***
Να μπορούσα να γίνω αίμα ολόκληρη
και να χυθώ στο σκοτάδι..
να ρέω έτσι
υγρή και απρόσιτη..
ευάλωτα δυνατή
μυστικά φανερή..
και μ’αυτη τη μορφή να ζωγραφίσω χορεύοντας ελεγεία τρομαχτική μα δοξασμένη
υμνώντας το αιώνια πεισιθάνατο πάθος που πάντα και για πάντα
ορίζει τη κάθε ψυχή
και έτσι..
μʼ αυτό το ρυθμό
θα κυλήσω μέσα σου
για να σʼ ερωτευτώ
και να σε καταστρέψω,
για να σε γευτώ
και να σε σβήσω,
σαν αρρώστια στο αίμα σου
θα ενωθώ μαζί σου,
και κάθε νύχτα χιλιάδες πύρινες γλώσσες
θα αγγίζουν τα σωθικά σου
και θα ορίζουν το μυαλό σου
Τότε λοιπόν θα σε περάσω από μονοπάτια μυστικά
Σε κόσμο πλασματικό
Οπού, η αγάπη δεν θα ΄ναι ανάγκη
Αλλά αιτία..
Ο έρωτας δεν θα ΄ναι ψευδαίσθηση αλλά αιώνια αλήθεια
Η ηδονή ευλογία
Και η διαστροφή απλά ελευθερία
Και αφού γνωρίσεις την αλήθεια μου..
Έτσι ελεύθερο και λυτρωμένο
θα σε εγκαταλείψω,
για να κάνω τη μαγεία μας μύθο
και το μύθο μας μαγεία..
και θα συνεχίσω να πορεύομαι κρατώντας για πάντα αναλλοίωτο το μόνο
αληθινό κομμάτι σου
το μόνο αγνό σου δώρο
την ανάμνηση σου
***
Δύο άνθρωποι στα κρεβάτια τους, μακριά ο ένας από τον άλλον αργά τη νύχτα κάνουν σκέψεις..
Α. Μακάρι να μη σε ήθελα τόσο πολύ θα ήμουν περισσότερο ο εαυτός μου, η μήπως αυτός είναι ο εαυτός μου, δεν ξέρω καν τι γίνεται μέσα μου όταν είμαι μαζί σου.. χάνω εμένα η με βρίσκω?
Γ. Μακάρι να γινόμουν αίμα ολόκληρη και να κυλούσα μέσα σου, σαν αρρώστια να ενωθώ μαζί σου
Α. Δεν ξέρω.. ξέρω μόνο ότι κάθε νύχτα γυρίζω σπίτι και γράφω όλα όσα δεν σου λέω.. όχι δεν είναι εγωισμός.. ούτε ανασφάλεια είναι, να.. αυτό.. φοβάμαι οτι μπορεί να ανατραπούν όλα εάν μιλήσω, εάν σʼ αφήσω να με κοιτάξεις..
Γ. Οι σκέψεις μου κόκκινες σκέψεις χαμένες στην αίσθηση σου, υπόγεια αίσθηση χαμένη στο μαύρο μυστικισμό σου, ποτέ δεν κατάφερα να τον αποκωδικοποιήσω, θα ΄θελα για μια νύχτα να αφουγκραστώ τις σκέψεις σου, αφού δεν κατάφερα να γευτώ τη ψυχή σου..
Α. Ίσως είμαι σκληρός κάποιες φορές, έτσι είμαι, κυνικός.. όχι ρεαλιστής είμαι, τις γυναίκες τις ερεθίζει στην αρχή, αλλά κάποτε τις κουράζει, νομίζω πως είδα την απογοήτευση στα μάτια σου.. σίγουρα με βαρέθηκες και εσύ, ίσως και να με σιχάθηκες.
Γ. Κάθε νύχτα γυρίζω σπίτι και γλύφω τις πληγές μου, μόνη μου στο σκοτάδι.. εγώ και τα ουρλιαχτά μου, με πονάει αυτός ο κόσμος μη με πονάς και ΄συ αγάπη μου..
Α. Τι φταίει που η πραγματικότητα μου κρύβει την αλήθεια μου? Και εσύ.. εσύ θα μπορούσες να την ανακαλύψεις.. αλλά δεν θες, είσαι και εσύ σαν τις άλλες.. ευκαιριακά διαθέσιμη.
Γ. Θέλω να σε πλησιάσω, να ζωγραφίσω μέσα σου, να είμαι για σένα.. μόνο για σένα, όχι δεν θες.. εάν ήθελες θα το είχα καταλάβει, στο κρεβάτι σου μόνο εκεί είμαι όχι στη ζωή σου..
