Κυκλοφόρησαν και στην Ελλάδα βιβλία που το περιεχόμενό τους πλασάρεται ως ʽροζʼ λογοτεχνία ή γυναικείο και ʽσοφτʼ πορνό, δηλαδή υποτίθεται ότι γράφτηκαν από γυναίκες και απευθύνονται σε γυναίκες. Το υποτίθεται δεν είναι τυχαίο: οι συγγραφείς χρησιμοποιούν ψευδώνυμα. Ωστόσο δεν με ενδιαφέρει ποιος τα έγραψε ούτε το γεγονός ότι κυκλοφορούν απʼ τους δύο μεγαλύτερους εκδοτικούς και ούτε καν θα αναφερθώ στους τίτλους. Δεν είναι εκεί το ζουμί. Εξάλλου σύντομα θα βγουν παρεμφερή και από άλλους εκδοτικούς.
Τα κείμενα που δυστυχώς υποχρεώθηκα να διαβάσω, έχουν ήρωες προβληματικούς με την ουσιαστική έννοια του όρου. Ανθρώπους που θα έπρεπε να βρίσκονται σε ψυχιατρικό ίδρυμα. Στη μία τριλογία μια δεκαεπτάχρονη (παρθένα) γίνεται υποχείριο ενός πολύ μεγαλύτερού της άντρα (κοινώς αγγίζεται οριακά και η παιδοφιλία) και μάλιστα κροίσου (γιατί βέβαια οι φτωχοί δεν προλαβαίνουν να αποκτήσουν βίτσια) και στην άλλη τριλογία δύο ζάμπλουτοι ερωτεύονται μόνο που φέρνουν στη σχέση τους μνήμες και συμπεριφορές απʼ τους βιασμούς που υπέστησαν στην παιδική τους ηλικία. Αυτά για να καταλάβουμε πώς στήνονται τα τερατουργήματα που με τίποτα δεν θα ονόμαζα λογοτεχνία ανεξάρτητα απʼ τον τρόπο που διαφημίζονται. Τα βίτσια κυμαίνονται από «απλά» έως βαριά σαδομαζοχιστικά και εξαιρετικά βίαια. Πάντα με αποδέκτη το γυναικείο σώμα.
Φυσικά οι συγγραφείς, αν όντως είναι γυναίκες, ξεχνούν ότι το ίδιο σώμα μπορεί και να γεννήσει κι αν γεννήσει μια γυναίκα που έχει υποστεί όσα διαβάζουμε σʼ αυτά τα εκτρωματικά κείμενα, το παιδί σε μια οργανωμένη κοινωνία θα καταλήξει επειγόντως στην πρόνοια ή αν το μεγαλώσει η ίδια θα καταλήξει στο τρελοκομείο ή στις φυλακές.
Επιστρέφω ωστόσο στη θεματολογία του πορνό ή της τσόντας γενικότερα. Θεωρώ υποτιμητικό για τη νοημοσύνη μου να μου πλασάρουν τέτοια κείμενα ως γυναικεία λογοτεχνία, όχι επειδή είμαι και η ίδια λογοτέχνης, αλλά επειδή είμαι Γυναίκα και Άνθρωπος. Επιπλέον ως κοινωνιολόγος σας διευκρινίζω ότι σε κοινωνίες με βουδιστικά, ινδουιστικά, κομφουκιανά θρησκεύματα και κουλτούρες, τέτοια κείμενα και συμπεριφορές δεν εμφανίζονται ποτέ!
Δεν θεωρώ τυχαίο ότι αυτού του είδους τα κείμενα εμφανίζονται σε εποχές παγκόσμιας κρίσης του δυτικού χριστιανικού πολιτισμού που έστησε και τον καπιταλισμό. Ανέκαθεν η μεθόδευση είχε τέλεια οργάνωση σε πολλαπλά επίπεδα. Οι γυναίκες άρχισαν να βγαίνουν στον κοινωνικό βίο όταν οι άντρες έλειπαν στον πόλεμο. Το πιο χαρακτηριστικό κοινωνικο-ιστορικό δεδομένο είναι ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος: ελλείψει αντρών οι γυναίκες ανέλαβαν τα εργοστάσια και κάθε τι δημόσιο. Μόλις επέστρεψαν οι άντρες, έπρεπε κι εκείνες να επιστρέψουν στα οικιακά τους. Δεν το έκαναν και οι εφημερίδες του 1950-1960 έγραφαν για ʽπαρανοϊκέςʼ που πάνε να σπουδάσουν και θέλουν να δουλέψουν, ʽάρα είναι ανίκανες να γίνουν νοικοκυρές, σύζυγοι, μανάδεςʼ με στόχο φυσικά να μείνουν οι δουλειές στους άντρες αφού δεν επεκτεινόταν η βιομηχανική οικονομία τόσο όσο να χωρέσει και γυναίκες. Αργότερα η κατάσταση άρχισε να βελτιώνεται, όχι επειδή το ήθελαν οι άντρες ή οι κυβερνήσεις, αλλά επειδή δεν μπορείς να σταματήσεις μια γυναίκα μορφωμένη και άξια. Δεν είναι εξάλλου τυχαίο ότι την τελευταία εικοσαετία που η γυναίκα στον δυτικό κόσμο μοιράζει τη ζωή της στον δημόσιο και τον ιδιωτικό βίο, έχουν σχεδόν εκλείψει τα γυναικεία-οικιακά εγκλήματα. Κοινώς και για να το κάνω πιο λιανά: η γυναίκα σκότωνε τον άντρα της όταν δεν είχε τη δύναμη και τη γνώση να τον εγκαταλείψει. Τώρα που την έχει, κάνει άλλου είδους εγκλήματα.
Επιστρέφω λοιπόν στα βιβλία αυτά όπου δήθεν περιγράφονται ρόλοι και συμπεριφορές που αρέσουν στις γυναίκες. Με λίγο ψάξιμο στο ίντερνετ και στις δήθεν αναλύσεις, διαβάζει κανείς ότι αυτού του τύπου η πορνοτσοντοπαραφιλολογία έχει πέραση στις γυναίκες.
Ερώτηση πρώτη: πώς το ξέρουμε αυτό; Ποια είναι η επίσημη στατιστική που διαπιστώνει ότι οι γυναίκες αρέσκονται να διαβάζουν κείμενα όπου τις δέρνουν, τις δένουν, τις βασανίζουν, τις εξευτελίζουν και το γλεντάνε; Οι διεθνείς στατιστικές αναφέρουν ότι σχεδόν 30% των γυναικών στο δυτικό κόσμο έχει δει πορνό και έχουν συμμετάσχει σε διάφορα σεξουαλικά όργια που προσφέρονται σε ποικίλα καταστήματα. Όμως στις ίδιες έρευνες διευκρινίζεται ότι ποτέ η γυναίκα δεν είχε οικειοθελώς τέτοια πρωτοβουλία απλώς υποκύπτουν στην αντρική απαίτηση και αποδεδειγμένα αυτές οι γυναίκες φεύγουν καταρρακωμένες απʼ τη σχέση.
Ερώτηση δεύτερη: σε αυτά τα βιβλία περνάει η πεποίθηση ότι η αγάπη τα επιτρέπει όλα. Αλήθεια; Και τότε γιατί αποδεδειγμένα οι γυναίκες δεν χρησιμοποιούν σωματική βία; Δεν αγαπάνε οι γυναίκες; Επίσης αρκετοί υποστηρίζουν ότι οι γυναίκες διαβάζουν αυτά που δεν βιώνουν. Αλήθεια; Μα αν θέλουν να τα βιώσουν γιατί δεν γίνονται οι θύτες παρά τα θύματα;
Ερώτηση τρίτη: Αν δεχτώ το επιχείρημα ότι διαβάζουν για να διασκεδάσουν. Δηλαδή, οι γυναίκες θέλουν να βιώσουν στην πράξη τις φαντασιώσεις του κάθε ανώμαλου βάρβαρου και παρανοϊκού; Και τότε γιατί έχουμε τόσες καταγγελίες για γυναικεία και παιδική κακοποίηση; Ακόμα και στην Ελλάδα που το σύστημα και η αστυνομία δεν βοηθάει, έχουμε τέσσερις στις δέκα γυναίκες να έχουν αποτανθεί στην αστυνομία ή στις κοινωνικές υπηρεσίες για βία απʼ τους συντρόφους τους ή τους άντρες συγγενείς τους, τουλάχιστον μία φορά στη ζωή τους.
