ενός συγκεκριμένου και οριοθετημένου ιδεολογικά πολιτικού χώρου.
Όμως δεν ξέρω που αναφέρεστε…
Μάλλον πουθενά. Απλά κάνατε λάθος, και αντί να αναθεωρήσετε, ξεκινήσατε τη φιλολογία.
κ. Δημήτρη Β. Τριανταφυλλίδη,
Γραφετε :
“Η δική μου αριστερά, είναι η στρατιά των διπλά ηττημένων ευγενών ηρώων που για ένα πουκάμισο αδειανό, για ένα διαψευσμένο όνειρο, για μια ματαιωμένη ελπίδα έδωσαν τη ζωή τους.
…. διακρινόταν πάντα για την ευγένεια της.
… ξεχώριζε πάντα για την επιμονή της στις ιδέες της.
….οριοθετήθηκε για την ανιδιοτελή της προσφορά.
… αριστερά φημιζόταν για την ανεκτικότητα της στο διαφορετικό, δίχως αποκλεισμούς, δίχως χαρακτηρισμούς, δίχως «επαγρυπνητές» της ιδεολογικής καθαρότητας,…”
Η δικη σας αριστερα ηταν η αριστερα με το ανοικτο μυαλο, χωρις εξουσιασμους, ιντριγκες, φραξιονισμους, ποδηγετηση, στρατολογηση,….
Ηταν η αριστερα των λιγων , των ξεχωριστων.
Μετα το 1989 παρομοια αριστερα ειναι σπανιο ειδος υπο εξαφανιση.
H δική μου αριστερά, εστω και σε σατιρικη μορφη
περιγραφεται περιπου οπως στα παρακατω δυο κεφαλαια ενος μεγαλυτερου αφηγηματικου δοκιμιου μου ( με αρκετο κολλαζ).
Τετοια γεγονοτα ενδεχεται να συμβουν σε 2 περιπου ετη:
ΙV. Απρίλιος 2013
“Στην ελληνική κοινωνία υπάρχει συσσωρευμένος τεράστιος πλούτος κι εμείς πρέπει πάλι να πληρώσουμε για χρέη που ποτέ δεν δημιουργήσαμε. Ποιοι έχουν τέλος πάντων τα λεφτά; Ας δούμε ορισμένα παραδείγματα : Τα τελευταία 12 χρόνια το ΑΕΠ της χώρας αυξήθηκε κατά 60%. Αφού το εισόδημα των εργαζομένων δεν αυξήθηκε καθόλου, που πήγε όλος αυτός ο πλούτος ; 30.000 ελληνικές οικογένειες διαθέτουν στα τμήματα private banking των τραπεζών περίπου 50 δις, ενώ άλλα 40 δις έχουν καταθέσει Έλληνες πολίτες στο εξωτερικό. …
Μόνο οι εισηγμένες στο Χρηματιστήριο εταιρείες είχαν κέρδη: 11,8 δις ? το 2009, 10 δις το 2008 και 11,3 δις το 2007. …Ελληνικές επιχειρήσεις (υπολογίζονται 4.000) έχουν επενδύσει σχεδόν 20 δις ? στο εξωτερικό, από τα οποία τα 16 δις στα Βαλκάνια. Ο …. αγόρασε το πιο αναγνωρίσιμο τουριστικό αξιοθέατο του Μαυροβουνίου, το νησάκι …., ξοδεύοντας 30 εκ. ? και σχεδιάζει να επενδύσει 50 εκ. χτίζοντας βίλες σε αυτό.
Την τετραετία 2004 – 2008 χαρίστηκαν πάνω από 9 δις ? σε περίπου 50.000 επιχειρήσεις (τα 5,1 δις από τη μείωση του συντελεστή φορολόγησης των κερδών από 35% σε 25% και 3,5 δις από τις δυο ρυθμίσεις περαίωσης ανέλεγκτων χρήσεων.)
Υπάρχουν 10.000 υπεράκτιες (offshore) εταιρείες ελληνικών συμφερόντων που διακινούν γύρω στα 500 δις ? και το δημόσιο χάνει ετησίως από φόρους 6 δις. Κάθε χρόνο οι καταναλωτές πληρώνουν και οι επιχειρήσεις εισπράττουν αλλά δεν αποδίδουν περί τα 6 με 6,5 δις από ΦΠΑ. Η εισφοροδιαφυγή φτάνει τα 8 δις ετησίως. Πάνω από 5.000 επιχειρήσεις οφείλουν 31 δις ? στο δημόσιο.
Οι Έλληνες εφοπλιστές αγόρασαν το 2009 -χρονιά κρίσης- 164 μεταχειρισμένα πλοία διαθέτοντας 3,16 δις $. Μικρό ποσό για τους εφοπλιστές. Ο ελληνικός εφοπλισμός ελέγχει σχεδόν το 20% του παγκόσμιου στόλου και το 40,9% της κοινοτικής ναυτιλίας. Αν και αποτελεί παγκόσμια δύναμη στηρίζεται σημαντικά από το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Η Εθνική Τράπεζα τους έχει δανείσει 3,5 δις ?, η Πειραιώς 2 δις ? κι ακολουθούν οι υπόλοιπες. Με τις δικές μας, τις λαϊκές αποταμιεύσεις – καταθέσεις οι τράπεζες χρηματοδοτούν το «θαύμα» της ελληνικής ναυτιλίας.
Κι επειδή είμαστε παραδοσιακά ναυτική χώρα δεν θα μπορούσε να υστερούμε και σε κότερα, θαλαμηγούς κλπ. Ο …. πούλησαν τη θαλαμηγό τους -που ήταν η καλύτερη στη χώρα- κι αγόρασαν ένα υπερσύγχρονο mega yacht μήκους 85,6 μέτρων κι αξίας 150 εκατομ. $. Ο … έχει παραγγείλει θαλαμηγό 106 μέτρων και αξίας πάνω από 100 εκατ.$. Ο …. έχει κότερο 82 μέτρα. Έχει γραφτεί ότι η θαλαμηγός του …κοστίζει 65 εκ., του … και του…. 60 εκ., κι ακολουθούν άλλοι …,. Ο …. νοικιάζει την 117 μέτρων …, σε μη έχοντες κότερο επιχειρηματίες, αντί 90.000 ? τη μέρα ! Μη νομίσετε ότι υστερούμε και στον αέρα. Διακόσια είκοσι ιδιωτικά αεροπλάνα είναι καταγεγραμμένα στα ελληνικά νηολόγια (χώρια όσα είναι σε νηολόγια του εξωτερικού). Η … έχει 3 ιδιωτικά τζετ (Boeing 757, Boeing 737 και Gulfstream IV), o … 2 (Cesna και Falcon 900), …..”
“Εδώ και πολλά χρόνια το κράτος παρέχει απλόχερα σε κάθε ενδιαφερόμενο τις αποδείξεις της ανικανότητάς του, με διαδοχικές περαιώσεις, ρυθμίσεις ληξιπροθέσμων οφειλών, διακανονισμούς, φορολογική ασυλία για τον επαναπατρισμό κεφαλαίων και ούτω καθεξής. Κάθε φορά εξαγγέλλεται ότι θα είναι η τελευταία φορά, κάθε φορά απειλούνται όσοι δεν προσέλθουν οικειοθελώς στις εφορίες «διʼ υπόθεσίν τους» με αυστηρούς ελέγχους. …κάτι σαν το παραμύθι με τον ψεύτη βοσκό.”
