ΠΛΕΥΣΕΙΣ
Κορίτσια της πρώτης νεότητας
Που αρμενίζετε για τα σαράντα
Σκορπίζετε το αινιγματικό χαμόγελό σας
Στον ύπνο μου και τον φωτίζετε
Γυναίκες πια ανεμίζετε
Τα αργυρά σειρήτια των μαλλιών σας
Στα σκαλοπάτια του Λυκαβηττού
Κορίτσια που δεν ενωθήκαμε ποτέ
Μιαν άλλη ένωσή μας καρτερώ
Μιαν άλλη νεότητα.
Κορίτσια των πρώτων φωτισμών
Και των πρώτων ανοίξεων
*
ΜΥΤΙΛΗΝΗ
Θα γεράσουμε κι ίσως πεθάνουμε εδώ
Στο απρόσμενο πέτρινο σπίτι
Στον κήπο μύστη
Μιας ζωής πιο κρυφής
Η Ιωνία θα ξεπροβάλλει αντικρύ
Στολισμένη την άσβεστη λάμψη
Των πανάρχαιων θρύλων
*
ΕΚ ΤΟΥ ΜΕΤΩΠΟΥ
Τα γιασεμιά σου τα έκρυψα στο συρτάρι μου
μην κάνω ξεχασμένος πως τα μυρίζω
μπροστά στον Κωνσταντίνο
Έσφαλα και συχνά αμάρτησα
εζήτησα όμως πάντα το αγαθό
Η ψυχή μου ματωμένη
από τους φίλους που έχασα
από την φρίκη του πολέμου
*
ΟΥΡΑΝΙΑ ΓΑΤΑ
Σάντρα βασίλισσα του φεγγαριού
Μαύρη σφίγγα θρονιασμένη στην ψάθα
Της Ερήμου
Είσαι η ουράνια γάτα του θεού Ρα
Που πάλεψε το σκοτάδι της νύχτας
Αγγελιοφόρος μηνυμάτων κρυφών
Η χαρμοσύνη της γονιμότητας
Τριγυρνάς στους κήπους του Νείλου
Το αστέρι ανάμεσα στα μάτια
Κάτω από την σελήνη που στάζει
Ευωδιά από γιασεμί
Κι έπειτα έρχεσαι κι εδώ σε μας
Εμφανίζεσαι μεγαλοπρεπής
Σʼ ένα πλατύσκαλο
Και ξαφνικά γεννιέται ένα ποίημα
*
ΤΑΡΑΧΗ ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΥ
Κάτω απʼ τους ανεμόμυλους σχηματίζουν
Οι ξερολιθιές ακατάληπτες επιγραφές
Τα ιδεογράμματα των νησιών
Τα πουλιά πετούν και τις διαβάζουν
Οι κρωγμοί τους φτάνουν μέχρι τʼ αυτιά μας
Μα κρίνουμε πως το νερό ήταν πάντοτε κρασί
Κι απωθούμε το θαύμα σαν τον αρχιτρίκλινο:
Το ιδεόγραμμα των χειλιών σου
Ανεξιχνίαστο μέσα στην νύχτα
*
ΑΦΡΟΔΙΤΕΣ
Λαχταριστὲς Ἀφροδίτες
μὲ καλλίγραμμα μέλη
ἀκόρεστα μεγάλα μάτια
καὶ μικρὲς ψυχές
Θὰ σᾶς βάλω στὴν κόλαση
τὴν καθεμιὰ καὶ σ’ ἕνα κύκλο.
Στὸν κύκλο τῆς λαγνείας
τῆς πλεονεξίας
τῆς φιλαργυρίας, τῆς σπατάλης
τοῦ δόλου, τῶν ὑποκριτῶν
Στὸν κύκλο τῆς ἀνυπαρξίας καὶ τῆς λήθης.
