Ένα από τα πιο ευφάνταστα και δημοφιλή είδη διαδικτυακών κειμένων τα τελευταία χρόνια, είναι το ξόδι. Επιτοίχια επιγράμματα, ολιγόσειρα ή μακροσκελή, όπου περιλαμβάνονται τα πάντα: από δακρύβρεχτες βιωματικές, μακρόθεν ή ανύπαρκτες αναμνήσεις (το τρίτο είδος είναι και το πιο ενδιαφέρον) από νηφάλιους αποχαιρετισμούς μέχρι μεταθανάτιους αφορισμούς και κριτικές αποτιμήσεις σε «νεκρό» χρόνο.
Είναι δε αξιοσημείωτο ότι ο Post-Homo Universalis – «σαν έτοιμος από καιρό»!- δημοσιεύει στο λεπτό της είδησης τους επικηδείους του (τέχνη βέβαια παλιά, από τον Σιμωνίδη, τον Πίνδαρο, τις μοιρολογήτρες κ.ά.) μα πιο αξιοσημείωτο, η απύθμενη σιγουριά ότι έτσι είχαν, τελεσίδικα, τα πράγματα για τον νεκρό. Ανεξαρτήτως αν αυτός ήταν ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ένας συγγραφέας ή ένας αστέρας του σινεμά. Ο πόνος και η μνήμη εξισώνονται μπροστά στην ανάγκη άποψης. Στην παρουσία μας ενώπιον της απουσίας του άλλου.
Είχα γράψει και παλαιότερα ότι η έννοια της ταυτότητας ενός ατόμου είναι συνυφασμένη με την έννοια της ομάδας στην οποία υπάγεται και ότι αυτή η ταυτότητα αποτελεί μια κοινωνική κατασκευή το οποίο αποτελεί μια συνθήκη γνωστή για τις κοινωνικές επιστήμες. Στην σύγχρονη όμως πράξη των αυτοσχέδιων κοινωνικών πραγματικοτήτων το άτομο εντάσσεται αυτοβούλως σε μια νοητή ομάδα ή ταυτίζει το πρόσωπό του με ένα άλλο άτομο ερήμην και της ομάδας και του ατόμου που σε πολλές των περιπτώσεων έχει ως μοναδικό στόχο την παρασιτική απομύζηση τους προς δικό του όφελος, αναδεικνύοντας τον εαυτό του ακόμα και μέσα από το ξόδι του. Αυτό είναι και το χειρότερο είδος αποχαιρετισμού.
Όπως και να έχει, όμως, το επαναλαμβάνω, το κατευόδιο σήμερα τουλάχιστον φέρνει καλογραμμένα κείμενα, ανασύρει μνήμες, δημιουργεί φαντασιακές πραγματικότητες, εξωραΐζει αλλά και θολώνει, προκαλεί διαξιφισμούς και εντάσεις, κουτσομπολιά και διθυράμβους. Κι όλα αυτά πάνω στο φρέσκο χώμα ή τη ζεστή στάχτη.
Ο Λουκίλλιος βέβαια πάντα μας υπενθυμίζει την αλήθεια -πριν να γίνει «νησί» η λέξη του- : «τί μαίνεαι; οὔποτε φῦκος καὶ ψίμυθος τεύξει τὴν Ἑκάβην Ἑλένην»
Υ.Γ. Αν «ο νεκρός δεν πέθανε την ορισμένη ώρα» -ενίοτε συμβαίνει και αυτό – είναι τυχερός που θα απολαύσει εν ζωή έξοχα κείμενα από γνωστούς και κυρίως αγνώστους.
Αφήστε ένα σχόλιο