Α. Ναι βέβαια.. ευκαιριακά διαθέσιμη, αναμφίβολα, είναι τόσο μικρή, με έχει γιατί τη διασκεδάζω και ίσως τη γοητεύω ελαφρώς με τις εμπειρίες μου
Γ. Ναι αναμφίβολα μόνο στο κρεβάτι του, ικανοποιεί τη ματαιοδοξία του, επιβεβαιώνει τον ανδρισμό του, μέχρι εκεί.. ίσως τον ιντριγκάρει και το ότι είμαι αρκετά νεότερη
Α. Νιώθω τόσο γελοίος, σαν πρωταγωνιστής σε άρλεκιν δεν ταιριάζει στο τρόπο ζωής μου, ούτε στην ιδεολογία μου για τις σχέσεις, μήπως χάθηκαν οι γυναίκες? Τελείωσε..
Γ. Πρέπει να τελειώσει, κουράστηκα να προσπαθώ να γίνομαι καλύτερη, για ποιον?
Για κάποιον που πως το είχε πει.. είναι συνειδητά ανώριμος.. και αυτό δεν θα αλλάξει.. Τέλος
Μετά από μια βδομάδα σε κάποιο μπαρ της Αθήνας τα ίδια πρόσωπα καθισμένα απέναντι ο ένας στον άλλον στο ίδιο τραπέζι
-Δεν μιλάς πολύ..
-Μπορεί να μην έχω να πω πολλά ακόμη
-Εξαντλήσαμε όλα τα θέματα?
-Ίσως..
-Μη μου χαμογελάς έτσι..
-Πως έτσι? Πάντα έτσι σου χαμογελάω..
-Εφόσον άλλαξε η κατάσταση εκλαμβάνω αλλιώς και το χαμόγελο..
-Ωραία και εσύ λοιπόν μη με κοιτάς έτσι..
-Πως έτσι?
-Έκφυλα..
μη γελάς..
-Εάν σταματήσω να σε κοιτάω έτσι δεν θα υπάρχει λόγος να σε ξαναδώ..
-Ωραία γιατί δεν θα με ξαναδείς έτσι και αλλιώς..
-Το έχεις ξαναπεί αυτό..
-Απόψε το εννοώ..
-Και τι άλλαξε απόψε δηλαδή?
-Κουράστηκα..
-Κουράστηκες τι? Να με βλέπεις? Να με ακούς? Να με..
-Κουράστηκα να είμαι η παλλακίδα σου..
-Πολύ ωραίος όρος.. οι παλλακίδες στην αρχαιότητα είχαν εξέχουσα θέση, το ξερες?
Η Ασπασία του Περικλή για παράδειγμα ήταν απλά η παλλακίδα του..
-Γελάς? Ναι αλλά ήταν του Περικλή όχι του Παναγιωτακη..
-Παναγιωτάκη.. τόσο πολύ ξεπέσαμε?
-Μάτια μου όλα μάταια, ωραίες οι αμπελοφιλοσοφίες αλλά κουράζουν, κυνηγώ όλα όσα αποφεύγεις..
-Προσπάθησες να αλλάξεις κάτι και δεν τα κατάφερες?
-Τι εννοείς?
-Τίποτα..
-Μίλα μου..
-Έχεις δίκιο είμαστε πολύ διαφορετικοί..
Δεν μιλάνε για λίγα λεπτά
-Έχεις βρεί κάτι άλλο?
-Μπορεί
-Αυτό είναι λοιπόν..
-Γίνεσαι βλάκας..
-Γίνεσαι μικρή..
-Γίνεσαι λίγος..
-Γίνεσαι περιττή..
-Θα φύγω..
-….
-Φεύγω
-Μείνε..
-Γιατί?
-Σε θέλω..
-Πες σʼ έχω ανάγκη..
-Σε θέλω..
-Πές σε χρειάζομαι
-Σε θέλω..
-Πες σ άγαπώ
-Σε θέλω..
-Σε αποχαιρετώ..
H Αθηνά Πολυκανδριώτη είναι 21 ετών, φοιτήτρια Θεολογικής.
Μπράβο Αθηνούλα μου..Ομολογώ ότι έμεινα έκπληκτος όταν είδα το ποιήμα και το μονόπρακτό σου στο “Ποιείν”!Τώρα θα προτιμάς τον κο Παστάκα από μένα δηλαδή;
Χαχαχαχαχα…
Τα φιλιά μου
(τα χω σχολιάσει τα ποιηματά σου στο “Βακχικόν”).
Ν.Π.