Η άποψή μου και τη δηλώνω αναλαμβάνοντας την ευθύνη να μείνω άνεργη στην Ελλάδα ως μεταφράστρια (το ως κοινωνική εγκληματολόγος το παραβλέπω γιατί είναι γεγονός) και να γίνω αντιπαθής στους εκδοτικούς που συνεργάζομαι με αποτέλεσμα να μην μου ξαναεκδώσουν βιβλίο. Και βέβαια με τον κίνδυνο να θεωρηθώ συντηρητική από όσους δεν με γνωρίσουν προσωπικά.
Αυτά τα κείμενα στόχο έχουν την υποτίμηση της γυναικείας ύπαρξης. Πιο φιλοσοφικά ή πιο βαθιά πολιτικά, στόχο έχουν να απομονώσουν το αρσενικό απʼ το θηλυκό ώστε να μην υπάρξουν συνεργασίες σκέψης και πράξης για έναν καλύτερο κόσμο. Έχουν στόχο να μας πείσουν όλους, άντρες γυναίκες, ότι πρέπει να κρυφτούμε στη γωνιά μας, να ανεχόμαστε τα πάντα, να μη διεκδικούμε τη θέση μας ούτε στο σπίτι μας ούτε στην κοινωνία, να μη σπουδάζουμε, να μη δουλεύουμε (γιατί βέβαια μια γυναίκα που τη σκοτώνεις στο ξύλο στη σεξουαλική επαφή δεν μπορεί να κυκλοφορήσει απʼ τις μελανιές, ή φοράει μες στην καταχειμωνιά γυαλιά ηλίου, όπως συμβαίνει στην Αγγλία για να κρύψει τις μπουνιές στα μάτια της), να μην απαιτούμε ισότητα και σεβασμό, δικαίωμα στις ίσες αμοιβές και πάνω απʼ όλα δικαίωμα στο σώμα μας και ως προς τις ερωτικές μας προτιμήσεις και ως προς το αν θέλουμε να κρατήσουμε ένα παιδί ή όχι. Και όταν αναφέρομαι στην ισότητα δεν εννοώ τον όρο όπως εμφανίστηκε στη δεκαετία του εβδομήντα. Ισότητα σημαίνει και διαφορετικότητα. Είμαστε διαφορετικά φύλα, σκεφτόμαστε διαφορετικά, ο εγκέφαλός μας λειτουργεί διαφορετικά, η ψυχοσύνθεσή μας εξαρτάται απʼ τον εγκέφαλό μας, όμως η σχέση μας με τον κόσμο πρέπει να είναι χτισμένη σε βάσεις ισότητας, ήθους και αλληλοσεβασμού.
Και εδώ μπαίνει και η τέταρτη ερώτηση: Η αριστερά που κόπτεται αυτή την εποχή για πολλά και διάφορα, δεν ανακάλυψε τι συμβαίνει με την πορνοτσοντοπαραφιλολογία; Είμαι κι εγώ αριστερή και θλίβομαι βαθύτατα για το τουμπεκί ψιλοκομμένο των δήθεν σκεπτόμενων αριστερών. Περίμενα λίγες μέρες να δω κάποια αντίδραση, κάτι να καταδικάζει αυτή την αθλιότητα που τόσο τέλεια εξυφαίνεται κατά των γυναικών. Κιχ. Όπως πάντα. Με τους δεξιούς δεν ασχολούμαι, όμως η αριστερά που ένα απʼ τα κόμματά της έχει και γυναίκα αρχηγό; Τίποτα;
Και συνεχίζω με την πέμπτη ερώτηση που πιθανόν θα φέρει και υπομειδιάματα στους άντρες αναγνώστες μου: γιατί θεωρείται λογικό ένας άντρας να ζητάει παρά φύσιν σεξ, αλλά βαθύτατα προσβλητικό για τον ίδιο αν η γυναίκα ζητήσει κάτι παρόμοιο στο δικό του σώμα;
Έκτη ερώτηση: γιατί όταν ένας άντρας δέρνει μια γυναίκα είναι μάγκας, ενώ αν η γυναίκα δείρει άντρα είναι υστερική; Μήπως ο στόχος είναι να μας χωρίσουν ξανά και ως φύλα ώστε να γίνει η πλήρης υποδούλωση πιο εύκολα; Γιατί βέβαια ο μοναχικός άνθρωπος παλεύει πιο αδύναμα απʼ τον ζευγαρωμένο. Θυμηθείτε ότι στο 1984 του Όργουελ απαγορεύεται ο έρωτας, η αγάπη.
Ως εγκληματολόγος σας βεβαιώ ότι οι γυναίκες διεθνώς δεν είναι ούτε επιδειξίες, ούτε ματάκηδες. Επιπλέον γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα ούτε καν για τις πορνό ταινίες, ούτε μπαίνουν σε πορνοσάιτ του ίντερνετ – βγαίνουν επίσημες στατιστικές για αυτά που αναφέρω. Κι αν τώρα τελευταία υποτίθεται ότι πολλές έχουν αγοράσει δονητή, η διεθνής κοινωνιολογική έρευνα έδειξε ότι τον χρησιμοποιούν μόνο όταν δεν έχουν σύντροφο και μάλιστα με μεγάλη λύπη τους. Τα υπόλοιπα είναι παραμύθια που εντάσσονται και στην ψυχοθεραπεία και στην κοινωνιολογία και στη σημειολογία.
Έβδομη ερώτηση: και στις δύο τριλογίες αυτοί οι άνθρωποι κάνουν ελεύθερα έρωτα. Κοινώς διαφημίζονται τρόποι να κολλήσουμε έιτζ και κάθε άλλο σεξουαλικά μεταδιδόμενο νόσημα. Αυτό δεν το σκέφτηκε κανείς όταν διάβαζε αυτά τα κείμενα κι αποφάσισε να τα εκδώσει; Παιδιά δεν έχουν οι εκδότες στην Ελλάδα και στο εξωτερικό; Και μην σκεφτούμε τα κλισέ περί ελευθερίας του τύπου γιατί όλοι ξέρουμε τι κρύβεται πίσω απʼ αυτά.
Μήπως ο στόχος είναι ακριβώς αυτός; Να αρρωστήσουν όσο το δυνατόν περισσότεροι ώστε μια και δε γίνεται να μας σκοτώνουν επειδή ανασαίνουμε, να μας σκοτώσουν με το σεξ; Αντιλαμβάνεστε ελπίζω ότι χρησιμοποιώ τη λέξη σεξ αντί της λέξης έρωτας γιατί δεν σκοπεύω να εντάξω και τα δύο στο ίδιο τσουβάλι.
Όγδοη ερώτηση: αυτοί ή αυτές που διαβάζουν τέτοια κείμενα, πώς θα αντιδράσουν αν η κόρη τους έρθει σακατεμένη απʼ το ερωτικό ξύλο του εραστή της, ή ακόμα χειρότερα άρρωστη από έιτζ; Όλοι είμαστε χαλαροί όταν απλώς σκεφτόμαστε κάτι τέτοιο, στην πράξη όμως έτσι γίνονται εγκλήματα. Άρα; Πού μας οδηγούν τέτοια κείμενα; Και μην διανοηθείτε να πείτε, ʽάλλο να διαβάζω κι άλλο να το κάνωʼ γιατί δεν είναι έτσι. Ό,τι σκεφτόμαστε πράττουμε. Σημαίνον και σημαινόμενο για να το πω πιο κουλτουριάρικα. Αν και το θέμα δεν σηκώνει επιστημονικοφανείς ορολογίες.
Και ένατη ερώτηση: τι θυσιάζουμε στο βωμό του κέρδους γιατί μάλλον αυτή η πορνοτσοντοπαραφιλολογία πουλάει έξω, άρα θα πουλήσει και στην Ελλάδα;
Το μέλλον της ψυχής μας θυσιάζουμε. Την ικανότητά μας να αγαπήσουμε, να εμπιστευτούμε, να μιλήσουμε, να δέσουμε – αυτά θυσιάζουμε. Και οργανώνουμε έναν θάνατο αργό και βασανιστικό όπου θα ζούμε σαν ρομπότ μέχρι επιτέλους να πεθάνουμε.
Θα μπορούσα να συνεχίσω με πολλά ακόμα ερωτήματα. Δεν ωφελεί. Ελπίζω να έθεσα το θέμα σε μερικές παραμέτρους. Για μένα η σημαντικότερη είναι πως για άλλη μια φορά, η γυναικεία ανθρώπινη ύπαρξη υποβιβάζεται, υποτιμάται, εξευτελίζεται, εκπορνεύεται και μάλιστα τόσο χυδαία και φτηνά. Γιατί βέβαια η επίσκεψη στο μπορντέλο είναι ακριβότερη απʼ το κόστος αγοράς αυτών των πορνοτσοντοβιβλίων. Και η οργή μου είναι απερίγραπτη. Δεν επιτρέπω σε κανέναν να με θεωρεί res, αντικείμενο, και ξέρω ότι υπάρχουν πάρα πολλοί άντρες που ποτέ δε σκέφτηκαν την αγαπημένη τους γυναίκα, μάνα, φίλη, αδελφή, συντρόφισσα ως αντικείμενο. Θεωρητικά η νέα χιλιετία θα έφερνε έναν νέο καλύτερο κόσμο, ανθρώπους πιο ενωμένους, πιο συνειδητοποιημένους. Και είναι αλήθεια. Συμβαίνει ήδη. Το βλέπω και στη χώρα μου και στο εξωτερικό. Άρα προσπαθούν με άλλον έναν τρόπο να μας αποβλακώσουν και να μας διχάσουν. Μια επιπλέον μορφή φασισμού εμφανίζεται στην τυπογραφία. Ε, όχι! Νισάφι!
