1. Το δικαίωμα να μην διαβάζουμε.
2. Το δικαίωμα να πηδάμε σελίδες.
3. Το δικαίωμα να μην τελειώνουμε ένα βιβλίο.
4. Το δικαίωμα να διαβάζουμε το ίδιο βιβλίο ξανά και ξανά.
5. Το δικαίωμα να διαβάζουμε οτιδήποτε.
6. Το δικαίωμα στον μποβαρισμό
7. Το δικαίωμα να διαβάζουμε οπουδήποτε.
8. Το δικαίωμα να τσαλαβουτάμε
9. Το δικαίωμα να διαβάζουμε μεγαλόφωνα.
10. Το δικαίωμα να σωπαίνουμε όταν μας ρωτάνε για τα βιβλία που διαβάσαμε.
(Από το βιβλίο του “Σαν ένα μυθιστόρημα”, εκδ. Καστανιώτη, 2000)
το δικαίωμα να ψωνίζουμε και να διαβάζουμε φτήνα βιβλία από τα παλιατζήδικα και από τα καροτσάκια…το δικαίωμα να διαβάζουμε λαθραία μέσα στα ακριβά βιβλιοπωλεία…το δικαίωμα να διαβάζουμε με τρόπο αυτά που διαβάζουν οι κοπέλες που κάθονται δίπλα μας στο τρένο… το δικαίωμα να δανειζόμαστε και να διαβάζουμε βιβλία από φίλους και μετά να τα κάνουμε δικά μας … μόνο λαθραία ανάγνωση επιτρέπεται ξεχάστε τις κλοπές
…δεν χρειάζεται διάβασμα…ας νιώσουν κι αυτά τα βιβλία που μας ταλαιπωρούν λιγάκι μοναξιά… κλεισμένα μέσα στις σελίδες τους
ας υποφέρουν κι αύτα πιστεύοντας ότι μας αφήνουν αδιάφορους…
Φίλε Κώστα καλημέρα
Στέκομαι στο δικαίωμα “να διαβάζουμε
λαθραία μέσα στα ακριβά βιβλιοπωλεία”.
Αυτό βγαίνει από , τον ακόμα ραγιά Έλληνα !!!!
και την νοοτροπία του .
Στις Η.Π.Α υπάρχει μία αλυσίδα που φέρει
τον τίτλο ” Barnes @ Nobles” και έχει την
αποκλειστική προώθηση και εκ-μετάλευση
του βιβλίου . Και για να καταλάβεις , γιατί
μεγέθη μιλώ , το πιο μικρό κατάστημα
του είδους , σε προάστιο του Long Island
είναι 4 φορές ο Ιανός .
Εκεί λοιπόν , έχεις το αναφαίρετο δικαίωμα
να μπεις , να καθίσεις σε χώρο που
κλιματίζεται και να πάρεις όποιο βιβλίο θέλεις
προς ανάγνωση , για όση ώρα θέλεις , αρκεί
όταν τελειώσεις να το βάλεις στην θέση του .
Φωτιά λοιπόν , στην λαθραία ανάγνωση !!
Το δικαίωμα να διαβάζουμε εκεί που πάει ο βασιλιάς μόνος του, επειδή είναι το μόνο μέρος που είμαστε απερίσπαστοι.
A mi modo de ver, το θέμα είναι να την “κάνουμε τιγκανά” παρέα με τους πολλούς… ΔΙΑΒΑΣΜΕΝΟΙ.
Πολύ που διαβάζουμε τα δικαιώματα μας μάραναν 🙂
Αγαπητέ Κώστα Παπαθανασίου καταρχήν χρόνια πολλά για την πόλη σου και τον Άγιό της και κατά δεύτερο… @4… να προλάβει να μας διαβάσει παπάς, να μας ρίξουν και το κέρμα, το κογχύλι και το σταυρό στην κατακόμβη ΄και αέρα στα ΄πανιά μας ή φτερά μας.
Υ.Γ.: Ψήνεται να κατέβω Θεσσαλονίκη να παρουσιάσω και απαγγείλω το “Ο κρατήρας του γέλιου μου”. Σε χαιρετώ. Α! Άψογο το Jazz&Τζαζ με τη Λίνκολν, το CD δε, πολύ του γούστου μου.
