ΜΑΡΤΥΡΑΣ
Με το ρυθμό της καρδιάς Σου
θα κοιμηθώ.
Ονειρομαστιγωμένος.
Μάρτυρας
μιας ιδανικής θυσίας.
Με το ρυθμό της τρέλας
θα ενωθώ.
Ελάχιστο βήμα.
Παραπάτημα
στο χείλος
των ματιών Σου.
ΡΟΛΟΣ
Στη σπηλιά της καρδιάς
μπαίνεις γυμνός.
Χωρίς σύμβολα
στίξεις
και σκοπό.
Στην καρδιά της σπηλιάς
μπαίνεις τυφλός.
Ακούγοντας μόνο
σαν αντίλαλο
τα λόγια του ρόλου.
Το πρώτο!
Η απόλυτη αφοσίωση και αυταπάρνηση
Τόση που κάνει τον άλλον θεό
Και το Σου, κορυφώνεται ως υπέρτατη λατρεία.
Έτσι πρέπει.
(πριν εκπέσει)
Και στα μάτια, ο γκρεμνός.
(πάντα εκεί κατοικοεδρεύει)
Ένα πάρα πάρα πολύ καλό, λιτό ποίημα.
Για το δεύτερο τι να πω, στην σπηλιά της καρδιάς μπαίνουμε όντως γυμνοί. Της δικής μας όμως. Στους άλλους, στον άλλον, είναι πράγμα δύσκολο. Μπορεί να είναι έως κι απούσα….
Ωραία η αλλαγή του “σπηλιά της καρδιάς” ως το “καρδιά της σπηλιάς” σαν εξέλιξη πορείας προς το έσω των πραγμάτων. Μόνον που δεν υπάρχει ρόλος. Αν είμαστε ειλικρινείς. Οι ρόλοι είναι τακτικές , στρατηγικές, και προδιαγεγραμμένες ιστορίες. Και τέτοια πράγματα δεν έχουν σχέση με καρδιές. Εκτός αν τις βλέπουν προς βρώσιν.