Τουλάχιστον δέκα φορές από το 1974 έως σήμερα, οι κυβερνήσεις που είχαν ανάγκη από έκτακτα έσοδα, κάλεσαν τους φορολογούμενους σε περαίωση των εκκρεμών φορολογικών τους υποθέσεων. Αν δεν συμφωνούσαν οι φορολογούμενοι, υπήρχε πιθανότητα οι εφοριακοί να έβρισκαν όλο και κάποια παρατυπία και τελικώς να πλήρωναν περισσότερα. Άρα και οι μη εκπαιδευμένοι μαθήτευσαν -με κρατική φροντίδα- στην φοροαποφυγή και την φοροδιαφυγή. Ειδικά υπό συνθήκες επερχομένης οικονομικής κρίσης, με τις 2 τελευταίες διαδοχικές περαιώσεις(ΝΔ, ΠΑΣΟΚ) δόθηκε άφεση αμαρτιών στους φοροδιαφεύγοντες πληρώνοντας ένα μικρό ποσοστό της φοροδιαφυγής (στην 2η περαίωση ευτυχώς έθεσαν το όριο ακίνητης περιουσίας 400.000 ευρώ) αντί να ψηφίσουν αμέσως νόμο που να περιλαμβάνει ουσιαστικές και -άμεσης εφαρμογής διατάξεις- για φορολόγηση των εχόντων (έστω και με κλιμακωτό κεφαλικό φόρο επιτηδεύματος, προοδευτική αύξηση του συντελεστή Φόρου Μεγάλης Ακίνητης Περιουσίας,….) .
Συνοπτικά, οι κυβερνήσεις έκαναν διαρκώς “λάθη” την τελευταία 30-ετία :
1. Δεν είχαν άλλο σχέδιο από την μέγιστη παραμονή τους στην εξουσία
2. Δεν διευκόλυναν/επιδότησαν τις επενδύσεις για πραγματική ανάπτυξη και εξαγωγές, αλλά την επιδότηση αμφίβολης αποτελεσματικότητας επενδύσεων και αγροτών για παραγωγή ασύμφορων, εικονικών ή για καταστροφή προϊόντων
3. Ευνόησαν το “παρκάρισμα” πολλών υψηλόμισθων, χαμηλής μόρφωσης υπαλλήλων στο Δημόσιο και τις ΔΕΚΟ εις βάρος πολλών απόφοιτων ΑΕΙ υψηλών ικανοτήτων.
4.Διατηρούσαν μεγάλες κρατικές δαπάνες και ελλειμματικούς κρατικούς προϋπολογισμούς
5. Τα ελλείμματα συσσωρεύονταν διαχρονικά ως κρατικό χρέος, με αποτέλεσμα συνεχή δανεισμό για εξυπηρέτηση ελλειμμάτων, παλαιοτέρων δανείων,….
6. Δημιούργησαν κράτος με την υψηλότερη διαφθορά, μαύρη και γκρίζα οικονομία στην Ε.Ε., της τάξης του 40%.
7. Δημιούργησαν ένα πλήρως αναποτελεσματικό και διεφθαρμένο φορολογικό σύστημα με πλειάδα διατάξεων φοροαποφυγών, φοροαπαλλαγών και εξαιρέσεων για φυσικά και νομικά πρόσωπα σε συνεργασία με τον ΣΕΒ και τους συνδικαλιστικούς φορείς ελ. επαγγελματιών, που τώρα -εκ των υστέρων- σε συνθήκες ύφεσης αρχίζει να καταργεί, διατηρώντας τους διεφθαρμένους εφοριακούς.
8. Δεν “ήθελαν” να γνωρίζουν την ακίνητη κρατική περιουσία, αφήνοντας μικρούς, μεσαίους και μεγάλους καταπατητές να αποκτούν δια χρησικτησίας και άλλων μεθόδων δημόσιες εκτάσεις.
Εκτός από τις κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ που φέρνουν την κύρια ευθύνη για την βαθμιαία διόγκωση του χρέους από το 1981 έως σήμερα και μάλιστα την μεταολυμπιακή αφασία της ΝΔ (2004-2009) έχει πλέον χαθεί η τελευταία ευκαιρία των “αριστερών” κομμάτων και των αντίστοιχων συνδικαλιστών/ μόνιμων επί 35-ετία “στελεχών” να κάνουν την αυτοκριτική τους.
Στο “υπερρυθμισμένο” ελληνικό κράτος δεν υπήρξε μακρόχρονο όραμα πορείας της χώρας μες τον κόσμο. Πραγματική ανάπτυξη, εξαγωγές, μείωση δημοσίων δαπανών, αγορά ελληνικών προϊόντων, καταπολέμηση της φοροαποφυγής και φοροδιαφυγής, ήταν για τριάντα έτη “πουκάμισα αδειανά” παρά τα -περί του αντιθέτου- ψέματα των κομμάτων εξουσίας. Επίσης, η εξαιρετική διάσταση “πολιτικής ιδεολογίας” και καθημερινής πρακτικής χαρακτηρίζει τον μέσο αριστερό επιχειρηματία/ επαγγελματία/εργαζόμενο σχεδόν σε βαθμό σχιζοφρένειας.
Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην αποχή από τις εκλογές του 1946 και την ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ʽʼδήλωσηʼʼ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους ….και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκώμενων από την τοπική εκδικητικότητα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο, στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ʽʼκοινωνικών φρονημάτωνʼʼ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ʼ60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.
Αλλά απʼ ότι φαίνεται και στην Ευρώπη δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές :
” Απόσπασμα από το άρθρο του SLAVOJ ΖΙΖΕΚ, Για να ξεφύγουμε από τα δίχτυα που έχουμε παγιδευτεί, 21 -11- 2010 :……Στην κατάσταση εκτάκτου ανάγκης … της οικονομίας …., γίνεται αμέσως προφανές ότι δεν έχουμε να κάνουμε με τυφλές χρηματοοικονομικές κινήσεις, αλλά με στρατηγικές παρεμβάσεις, τις οποίες έχουν καταστρώσει, μετά από ώριμη σκέψη, οι δημόσιες αρχές και οι χρηματοοικονομικοί θεσμοί, δεδομένου ότι επιδιώκουν να εφαρμόσουν μια λύση για την κρίση, η οποία να ανταποκρίνεται στα κριτήριά τους και τελικά να αποβεί προς όφελός τους. Κάτω από αυτές τις συνθήκες, πώς είναι δυνατόν να μην σκεφτόμαστε τη δυνατότητα της αντεπίθεσης; Φυσικά,…παρόμοιες εκτιμήσεις …κλονίζουν το βόλεμα των ριζοσπαστών διανοουμένων. Καθώς διάγουν βίο άνετο και προστατευμένο, δεν ενδίδουν, άραγε, στον πειρασμό να κατασκευάσουν σενάρια καταστροφής για να δικαιολογήσουν τη διατήρηση του επιπέδου ζωής τους; Για πολλούς …, αν πρέπει να γίνει μια επανάσταση, πρέπει να επιχειρηθεί μακριά από τον τόπο τους -στην Κούβα, τη Νικαράγουα, τη Βενεζουέλα- έτσι ώστε, αφ’ ενός να ζεσταίνεται η καρδιά τους από το επαναστατικό όραμα, αλλά …. ταυτόχρονα να αφοσιώνονται στην προώθηση της καριέρας τους. Όμως, με την κατάρρευση του κράτους πρόνοιας στις προηγμένες βιομηχανικές χώρες, οι ριζοσπάστες διανοούμενοι θα μπορούσαν να βρεθούν μπροστά στη δική τους ώρα της αλήθειας, να επιζητήσουν μια πραγματική αλλαγή, την οποία τώρα μπορούν να πετύχουν….”
“Η επιστροφή του Νετσάγιεφ, Jorge Semprun: Απ’ όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης “Προλεταριακή πρωτοπορία”, ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ’ αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μ’ εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. Απ’ όλους αυτούς …ο Ε. Σ. είναι … ο λιγότερο επιφανής από τους τέσσερις που έχουν απομείνει. Γιατί ο πέμπτος της οργάνωσης έχει πεθάνει. Τον έλεγαν Ντανιέλ Λορενσόν και το παρατσούκλι του ήταν “Νετσάγιεφ”. Τον σκότωσαν οι φίλοι του πριν από είκοσι χρόνια. Για να επιζήσουν εκείνοι.”
Παρομοίως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι “σταλινικοί” (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι “αριστεροί” φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών “ψηφοφόρων” δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.
Τα ίδια σχεδόν επιδίωξαν και –τελικά- κατάφεραν οι συνδικαλιστές του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Διαχρονικά, σε πολλούς επιστημονικούς Συλλόγους ( ΔΣΑ, ΙΣΑ, ΤΕΕ, κ.λ.π.) υπήρχε μια υπερκομματική mafia απ΄ όλες τις παρατάξεις. Μόνον που –πριν την οικονομική κρίση – λίγοι το έβλεπαν (τους ενδιέφερε), οι υπόλοιποι απλώς τους είχαν “γραμμένους” και κοίταζαν την δουλειά τους.
