Πρελούδιο
Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
μέρες, μήνες, χρόνια.
Επεισόδια
Α΄
«Πιστεύεις στο Θεό;»
τον ρώτησαν κάποτε.
«Όσο αυτός σε μένα»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς.
Β΄
«Χρωστάς ένα ποίημα»
του είπε η Ζωή ένα βράδυ.
«Γερνάω λέξεις»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε ποτέ.
Γ’
«Γιατί δεν με βλέπεις;»
τον προκάλεσε κάποια φορά ο Έρωτας.
«Είσαι τυφλός»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε καθόλου.
Δ’
«Θέλεις να παίξουμε;»
του ζήτησε μια μέρα ο Θάνατος.
«Δεν έχω χρόνο»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε κατόπιν.
Ε΄
Κάποια μέρα έφθασε σε ένα πανδοχείο.
Ζήτησε δωμάτιο.
Η ξενοδόχος απόρησε:
-Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαίπωρος!
Από πού έρχεστε;
-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.
-Και πού πηγαίνετε;
-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;
-Σημάδια για το δρόμο μου.
-Φοβάστε μη χαθείτε;
-Φοβάμαι μη ξεχάσω.
Επίλογος
Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε
πάντοτε σκυμμένος
σαν κάτι ν’ αποζητά.
Έχασε μια ηλικία του, είπαν,
κι από τότε όλο έψαχνε να τη ζήσει,
τα ένσημα του χρόνου του για να συμπληρώσει.
Εκείνος όμως περπατούσε.
Μέρες, μήνες, χρόνια.
Πάντοτε σκυμμένος.
«Πιστεύεις στο Θεό;»
τον ρώτησαν κάποτε.
«Όσο αυτός σε μένα»
απάντησε
και δεν τον ξαναενόχλησε κανείς.
Σπουδαίο κύριε Αραβανή
”Έχασε μια ηλικία του είπαν ,κι από τότε ‘όλο έψαχνε να τη ζήσει”
Τυφλός από πάντα και σκυμμένος για πάντα .
Πικρό , βαθύ ποίημα κύριε Αραβανή !!
Επιτέλους λίγο φως,
γεμάτο χρώμα πνοής,
γεμάτο ουσία λόγου,
πρωινής ευαισθησίας
και νυχτερινής απολογίας
Με στίχους σαν και αυτούς
γεμίζει η ποίηση φωτιά,
και ζωντανεύει τους άρρωστους
αναγνώστες για ζωή και δημιουργία
Νίκος Τσίντρος
Μου θύμησε τις ιστορίες του κ.Κόυνερ.
Το θέμα δεν είναι πλέον μήπως ξεχνάμε. Η πληροφόρηση έρχεται κατά ριπάς από παντού. Το θέμα είναι να μπορούμε επιλέγουμε και να συσχετίζουμε ορθά.
υ.γ. Χρόνια πολλά Σπύρο Αραβανή
Σπύρο,χρόνια πολλά και ευτυχισμένα…
θυμάμαι πως κάποιος άνθρωπος που προχωρά με το κεφάλι πάντοτε σκυμμένο…και με πολύ σκόνη στα παπούτσια του,ορθώνει το βλέμμα ακίνητος στην σκανδάλη που τον σημαδεύει.
φιλί γλυκό
μαράκι πρασσοπού…
Όντως μια καλημέρα απρόσμενη, ιδιαιτέρως ποιητική και ευρηματικά εορταστική – μέρα της ονομαστικής γιορτής του ποιητή.
Ο φανταστικός συνομιλητής σας, κ. Αραβανή, στους εξόχως φιλοσοφικούς στίχους σας θα προσέθετε έστω και ατέχνως:
“Πορεύεσαι εν μέσω τόσων οχλήσεων οπισθοβαδίζων;”
τον ρώτησαν κάποτε οι αδηφάγοι σχολιαστές μιας ιστοσελίδας.
“…κοινό είναι για μένα το σημείο
απ’ όπου θ’ αρχίσω’ γιατί σ’ αυτό ξανά θα φθάσω”.*
και συνέχισαν να τον ενοχλούν σαν τη ζωή και την ανάσα
[*Πρόκλος, Εις Παρμενίδην Ι 708, 16
…ξυνόν δε μοί εστιν,
οππόθεν άρξομαι΄ τόθι γαρ πάλιν ίξομαι αύθις.]
Υ.Γ. Με προβληματίζει με θετικό πρόσημο η “συν-εικόνα” της σημερινής ανάρτησης, και αναρωτιέμαι αν η φιγούρα παραπέμπει σε αγαπητό φίλο.
MORTENSEN KEVIN- Man walking
Χρόνια Πολλά Σπύρο!