Τα ποιήματά σου ξεχειλίζουν απο έρωτα. Αλλά αυτό είναι μια προφανής διαπίστωση. Η γραφή σου δείχνει να γνωρίζει σε βάθος τον ανθρώπινο ψυχισμό, έχοντας ως ορμητήριο βέβαια (πώς αλλιώς;) τον ψυχισμό της γυναίκας. Το ποίημά σου, και κάπως λιγότερο το θεατρικό σου, μου θύμισαν τον Μπατάιγ. Έναν θηλυκό Μπατάιγ, έναν θηλυκό Ντε Σαντ, μια Αμαζόνα. Μία ιέρεια του έρωτα η οποία γνωρίζει διαισθητικά, πως όλα ανάγονται στον έρωτα, στην αγάπη. Πως μέσω αυτών φτάνει κανείς στην ωραιότερη λύτρωση.
Αν έγραφε ποίηματα η Διοτίμα, η ιέρεια που δίδαξε στο Σωκράτη τα μυστικά του Έρωτα, θα έμοιαζαν πολύ με τα δικά σου…
Το θεατρικό είχε πολύ καλές στιγμές γιατί εκεί προσπαθείς να μπεις και στον ψυχισμό του άντρα και το κάνεις με επιτυχία πρέπει να πω… Επίσης παρουσιάζεις πολύ ωραία και την επικοινωνία ή μάλλον τον όλεθρο και τον επίλογο μιας επικοινωνίας στο τέλος, με τον διάλογο στο μπαρ. Ίσως θα ήθελα περισσότερες ποιητικές πινελιές στο θεατρικό, κυρίως στις σκέψεις του ανδρόγυνου στο κρεβάτι. Κατα τα άλλα μου άρεσε πολύ η γραφή σου. Θα την χαρακτήριζα προκλητικά γυναικεία, χωρίς μελοδραματισμούς, με ενωμένα, το μυστικιστικό, το λυτρωτικό και το ερωτικό στοιχείο σε έναν μοναδικό διθύραμβο, γεμάτο απο ειλικρινές και καθαρό πάθος.
Κύριε Παστάκα.. μεγάλη μου τιμή που με φιλοξενήσατε, σας ευχαριστώ πολύ.
Κύριε Ράπτη.. εντυπωσιακα τα σχόλια σας, αν και νομίζω πως με υπερτιμούν ελαφρώς, παραταύτα τα βρίσκω πολύ γοητευτικά.. σας ευχαριστώ πάρα πολύ
Νέστορα μου, σου ανηκουν τα πνευματικά μου δικαιώματα..
Οι γυναίκες όταν αποφασίσουν να γράψουν ερωτικά …μας ξεπερνάνε. Ο βραχύς κατάλογος συμπεριλαμβάνει τη Μάτση Χατζηλαζάρου, την Αλεξάνδρα Μπακονίκα, την Τζόυς Μανσούρ…
Σ΄ευχαριστούμε Αθηνά, που μας τις επανέφερες στη μνήμη.
Η δύναμη του έρωτος προβάλλει ζωηρά, σ’ όλο το ποίημα της νεαράς Κυρίας Πολυκανδριώτη. Φανταστείτε την εικόνα: Σκοτάδι κι αυτή να ρέει, υγρή και απρόσιτη … πάνω μας. Να διαχέεται στους δρόμους και στις πλατείες. Να πολλαπλασιάζεται η ορμή της καθώς θα περνά πάνω από πόλεις, σταθμούς… Μέσα από το δίκτυο…
Κύριε Παστάκα, φροντίστε να ευρίσκετε η η Κυρία Πολυκανδριώτη στο Rue Verte, την επομένη Παρασκευή. Προτρέψτε την να κοινοποιήσει δια ζώσης τη δημιουργία της. Έχουμε ανάγκη την Ποίηση. Έχουμε ανάγκη από μια τέτοια Ποίηση… Όπως έχουμε ανάγκη την αναπνοή….
ήταν απίστευτα όμορφα τα γραπτά σου. υπέροχα. πρόκειται μήπως να εκδόσεις ή κάτι τέτοιο; γράφεις τρομερά, κατακτάς τον/την αναγνώστη/στρια σου, ο λόγος σου συγκινεί. και εις ανώτερα!!!!
Κε Κλέον,ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα σας λόγια,και για την υπέροχη υγρή προσέγγιση..
θα χαρώ πραγματικά να σας γνωρίσω όλους..
Αγαπητή μου Ανθή,σ΄ευχαριστώ πάρα πολύ,νομίζω οτι η ευτυχία κάποιου που τολμά να γράφει(δεν θα πω συγγραφέα) έγγειται στην επιτυχία του να μεταδίδει τις αισθήσεις και καμιά φορά τις παραισθήσεις του στον αναγνώστη,να τον χαιδεύει πνευματικά.. και πάλι σ΄ευχαριστώ
Αγαπητή Κυρία Πολυκανδριώτη. θα χαρώ πολύ να σας δω στο Rue Vert. Αν τιμήσετε τη βραδιά με την παρουσία σας, μην ξεχάσετε να φέρετε και άλλα ποιήματα μαζί σας.
Και πάλι με αγάπη
Κλέων