ΥΓ. Και για όποιον δεν κατάλαβε, επίτηδες τα ερωτήματά μου είναι εννέα. Όσα και οι μήνες της εγκυμοσύνης κάθε γυναίκας που βγάζει ένα παιδί στον κόσμο γεμάτη όνειρα και ελπίδες για το μέλλον του.
Η Μπελίκα Κουμπαρέλη γεννήθηκε το 1958. Είναι συγγραφέας και μεταφράστρια. Έχει διδακτορικό στην κοινωνική εγκληματολογία και μάστερ στη δημιουργική γραφή που το έκανε στα πενήντα της αφού είχε ήδη δημοσιεύσει 6 βιβλία. Ζει στην Αγγλία και στην Ελλάδα.
Νομίζω ότι είναι από τα κείμενα που λένε την αλήθεια, με τίμιο και απλό τρόπο. Κι αυτό έχει συνέπειες για τον άνθρωπο που ερευνά και επιχειρηματολογεί γι’ αυτήν. [ Για την αλήθεια του περιεχομένου, ας πάει και το παλιάμπελο, δηλ. ο επικρεμάμενος αποκλεισμός από εκδοτικούς οίκους]. Ας συνεχίσουμε τον προβληματισμό και τη συζήτηση. Δυστυχώς, στους εκδοτικούς οίκους, στις εφημερίδες και στα περιοδικά ο «νέος αιώνας», δηλ. η άνευ ηθικής και ελέγχου επικυριαρχία της «αγοραφοβίας και του κερδοσκοπισμού», φέρνει ολοένα νέα δεινά. Κι ακόμη περισσότερα στα συναισθήματα και τις ερωτικές σχέσεις των ανθρώπων.
Αγαπητή Μπελίκα, βρίσκω τις θέσεις σου συντηρητικές. Ο καθένας μπορεί να γράφει ό,τι θέλει και ο καθένας μπορεί να διαβάζει ό,τι θέλει. Αν αρχίσουμε τις απαγορεύσεις, θα περάσουμε στο τέλος στην κοινωνία του Όργουελ που καταγγέλλεις. Αν το ανάγνωσμα είναι υψηλή ή όχι λογοτεχνία, είναι άλλο θέμα, αλλά ας μην ξεχνάμε ότι σήμερα ο ντε Σαντ θεωρείται ότι έγραψε λογοτεχνία, ενώ στον καιρό του κυνηγήθηκε πολύ για τα γραφόμενά του. Το επιχείρημα της μητρότητας δεν με πείθει, η γυναίκα έχει και άλλες ενδιαφέρουσες πλευρές και επίσης έχει το δικαίωμα να είναι σεξουαλικά αποκλίνουσα, όπως ακριβώς σεξουαλικά αποκλίνοντες είναι και πολλοί άνδρες. Θα συμφωνήσω όμως σε ένα σημείο: αν η πορνό αυτή λογοτεχνία έχει εμμονή να παρουσιάζει τη γυναίκα ως θήραμα και ως αντικείμενο σαδιστικών ορέξεων, τότε πράγματι καταντά ύποπτη. Μια τέτοια λογοτεχνία θα είχε ενδιαφέρον, αν το αρσενικό και το θηλυκό επεξέτειναν τις δυνατότητές τους σε ένα χώρο που ακόμα παραμένει παρθένος και ανεξερεύνητος.
Αγαπητή κυρία Κουμπαρέλη
αφού σας συγχαρώ , πιστέψτε με , μέσα από την καρδιά μου
για την υπέροχη ανάλυση ενός ελεεινού φαινομένου
των χαλεπών ημερών που βιώνουμε
θα εστιάσω την προσοχή των αναγνωστών σε ένα
τραγικό σας λάθος , αυτό του να είστε αριστερή!!!!!
Όταν περάσετε από τον χώρο της αριστεράς
( τον ομιχλώδη-απροσδιόριστο , πολιτικά και ηθικά )
στο χώρο τον κρυστάλλινο των κομμουνιστών
( εάν κάτι του καταμαρτυρούν , είναι οι χωρίς
παλινωδίες , απόψεις του ) τότε θα αντιληφθείτε
πως η ανάλυση σας , έχει γίνει αποδεκτή
από εμάς (κομμουνιστές) προτού καν την
γράψετε .
Τα σέβη μου
Απ’ ότι κατάλαβα η μαντάμ συγγραφεύς κάνει τρελές πωλήσεις! Τύφλα να’χει η Μπάρμπαρα Κάρτλαντ! Αυτή έμενε μόνο στα “ροζ προκαταρκτικά” κι άφηνε το πήδημα να το φαντασιώνεται όπως ήθελε η κάθε μια. Ενώ αυτή μας τα δίνει έτοιμα στο πιάτο. O tempora o mores ….
Αναρωτιέμαι μήπως ζούμε κάπου αλλού, και δεν εννοώ σε άλλη χώρα αλλά σε άλλο Σύμπαν. Μήπως δεν αντιλαμβανόμαστε την “εξέλιξη” των εποχών. Το πάσης φύσεως και είδους πορνό, ως “λογοτεχνικό είδος”, έχει μακραίωνα ιστορία. Όταν κρεμάστηκε στα περίπτερα, Play Boy, Play Girl, Δάγκωσε με, κτλ., μπήκε ελεύθερα και στα σπίτια μας. Κάθε μαζοχιστικοβιτσιόζικο κόλπο και τεχνική αναλύθηκε επί μακρόν (και με τεκμηρίωση) από το Nitro. Τι ακριβώς μας ενοχλεί; Γιατί μένουμε άναυδοι; Γιατί εξεγειρόμαστε με τα βιβλία αυτά; Υπάρχουν εδώ και τόσα πολλά χρόνια….
Στη Βιβλιοθήκη έρχονται ορδές από 17χρονες και 18χρονες που ζητάνε μετά μανίας τα βιβλία με τους δράκουλες που ερωτεύονται οι θνητές συνομήλικες τους. Τι σημαίνει αυτό; Κάτι σημαίνει, έτσι δεν είναι; Έλλειψη παιδείας: Έλλειψη κουλτούρας; Σεξουαλική στέρηση; Απουσία ορθολογικής σκέψης; Ψυχική ένδεια; Κάτι πρέπει να σημαίνει…. Όσες είναι από 22-25 και πάνω κάνουν ουρές για τα βιβλία της Μαντά, της Δημουλίδου, και όλων των άλλων “πονεμένων καρδιοχτυπημένων” συγγραφέων. Τι σημαίνει αυτό; Κάτι πρέπει να σημαίνει. Αυτά μας ενοχλούν; Τα καταδικάζουμε δημόσια; Εξεγειρόμαστε όταν διαβάζουμε π.χ. “η Σιμόνη έπνιξε σε ένα αναστεναγμό τα δάκρυα που της προκάλεσε ο Ρομπέρτο καθώς της γύρισε την πλάτη στο μούχρωμα του δειλινού”.
Ποιο είναι το αληθινό πρόβλημα;; Πότε επιτέλους θα κοιταχτούμε στον καθρέφτη και θα το ομολογήσουμε ανοιχτά;; Το πρόβλημα είναι “Η Γυναίκα ως σεξουαλικό αντικείμενο δια μέσου των αιώνων”! Αυτό είναι Μπελίκα μου το πρόβλημα. Μόνο που δεν στρέφουμε εκεί την προσοχή μας αλλά σε όσους το εκμεταλλεύονται προς ίδιον όφελος. Οπότε το πρόβλημα συνεχίζεται με τη συναίνεση των Γυναικών, γιατί αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι θα παραδεχτούμε ότι οι γυναίκες συναινούν με τη σιωπή τους. Ίσως και στην πλειοψηφία τους να τις βολεύει κάτι τέτοιο.
Έχεις διαβάσει το βιβλίο της Εστέ Βιλάρ “Ο ντρεσαρισμένος άντρας”; Διάβασε το ή μάλλον μελέτησε το και θα δεις πολλά….