Δεν είναι τυχαίο ότι ορισμένα τέκνα στελεχών της αριστεράς, αντιλαμβανόμενα το αδιέξοδο της “αριστερής” μεσοαστικής τάξης, στην δημιουργία της oποιας είχαν συμμετάσχει και ανήκαν –τελικά- οι γονείς τους, προσχώρησαν σε αριστερίστικες και –λίγα- σε επαναστατικές ιδέες και πρακτικές της νεανικής εποχής του Στάλιν (ληστείες τραπεζών, τυφλά κτυπήματα,…).
Τελικά, οι ομοσπονδιακές εκλογές στην Γερμανία ορίσθηκε να διεξαχθούν την 27 Σεπτεμβρίου 2013.
Ήδη από το 2010, άρχισαν εκδηλώσεις οργής προς τους πρωην ευεργέτες του ελληνικού λαού, δηλ. τους βουλευτές, πρώην υπουργούς κ.λ.π., οι οποίοι διόριζαν ασυστόλως, τις δεκαετίες του ʽ80 και ʽ90, επιλεκτικότερα την δεκαετία του 2000, αρκούμενοι σε κάθε είδους ικανοποίηση “κοινωνικών αιτημάτων” (σεμινάρια κατάρτισης, stage, μεταθέσεις στρατιωτών, κ.λ.π.). Όλα ξεκίνησαν με το συμβολικά ιπτάμενο παπούτσι τη ΔΕΘ, το “ντου” στη Βουλή, κράξιμο σε δεκάδες βουλευτές σε δημόσιους χώρους, προπηλακισμός του Προέδρου της ΓΣΣΕ. Επί δικαίων και αδίκων, ως προβοκάτσια ή γνήσια έκφραση, η σωματική και η λεκτική βία, καθώς και η απειλή τους έχουν εγκατασταθεί στην καθημερινότητα της πολιτικής ζωής της χώρας. Η κατάσταση πλέον αρχίζει να ξεφεύγει κάθε ορίου.
Ο λαός υπό το βάρος των προσθέτων μέτρων (φόρος επιτηδεύματος στους ελεύθερους επαγγελματίες, φόρος κατοχής οικίας, φόρος αναψυκτικών,…, μη χορήγηση από τα ασφαλιστικά ταμεία χαπιών Viagra, Levitra και Cialis κατά της στυτικής δυσλειτουργίας προξενηθείσας εκ καταθλίψεως λόγω των οικονομικών μέτρων, κ.λ.π. ) αλλά και της ταλαιπωρίας που υφίσταται στο ΙΚΑ, στα νοσοκομεία, κ.λ.π., ξεσπά κάθε φορά που βλέπει μπροστά του κρατικό λειτουργό.
Καθημερινά, καταγράφονται περιστατικά με φραστικές κυρίως επιθέσεις σε υπουργούς και βουλευτές, που βρέθηκαν σε κάποια ταβέρνα και δέχτηκαν στην καλύτερη περίπτωση την έντονη κριτική των θαμώνων και την απαίτηση να αποχωρήσουν από τον χώρο και στην χειρότερη απειλές, γιαουρτώματα και ξυλοδαρμοί.
Τον Απρίλιο του 2013, λόγω των παραπάνω προβλημάτων που αντιμετώπιζαν αρκετοί βουλευτές που στήριζαν –ακόμα- την κυβέρνηση διαχείρισης του εθνικού χρέους (με τους δύο πρώην συγκάτοικους φοιτητές σε πανεπιστήμιο των ΗΠΑ και τώρα Πρόεδρο και Αντιπρόεδρο της κυβέρνησης) απέσυραν την εμπιστοσύνη τους και σε σχετική ψηφοφορία επί προτάσεως δυσπιστίας ( μομφής) η κυβέρνηση έχασε την δεδηλωμένη .Οι εκλογές θα διεξαχθούν τον Μάιο του 2013.
Λόγω του εκλογικού συστήματος(το πρώτο κόμμα λαμβάνει επιπλέον 50 έδρες), συνεπηχθη Λαϊκό Μέτωπο απόσεισης του χρέους που το συναποτελούσαν :
Πατριώτες βουλευτές που αποχώρησαν από τα φιλοευρωπαϊκά κόμματα (κυρίως του συντηρητικού και σοσιαλ-συντηρητικού χώρου ακόμη και από το εθνικο-λαϊκίστικο κόμμα )
η επιτροπή διαχωρισμού του χρέους σε ηθικό και ανήθικο/επαχθές
η επιτροπή διεκδίκησης των γερμανικών αποζημιώσεων
η επιτροπή αποζημίωσης Ελλήνων εραστών-επιβητόρων (τα kamakia)
η επιτροπή αποζημίωσης Ελλήνων gasterbeiter εραστών-επιβητόρων Δ. Γερμανίας
το ελληνικό παράρτημα της διεθνούς κίνησης “ένα σεντ την λέξη για να σώσουμε την Ελλάδα!”
το κίνημα ”μια σπίθα έχω μέσα στην καρδιά”
τo κίνημα “Γιώργος Θαλάσσης”
2 σοσιαλ-λαϊκίστικα απο-κόμματα με ηγέτες δικηγόρους-εργατολογους και πρωην αθλητές-δημοσιογράφους ,
Το κόμμα ”οι λιγούρηδες για εξουσία της αριστεράς”,
Συριζιασμενοι αριστεροί και άλλες τροτσκιστικές ομάδες
oι παλιμπαιδιζοντες (μετά από σοβαρό πρόβλημα υγείας) παππούδες του πολυτεχνείου και άλλες βολονταριστικες και ανώριμες πνευματικά ομάδες.
οι οικολογοι πρασινοι και αλλοι χορτοφαγοι και φυσιολατρες,
Η μεγάλη έκπληξη ήταν η συμμετοχή του μετα-σταλινικού κόμματος στο Λαϊκό Μέτωπο.
Οι μόνες αλλαγές που έκανε εδώ και 10 έτη ήταν :
-η αντικατάσταση της ηγετιδός του (γιατί ολοκληρώθηκε η καρτέλλα των ενσήμων της) με τέως ”χαϊδεμένο παιδί” της δεξιάς και λεσβία, επί μακρόν σε κλιμακτήριο, η οποία ευτυχώς και αιφνιδίως εθεραπεύθη και
-ότι επέτρεψε (μετά το πειρατικό-επαναστατικό σκουλαρίκι στους νεολαίους)περαστό κόσμημα στον αφαλό (κοινώς σκουλαρίκια piercing αφαλού) για την θηλυκή νεολαία της. Ο συνήθης διάκοσμος -εκτός από συνθετικά διαμάντια- ήταν το κόκκινο αστέρι και το μεταμοντέρνο σφυροδρέπανο…
Οι δυο κύριοι αντίπαλοι των εκλογών ήταν ο Συνασπισμός της κυβέρνησης διαχείρισης του εθνικού χρέους και το Λαϊκό Μέτωπο απόσεισης του χρέους.
Η οικονομική ύφεση και τα διαρκώς λαμβανόμενα φορολογικά μέτρα, είχαν σαφώς οδηγήσει τους αρχικά “αδιάφορους” και ”αιωνίως αθώους” νοικοκύρηδες και παραδοσιακούς ψηφοφόρους του συντηρητικού και σοσιαλ-συντηρητικού χώρου προς τα αριστερά (μάλλον προς την αντιμνημονιακη κατεύθυνση). Μερικοί δε συντηρητικοί ελεύθεροι επαγγελματίες με κύριο πελάτη το δημόσιο, αφού η σκανδαλώδης “εύνοια της τύχης” τους εγκατέλειψε οριστικά (βέβαια πολύ καθυστερημένα, μετά την μετα-ολυμπιακή οικονομική κρίση που άρχισε το 2005 για να εξελιχθεί βαθμιαία στην κρίση του 2009) και ένοιωσαν πλέον τις επιπτώσεις της (μείωση κύκλου εργασιών και κερδών, συρρίκνωση προσωπικού, κ.λ.π.) μετά από 15 έτη ευημερίας, μετανιωμένοι για την αδιαφορία τους, διακινούσαν απίθανα κείμενα για την πολιτική τους τοποθέτηση, (όπως το επόμενο που περιγράφει την πρότερη ζωή τους) μερικοί δε έγιναν και φρικιά τύπου “ξεπεσμένος δεξιός”.