τι είναι ο μποβαρισμός;
Μποβαρισμός ήταν παλιά στη Γαλλία μια ψυχική αρρώστεια που την πάθαιναν συνήθως οι ωραίες γυναίκες των πετυχημένων γιατρών και καταντούσαν τους άντρες τους χειρότερους και από φαρμακοποιούς…Αυτές
συνήθως αυτοκτονούσαν και οι γιατροι τρελαινόντουσαν
τα κοριτσάκια τους ορφανά πια και φτωχά γινόντουσαν εργάτριες…Στην εποχή μας μποβαρισμό παθαίνουν οι φτωχοί άνεργοι σύζυγοι πλουσίων γυναικών φαρμακοποιών
που τις καταντούν με την απαίσια συμπεριφορά τους
χειρότερες και από γιατρούς. Στο τέλος οι γιατροί θριαμβεύουν και παίρνουν αυτοί το φαρμακείο…
Όπως λέει το λεξικό είναι κατά τον Φλωμπέρ μια διαμάχη μεταξύ γιατρών και φαρμακοποιών που έχει ξεκινήσει από την εποχή του και συνεχίζεται μέχρι τις μέρες μας.
Δεν παίζεσαι κ.Ριτσώνη 🙂
Εγώ πάλι νομίζω πως μποβαρισμός στις μέρες μας είναι αυτό που λέμε “μωρό μου να σου εξηγήσω δεν είναι αυτό που νομίζεις” και να μετά οι διατροφές. Εξελίχτηκαν τα πράγματα 🙂
κάτι τέτοιο …γι’αυτό πρόσεχε… πρόσεχε τα βήματα σου εκει στη Θεσσαλονίκη που είναι όπως λένε πολύ ερωτική και μάλιστα η ίδια αυτοδιαφημίζεται και καμαρώνει…καραδοκούν πολλές μαντάμ μποβαρύ…φάγαν λάχανο πολλούς γιατρούς
Aυτό που λένε “ουδείς μωρότερος των ιατρών..” ισχύει; εσύ που είσαι πιο παλιός πες μας για να χουμε ελπίδες …λόγω επαγγέλματος τουλάχιστον 🙂
τελικά η κουλτούρα κι η φαγούρα πάνε σύννεφο! γι’ αυτό συμμαχούν και οι γιατροί με τους φαρμακοποιούς και αντί για μποβαρισμό στέλνουν τις όμορφες, πλην τιμίας ασθενείς τους, να πάρουν ένα μπαβαρουά ελλείψει τίποτε άλλου (πχ ενός ξύλινου ποδιού που έχει πέσει από τις σελίδες του φλομπέρ και κάνει πρόστυχους βηματισμούς γύρω από τους διανοούμενους, εν μέσω των οποίων κι εγώ, παρόλο που γυνή και μάλιστα ωραία, παρίσταμαι. παρόλο που πρέπει να κάνω την έξυπνη και να πω ότι κατάλαβα, ανήκω στην κατηγορία των αγνοουσών ή και ανοήτων…
την καλησπέρα μου!
αγαπητή Ελενη και αγαπητέ Κώστα ο Φλωμπέρ δεν ήταν ούτε γιατρός ούτε φαρμακοποιός …δεν αγάπησε ποτέ με πάθος τη μαντάμ μποβαρύ αντίθετα ο Γουσταύδος λάτρεψε την κυρία Ανρού…ήταν φτώχος βιβλιοθηκάριος και ειπε:
madame Bovary c’ est moi…
εγώ γιατρός δεν είμαι…έχω μια πλούσια φίλη φαρμακοποιό που υποφέρει από Μποβαρισμό…όσο για τους Γάλλους τρώνε λάχανο τους ΈΛΛΗΝΕς όποτε μπορέσουν
…
ο Λαπαθιώτης τους αγάπαγε αλλά αυτοί στη Σμύρνη μας κανόνισαν μαζί με τους Ιταλούς πάνω στο συνωστισμό…εγώ τους αγαπώ λογω λογοτεχνίας…ΓΑΛΛΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΚΑΙ ΦΑΡΜΑΚΟΠΟΙΟΙ
ΠΡΟΣΕΞΕΤΕ ΤΗΝ μαντάμ μποβαρύ
Πάνε πολλά χρόνια που χω διαβάσει το βιβλίο, αλλά όπως και τότε απορώ και σήμερα γιατί κανείς δεν ασχολήθηκε σοβαρά μ’ αυτόν τον άμοιρο γιατρό που αγάπησε παράφορα…άνευ όρων, μέχρι βλακείας
(για τον Φλωμπέρ δεν είχε γράψει λαμπρές σελίδες ο Σαρτρ;)
τώρα που οι γυναίκες επιτέλους χειραφετήθηκαν ήρθε μου φαίνεται η ώρα να ασχοληθούμε και μ’ αυτόν