Αγαπητή Μπελίκα. Ο θυμός σας βάσιμος, ίσως και η οργή σας. Μέσα σ ένα χέρσο χωράφι δεν πρέπει να εκπλήσσεται κανείς διαπιστώνοντας πως βγαίνουνε και ζιζάνια. Η δημόσια καταγγελία τους σε τέτοιες περιπτώσεις ξέρετε, μπορεί να λειτουργήσει και αντίστροφα από τις προθέσεις των γραφομένων σας, ( μορφή διαφήμισης κι αυτό ). Περί του πρακτέου τί;.. Τα καίμε;.. τα απαγορεύουμε; Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τον μεσαίωνα, από τον Γκαίμπελς και τον Στάλιν;.. Λογοκρισία; Απορριπτέα! Ας μείνουν όλα να φυτρώνουν στο χωράφι κι ας δρέπει ο καθ ένας τους καρπούς που του αξίζουν.
Ωρέ.. Γιώργο μας πήρ΄ η Άνοιξη Γιωργάκη,Γιωργάκη
(πολυφωνικό της Ηπείρου)
Αγαπητή κυρία Κουμπαρέλη πάρα πολύ καλό το κείμενό σας. Διαβάζοντάς το (μαζί με τα σχόλια) σκέφτομαι τα εξής:
Ως προς την έκδοση τέτοιων βιβλίων, το μόνο που χρειάζεται είναι μια ισορροπία. Ούτε λογοκρισία, ούτε όμως και απόλυτη ελευθερία. Δυστυχώς η δεύτερη είναι πιο επικίνδυνη από την πρώτη, γιατί η λογοκρισία καταπνίγει μονάχα τα έργα που «απειλούν» μερικούς μερικούς και άρα, για να είναι επικίνδυνα για μια εποχή, η οποία ούτως ή άλλως από κάποια λέπρα θα κατατρώγεται, σημαίνει πως έχουν και μια ιδιαίτερη ουσία. Η απόλυτη ελευθερία από την άλλη πλευρά, μας προσφέρει μεν το έργο οποιουδήποτε επίδοξου συγγραφέα που μπορεί πράγματι να προσφέρει κάτι στη λογοτεχνία, αλλά δεν μας προφυλάσσει δε από την μανία οποιουδήποτε κούφιου αλαζόνα, που θέλει απλά να κάνει το κομμάτι του, ενδιαφερόμενος μονάχα για λεφτά, δόξα, «μούρη» κλπ κλπ. Ξέρετε δεν είναι μόνο η πορνοτσοντοπαραφιλολογία, όπως την ονομάζετε. Είναι και οι ημίγυμνες «τραγουδίστριες» της ποπ και της ψευτο-ραπ ενίοτε, με στίχους του τύπου «my neck, my back, lick my pussy and my crack», είναι οι σεξιστικές διαφημίσεις στην τηλεόραση κι όλη αυτή τέλος πάντως η συνεχής γύμνια που προβάλλεται από τα ΜΜΕ. Αποκτήνωση ή πρόοδος? Εγώ, ως πιο συντηρητική από ‘σας, θα πω αποκτήνωση. Ξέρετε όμως ποιο είναι το χειρότερο? Ότι δεν φταίνε οι άντρες γι’ αυτά, αλλά οι γυναίκες. Ζούμε στη Δύση του 21ου αιώνα, το σχολείο είναι ελεύθερο (παρά τα όποια ελαττώματά του), τα βιβλία είναι ελεύθερα, το διαδίκτυο μπορεί να προσφέρει αμέτρητη γνώση, μαθαίνουμε από μικροί ότι ο κόσμος δεν είναι αγγελικά πλασμένος και δεν είμαστε πλέον μια ανδροκρατούμενη κοινωνία, με αυστηρές πατριαρχικές οικογένειες και τα σχετικά, όμως οτιδήποτε δεν έχει μέσα σεξ δεν κινεί την περιέργεια του πλήθους και ιδιαίτερα των εφήβων. Τα κοριτσάκια στα 19 δεν ονειρεύονται να γράψουν κανέναν θηλυκό Πεισίστρατο, όπως έκανε ο Χειμωνάς. Ενδιαφέρονται να κάνουν επίδειξη στον κύκλο τους με το «αγόρι» τους, το οποίο έχει πάντα συγκεκριμένα εμφανισιακά χαρακτηριστικά, αλλά σπανίως ψυχικά.
Όταν μια απ’ τις αδερφές μου ήταν 13 ετών, πήγε σε ένα πάρτυ του σχολείου της και, πηγαίνοντας το βράδυ να την πάρω, βλέπω μια συμμαθήτριά της με 10ποντη γόβα και φορεματάκι που κάλυπτε ίσα ίσα τα αναγκαία. Επίσης, μια άλλη συμμαθήτριά της, είχε ανεβάσει στο facebook φωτογραφία, στην οποία φορούσε μαύρα εσώρουχα, ζαρτιέρες, καλσόν και πολύ βαρύ μέικ απ. Σ’ αυτήν την περίπτωση ποιος φταίει λοιπόν, ο βιαστής και ο παιδόφιλος, ή οι γονείς και οι δάσκαλοι που βλέπουν ένα παιδάκι, που έχει αποκτήσει σχεδόν σώμα γυναίκας με την πρώιμη έμμηνο ρύση που παρατηρείται στις τελευταίες γενιές, να κυκλοφορεί σαν πόρνη που ετοιμάζεται για πιάτσα? Όχι πως θέλω να ελαφρύνω τη θέση του κάθε ανώμαλου, αλλά να τονίσω ότι δεν φταίνε μονάχα οι «άλλοι». Όταν λοιπόν μια γυναίκα (εκτός των ανίδεων παιδιών, τώρα αναφέρομαι σε ενήλικες) κάνει τα πάντα για να γίνει η ερωτική φαντασίωση των ανδρών, δείχνοντας μόνο τα σωματικά της προσόντα και μάλιστα με χυδαίο τρόπο, τι ακριβώς περιμένει, να την αγαπήσουν για τον εσωτερικό της κόσμο, ή να μην τολμούν να την αγγίξουν, θαμπωμένοι από το ήθος της? Όταν βγαίνεις στον κόσμο, θα δεις και το καλό και το κακό του πρόσωπο. Το καλό πρέπει να ξέρεις πώς να το εκμεταλλευτείς χωρίς να το χαλάσεις και το κακό του πρέπει να ξέρεις πώς να το αντιμετωπίσεις. Οι γυναίκες είναι σεξουαλικά όντα, ακριβώς όπως και οι άντρες. Μερικές είναι και μαζοχίστριες, γιατί να μην το πούμε και αυτό? Σε ένα μικρό (ή μεγάλο, ποιος ξέρει) ποσοστό, ο οικειοθελής εξευτελισμός διεγείρει τις γυναίκες. Όλες, λίγο πολύ, έχουν παρόμοιες φαντασιώσεις. Αυτά για να τονίσω, ότι το αναγνωστικό κοινό τελικά δεν είναι τόσο αθώο όσο το θέλουν οι οραματιστές. Οι άνθρωποι είναι μικροπρεπείς και βιτσιόζοι, ανεξαρτήτως φύλου, ηλικίας, εθνικότητας, κλπ. Το μόνο που μπορεί να τους σώσει είναι η ανατροφή τους, δηλαδή οι γονείς και οι δάσκαλοι, όπως προανέφερα, γονείς που νοιάζονται για την αξιοπρέπεια του παιδιού τους και όχι για το 20 στις πανελλήνιες και δάσκαλοι που δεν είναι απλά πληρωμένοι εκπαιδευτικοί, αλλά διδάσκαλοι, δηλαδή φορείς της γνώσης, δεύτεροι γονείς των παιδιών. Όταν μιλάω για «σωτηρία» όμως, εννοώ τη σωτηρία από το χυδαίο και το προσβλητικό ως προς την οντότητα του άλλου. Τα πάντα επιτρέπονται, μεταξύ ενηλίκων, αρκεί να συμφωνούν και οι δυο.