“Οι αδιάφοροι, Αντόνιο Γκράμσι, 11 -2-1917 Μετάφραση : Τόνια Τσίτσοβιτς
«Μισώ τους αδιάφορους….. Η αδιαφορία είναι αβουλία, είναι παρασιτισμός, είναι δειλία, δεν είναι ζωή….. Η αδιαφορία είναι το νεκρό βάρος της ιστορίας. Η αδιαφορία δρα δυνατά πάνω στην ιστορία. …παθητικά, αλλά δρα. Είναι η μοιρολατρία. Είναι αυτό που δεν μπορείς να υπολογίσεις. .. διαταράσσει τα προγράμματα, ..ανατρέπει τα σχέδια που έχουν κατασκευαστεί με τον καλύτερο τρόπο. Είναι η κτηνώδης ύλη που πνίγει την ευφυΐα. .., το κακό που πέφτει πάνω σε όλους, συμβαίνει γιατί η μάζα των ανθρώπων απαρνείται τη βούλησή της, αφήνει να εκδίδονται νόμοι που μόνο η εξέγερση θα μπορέσει να καταργήσει, αφήνει να ανέβουν στην εξουσία άνθρωποι που μόνο μια ανταρσία θα μπορέσει να ανατρέψει. Μέσα στη σκόπιμη απουσία και στην αδιαφορία λίγα χέρια, που δεν επιτηρούνται από κανέναν έλεγχο, υφαίνουν τον ιστό της συλλογικής ζωής, και η μάζα είναι σε άγνοια, γιατί δεν ανησυχεί. Φαίνεται λοιπόν σαν η μοίρα να συμπαρασύρει τους πάντες και τα πάντα, … σαν η ιστορία να μην είναι τίποτε άλλο από ένα τεράστιο φυσικό φαινόμενο, …. όπου όλοι είναι θύματα, αυτοί που τον θέλησαν κι αυτοί που δεν τον θέλησαν, αυτοί που γνώριζαν κι αυτοί που δεν γνώριζαν, αυτοί που ήταν δραστήριοι κι αυτοί που αδιαφορούσαν. Κάποιοι κλαψουρίζουν αξιοθρήνητα, άλλοι βλαστημάνε χυδαία, αλλά κανείς ή λίγοι αναρωτιούνται: αν είχα κάνει κι εγώ το χρέος μου, αν είχα προσπαθήσει να επιβάλλω τη βούλησή μου, θα συνέβαινε αυτό που συνέβη; … με ενοχλεί το … κλαψούρισμα αιωνίων αθώων. Ζητώ να μου δώσει λογαριασμό ο καθένας απʼ αυτούς με ποιον τρόπο έφερε σε πέρας το καθήκον που του έθεσε και του θέτει καθημερινά η ζωή, γιʼ αυτό που έκανε και ειδικά γιʼ αυτό που δεν έκανε. …”
Ο ανταγωνισμός ήταν σκληρός. Ο λαός-μη έχοντας πλέον αυταπάτες- παρά την αηδία του και για τους δυο παραπάνω συνασπισμούς προτίμησε ολίγον περισσότερο το Λαϊκό Μέτωπο απόσεισης του χρέους που έλαβε 51,7% και με 177 βουλευτικές έδρες μπορούσε πλέον να εφαρμόσει το αντι-μνημονιακο πρόγραμμα του.
Βέβαια, όπως συμβαίνει στα λαϊκά μέτωπα, καθυστέρησε επί ένα μήνα η επιλογή των υπουργών και υφυπουργών που ολοκληρώθηκε (μετά από 27 ολονύχτιες συσκέψεις των νικητών) τον Ιούνιο του 2013, με σύνολο 97 υπουργών και υφυπουργών, για να υπάρχει αντιπροσωπευτικότητα. Εβδομηνταπενταρηδες επαγγελματίες αριστεροί της γενιάς του Λαμπράκη και του 114 με φαλάκρα και χιονάτα μουστάκια έγιναν –επιτέλους- υφυπουργοί….
Και για να διασκεδασουμε το βαρυ κλιμα που επεπεσε επι του πληκτρολογιου, ας αναλογιστουμε οτι αρκετοι υπηρξαν μαοικοι, προοδευτικοι την εποχη της καταληψης του Πολυτεχνειου, στη συνεχεια δε για να οξυνουν τις αντιθεσεις στην καπιτλιστικη Ελλδα διεισδυσαν μεσα απο τις ρωγμες του συστηματος, χρησιμοποιησαν τον καπιταλισμο για το καλο μας , ωστε να εξαθλιωθουμε και να επνασττησουμε, ενω αυτοι -ως ταξικοι πλεον αποστατες, να ηγηθουν της κοκκινης επαναστασης του συντροφου Μαο.
ΤΑ ΚΙΝΕΖΑΚΙΑ
Στον Κ.Ζ.
1968-1973
Στο Βερολίνο, το Παρίσι , το Λονδίνο
Κινεζάκια του Μάο τις σκέψεις μελετούνε
πήγαινε-έλα Ρώμη ή Φλωρεντία και Αθήνα
των μεσοαστών γονιών τους τρώγοντας το χρήμα.
1973-1978
Στου Πολυτεχνείου την εξέγερση συμβάλατε πολύ
όταν οι ορθόδοξοι και οι αναθεωρητές
θέλαν την κατάρρευση ή την ρήξη από .. μέσα
Δυναμικά – επαναστατικά – οργανωμένα ρίξατε
στην Αμερικάνικη Πρεσβεία αυγά με κόκκινη μπογιά
από μίσος για τον καπιταλισμό ;
ή από υποσυνείδητη αγάπη σ΄ αυτό το χρώμα ;
Κι ύστερα στα προαύλια
…”ζύμωση” λες κι ήταν κρασί οι ιδέες
και συγκρούσεις
όχι πάντα ιδεολογικές, …μέχρι αίματος
ανάμεσα στην νέα(;) και στην σκουριασμένη αριστερά
δύσκολη η διάγνωση : νεανική ορμή ή ψυχοπάθεια ;
1978-1981
Το κίτρινο κίνημα φούσκωνε στις σχολές
ως τις πρώτες καταλήψεις
κι ύστερα το Λ.Α. έγινε L.A.
ήρθε το new wave και η ντρόγκα
Απογοήτευση παντού : ούτε αυτά λύση δεν έφεραν
1981-2004
Λίγοι πέθαναν νωρίς
άλλοι στην τάξη τους βαθμιαία επανήλθαν
οι επαρχιώτες διορίστηκαν στο δημόσιο
οι πιο “κουλτουριάρηδες” γίνανε ιδιοκτήτες bar ή δάσκαλοι
και οι ηγέτες στην ρήξη από .. μέσα
οι πιο ιντρικαδόροι- μυστικοσύμβουλοι
χαράζουν τη κόκκινη γραμμή της εξουσίας,
μαζεύουν μίζες για το κόμμα (;) ή για την πάρτη τους
Που πας ρε τέως κινεζάκι – επιχειρηματία
βαλίτσα με «τούβλα» στου Μαξίμου το υπόγειο;
Στην Μύκονο θα τα φάει ο μεγάλος
αφού η καλή του με πλαστικές καλλωπισθεί
2004-
Κι ο «αντάρτης» καπνίζει πούρο σαν τον Che
Απλώνοντας τα ποδάρια του στο υφυπουργικό του τραπέζι
Σύνορα δεν έχει …η βλακεία πρώην «κινέζε» δημοσιογράφε
όταν σαν star διαφημίζεις αυτοκίνητα μεγαλοαστών
……………………………………………………………………………………………….
Φαίνεται ότι αν ακολουθείς την μόδα της Κίνας πριν και τώρα της Ευρώπης
άκριτα, χωρίς καλά –καλά να την κατανοήσεις
τ΄ αποτελέσματα είναι, τουλάχιστον αυτά που περιγράφω
τέως αριστερέ με επικίνδυνα μακιαβελική πορεία
για τον (ιδιοτελή) σκοπό σου χρησιμοποίησες κάθε μέσον
όπως το σύστημα εσένα σαν άλλοθι δημοκρατίας.