O πίνακας του Kevin Mortensen, Man walking, Watercolour on paper 74x51cm, 1994 συνομιλεί με τα ποιήματα του Σπύρου Αραβανή δημιουργικά. Τα ανοίγει περαιτέρω, διατηρώντας την πυκνότητα και τη μετά τη θλίψη στοχαστικότητα τους, συνοψίζοντας εξαιρετικά τη ψυχοσύνθεση και τον ποιητικό τρόπο του ποιητή στοχαστή Σ.Αραβανή.
Μετά το άστοχο early-blue-period Picasso εξώφυλλο της πρώτης του ποιητικής συλλογής (“Η ανοσία της άγνοιας”) ο Αραβανής εδώ συνδιαλέγεται με τα εικαστικά στρέφοντας τις αποχρώσεις τους υπέρ της αποκάλυψης κι άλλων σημαντικών πτυχών του.
Ο συγκεκριμένος πίνακας Man walking μου δίνει την εντύπωση ενός σκυμμένου βαδιζομανή Goya (στο Πρελούδιο διαβάζουμε: “Ήταν ένας άνθρωπος που περπατούσε/πάντοτε σκυμμένος/μέρες, μήνες, χρόνια” και μετά στον επίλογο πάλι: “Πάντοτε σκυμμένος” ), ο οποίος όμως ταυτόχρονα αποκρίνεται ξεγυμνωμένος μπροστά στο απόσπασμα προ της εκτέλεσης του για τα μεγάλα θέματα: τον θάνατο, τον έρωτα, τον θεό, το ηθικό χρέος, το πρόβλημα των ανθρωπίνων πράξεων.
Έτσι μας πηγαίνει ο κ. Αραβανής και στον πίνακα του Goya: 3η Μαΐου 1808, πίνακα του 1814, ο οποίος άσκησε μεταξύ άλλων σημαντική επιρροή στον Picasso και στον Edouard Manet (“Η εκτέλεση του Αυτοκράτορα Μαξιμιλιανού”). (Στις 3 Μαΐου του 1808 εκτελέστηκαν μαζικά περίπου 400 Ισπανοί πολίτες από τα γαλλικά στρατεύματα, οδηγώντας σε μία γενικευμένη ισπανική εξέγερση). Ο κ. Αραβανής αντιλαμβάνεται και κινείται έντονα και εντός του ιστορικού μας πλαισίου, σκύβοντας στον τόπο μας και στην ιστορική συγκυρία.
“Θέλεις να παίξουμε;/του ζήτησε μια μέρα ο Θάνατος./ Δεν έχω χρόνο/ απάντησε”, γερνώντας λέξεις.
Περιμένουμε το νέο σας βιβλίο με ανυπομονησία πλέον κ. Αραβανή.
Είμαι κουρασμένος και ταλαίπωρος…έρχομαι από τα βάθη της ψυχής και πηγαίνω στην άκρη της ζωής…δυστυχώς απροσδιόριστα η άκρη και τα βάθη…ωραία ποιήματα του Σπύρου που σήμερα γιορτάζει
Ναι. η νέα γενιά φέρει επάξια στους ώμους της τη κληρονομιά της μεγάλης ποίησης. Μπράβο Σπύρο. Χρόνια πολλά τόσο σε σένα όσο και στον δημιουργικό σου πνεύμα.
“Σύντομο, περιεκτικό, χωρίς φιοριτούρες, έρχεται αντιμέτωπο με μια ύπαρξη που φοβάται μην ξεχάσει.” Συμφωνώ απόλυτα με το σχόλιο του κ. Ρεούση, αλλά και με την υποδοχή που επιφύλλαξαν όλοι οι σχολιαστές εδώ. Πράγματι, σήμερα, μπορώ να πω το “εγεννήθειν ημίν ποιητής”, γιατί σήμερα ο Σπύρος Αραβανής (κατά τη γνώμη μου) βρίσκει τη φωνή του. Αν η πρώτη του ποιητική συλλογή είχε κάποια φλύαρα ποιήματα, σήμερα η ποίησή του αποκτά σφριγιλότητα και πυκνότητα που έρχονται επιτέλους, να προστεθούν στις σίγουρες κατακτήσεις του: τον κοινωνικό του προβληματισμό, τη μουσική του ευαισθησία από τον θησαυρό που λέγεται, έντεχνο και λαϊκό τραγούδι, την πολιτική του τοποθέτηση (Σπύρο, μου ξέφυγε), που είναι μία και μόνη: πως θα κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, γιατί έτσι όπως είναι δεν μας αρέσει. Όλα μαζί μας στέλνουν στην κατεύθυνση του μουσικού καμπαρέ του Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Τώρα Σπύρο, θα ξέρω: όταν θα σου ζητώ πέντε ποιήματα εσύ θα μου στέλνεις πέντε σε ένα. Χρόνια Πολλά.