Και τώρα, σχετικά με την ουσία των λογοτεχνικών βιβλίων: κάποιος σαν τον Ντε Σαντ, μπορεί να κυνηγήθηκε όσο κυνηγήθηκε στην εποχή του, τα βιβλία του όμως ήταν καθαρά συμβολιστικά. Δεν ήθελε να μας μάθει πώς να κάνουμε πιο πικάντικο σεξ. Ήθελε να καταστρέψει μια αρρωστημένη κοινωνία και να εξευτελίσει τους δυνάστες του λαού. Τα συγκεκριμένα «ροζ» βιβλία όμως, δεν είναι καθόλου συμβολιστικά. Είναι απλά ανόητα, γιατί ακόμη και το σεξ που πουλάνε, είναι πολύ χλιαρό. Μάλιστα, αν εγώ, ως συνειδητοποιημένη ενήλικη γυναίκα, είχα την όρεξη να διαβάσω ροζ λογοτεχνία, δεν θα διάβαζα σοφτ ερωτικές ιστοριούλες, αλλά κάτι πολύ βαρύ και αποτρόπαιο, εγκληματικό για την ακρίβεια, επειδή αυτό είναι έξω από την πραγματικότητά μου. Κι όμως, οι άνθρωποι διαβάζουν αυτό που δεν ζουν, κυρίως όταν δεν μπορούν να το ζήσουν λόγω ανωτέρας βίας. Δεν πρέπει να είσαι Δουβλινέζος για να διαβάσεις Τζόυς, ούτε στρατιώτης του ’40 για να διαβάσεις βιβλία για τον Β’ Παγκόσμιο. Διαβάζεις απλώς ότι σου κινεί τον ενδιαφέρον ή, αν έχεις λίγο μυαλό, ότι μπορεί να σε δυναμώσει πνευματικά. Κατόπιν, μιας και μιλήσατε για την εθελοτυφλία οποιουδήποτε μας λέει ότι κατά τα άλλα νοιάζεται για τον λαό: έχουμε τόσα πολλά προβλήματα ηθικής και πνευματικής φύσεως, που η λογοτεχνία είναι το λιγότερο, αλλά μιας και ασχολούμαστε μ’ αυτήν τώρα, ας μην αναφερθούμε στα υπόλοιπα (πάντως, οπωσδήποτε δεν πρέπει να περιμένουμε ούτε και να θέλουμε κομματικούς ή έστω πολιτικούς και ιδεολογικούς «σωτήρες» στη λογοτεχνία. Την αλλαγή θα την φέρει ο ταλαντούχος συγγραφέας και ο μυαλωμένος αναγνώστης, κανένα κόμμα και καμιά εξουσία). Σκεφτείτε πόσα βιβλία σχετικά με τη Σμύρνη, την Πόλη, τον Εμφύλιο, τους Παγκόσμιους Πολέμους και τα άλλα δεινά των Ελλήνων κυκλοφορούν. Άπειρα. Παντού η ίδια, χιλιοειπωμένη θεματολογία κι όσο για τη γλώσσα και για τις ιδέες αυτών των βιβλίων, κατά 90% εξίσου χιλιοειπωμένες. Όλο ερωτικά δράματα και ανθρώπινα δράματα και δράματα γενικώς. Νομίζω λοιπόν πως η «ανεμπνευσιά» (επιτρέψτε μου τη χιουμοριστική έκφραση) του νεοέλληνα συγγραφέα είναι το ίδιο προσβλητική σε οποιοδήποτε είδος βιβλίου βγαίνει από τα χέρια του. Ποιότητα δεν υπάρχει πουθενά, γιατί η ερωτική λογοτεχνία να ξεφύγει? Πάντως, ακόμη και η ίδια η ερωτική λογοτεχνία, θα μπορούσε να έχει (όπως και έχει, άλλωστε) μερικά πολύ ποιοτικά κομμάτια. Η σύγχρονη εποχή, μαζί με την χαρακτηριστική κακογουστιά της, έχει μετατρέψει σε ανούσια συγγραφικά εκτρώματα όλα τα είδη λογοτεχνίας με τα οποία καταπιάστηκαν οι άνθρωποι από τότε που ξεκίνησαν να γράφουν. Μήπως ο Αρχίλογος δεν ήταν ένας πιασάρικος ερωτομανής στιχουργός? Κι όμως, όποιος τον έχει διαβάσει, παρατηρεί πως μέσα σε κάθε στιχάκι κρύβεται κι ένα σπουδαίο απόφθεγμα, μια καυστική σάτιρα που ξεγυμνώνει την ανθρώπινη ανοησία, κυρίως μάλιστα αυτήν την ηθικολογίας. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να καθαρίσουμε τον κόσμο των βιβλίων από οτιδήποτε δεν έχει να μας προσφέρει κάτι ουσιαστικό. Από ερωτική λογοτεχνία μέχρι επιστημονικές μελέτες, οτιδήποτε κοινότυπο και ανούσιο δεν θα πρέπει να εκδίδεται. Το κομμάτι της αισθητικής ας μην το λάβουμε υπόψιν μας καλύτερα. Σε κάποιους αρέσουν οι ακραίες εικόνες, σε άλλους όχι. Γι’ αυτό μόνο το νόημα θα πρέπει να μας απασχολεί, η ουσία δηλαδή αυτών που διαβάζουμε, τα σύμβολά τους. Όταν υπάρχει ουσία, τίποτα δεν είναι παραλογοτεχνία, είτε πρόκειται για κλασσική λογοτεχνία, είτε για ερωτική, είτε για αστυνομική, είτε για τρόμου, κ.ο.κ. Τα βιβλία θέλουν ουσία και οι άνθρωποι αυτογνωσία.
Τέλος: ας μην μπερδεύουμε τα βιβλία με την πραγματικότητα. Η λογοτεχνία είναι λογοτεχνία, σ’ αυτήν επιτρέπονται τα πάντα. Αν έπρεπε να διαβάζουμε μόνο όσα θα μπορούσαν να σταθούν ως πραγματικά γεγονότα, τότε θα θάβαμε τον Λάβκραφτ ζωντανό και θα καίγαμε τον Λωτρεαμόν στο Σύνταγμα. Όταν η λογοτεχνία είναι αληθινή λογοτεχνία, έχει δηλαδή δουλεμένη γλώσσα και σοβαρό νόημα, τότε το περιτύλιγμα της εικονοπλασίας είναι δευτερεύον και μ’ αυτό έχει να αναμετρηθεί το προσωπικό γούστο του αναγνώστη. Με προβλημάτισε ιδιαίτερα το σημείο όπου λέτε ότι οι ήρωες της πορνοτσοντοπαραφιλολογίας έχουν ψυχολογικά προβλήματα. Δεν ξέρω κατά πόσο γενικώς οι ήρωες της λογοτεχνίας είναι ψυχικά υγιές. Σκεφτείτε τη μητέρα του «Αμαρτήματος της Μητρός μου», τον Μαλντορόρ, τους ήρωες του Ντοστογιέφσκι και άλλους. Όλοι τους είναι τρελοί, βαριά τρελοί. Όμως, ως προς τον συγγραφέα, σημασία τελικά δεν έχει η τρέλα, αλλά πώς την διαχειρίζεσαι και την εκμεταλλεύεσαι. Όταν οι ιδεοψυχαναγκαστικές διαταραχές του Ρασκόλνικωφ μας μαθαίνουν περισσότερα από τα καλύτερα συγγράμματα ανθρωπολογίας που κυκλοφορούν, είναι τέχνη. Όταν οι κρίσεις του κάθε μεσήλικα που υποφέρει από την έλλειψη ερωτικού συντρόφου μας κουράζουν με ατελείωτα αμπελοφιλοσοφικά ξεσπάσματα, δεν είναι τέχνη. Ελπίζω να αναφέρεστε στους δεύτερους «τρελούς» και να μην έχετε την ψευδαίσθηση ότι ήρωες και συγγραφείς είναι άνθρωποι που… στέκουν στα καλά τους 🙂
Καλό βράδυ και ευχαριστώ για το σπουδαίο κείμενο. Μέσα σε όλες τις «απόψεις», βρίσκεις καμιά φορά και κάποιες που έχουν τη δύναμη να δημιουργήσουν διάλογο.
Οι χρήσεις και μεθοδεύσεις που υπέστη το ανθρώπινο σώμα περιγράφονται με ιδιαίτερη σαφήνεια στο έργο του Michel Foucault “Ιστορία της σεξουαλικότητας”. Η βιομηχανική επανάσταση χρειάστηκε να επιβάλλει διάφορα στο σώμα για να το τιθασεύσει στις νόρμες της καπιταλιστικής παραγωγής. Παρουσιάζετε ιδιαίτερα «αθώο» το γυναικείο σώμα και τον γυναικείο ψυχισμό, έχει και η anima τις σκοτεινές πλευρές της δεν νομίζετε; Οι σαδιστικές τάσεις δεν αποδίδονται μονάχα στο animus. Ασφαλώς και επικρατεί μια ανδροκινούμενη παραγωγή ηδονιστικών αναγκών στις δυτικές κοινωνίες, αλλά το γυναικείο φύλο δεν είναι αποκλειστικά και πάντοτε το θύμα των περιστάσεων. Όσο για τα σκουπίδια που εκδίδονται από τους Οίκους, σας απευθύνω ένα ερώτημα: Τώρα τα προσέξατε; Όλα αυτά τα «βραβευμένα» σκουπίδια που πέραν της φτωχής γραφής για κλάματα, που αναμασάνε απιστίες τρίγωνα (δυστυχώς όχι Πανοράματος) – τετράγωνα – πεντάγωνα, των οποίων η πλειονότητα γράφεται από γυναίκες συγγραφείς, δεν σας ενόχλησαν; Δείτε και το εξής, πέρα από 5-10 τίτλους τα τελευταία είκοσι χρόνια η νεοελληνική πεζογραφία δεν έχει να παρουσιάσει τίποτε το σοβαρό, παρά μονάχα τρίτης κοπής-αντιγραφής σαχλαμάρες εμπνεύσεως Κούντερα.