07.10.2008
Οφείλω να συμφωνήσω με το @4 του κ.Μουζάκη σε τούτο. Στα περισσότερα “δεν” του κειμένου μετά το “Η δική μου” θα μπορούσε να βάλει κανείς οτιδήποτε και πάλι μεσα νάναι. Διαφωνώ όμως κάθετα με όσα λέτε παρακάτω κ.Μουζάκη και θέλω να σας πληροφορήσω -επειδή κάπου αναρωτηθήκατε- ότι ο Εγκελς ήτο βιομήχανος εργοστασιάρχης.
κ.Τριανταφυλλίδη όταν γραφετε “η δική μου αριστερά” τότε μοιραία ο τόνος πάει στο “Η ΔΙΚΗ ΜΟΥ” κι η “αριστερά”… περίπατο.
Έπειτα τι πα να πει αριστερά; Αριστερά όπως μπαίνουμε ή αριστερα όπως βγαίνουμε; Συγνώμη για το πνεύμα αλλά όλοι σήμερα λίγο πολύ αριστεροί δηλώνουν. Κι ο ΓΑΠ αριστερός δηλώνει, κι ο Κουβέλης, ακόμη κι Καρατζαφέρης έλεγε πως θα γίνει Τσε.
Εκείνο που υπάρχει είναι η ιστορία του Παγκόσμιου Κομμουνιστικού και του Αναρχικού έστω Κινήματος. Με τους αγώνες, τις κατακτήσεις, τα σφάλματα, τα πισωγυρίσματα, τις προδοσίες, τους ανθρώπους που πέθαναν για την ιδέα, εκείνους που έπεσαν συντροφικο χέρι, την Κομμούνα, τα Σοβιέτ, τις Διεθνείς, το “σοσιαλιστικό” ρεαλισμό, την “πολιτιστική” επανάσταση, τον αγώνα ενάντια στο φασιμό, το Βιετναμ, τις επεμβάσεις σε Πράγα, Βουδαπέστη και αλλού, με τις καλύτερες συνθήκες ζωής για εργαζόμενους σε Ανατολή και Δύση.
Με τον Μαρξ, τον Προυντον, τον Εγκελς, τον Λένιν, τον Μπακούνιν, τον Στάλιν, το Μάο, τον Τρότσκι, τον Κρούτσεφ, τη Ρόζα, τον Φιντέλ, τον Τσε, τον Γκράμσι, την Πασιονάρια, το Ζαχαριάδη, τον Άρη, τον Μπελογιάννη, τον Φλωράκη, τον Κύρκο και πολλούς πολλούς άλλους γνωστούς ή αγνώστους.
Μας λέτε τι “δεν” είναι η δική σας αριστερά αλλά δεν μας λέτε τι “είναι”. Τι λέει ας πούμε η “δική σας αριστερά” για την ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, την υπεραξία, την πάλη των τάξεων, την επίθεση σε μισθούς, συντάξεις, εργασιακά δικαιώματα, απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων ή την προσπάθεια για το ξαναγράψιμο της σύγχρονης ελληνικής -και όχι μόνο- ιστορίας;
Το κείμενο σας ομολογουμένως έχει πολλά καλά λογοτεχνικά στοιχεία αλλά -προς έκπληξή μου- σε ύφος και περιεχόμενο θυμίζει αυτά που κάτι γαλαζοπράσινα κονδυλοφόρα φερέφωνα του συστήματος περιφέρουν στα κανάλια για να μας πείσουν περι της συνευθύνης των εργαζομένων, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ κλπ. Κάποια μάλιστα απ’ τα “δεν” θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν κι απ’ τον Πάγκαλο.
Δεν θέλω να σας καταλογίσω πρόθεση αλλά τέτοια ώρα τέτοια λόγια που λένε. Η αριστερα όπως την αποκαλείται δεν είναι στο απυρόβλητο αλλά δεν νομίζω ότι είναι ώρα για τέτοιου είδους κριτική. Αντίθετα θα περίμενα απο εσάς άλλου είδους κριτική για την στάση της αριστεράς του σήμερα.
Τέλος να σας πω ότι πολύ θα βόλευε το σύστημα να έχει ο καθένας μια “δική του αριστερά” και να την περιφέρει στους τέσσερις τοίχους του σπιτιού του.
καλημέρα σε όλους.
Για όσους ιδιωτεύουν στην αριστερά με τη θλίψη τους να κοντοστέκεται στην αντωνυμία- όπως σοφά σημειώθηκε -υπάρχει ένα στιχάκι του Γιάννη Λειβαδά από τη συλλογή του “Άτη” που διάβασα πρόσφατα.
“Η Μοναξιά όλων αποτυγχάνει σαν Κινημα”.
Αυτά είναι αρκετά για λόγους αποφυγής επικαλύψεων με το σχόλιο του Περιηγητή….
Καλή βδομάδα…
Διαβάζοντας τa σχόλια αυτού του ωραίου λογοτεχνικά κειμένου, μου πρ0έκυψαν κάποιες εντυπώσεις και ερωτήματα.
1) Έχω την αίσθηση ότι τελείται όλο το τυπικό που ακολουθεί μια κηδεία, μοιρολόγια, σαραντάμερα, ευχέλαια, τρισάγια, τρίχρονα και ότι άλλο απαιτεί ο ενταφιασμός ενός νεκρού.
2) Ότι στο δείπνο παρηγοριάς που ακολουθεί του ενταφιασμού, εκφωνείται ο παρηγορητικός λόγος, ότι καλός ήταν ο μακαρίτης, και μόνο ο μακαρίτης, όπως και κάθε μακαρίτης, ενώ οι απομείναντες στο σόι, ο διάολος τους πήρε και του σήκωσε.
Και βέβαια πώς να αμφισβητήσεις την εγκυρότητα των σχολιαστών όταν παραθέτουν με τόση σεμνότητα τους τίτλους σπουδών τους.
3) Το παρήγορο είναι ότι όλοι, οι στα σχόλια απαρηγόρητοι του θανάτου κάθε αριστεράς, ομνύουν στη προσωπική, στη μοναχική τους αριστερά και κάθε κοινωνικός αγώνας χαρακτηρίζεται ως ύποπτα υποκινούμενος από τις ιδιοτελείς πολιτικές ανύπαρχτων όπως διατείνονται, στην ουσία αριστερών κόμματων και δευτερευόντως από τα ίδια τα προβλήματα που γιγαντώνονται. Ή απλούστερα οι χιλιάδες που κατεβαίνουν στους δρόμους είναι ένα κοπάδι με βοσκούς σταλινικούς, αναθεωρητές, αναρχικούς και δεν συμμαζεύεται.
4) Στις ορθές και συνεχείς αναφορές στα πλείστα και αναμφισβήτητα όντος λάθη, μέχρι και εγκληματικές αποφάσεις και ενέργειες της αποθανούσης αριστεράς, δίνεται η αίσθηση ότι διαπράχτηκαν εντός ενός ιδανικού, φιλικού επιστημονικού εργαστηρίου εφαρμογής πολιτικών πειραματισμών, και όχι σε συνθήκες άγριας παρανομίας, απηνών διώξεων, εκτελεστικών αποσπασμάτων, πολυετών φυλακίσεων, δηλώσεων μετανοίας και αποκλεισμού από χώρους εργασίας και πόρους ζωής.
5) Επειδή είχα την ατυχία να μην πεθάνω ως δικαιωμένος αριστερός και να γίνω ήρωας της ατέρμονης λαθολογίας, αλλά να επιβιώσω,
όπως κάθε, κατά τους σχολιαστές, επιβιώσας αριστερός, ως προδότης της χλευαζόμενης ταξικής συνείδησης και της αριστερής
ιδεολογίας, και σωστά αφού κατόρθωσα να αποκτήσω ένα σπίτι και μια σύνταξη 900€ θέλω να ρωτήσω μήπως ανανήψω κι εγώ ορισμένα πράγματα, που μάλλον από παραδρομή δεν ανάφερε κανένα σχόλιο.