κύριε Αραβανή,μου αρεσε πολύ το έργο σας .
το βρήκα ιδιαίτερα θεατρικό και φυσικά αρκούντως υπαρξιστικό.
χρόνια καλά και δημιουργικά!
Ειναι πολυ ωραιο το ποιημά σας κυριε Αραβανη, καθε στροφη απο μονη της ενα ποιημα. Περιμένουμε και αλλα.
Χρόνια πολλά Σπύρο !
Σου εύχομαι πολλά ταξίδια στο βάθος της ψυχής σου! Και να μας φέρνεις δώρα, σαν τους καπετάνιους που μετά από μεγάλο ταξίδι επέστρεφαν φορτωμένοι στην Κεφαλλονιά !
Σπύρο, τα σέβη μου (μαζί με τις ευχές μου για τη γιορτή σου).
Σφιχτές ρόγες ή ανοιχτο αρωματοδοχείο. Σωστή γλυκόξινη γεύση ή καλό άρωμα σημαίνει ικανό περιεχόμενο. Και ικανή θεατρικότητα. Κάτι που δε φωνάζει… ”είμαι δω ρε….”, αλλά ορίζει τόπο με σαφήνεια, με οικονομία, με συνέπεια, με αυτοπεποίθηση. Αλλά ετσι ορίζεται η ομορφιά στην κίνηση.Και ποίηση σημαίνει κίνηση. Η ”ΙΣΤΟΡΙΑ ΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥ” αν πάσχει από κάτι είναι η έλλειψη ακινησίας.
Και στο κάτω-κάτω ζωή σημαίνει κίνηση.
Ευχαριστούμε.
Αναπάντεχα εξαιρετικό. Συγχαρητήρια!!!
Η επίδραση του Αργύρη Χιόνη πάνω στην ποίηση του κυρίου Αραβανή είναι νομίζω κάτι παραπάνω από εμφανής..σε μερικά σημεία σχεδόν όπως στο “μέρες ,μήνες,χρόνια” του Αραβανή ,με το “κοιμήθηκε μαζί του μέρες ,μήνες ” του Χιόνη ,σχεδόν ταυτίζεται..
Σε κάποιες άλλες περιπτώσεις παραπέμπουν σε ιστορίες των Σούφι με το καταληκτικό απροσδόκητο αποτέλεσμα που φωνάζει όμως περίπου από μακριά για το που πρέπει να καταλήξει …
Αξιόλογη η προσπάθεια ..Σαν στιγμές που χάνονται και επιμένουν όμως πως και πάλι κάτι αξίζουν..Απέχουν πολύ από αυτό που τραντάζει τα νεύρα του μυαλού και του σώματος …ή μάλλον και σαν μια ήσυχη κατάδυση αν το δεις και πάλι θα βρεις μια περιπέτεια κάπου για να την θάψεις..
Προσωπικά στέκομαι και κοιτάζω τέτοιες γραφές..Τις διαβάζω ,τις συντροφεύω όσο κι αυτές μπορούν να σταθούνε κοντά μου και μετά φεύγουμε ο ένας από τους δυό προς διαφορετικές κατευθύνσεις..
Οι ιστορίες των ανθρωπων θα μένουνε πάντα προσωπικές..και διαφορετικές από την φορεμένη συγκίνηση που αποπνέουν οι ελάχιστες “κατεβασιές ” των κάποιων τροπων να ιστορηθούν μες στο άπειρο..
Επιτέλους ο Σπύρος άρχισε να μη φοβαται το αίμα του, να μην κρύβεται από τον Φόβο του, να περπατά μόνος με σκυμμένο το κεφάλι να δει πού παράπεσε εκεινη η ηλικία του.
Αυτο κι αν ηταν άλμα νέε μου.
“Η έκπληξη η δική μου είναι πως ενώ περίμενα ένα ας πούμε πιο χαλαρωμένο λεκτικά δεύτερο βιβλίο, ο Αραβανής πήγε από την αντίθετη μεριά. Μεγαλώνοντας την πίεση συρρίκνωσε τόσο το εγώ το αυτολογοκρινόμενο που απελευθέρωσε ένα πρόσωπο που θέλει και δεν θέλει το όνομα του ποιητή.”