Antonia-belica Kubareli-Έκτακτη ανακοίνωση
Φίλοι. Επειδή η λέξη “Π” σοφτ κλπ εμφανίστηκε σε σχέση με το όνομά μου πάνω από 1400 φορές στο ίντερνετ και με τιμώρησαν με 14 μέρες σιωπής πλην ελαχίστων παρατηρήσεων. Γι’ αυτό δεν μπορώ να απαντήσω σε όσα γράφετε. My friends. The word “P” soft etc has appeared in the internet over 1400 times in relation to my name so I have been punished with silence for 14 days. THANK YOU ALL
Ένα από τα ερωτήματα που τίθενται είναι αν η λογοτεχνία πρέπει να είναι διδακτική. Αν θα πρέπει να δίνει στον άνθρωπο στόχους ,ιδανικά κτλπ. Για μένα η απάντηση είναι όχι. Ο Λογοτέχνης ως άνθρωπος , θα αγωνιστεί για τις αξίες του πλάι στους άλλους ανθρώπους. Το να κάνεις στρατευμένη τέχνη για μένα είναι σαν να γράφεις ποίηση με ομοιοκαταληξία. Δηλαδή βάζεις όρια , περιορίζεις την δημιουργικότητά σου. Είναι σίγουρο πάντως πως κάποιος ελευθεριακός π.χ άνθρωπος χωρίς να στοχεύει στην στρατευμένη τέχνη θα δώσει στοιχεία ελευθεριακά στα έργα του, θα δείξει όμως και την νοσηρή πλευρά του, , την ανθρώπινη, που έρχεται κόντρα σε αυτό που θα ήθελε να είναι ο ίδιος ή οι υπόλοιποι γύρω του.
Κυρία Μπελίκα θα έπρεπε ίσως να δώσετε περισσότερα στοιχεία για αυτά τα βιβλία γιατί τώρα απλώς υποθέτουμε πράγματα. Σημαντικό π.χ είναι το ύφος ενός γραπτού και ο στόχος. Δηλαδή η περιγραφή μιας νοσηρής κατάστασης με σκοπό αυτό, είναι κάτι διαφορετικό από μια ροζ κίνκυ ιστοριούλα.
Όσο για τους εκδοτικούς είναι γνωστό ότι, ότι πουλάει βγαίνει και είναι αληθές πως κυρίως γυναίκες διαβάζουν ροζ λογοτεχνία, οι άντρες προτιμούν το you porn
Θα ήθελα να προτείνω για διάβασμα το βιβλιο της Άντζελα Κάρτερ, “Η Σαδική γυναίκα”.
Και ένα σύνθημα:
Κάτω η ουσιοκρατία
Κάτω η εκμετάλλευση
Ζήτω η σεξουαλική επανάσταση χωρίς κανένα ταμπού
Μεταξύ μας τώρα. Σας διακρίνει μια κάποια σύγχυση, έτσι δεν είναι, κ. Κουμπαρέλη; Ανέγνωσα με ιδιαίτερη προσοχή το κείμενό σας, σε μια προσπάθεια να αντιληφθώ τη γυναικεία χειραφέτηση, την οποία διατείνεστε ότι προασπίζετε.
Η πατριαρχία είναι γεγονός. Είναι επίσης γεγονός πως, ιστορικά, η έμφυλη ταυτότητα κατασκευάστηκε διαμέσου μιας πανσπερμίας αξιακών συστημάτων και πολιτισμικών ιδεών και εγκαθιδρύθηκε στις ανθρώπινες συνδιαλλαγές και στον (αυτό)καθορισμό. Επί της παρούσης, δε μου είναι σαφές, αν μάχεστε εναντίον της εν λόγω εγκαθίδρυσης ή αν αγορεύετε υπέρ της. Για το περιεχόμενο των κειμένων στα οποία αναφέρεστε, δε δύναμαι να πάρω θέση, εφόσον δεν τα έχω αναγνώσει. Θα περιοριστώ σε εκείνο που διαπραγματεύεστε κατά μήκος ολόκληρου του κειμένου σας: «γιατί οι γυναίκες δε διαβάζουν πορνοτσοντοπαραφιλολογία», μια υπόθεση την οποία διανθίζετε με ένα πλήθος παραπομπών στο πουθενά και με μια καταφανή υποκειμενικότητα.
Προτού το κάνω, θα μου επιτρέψετε μια σημείωση στην τοποθέτησή σας σε σχέση με την ψυχική νόσο. Αντιλαμβάνομαι ότι έχετε αναπτύξει -αυθαιρέτως, πλην επιστημολογικώς- μια φασίζουσα ρητορική που στοχοποιεί πρωτίστως τον ψυχικά ασθενή, ονοματίζοντάς τον «προβληματικό», «παρανοϊκό» και «ανώμαλο», αλλά, ιδίως, συσχετίζοντάς τον με εγκληματικές ενέργειες. Κατανοώ τη συναισθηματική σας φόρτιση. Η τελευταία, εντούτοις, δε σας αξιώνει να προβαίνετε σε ανάλογους αφορισμούς, θεσπίζοντας ένα χαρακτηριστικό δήθεν επικινδυνότητας στο πρόσωπο του ψυχικά ασθενή. Δεδομένης μάλιστα της ακαδημαϊκής εκπαίδευσης και των αριστερών σας -όπως ισχυρίζεστε- καταβολών, το λιγότερο που θα ανέμενε κανείς είναι η ηθική ευθύνη των όσων μεταφέρετε από τη θέση και ιδιότητά σας, αντί μιας τακτικής, ενισχυτικής του επιστημολογικού ιδεολόγηματος περί τρέλας, ενός ιδεολογήματος που έχει συντεθεί εξ ολοκλήρου από μια ανθρωποφάγα βιομηχανία. Συνεχίζοντας τον ξέφρενο μονόλογο, κάνετε λόγο για μια οιονεί αδυναμία της κακοποιημένης μητέρας να φέρει εις πέρας τη μητρότητα, με βασική επιχειρηματολογική γραμμή (αν έχω κατανοήσει ορθώς), ότι θα αναπαράγει στο τέκνο της την επιθετικότητα που υπέστη η ίδια. Θα επικαλεστώ εκ νέου την επιστημονική σας ιδιότητα, λόγω περιέργειας αυτή τη φορά, καθ’ ότι δεν έχουν υποπέσει στην αντίληψή μου ανάλογα ερευνητικά πορίσματα, προς ενίσχυση των λεγομένων σας. Θα με ενδιέφερε πολύ να μοιραστείτε την αυτή γνώση. Η προσωπική μου λογική, πάντως, συστήνει πως, δε μπορούμε να μιλάμε παρά μόνο περιπτωσιολογικά.
Ας προχωρήσω, όμως, στο ζουμί του πράγματος˙ αρκετή η φλυαρία για ένα ζήτημα που αγγίζει, κατά κύριο λόγο, την ακαδημαϊκή σας εξειδίκευση. Θα ήθελα να μάθω, στη βάση τίνος πορίσματος -επιστημονικά ενδεδυμένου- ακουμπάτε, όταν θεωρείτε ως δεδομένο, ότι άπασες οι γυναίκες δεν αρέσκονται στο σκληροπυρηνικό πορνό. Οι διεθνείς στατιστικές -τις οποίες επικαλείστε- αναφέρουν, συν τοις άλλοις, μια γενικότερη αμηχανία των γυναικών απέναντι σε ανάλογα ζητήματα, αφού, ως μέλη και φορείς ενός πατριαρχικού συστήματος, διστάζουν να παραδεχτούν τη διάθεση για μετοχή ή την έμπρακτη μετοχή τους σε τέτοιες πρακτικές. Όπως η ίδια υπογραμμίσατε, υπάρχει εν γένει η τάση για ιδιαίτερα αρνητική ερμηνεία της επιθετικής, βίαιης ή έντονα σεξουαλικής συμπεριφοράς από πλευράς των γυναικών, δίχως αυτό να σημαίνει ότι δεν υφίσταται. Τόσο κοινωνικά, όσο και πολιτισμικά, μια γυναίκα δεν είθισται να υιοθετεί ρόλους (επιδειξιομανία, φετιχισμός, σαδισμός, παρενδυσία, ηδονοβλεψία) μη συμπίπτοντες με την έμφυλη ταυτότητα, που της έχει δοθεί.