Τι είναι αυτή η περιβόητη μοναχική αριστερά, όχι από άποψη ποιητικών συναισθηματισμών και παθητικών λυρισμών, τα οποία και εμένα συγκινούν βέβαια. Έχει καμιά σχέση με τη Μαρξιστική φιλοσοφία και ιδεολογία που εμείς, οι άνευ θώκων θεωρητικής κατάρτισης, νομίζουμε ότι κατάγεται η αριστερά και η έννοια της αριστεράς; Πόσο η εμπειρία συμμετοχής σε κοινωνικούς αγώνες, και όχι η πρόσκαιρη ένταξη σε μια νεολαιίστικη κομματική οργάνωση, έδωσε κάποια εγκυρότητα στον κριτικό λόγο τους; Πόσο πάλεψαν για το δίκιο τους όταν τους απέπεμψαν και δεν το λάκισαν από κάθε αγώνα; Πόσο τούτα δεν είναι αποτέλεσμα θεωρητικού αχταρμά και ακροβασιών για να χλευάζουμε την ποιότητα του καναπέ των άλλων σε σχέση με την αρίστη του δικού μας;
Φωτίστε με φίλοι και αδελφοί, εμένα τον αγκυλωμένο, τι είναι η αριστεράς σας η μοναχική και που βρίσκεται μήπως τελικά με βολεύει κι εμένα.
Υ.Γ. τον κανόνα του γενικού πνεύματος των σχολίων, επιβεβαιώνει η εξαίρεση ελάχιστων διαφορετικών φωνών.
@. κ. Γιάννη Σκληβανιώτη
Γραψατε:
“4) Στις ορθές και συνεχείς αναφορές στα πλείστα και αναμφισβήτητα όντος λάθη, μέχρι και εγκληματικές αποφάσεις και ενέργειες της αποθανούσης αριστεράς, δίνεται η αίσθηση ότι διαπράχτηκαν εντός ενός ιδανικού, φιλικού επιστημονικού εργαστηρίου εφαρμογής πολιτικών πειραματισμών, και όχι σε συνθήκες άγριας παρανομίας, απηνών διώξεων, εκτελεστικών αποσπασμάτων, πολυετών φυλακίσεων, δηλώσεων μετανοίας και αποκλεισμού από χώρους εργασίας και πόρους ζωής.”
Στα εδαφια 3 και 4 του επομενου σχεδιου κειμενου μου αναγραφονται λιγες απο τις επιπτωσεις της παρανομιας της αριστερας. Δεν ειναι ολες και αφου δεν εχω τετοια βιωματα (εχω μονον εναν μακρινο συγγενη πολιτικο προσφυγα και δεν μπορω να κανω ερευνα).
Στο κατω -κατω κι εγω ειμαι Αφωτιστος !
ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΙΑ, ΑΥΤΟΠΑΓΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΨΥΧΟΠΑΘΕΙΑ ΣΤΗΝ ΑΡΙΣΤΕΡΑ (ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΟΝΟ) (ΣΧΕΔΙΟ)
Αντί προλόγου
Παρακαλώ τους επιστήμονες ψυχικής υγείας να ασχοληθούν με το θέμα της επικεφαλίδας, γιατί δεν έχω βρει σχετική βιβλιογραφία, οι δε διαπιστώσεις μου είναι εμπειρικές και ατελείς ιδιαίτερα στους μηχανισμούς μεγέθυνσης της συναισθηματικής ανωριμότητας, του πνευματικού (και όχι μόνον) ναρκισσισμού, της εξουσιομανίας και του αλάθητου της πίστης τους που θυμίζει-δυστυχώς- καθολικούς επισκόπους της ιεράς εξέτασης.
Καλούν κι αυτοί τους πιστούς τους, “τους κολασμένους της γης “, να περάσουν μια ακόμα ζωή-κόλαση γεμάτη πρέπει-νόρμες-πλάνα(με πόνο, αίμα, δάκρυα,..) χωρίς καμιά ελευθερία, χαρά, δημιουργικότητα,… για τον σοσιαλιστικό παράδεισο μετά θάνατον!
1.Δεν γνωρίζω άλλη χώρα, με τόσα αριστερά “αφεντικά” (επιχειρηματίες, ελεύθερους επαγγελματίες) και τόσους δεξιούς εργαζόμενους. Η αιτία ίσως πρέπει να αναζητηθεί στους απογόνους των Βενιζελικών αστών, στην ευρύτατη συμμετοχή όλων των τάξεων στο ΕΑΜ, στην ταύτιση -από τις σκληρές δεξιές κυβερνήσεις μετά το 1944- εαμιτών και κομμουνιστών, στην ʽʼδήλωσηʼʼ που έπρεπε να υπογραφεί από τους μετανοήσαντες για να ενταχθούν στους κόλπους του μετεμφυλιακού κράτους (και που πολλές φορές δεν υπογράφθηκε για λόγους αξιοπρέπειας-εγωισμού) και στην εσωτερική μετανάστευση στις μεγάλες πόλεις που άμβλυνε το καθημερινό άγχος των διωκόμενων από την τοπική εκδικητικότατα των νικητών. Επομένως, αφού στο ΕΑΜ συμμετείχε -σε μεγάλο ποσοστό- το πιο ανήσυχο τμήμα του λαού, το οποίο , στη συνέχεια, δεν μπορούσε λόγω ʽʼκοινωνικών φρονημάτωνʼʼ να διορισθεί στο Δημόσιο, είναι ευνόητο γιατί, ήδη από την δεκαετία του ʼ60, η πλειονότητα των ελεύθερων επαγγελματιών, βιοτεχνών, εμπόρων κ.λ.π. επιχειρηματιών έχει προοδευτική-αριστερή προέλευση και αποτελεί –πλέον- σημαντικό ποσοστό της μεσαίας τάξης.
Αυτός είναι ο κλασσικός μηχανισμός αυτοπαγίδευσης : λόγω ικανοτήτων/συγκυριών να γίνεις τελικά, αυτό που θα ήθελες να πολεμήσεις νεότερος. Δεν μπορείς να πολεμήσεις εναντίον του εαυτού σου. Το ξεπερνούν με την σχιζοφρενική ρήση:
“Άλλο η δουλειά και άλλο η ιδεολογία !!!”
Πρόσφατα από την Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. ειπώθηκε ότι άλλο η ατομική αντιμετώπιση στην κρίση (λ.χ. απολύσεις σε μια επιχείρηση) και άλλο η κοινωνική προοπτική, δικαιολογώντας μάλλον την μείωση μισθών και τις απολύσεις σε κομματικές επιχειρήσεις…
2. Ο σταλινισμός είναι η ʽʼαριστερήʼʼ έκφραση του εξουσιασμου και της αυταρχικότητας και -παγκοσμίως -της πιο άγριας. Ο μαρξισμός έχει καταστεί διαχρονικά ʽʼστήλη άλατοςʼʼ αντί για διαρκώς ανανεούμενος τρόπος ανάλυσης της κοινωνίας και της βιόσφαιρας. Είναι γνωστή, ακόμα και σήμερα, η αντίδραση του σύγχρονου αριστερού ʽʼστελέχουςʼʼ απέναντι στο αυθόρμητο, το ανοργάνωτο, το απρόσμενο : καχυποψία, εκνευρισμός, άρνηση αποδοχής. Ότι δεν ελέγχουν (σχεδιασμός εκ των άνω) το καταστρέφουν και αν δεν μπορούν το συκοφαντούν, οι πιο ευγενείς το αγνοούν. Όλα πρέπει να είναι ελεγχόμενα σε ʽʼκουτάκιαʼʼ, ʽʼφάσειςʼʼ, ʽʼστάδιαʼʼ. Η κοινωνία πρέπει να λειτουργεί περίπου… σαν τα ταχυδρομεία. Κορυφαίο παράδειγμα η αντίδραση των οργανωμένων μελών της αριστεράς στην αυθόρμητη εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973 και η συκοφάντησή της.