Στὸ βάραθρο τοῦ μηδενός
*
ΜΥΣ Ο ΑΓΡΟΔΙΑΙΤΟΣ
Τρέχει μὲ βήματα μικρά κι ἔπειτα
δίνει ἕνα σάλτο καὶ σκάει ἠχηρά
πάνω στὴν ὀροφή
Εἶναι ἀπολαυστικὸ τὸ καλοκαίρι
εἶναι ζεστὴ ἡ νύχτα αὐτή
μὰ ἀκόμη πιὸ γλυκιὰ ἡ ἴδια
ἡ ζωὴ ἀνάμεσα στὶς φωτεινὲς ροδακινιές
καὶ τὶς μελιτζανιές _ καὶ ὁ χορὸς
κάτω ἀπὸ τὴν σκεπή
Σείεται ἐρωτικὰ ἡ λεύκα στὴν νύχτα
καὶ σὰν ἀρχαῖος θεός
σταφύλια μασουλᾶς ἡδονικά
ὕστερα τὸ τρεχαλητό
ὁ σάλτος καὶ πάλι ἡ τούμπα:
Εἶσαι ὄντως ἕνας μερακλής
ἕνας γλεντζὲς νυκτόβιος μιᾶς τυφλῆς ζωῆς
ἀλλὰ πῶς θὲς νὰ κοιμηθῶ
μέσα σ’αὐτὴν τὴν ταραχή_
σὰν συλλογἰζομαι μάλιστα
τὴν μοίρα τῶν μερόπων θνητῶν
ἀθάνατε;
*
ΟΙ ΑΓΕΛΑΔΕΣ
Ὁ στόλος φωταγωγημένος
τῶν νησιῶν: Μύκονος Σύρα Ἡ πόλη
ἀπόμακρο κι ἀδιάφορο σκηνικὸ
τῆς ἀνερμάτιστης ζωῆς μας
Πύλη ἀπὸ δοκάρια πέτρες ποὺ θυμίζει
ράντζο Κάκτοι καμάρες μεξικανικές
Στοὺς τοίχους σχέδια τῶν Ἀζτέκων
Μουσικὲς ἐπιτυχίες μπλοὺζ σάμπα
ἀνακατωμένες μὲ φωνὲς ἑλληνικές
Πολύχρωμα ποτὰ μὲ παρδαλὰ ὀνόματα
ποὺ λαμποκοποῦν στὸ μισόφωτο
Πελώριες σκοτεινὲς ἀγελάδες
δίπλα ἀπὸ τὸν ἐξώστη
ἀπαξιοῦν νὰ μᾶς κοιτάξουν
στέκονται μὲς στὴν νύχτα ἀκίνητες
συλλογισμένες _ μὲ τὴν δική τους
ἀνώτερη σοφία
************
Ο Νίκος Αλιφέρης γεννήθηκε στην Αθήνα το 1954. Σπούδασε Μαθηματικά και Πολιτική Φιλοσοφία, στο Λονδίνο και το Παρίσι αντίστοιχα.
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές Άβυδος (Άγρα, 1994), Εκ του μετώπου και άλλα ποιήματα (Άγρα, 1998) και Προσωπογραφίες και άλλα ποιήματα (Άγρα, 2005).
Έχει μεταφράσει Φλωμπέρ (Γράμματα απʼ την Ελλάδα, ʽΑγρα 1984), Εουτζένιο Μοντάλε (Φινιστέρε και άλλα ποιήματα και Ημερολόγιο του 72, Άγρα 1995 και 2004 αντίστοιχα), καθώς και τις Φιλοσοφικές επιστολές του Βολταίρου (Αλεξάνδρεια, 1989). Επίσης το 2005 κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Άγρα, με επιλογή, εισαγωγή και μετάφρασή του, ο τόμος Περί ποιήσεως, που περιλαμβάνει δοκίμια των Μοντάλε, Ουγκαρέττι, Σάμπα και Κουαζίμοντο.
Εξαιρετικός ποιητής, εξαιρετικός μεταφραστής. Πολύ ωραία η επιλογή.
Με την ευκαιρία
«[…] Ο μεγαλοφυής αυτός ηλίθιος, πατέρας του Σοσιαλισμού και του Καπιταλισμού, των μαρξιστών και των φιλελεύθερων˙ προοδευτικότερος των προοδευτικών και κατανοητός από όλους˙ είναι ο βασιλέας του κόσμου μας και ο εξουσιαστής του πνεύματός μας – κι ας τον περιφρονούν φιλόσοφοι και στοχαστές˙ είναι η ψυχή και το στήριγμα της σύγχρονης δημοκρατίας – κι ας στάθηκε ο ίδιος υπέρμαχος της μοναρχίας. Διακόσια χρόνια μετά την Γαλλική και Παγκόσμια Επανάσταση, κάτω από το βάρος του πνευματικού και πολιτικού αδιέξοδου της σημερινής εποχής, συνειδητοποιούμε πόσο αδιάσπαστες είναι οι δυο αυτές πλευρές της ζωής μας. Στέκεται πράγματι αδύνατον να απαλλαγούμε από την κυριαρχία της κοινής λογικής και τον υπέρμετρο εγωισμό μας. Κι αυτό δεν μπορεί να συμβεί παρά αποδεσμεύοντας το υπέρτατο αγαθό από την κοινωνία και την ιστορία, κι ανυψώνοντάς το πάλι στους ουρανούς.»
Από τον πρόλογο του δυσεύρετου πια βιβλίου, «Οι φιλοσοφικές επιστολές του Βολταίρου», και νομίζω μοναδικού όπου μπορεί να βρει κάποιος όλες τις επιστολές, στον οποίο πρόλογο ο μεταφραστής Νίκος Αλιφέρης έδωσε τον τίτλο «Οι αφιλοσόφητες επιστολές του Βολταίρου».
Ο λόγος που περνάω το απόσπασμα αυτό του προλόγου δεν είναι για να κρίνω αρνητικά την προσήλωση του κ. Αλιφέρη σε μία κοινωνία προσανατολισμένη προς το υπερπέραν (δικαίωμά του εξάλλου), αλλά γιατί δεν έχω συναντήσει άλλο παράδειγμα μεταφραστή να αναφέρεται τόσο απαξιωτικά προς αυτόν που μεταφράζει και ταυτόχρονα να προσφέρει ένα έξοχο αποτέλεσμα που σε κανένα σημείο δεν προδίδει τον μεταφραζόμενο.
Συγχαρητήρια Νίκο…
(μία φωνή από το… αναβρυτινό υπερπέραν!)
🙂