`

Ερμηνεύει ο Παντελής Θεοχαρίδης- Συμμετέχει η Μελίνα Κανά

`
Γράμμα σε ντiσκ τζόκεϋ

Δε έχω νέα από καιρό
δουλεύω μόνο να ζήσω
διαβάζω τις εφημερίδες
βλέπω τις ειδήσεις
κλεισμένες οι κουρτίνες.
Ζω πληκτικά
μόνο φύλλα δέντρων σείονται
στόν ύπνο μου
φωνές παιδιών έξω από τό Ζαΐρ
πυροβολισμοί σε αμάχους στην Ρουάντα.
Είδα την δισκοθήκη όπου ιερουργείς
μου μίλησαν για σένα στη Χαλκίδα
δίπλα στις καφετέριες είδα την μορφή σου
τους δίσκους σου τους ξέρω
στους ξέφρενους ρυθμούς σου χόρεψα
μιαν εποχή.
Έξω από το χωριό Αφίδναι
δεν φύεται παρά θάνατος
θα φύγω για να σωθώ. Είχες πει.
Να ζήσω στην σιωπή δεν δύναμαι
Συνήθισα τους εκκωφαντικούς τους ήχους.
Φεύγοντας με το τραίνο το πρωί
μου έδειξαν την ντισκοτέκ «Αυλίδα»,
φτάνει αργά τα βράδυα
συνοδευόμενη από γεωργούς, μηχανικούς
απ’ τα τσιμέντα
ή Ιφιγένεια.
Ζητά στο φουλ τα αιρ κοντίσιον
τα μηχανήματα του ήχου.
Αναζητά μεθυσμένη έναν άνεμο στις βεράντες
να την πάρει για πάντα στην Ταυρίδα.

`

*
Ο θάνατος της μητέρας μου

Μʼ αυτόν τον γνωστό Θεό φαίνεται
πως χάσαμε για πάντα τη μητέρα μας
Νύχτες όταν ετοίμαζε πετσέτες
να κεπάσει τα κόλλυβα
ή όταν άλλοτε με λιβάνι τα δαιμόνια
νόμιζε πως έδιωχνε μακριά.
Έβρεχε και φορούσε μαύρο παλτό
όταν μπήκε στο δωμάτιο
Εγύριζε από τη θάλασσα όπου ρίξανε το Σταυρό
είχε βραχεί και μπαίνοντας είπε
– Τέτοια μέρα γιατί μείνατε εδώ;
Τίναξε το παλτό της
Θυμάμαι, σαν τώρα, τα λόγια της στο κρεβάτι
– Το σώμα μου μην κοιτάτε πώς έγινε
Τα χρόνια καλά τα πέρασα. Παράπονο δεν έχω πια κανένα.
Πολύ να μη με κλάψετε.

Εσύ, ο Τζένιο κι η Μπεατρίς να φύγετε από δω
Εγώ κι ο Πάρις θα κατέβουμε από τη μεριά των πλοίων
Η κηδεία της θα γίνει απόψε στις επτά
σε δικό μας καλά κλεισμένο τόπο.
`
*
Ο Θάνατος του πατέρα μου
Από την κηδεία του πατέρα μου έρχομαι
Κάντε στην άκρη.
Μπορώ να πω δεν τον αγαπούσα
Ποτέ δεν τον ήθελα
Πάντα είμαστε αντίπαλοι
Αλλά να, από την κηδεία του πατέρα μου έρχομαι
κάνει ζέστη και τον ξάδελφό μου
πάνω από το φέρετρο είδα που έκλαιγε
πιο πολύ από μένα.

`

Στο δάσος – Λένα Πλάτωνος Βρέχει. Μόνο οι σταγόνες, που πέφτουν πάνω στα φύλλα, ακούγονται. Σʼ αυτό το δάσος η Λένα Πλάτωνος έχει χαρίσει το όνομά της. Δηλαδή οι νεράιδες το έδωσαν. Δεν την ρώτησαν. Εδώ την είδα ένα βράδυ να παίζει στο πιάνο τα τραγούδια του Ιερού πόνου. Δίπλα της ήταν ο Στέργιος Τσιρλιάγκος. Μέσα στο σκότος, την φώτιζαν μόνο κεριά, ακούγονταν ο Παντελής Θεοχαρίδης, η Μελίνα Κανά να τραγουδούν την χαρά και την λύπη του Κόσμου. Το DNA. Το Γράμμα σε ντισκ τζόκεϋ. Τα κορίτσια. Τη Διαθήκη. Το Αστυνομικό δελτίο… Ένας ανεμοστρόβιλος μού τους σκέπασε. Και τους έχασα. Και τώρα τους ακούω στο δωμάτιό μου, στο μηχάνημα αναπαραγωγής του CD, στην Οδό Πανός. Λένα Σʼ ευχαριστώ. Οι Μούσες, οι θεοί, ο Θεός να σʼ έχουν καλά!

Γιώργος Χρονάς

`
ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ
1. Ιερός πόνος
2. Διαθήκη, Α
3. DNA

4. Γράμμα σε ντiσκ τζόκεϋ
5. O θάνατος της μητέρας μου
6. Κορίτσια
7. Αστυνομικό δελτίο
8. Μαράθηκα
9. O θάνατος του πατέρα μου

από Σπύρος Αραβανής
1 Σχόλιο