3. H προηγούμενη πολυετής λειτουργία (1945-1974) της πολυδιασπασμένης, από το 1968, αριστεράς σε συνθήκες παρανομίας, υπό το καθεστώς του ʽʼδημοκρατικούʼʼ συγκεντρωτισμού, με μεταβίβαση των εντολών της κεντρικής ηγεσίας(εξουσίας)στα οργανωμένα μέλη της που πρέπει να τις εκτελέσουν με τυφλη εμπιστοσυνη χωρις δικαιωμα λογου με πολυ σοβαρούς κίνδυνους ( βασανιστηρια, μακρόχρονη στέρηση της ελευθερίας τους (εκτόπιση φυλάκιση ή κάθειρξη) και – σε ορισμένες περιπτώσεις -θανατική ποινή) αποτελει ενα παραδοξο.
Στην περίπτωση του Δημοκρατικού Στρατού, η εξουσία της ηγεσίας ήταν απόλυτη όχι μόνον στα οργανωμένα μέλη, αλλά και στον πληθυσμό της περιοχής που εκάστοτε κατείχε : για υποχρεωτική στρατολόγηση, υποχρέωση τροφοδοσίας του επαναστατικού στρατού από τους αγρότες και κτηνοτρόφους της περιοχής κ.λ.π.
4. Παγκοσμίως, παρόμοια ισχύουν και στις περισσοτερες οργανώσεις επαναστατικής βίας. Η παρανομία που συνεπάγεται η οργάνωση ένοπλης βίας καταστρέφει την ελεύθερη συζήτηση για τα λαϊκά προβλήματα αφού εξαναγκάζει την δημοσίευση των θέσεων-μανιφέστου της οργάνωσης. Εντός της οργάνωσης, που έχει στρατιωτική μορφή, συχνά καταστρέφει και την δημοκρατική έκφραση σε βάρος της απόλυτης εξουσίας και του αλάθητου της ηγεσίας, μεγεθύνει την αυθαιρεσία και -ενδεχομένως- πυροδοτεί η οδηγεί στην παραφροσύνη.
Λ.χ. ο Horst Mahler, γιος Γερμανού στρατιώτη που πεθαίνει στο μέτωπο, κατά το μισό Εβραίος, γίνεται ιδρυτικό μέλος της RAF. “Θεωρούσε την εργατική τάξη της Δυτικής Γερμανίας τελείως παθητική και διεφθαρμένη, και επομένως ήταν αδύνατο να απελευθερωθεί από μόνη της. Οι εργάτες ήταν κατατρομαγμένα γουρούνια, μαζί με το σύνολο της Αριστεράς. Και μαζί με τους συντρόφους του, πίστεψαν πως με κάποιες δολοφονίες και κάποιους δυναμίτες θα την απελευθέρωναν.”
Ο Horst Mahler, μετά την σύλληψη του, στην φυλακή έγινε φιλο-χιτλερικός-αντισημίτης και αφού αποφυλακισθεί, λόγω της συμμετοχής του στο αντάρτικο πόλης , σύντομα φυλακίζεται ξανά με τον νόμο Volkverherzung “υποκίνησης του λαϊκού μίσους εναντίον ενός τμήματος του πληθυσμού”.
Μα κι Γαλλοι αριστεριστες κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ’ αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν :
“Η επιστροφή του Νετσάγιεφ, Jorge Semprun: Απ’ όλα τα μέλη της αριστερίστικης οργάνωσης “Προλεταριακή πρωτοπορία”, ο Ε. Σ. είναι ο μόνος που δεν πέτυχε κοινωνικά. Οι υπόλοιποι κατάφεραν τελικά να επιβληθούν σ’ αυτή την κοινωνία που αρχικά ήθελαν να καταστρέψουν. Έδωσαν τη μάχη αυτή με πάθος ισότιμο μ’ εκείνο που είχαν επιδείξει είκοσι χρόνια νωρίτερα επιδιώκοντας την αλλαγή. Απέκτησαν εξουσία και χρήμα. Απ’ όλους αυτούς …ο Ε. Σ. είναι … ο λιγότερο επιφανής από τους τέσσερις που έχουν απομείνει. Γιατί ο πέμπτος της οργάνωσης έχει πεθάνει. Τον έλεγαν Ντανιέλ Λορενσόν και το παρατσούκλι του ήταν “Νετσάγιεφ”. Τον σκότωσαν οι φίλοι του πριν από είκοσι χρόνια. Για να επιζήσουν εκείνοι.”
5. Τα παραπάνω, έχουν ως αποτέλεσμα, ακόμα και σήμερα, αλλοίμονο και για πολλά ʽʼστελέχηʼʼ της ανανεωτικής αριστεράς (δηλ. ως μέσος όρος) την μυστικοπάθεια σε βαθμό ʽʼσυνωμοτικότηταςʼʼ, την έλλειψη επαφής με τις ʽʼπλατιές μάζεςʼʼ και την κρυφοσταλινική- «κρατικίστικη»-γραφειοκρατική αντίληψη επιβολής γνώμης, σχεδόν για τα πάντα.
6. Εξάλλου οι μακρόχρονες επενδύσεις που έχουν κάνει οι εξουσιομανείς γραφειοκράτες πρέπει να αποδίδουν αποτελέσματα αποκλειστικά σε έναν στενό κύκλο, στον οποίο δύσκολα γίνονται αποδεκτοί οι άλλοι, οι διαφορετικοί . Επομένως δεν πρέπει να απορούμε που τα ʽʼστελέχηʼʼ του ΣΥΝ απαρτίζονται κυρίως από πρώην επαγγελματικά στελέχη του ΚΚΕ, καθώς και δημόσιους (κατ΄ ευφημισμόν) υπάλληλους –συνδικαλιστές του ΚΚΕ και του ΚΚΕ εσωτερικού.
7.Υπάρχουν παραδοσιακά και ελάχιστοι «ταξικοί αποστάτες» , που ασχολούνται με το hobby (συγνώμην λειτούργημα) της πολιτικής, όπως οι κυρίες της μεγαλοαστικής τάξης με τις αγαθοεργίες, που μας κάνουν την χάρη να μας… δίνουν σημασία, να ʽʼπαίζουν΄ʼʼ με τις ιδέες και την ανάδειξη ʽʼστελεχώνʼʼ όπως οι γόνοι της βρετανικής μεγαλοαστικής τάξης .Και στην αριστερα (ανθρώπινο είναι) παρουσιάζονται σημαντικά φαινόμενα παρεοκρατιας και νεποτισμού (γόνοι αριστερών που συνεχίζουν την συνδικαλιστική- πολιτική πορεία των γονιών τους)
8. Λίγοι πραγματικά εργαζόμενοι υπάλληλοι και ελεύθεροι επαγγελματίες κατόρθωσαν να διατηρηθούν για μεγάλο χρονικό διάστημα στην πρώτη γραμμή της Ανανεωτικής Αριστεράς, γιατί οι πρώτοι θα έχαναν την δουλειά τους και οι δεύτεροι θα έκλειναν την επιχείρησή τους ή -λιγότερο σύνηθες- απορροφήθηκαν από το επάγγελμα τους, αρκετοί χρησιμοποιώντας αρχικά και το ʽʼλογότυπο του αριστερούʼʼ (άρα καλού και ηθικού) και στη συνέχεια κάνοντας ʽʼκριτική υποστήριξηʼʼ (διάβαζε δουλειές ) στο ΠΑΣΟΚ.
Παρομοίως, οι φιλελεύθεροι (ΚΚΕ εσ. κ.λ.π.) και οι “σταλινικοί” (KKE, EKKE, κ.λ.π.) δραστήριοι “αριστεροί” φοιτητές- συνδικαλιστές, της γενιάς του πολυτεχνείου και επέκεινα, όταν αποφοίτησαν, διψασμένοι για εξουσία, ενσωματώθηκαν στο κυρίαρχο δικομματικό σύστημα, χρησιμοποιώντας (οι πρώτοι ήδη από το 1981, οι δεύτεροι με χρονική υστέρηση 8 ετών) τις οργανωτικές τους ικανότητες σε διαχείριση ανθρώπων και χρημάτων, αφού ούτως ή άλλως, η συνδικαλιστική και πολιτική δράση συνίσταται κυρίως στην διαχείριση των αντίστοιχων κοπαδιών “ψηφοφόρων” δημοσίων υπαλλήλων /υπαλλήλων ΔΕΚΟ με ανταλλάγματα υψηλούς σχετικά μισθούς για την ελάχιστη παραγωγή έργου.