Μιλώντας για την επί χάρτου αποτύπωση της συνουσίας, κρατώ ως δεδομένο ότι η συγκατάθεση της αναγνώσιδος υπάρχει, εφόσον εξακολουθεί να αναγιγνώσκει το κείμενο, ανεξάρτητα από το περιεχόμενό του. Μπορώ να αποδώσω το ανωτέρω σε ποικίλους παράγοντες: από την περιέργεια, την αρέσκεια, ως και τη σεξουαλική διέγερση, παράγοντες εκ διαμέτρου διαφορετικούς, αλλά αναμφισβήτητα πλήρεις από την αυτόβουλη εμπλοκή του ενεργούντα. Το ηθικό ζήτημα, που επί ματαίω επιχειρείτε να θίξετε, δεν είναι καθ’ αυτές οι αναδυθέντες στα κείμενα πρακτικές, αλλά οι περιπτώσεις των πρακτικών, που εμπεριέχουν εξαναγκασμό, εκμετάλλευση και χειραγώγηση, δίχως τη συναίνεση του ενός. Ας αφήσουμε στην άκρη τα ζητήματα περί της όποιας καταπίεσης, τα οποία ενδέχεται τω όντι να αποτυπώνονται στα εν λόγω κείμενα, και ας θέσουμε ως εναρκτήριο σημείο την ανεδαφική γενίκευση, ότι οι γυναίκες δε διαβάζουν, δεν παρακολουθούν και δεν αρέσκονται στο σκληροπυρηνικό πορνό. Γιατί όχι; Ποια είναι τα υποτιθέμενα έμφυλα χαρακτηριστικά της γυναικείας ύπαρξης, τα οποία την οριοθετούν κατά τέτοιο τρόπο, ώστε ό,τι είναι βίαιο, σκληρό ή επιθετικό, να θεωρείται λιγότερο θηλυκό; Ο φεμινισμός -υποθέτω, πως γνωρίζετε καλύτερα από εμένα- δε μάχεται την ανδρική υπόσταση, αλλά τις συγκροτημένες ερμηνείες σχετικά με το τι σημαίνει να είναι κανείς άνθρωπος. Ορίζει δε, ότι η πιο καταχθόνια και επικίνδυνη μορφή εξουσίας είναι η επίκληση σε μια δήθεν απαλλαγή από την ανδρική κηδεμονία, τροφοδοτώντας το ισχύον πρότυπο για τα φύλα. Εν προκειμένω, αντιλαμβάνομαι ότι έχετε δημιουργήσει ένα κανονιστικό σχήμα, το οποίο δεν επιδέχεται κανέναν εναλλακτικό τρόπο να είσαι. Θεωρώ πως και η ίδια η μητρότητα, μέσα από την οποία ξετυλίγετε το μίτο της υποκειμενικότητάς σας, είναι μια κοινωνική κατασκευή, μια επιταγή που ένα θηλυκό οφείλει να εκπληρώσει, προς πιστοποίηση/πλήρωση της «θηλυκότητάς» του. Για εμένα, ο γυναικείος εαυτός δεν προσδιορίζεται μέσα από ιδιότητες, αλλά μέσα από θέσεις˙ δεν έχω σκοπό να ενισχύσω το επιβεβλημένο πρότυπο, που θέλει ως χαρακτηριστικά γνωρίσματα της γυναικείας ταυτότητας την αδυναμία, το ρομαντισμό και τη ντροπαλοσύνη, εξοστρακίζοντας οτιδήποτε δεν εντάσσεται στα ανωτέρω ως ανδροπρεπές. Η δομοποιητική αρχή της Μιας γυναικείας ταυτότητας, που απορρίπτει την ποικιλότητα και την ύπαρξη (και) Άλλων γυναικείων ταυτοτήτων, είναι καταπιεστική και ενισχύει, υπογείως, την υπάρχουσα πατριαρχική συνθήκη. Το θηλυκό φύλο απομονώνεται από το αρσενικό, όταν αντιμετωπίζεται ως φύσει ασθενέστερο και υποτελές. Δεν είμαστε διαφορετικά φύλα. Είμαστε κοινωνικά κατασκευασμένα φύλα. Είμαστε φύλα-προϊόντα της κοινωνίας στην οποία διαβιούμε και αναπτυσσόμαστε, και φύλα-προϊόντα του εαυτού μας. Η Σιμόν ντε Μποβουάρ το έθεσε καλύτερα: On ne naît pas femme, on le devient.
Στο κείμενό σας, κ. Κουμπαρέλη, δεν αποτυπώνετε ένα αντικειμενικό ζήτημα κοινωνικής δικαιοσύνης ή καταστρατήγησης δικαιωμάτων, αλλά την προσωπική σας οπτική σε σχέση με την έμφυλη ταυτότητα. Έχετε οικοδομήσει μια άκρα πατριαρχικότητα, εκ της οποίας αναπαράγετε την Εντολή περί του γυναικείου πράττειν: οι γυναίκες δε (ν πρέπει να) διαβάζουν, δε (ν πρέπει να) παρακολουθούν και δεν (πρέπει να) αρέσκονται στην σκληροπυρηνική τσόντα. Αν επιθυμείτε να κάνετε λόγο για το περιεχόμενο των κειμένων που θίγετε, διατίθεμαι για μια εκ βαθέων συζήτηση, και, ποιος ξέρει, ενδέχεται να καταλήξουμε σε συμφωνία, αλλά κάτι τέτοιο προϋποθέτει delete στην παρούσα ανάρτηση και αποστολή νέας.
Υ.Σ. #1: Είναι το λιγότερο αφοριστικό και παιδαριώδες, να ορίζει κανείς ότι ένας αναγνώστης αναγιγνώσκει αυτά που επιθυμεί να πράξει/βιώσει: σε μια τέτοια περίπτωση, ο κόσμος -χονδρικά- θα απαρτιζόταν από (δυνάμει) δολοφόνους και από (δυνάμει) ήρωες και εγώ -χονδρικά πάντα- δε θα ήμουν παρά ένα εκτρωματικό ανήθικο θηρίο που έχει βαλθεί να βρει τον απόλυτο ποιητικό έρωτα στα μάτια του Κθούλου.
Υ.Σ. #2: Με όλη την καλή διάθεση: εννέα είναι και οι μήνες της στρατιωτικής θητείας για τους άρρενες, πλέον.
Υ.Σ. #3: (Προς το σχόλιο υπ’ αριθμόν 11) Δεσποινίς Κορρέ, μου είστε εξαιρετικά συμπαθής, αλλά με τα λεγόμενά σας κινδυνεύετε να εξελιχθείτε σε δεύτερο Τσόκλη. Συμφωνούμε στο γεγονός, ότι η βιομηχανία των γυναικείων προϊόντων είναι ο κατασκευαστής της καθιερωμένης «γυναικείας» ταυτότητας. Εντούτοις, παρά τα όποια -στρεβλά ή μη, επιβεβλημένα ή μη- πρότυπα, μια γυναίκα έχει το δικαίωμα να ντύνεται ως προαιρείται, χωρίς ετούτο να είναι δηλωτικό ενός -επίσης κατασκευασμένου- ήθους. Αν τα μάτια κανενός εκτιμούν ως προκλητική την ενδυμασία μιας γυναίκας, ας στραφούν αλλού. Επίσης, μιας και το θέσατε επί τάπητος: http://www.youtube.com/watch?v=qiIU-I6AVao
Φίλοι του ΠΟΙΕΙΝ, το άρθρο της Μπελίκας Κουμπαρέλη, σύμφωνα με το TVXS θεωρείται απ’ τα κορυφαία στο Ίντερνετ και η ίδια μας ενημερώνει ότι συζητιέται ήδη σε περισσότερα από 25 πανεπιστήμια του εξωτερικού.