Η έκπληξη η δική μου είναι πώς μπορεί να περιμένει κανείς ένα διαφορετικό δεύτερο βιβλίο, όταν οι συνθήκες που έγραψαν το πρώτο συνεχίζουν να ισχύουν και στο δεύτερο (ενσωματώνοντας μάλιστα το πρώτο ως συνθήκη και καταγράφοντάς το ως επιτυχές πρώτο βήμα). Σε κάθε περίπτωση, η έκπληξη είναι διάψευση προσδοκιών ή ανατροπή κανονικοτήτων. Αυτό από μόνο του είναι θετικό. Κι όταν οι συνθήκες επιβεβαιώνονται στο δεύτερο βιβλίο και αναδεικνύονται ως ποιοτικές σταθερές (στεγανά, θα τα θεωρούσε κάποιος ακολουθώντας διαφορετική προσέγγιση) και όχι ως περιπτωσιακές συνιστώσες, τότε μαζί με την ποιητική πρόταση κατατίθεται και μια ηθική πρόταση. Ας κρίνει ο καθένας αν αυτό είναι θετικό ή όχι.
“Οι ιστορίες των ανθρωπων θα μένουνε πάντα προσωπικές…”
Κι αν η κατατεθειμένη πρόταση προχωρά πέρα από την περιπτωσιολογία των προσωπικών ιστοριών, πέρα από το δράμα του καθενός, και φτάνει έστω κι από μακριά να ατενίσει το δράμα του Ενός, τότε έχουμε μπροστά μας μια ποίηση που δεν καταδέχεται ελεημοσύνη. Και δεν έχει καμιά σημασία αν αυτό είναι θετικό ή όχι, γιατί το παιχνίδι έχει πια κερδηθεί – με ή χωρίς το όνομα του ποιητή.
Σας ευχαριστώ πολύ για τις ευχές και για τη νέα σκόνη στα παπούτσια του Ανθρώπου μου.
Μα ελάτε τώρα και βέβαια κάτι θυμίζει η γραφή του x ποιητή…. πχ Αραβανής ας πούμε. Θυμίζει ποίηση. Αν τώρα η ποίηση θυμίζει εκείνο το στίγμα, και κείνο το στίγμα, α…. και κείνο κει το στίγμα, να…να… κοίτα και κείνο κει πέρα….κλπ,κλπ, …… Βεβαίως και έτσι είναι, κάθε ποιητικό στίγμα θυμίζει ποίηση και το αντίστροφο.
Και από πότε το οικείο θεωρείται συζητήσιμο; Και γιατί θα πρέπει η κάθε ποιητική συλλογή να είναι και μια ευρεσιτεχνία λες και μιλάμε για τοστιέρες;
( μικρή σχεδία σύμπλευσης
με την ιστορία ενός ανθρώπου
του Σπύρου Αραβανή )
στον ύπνο του φυτρώνουνε ποιήματα
– με τόσα γράμματα βροχή τι περιμένεις –
στον ξύπνιο του συνήθως όνειρα
μ’ όλο τον χρόνο αξόδευτο
κατάφερε να ζει σαν βασιλιάς
του έλιπε ωστόσο γη :
σε τόσα κακοτράχαλα ρωτήματα
όλο και κάπου θα σκοντάψεις
τα μούτρα σου θα σπάσεις
έρωτες πόσοι χαμενοκερδισμένοι
: κατέληξαν ανύπαρκτοι θεοί
μέχρι και θάνατο απογοήτευσε
δεν βρέθηκαν παρά ελάχιστες στιγμές
και διάσπαρτοι αιμοφόροι στίχοι
—————————————–
σου ευχομαι Σπύρο όλα καλα!
Δια λόγους ανεξάρτητους της θέλησης μου
το τελευταίο δεκαήμερο βρίσκομαι εκτός
διαδικτύου . Σε αυτό οφείλεται η απρέπεια μου
να μην ευχηθώ Χρόνια Καλά στον φίλτατο
Σπύρο Αραβανή .
Hasta prondo
Κάποια μέρα έφθασε σε ένα πανδοχείο.
Ζήτησε δωμάτιο.
Η ξενοδόχος απόρησε:
-Κύριε, φαίνεστε τόσο κουρασμένος και ταλαίπωρος!
Από πού έρχεστε;
-Έρχομαι από τα βάθη της ψυχής.
-Και πού πηγαίνετε;
-Πηγαίνω ως την άκρη της ζωής.
-Κι όλη αυτή η σκόνη στα παπούτσια σας, τι είναι;
-Σημάδια για το δρόμο μου.
-Φοβάστε μη χαθείτε;
-Φοβάμαι μη ξεχάσω
Φοβερή έμπνευση!
Τελικά στην ποίηση όχι μόνο μοιράζεσαι στο χαρτί τα βιώματα και τις έγνοιες σου αλλά και τόσο “ζηλεύεις” όσο και θαυμάζεις το ποίημα ενος ανθρώπου.