9. Και διατυπώνω τα ερωτήματα :
Μήπως η εξουσιομανία προυπηρχε στους “ηγετίσκους” και μεγεθύνθηκε από την ενασχόληση με την πολιτική με ψυχολογικούς μηχανισμούς-χειρισμούς των μελών τύπου agitatsia-propaganda (αφορά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις όλων των ιδεολογιών );
Απ. Ναι, στις περισσότερες περιπτώσεις ατόμων της μεσαίας-ανώτερης τάξης που βρήκαν πρόσφορο έδαφος να αναπτύξουν τις φιλοδοξίες τους.
Όχι, στις περιπτώσεις ατόμων ταπεινής καταγωγής, που η δύναμη που απέκτησαν με την ενασχόλησή τους με τα κοινά, εκτόνωσε το σύμπλεγμα κατωτερότητάς τους που μεταλλάχθηκε σε αρρωστημένο πάθος για δύναμη, εξουσία και οργιώδη πλουτισμό. Όπως είχε πει και ένας γνωστός μου πασόκος:” Ήρθε η ώρα να φαν οι πεινασμένοι.”
Είναι επάγγελμα η ενασχόληση με την πολιτική σʼ ένα αριστερό κόμμα ;
Παραδοσιακά γιατί κάποιος δεν μπορεί να εκλεγεί ελεύθερα στα όργανα αριστερών κομματικών φορέων χωρίς εμπόδια και κρυφούς αποκλεισμούς, λόγω κομματικών ʽʼμηχανισμώνʼʼ , ʽʼαυλώνʼʼ και ʽʼεπετηρίδωνʼʼ ;
Πρέπει να είναι διαρκής και επί δεκαετίες η ενασχόληση με την πολιτική σʼ ένα αριστερό κόμμα ή πρέπει να υπάρχει διαρκής, ανοικτή ανανέωση προσώπων και ιδεών και όχι κυκλική εναλλαγή των ίδιων προσώπων ;
Τι επιπτώσεις μπορεί να έχουν αυτά ;
Είναι προφανώς επιθυμητό, κάποιος που διακρίνεται από τις επαγγελματικές του ικανότητες, το ήθος του και την εν γένει πορεία του και γνωρίζοντας την κοινωνία εργαζόμενος, εφόσον το επιθυμεί, να εκτίθεται αρχικά ελεύθερα ως υποψήφιος στον συνδικαλιστικό του φορέα και στη συνέχεια –αν πάλι το επιθυμεί- στα όργανα κομματικών φορέων .
10. Όλες αυτές οι πρακτικές (εξουσιομανείς αρχηγοί, ψυχολογικός χειρισμός-στρατολόγηση, φανατισμός, μαζί με τους παρελθόντες/πρόσφατους και μέλλοντες ʽʼκαυγάδεςʼʼ δεν αρμόζουν σε ώριμες προσωπικότητες).
Πικραίνουν τόσο τα λίγα πια εγγεγραμμένα μέλη αριστερών κομμάτων και απωθούν τους σκεπτόμενους ανέντακτους προοδευτικούς και αριστερούς πολίτες και τελικά την ίδια την κοινωνία, που αμήχανα αντιλαμβάνεται ότι τουλάχιστον πολιτικά (γιατί πολιτιστικά υπάρχει κάποια ελπίδα ακόμη στην αριστερά) η ανανεωτική αριστερά όπως δομήθηκε με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον ΣΥΝ και τις ʽʼσυνιστώσεςʼʼ και πρόσφατα την ΔΑ, δεν διαφέρει και πολύ από το διεφθαρμένο μας πολιτικό σύστημα που υποτίθεται ότι καταγγέλλει και θέλει να ανατρέψει /αλλάξει/ μεταρρυθμίσει.
Ειλικρινά δεν περίμενα ένα κείμενο σαν αυτό που κατέθεσα, να προκαλέσει ένα τόσο ζωηρό διάλογο με προτάσεις, αντιρρήσεις και αντιπαραθέσεις.
Θα απαιτούσε πολύ χώρο και χρόνο να απαντήσω ή να καταθέσω λόγους αντιρρητικούς ή προτρεπτικούς.
Μία και μόνο παρατήρηση θα ήθελα να κάνω: η ουσία της γλώσσας είναι τα ρήματα (κυρίως τα ενεργητικά) και τα ουσιαστικά. Οι επιθετικοί προσδιορισμοί προδίδουν αμηχανία, εμπάθεια και, εν τέλει, έλλειψη επιχειρημάτων.
Καλή συνέχεια στις πνευματικές και πολιτικές σας αναζητήσεις. Είμαι σίγουρος ότι με πολλούς από εσάς θα συναντηθούμε κι αλλού. Με άλλους, πάλι, ίσως να μην ανταμώσουμε. Ούτε το ένα ούτε το άλλο είναι κακό.
‘Εχω την πεποίθηση, τολμώ να πω, ότι η Αριστερά του κ. Τριανταφυλλίδη συμμπίπτει, ουσιαστικά και λογοτεχνικά, με την Αριστερά που εξέφρασε με δεινό τρόπο ο Άρης Αλεξάνδρου στο “Κιβώτιο”.
‘Οσον αφορά το σήμερα, το ερώτημα προκύπτει αβίαστα (για μένα): Ποιαν Αριστερά στην Ελλάδα; Την παραδοσιακή που περιορίζεται σε, ουσιαστικά μεν αλλά εκτός εποχής και εξελίξεων, αναμασήματα μαρξιστικού λόγου; Η στην ανανεωτική που αυτάρεσκα εξαντλείται σε λεκτικές πομφόλυγες και στιγμιαία πυροτεχνήματα;
Ποιαν Αριστερά λοιπόν, σήμερα, εδώ; Επομένως, η κτητική αντωνυμία είναι σημαντική! 4 χρόνια έμεινε στη Μακρόνησο ο πατέρας μου εξορία και, λίγο πριν πεθάνει, είπε πως τον τσάκισαν…
Απο τις θέσεις που διαβάζω κατα καιρούς εδώ και αλλού, αλλά και απο άλλες συζητήσεις εκτός διαδικτύου, έχω σχηματίσει την εξής εντύπωση για τους απογόνους των αγωνιστών του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ, της χούντας κλπ (όχι όλων αλά πολλών).
Απο τη μια θαυμάζουν τους παππούδες και τους πατεράδες τους για τον αγώνα τους, απο την άλλη ενδόμυχα τους κατηγορούν γιατί δεν νίκησαν. Ο σεβασμός τους όμως στους γεννήτορες και ο θαυμασμός που προανέφερα, δεν τους επιτρέπει να προσωποιήσουν αυτά συναισθήματα κι έτσι στρέφουν τα βέλη τους προς την αριστερά γενικα.
Συγνώμη για τις ασκήσεις ερασιτεχνικής ψυχολογίας αλλά αυτό έχω εισπράξει.
Α, κάποιοι “πικραμένοι” που κυκλοφορούν σε μέρες που επιτρέπεται το κυνήγι!!!
Πόσο πολύ πρέπει να υπολειτουργεί ο εγκέφαλος για να ερμηνεύει κάποιος την κυρίαρχη “δημόσια ιστορία” και την “επίσημη” ιστορία που γράφουν τα γνωστά του κατεστημένου ιδρύματα ως “αριστερή” άποψη στην ιστορία;
Λες και το γνώριζε η ποιήτρια Χριστιάνα Αβρααμίδου, όταν έγραψε το 2005 [“Όλες οι μέρες χιόνι”]: “Ο Χώρος, ο Χρόνος και ο Χάρος/
είναι αφέλειες που ξεκινάνε από Χ” .
Υ.Γ. Δεν θα ήταν άδικο να προστεθεί και η “Χ” των σκοτεινών κατοχικών και μετακατοχικών χρόνων!
Αθανάσιε, η Αριστερά που έχεις στο μυαλό σου δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά της ανάρτησης… Δυστυχώς, είσαι εκτός θέματος.
Και αν θες να μιλήσουμε με τους όρους σου, να δεις η Δεξιά τι ποινικό μητρώο έχει…