Κύριε/α –, κανονικά θα έπρεπε να σας απαντήσει η κυρία Κουμπαρέλη, μιας και το θέμα ξεκινά από αυτήν, αλλά έστω, ας κάνω μια διευκρίνιση μιας και αναφερθήκατε σ’ εμένα. Προφανώς η υπερβολή μου είναι εσκεμμένη. Πώς θα μπορούσα εξάλλου να υποστηρίξω μια.. εξτρεμιστική, μουσουλμανική άποψη του στυλ «σε βιάσανε, άρα ήσουν προκλητική, γι’ αυτό σε λιθοβολούμε». Όχι, σε καμία περίπτωση. Ήθελα να πω ακριβώς αυτό που διατυπώθηκε, ότι δηλαδή οι γυναίκες «δεν ξέρουν τι θέλουν». Παραδόξως, την πιο ωραία άποψη σχετικά με το θέμα την άκουσα πριν αρκετούς μήνες από έναν καθηγητή πανεπιστημίου (το «παραδόξως» μιας και τίποτα καλό δεν ακούμε πλέον από τους πανεπιστημιακούς), τον Μάριο Μπέγζο, ο οποίος μου έμαθε πως εξευτελισμός του σώματος είναι οποιαδήποτε ακραία συμπεριφορά, τόσο η πορνογραφία (ή μάλλον όχι ακριβώς η πορνογραφία, αλλά η εκπόρνευση) όσο και η αυτοτιμωρία, ή η πλήρης απαξίωση του σώματος… συνεπώς, τσαντόρ και μονοκίνι ανήκουν στην ίδια κατηγορία. Δεν είναι λοιπόν το θέμα μας η ενδυμασία καθ’ εαυτή, αλλά οι σκοποί ενός συγκεκριμένου στυλ. Όταν φοράς ένα ντεκολτέ μέχρι το γόνατο μες στο καταχείμωνο, δεν το φοράς γιατί ζεσταίνεσαι, αλλά επειδή θέλεις να προβάλλεις την σεξουαλικότητά σου (αλλά μετά παραπονιέσαι γιατί οι άντρες δεν σε κοιτάνε στα μάτια… άσχημο πράγμα το υπολανθάνον οιδιπόδειο της βρεφικής ηλικίας). Δεν λέμε βεβαίως πως μια γυναίκα ντύνεται προκλητικά γιατί έχει σκοπό να πάρει ολόκληρη την παραλιακή, αλλά, όπως και να ‘χει, είμαστε έρμαια των ενστίκτων (κι ας υποστηρίζουν πολλοί πως δεν έχουμε παρά απομεινάρια ενστίκτων)… αν το ένα σώμα δώσει το «μήνυμα» ζευγαρώματος, το άλλο σώμα το «μήνυμα» ζευγαρώματος θα λάβει και η πρώτη του σκέψη δεν θα ‘ναι φιλοσοφική, περί ελευθερίας και ήθους, αλλά σεξουαλική. Εννοείται, από την άλλη πλευρά, πως δεν πρέπει να υπάρχουν απαγορεύσεις. Οι απαγορεύσεις όπως και οι «αναρχικές» ελευθερίες κάνουν το ίδιο κακό. Μόνο στα παιδιά πρέπει να υπάρχουν απαγορεύσεις, για τους λόγους που ανέφερα στο παραπάνω σχόλιο. Ο Φρόυντ υποστήριξε ότι τα παιδιά είναι σεξουαλικά όντα… ας μην το δεχόμαστε όπου μας συμφέρει. Αν συμφωνήσουμε σ’ αυτό, τότε θα πρέπει να αποδεχτούμε την παιδεραστία, επειδή μπορεί κάποιο από αυτά τα παιδάκια «να το ήθελε».
Σχετικά με το πρώτο υστερόγραφό σας, όπως το θέτετε πρέπει να συμφωνήσω μαζί σας και ν’ αναιρέσω τον λόγο μου, αλλά από την άλλη πλευρά, ας μην είμαστε απόλυτοι γιατί μπορεί, ακόμη κι αν δεν διαβάζουν όλοι αυτό που θα ήθελαν να ζήσουν, κάποιοι να το κάνουν. Αυτό συμβαίνει γενικώς στην τέχνη. Θα ήταν εξάλλου βαρετό να διαβάζαμε ένα βιβλίο ή να βλέπαμε μια ταινία σχετικά μ’ αυτά που ήδη ζούμε ή μπορούμε να ζήσουμε στο μέλλον. Αντιθέτως, αν κάποιος έχει ακόμη και φονικά ένστικτα, μπορεί (αν διαθέτει και λίγη λογική και ηθικά όρια φυσικά) να τα ανακουφίσει διαβάζοντας ένα βιβλίο με…δολοφόνους. Εγώ τουλάχιστον έτσι το βλέπω και σας μιλάω υποκειμενικά αυτή τη στιγμή. Μ’ αρέσουν τα παράξενα λοιπόν, τι να κάνουμε, αλλά αντί να φάω κανέναν για να δω τι γεύση έχει, καλύτερα να διαβάσω τον χάνιμπαλ και να βολευτώ με φαντασιώσεις. Επίσης, τα βιβλία δεν είναι μόνο ιστοριούλες. Ακούγεται κλισέ πια, αλλά πράγματι, σε κάθε βιβλίο υπάρχει και κάτι ιδιαίτερο, πίσω από την επιφάνεια. Διαβάζοντας για έναν φόνο, δεν μαθαίνεις μόνο για τον φόνο, μαθαίνεις και για τα κίνητρα του δολοφόνου, για τις συνέπειες της πράξης του, για την ηθική και τα ένστικτα των ανθρώπων και για ένα σωρό άλλα. Μάλλον λοιπόν θα ήταν καλύτερο να διαβάζαμε μονάχα για αυτό που θέλουμε, αλλά δεν μπορούμε να ζήσουμε.. γιατί έτσι ίσως ν’ ανακαλύπταμε και τη ρίζα του προβλήματος (με επιφυλάξεις αυτή η τελευταία φράση, έχει εξάλλου κρυφά νοήματα, δεν κάνω δα κι αναγνωστικό κήρυγμα). 🙂
Σας ευχαριστώ και να ξέρετε πως το σχόλιό σας μου άρεσε πολύ. Μου άλλαξε πολλές γνώμες και σκέφτηκα αρκετά πράγματα, αλλά δεν θα ήταν σωστό να αρχίσω τα κατεβατά μου πάλι μιας και, όπως είπα στην αρχή, της κυρίας Κουμπαρέλη είναι το κείμενο και εκείνη πρέπει να συνεχίσει την όποια συζήτηση και να καλύψει τυχόν κενά, ή παρερμηνείες (αν υπάρχουν).
Και ένα τελευταίο γενικό σχόλιο: συμφωνώ σε πολλά με την κυρία Κουμπαρέλη, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν διαφωνώ και σε πολλά άλλα. Νομίζω πως, ούτως ή άλλως, η διαφωνία μου φάνηκε και από το πρώτο σχόλιο. Ως γυναίκα, αγαπώ την πορνογραφία. Εκτός της παιδικής (εννοείται) όλες οι άλλες μορφές της δεν μου προκαλούν ακριβώς διέγερση, αλλά έμπνευση. Όπως όμως λέει και ο κύριος Γώγος παραπάνω, υπάρχει και το youporn. Έχω τον τρόπο να εκτονώσω τις ροπές μου προς την πορνογραφία, δεν χρειάζομαι και βιβλία γι’ αυτό, πόσο μάλλον βιβλία που δεν προσφέρουν τίποτε απολύτως. Αν θέλω πορνογραφία σε χαρτί, θα πάρω ένα πλέιμπόι ή ένα κόμικ με εικονογράφηση Milo Manara, όχι το «Μήτσος και Σούλα-μια ιστορία δίχως τέλος». Αν πάλι θέλω καθαρό λογοτεχνικό ερωτισμό, θα πάρω το «Σύννεφα και βροχή στο παλάτι των Χαν», που είναι σκέτη ποίηση, ή έστω, τον αμφιλεγόμενο Μπρυκνέρ με τα «Μαύρα φεγγάρια του έρωτα» (και σαφέστατα όχι την ταινία, που για καλή -αισθητική- μου τύχη, δεν την έχω δει καν). Θα πάρω, τέλος πάντων, ένα βιβλίο που να συνδυάζει σάρκα και ποίηση (και ζωώδη ωμότητα, αν γίνεται). Τα βιβλία, σ’ όποιο είδος κι αν ανήκουν, πρέπει οπωσδήποτε να σου προσφέρουν κάτι, κάτι πνευματικό. Όλο ηλιθιότητες βλέπουμε στη σύγχρονη αγορά. Νοικοκυρίστικη πεζογραφία, ποίηση που μοιάζει γραμμένη από παιδάκια δημοτικού… γιατί όλα αυτά? Λίγη καλαισθησία, λίγο γούστο τέλος πάντων, χρειάζεται, όλα τα υπόλοιπα είναι φιλοσοφία στην καλύτερη και φιλολογία στην χειρότερη, γι’ αυτό δεν πρόκειται να βρούμε ποτέ απάντηση και οι υποκειμενικές μας γνώμες δεν θα οδηγήσουν πουθενά. Τουλάχιστον συζητάμε στα σοβαρά, κάτι είναι κι αυτό 🙂
Να ‘στε καλά (άπαντες).