ΣΥΜΠΟΣΙΟ
Προοίμιο γεμάτο ιδρώτα και παγωνιά…
Στην κόγχη του ορίζοντα βλαστούσαν σταυροί που έσταζαν μυωπικά δάκρυα ευτυχίας…
Ο τεράστιος οφθαλμός καταγράφει τη ζωή ενός ξεχωριστού νεκροταφείου…
Η θανατική μυρωδιά σφίγγει απʼ τη μέση τα ερπετά, επιβάλλοντάς τους να χορέψουν ερωτικά βαλς με κεχριμπαρένια αγριόχορτα…
Η ζάλη κι ο τρόμος ξεγελάνε την υπέρβαση, προσφέροντας άπλετο υπερρεαλισμό στη δεύτερη πράξη…
Ο χωροχρόνος τρίζει τα δόντια στην παρέα που ρουφάει τσάι, θάβοντας με οργή ό,τι γέννησε η τέχνη…
Τι να ʼναι η τέχνη; Ρώτησε με περισσό σκεπτικισμό ο επικεφαλής νεκροθάφτης…
Εν ριπή οφθαλμού, χτύπησε το χέρι της στο τραπέζι η νεκροκεφαλή στα δεξιά, ξεκινώντας με τον εξής συνειρμό μία μακρά ρητορική διάλεξη…
ΑΟ ΑΟΟΟ ΑΑ ΕΕΕΕ, ΟΥΥΥΥΥ!!! ΜΜΜ… ΟΟΟΟΟ ΑΑΑΑΑΑΑΑ, Ε ΙΙΙΙ ΜΜΜΜΜΜΜΜ!!!
Συμφώνησαν οι σύνεδροι κουνώντας καταφατικά τα κρανία τους…
Κανείς όμως δεν χειροκρότησε…
Βλέπετε, η ανωτέρω ιδιότητα είναι συνυφασμένη με τον εγωισμό…
Το μειδίαμα του νεκροθάφτη έδωσε το έναυσμα για το επόμενο θέμα της συζήτησης που απασχολούσε έντονα τα κοκκαλόμορφα κτήνη…
Τι να ʼναι η λογοτεχνία;
Γιʼ αυτή την κουβέντα χρειάζονταν τη συμβολή των αδελφών ψυχών τους, όλων εκείνων που κάτω απʼ τη σκεπή της αποτυχημένης λογοτεχνικής δημιουργίας γυροφέρνουν από κηδεία σε κηδεία…
Σκουπίδια απʼ όλο το νεκροταφείο μαζεύτηκαν στην αγορά να πουν την άποψή τους…
Ο λόγος δόθηκε τελικά στον σκελετό χωρίς κρανίο… Τον σοφότερο απʼ τους σοφούς… Τον γηραιότερο απʼ τους γηραιούς…
Οι σιαγόνες έπεφταν στο χώμα απʼ το θαυμασμό του έντεχνου λόγου που ρητόρευε ο ακέφαλος σκελετός…
Στʼ άκουσμα της περίτεχνης φράσης «ΤΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ», οι παρευρισκόμενοι ξέσπασαν σε χειροκροτήματα…
Πράξη τρίτη, «υπερβατικός ρεαλισμός»…
Ο χρόνος πάγωσε, ο χώρος εξαφανίστηκε, οι σκελετοί φόρεσαν το δέρμα τους και κίνησαν για τη δουλειά τους…
Όσο για τη γλώσσα τους…
Η καταραμένη τσαγιέρα τηρεί το συμβόλαιό της…
ΚΡΑΙΠΑΛΟΚΩΜΟΣ
Εξπρεσιονιστικά πινέλα βάφουν το ηλιακό πορτρέτο…
Αόρατες μουσικές ζυγώνουν, σκίζοντας αλύπητα το ατσάλινο θηρίο…
Το φάντασμα ενός κέρινου αρχιτέκτονα αιωρείται σαν χάδι στις
φιλήδονες γάμπες εκατομμυρίων θηλυκών και λιώνει στο ποτάμι…
Ο Βελζεβούλ πυρακτώνει με οργή το παγωμένο μελάνι, σπρώχνοντας
αμέτρητες φωτεινές αγκαλιές σε ξεσπάσματα ευτυχίας…
Σούρωσε τις κόγχες κι αφέθη στο φως της νύχτας…
Τʼ άρωμα των νιφάδων έσβηνε το μειδίαμα της αντίθεσης,
παρασέρνοντάς τον στην κοιλάδα που αιμορραγούσε αναγέννηση…
Στην είσοδο του καμπαρέ, μια αόρατη επιγραφή γραμμένη στη γλώσσα
του κάθε λαθρεπιβάτη, σμίλευε την κατάρα του παρελθόντος…
Η τέρψη του ονείρου κρύβει στα σπλάχνα της θανάτους γλυκούς, ωσάν
εκείνους των αριστερών ποδιών…
Ο νεκροθάφτης της αισθητικής σκάβει μια χούφτα μπερδεμένες ρίμες και
σε κοιτάει…
Η βενζίνη κυλάει πυρπολώντας αυτοβαπτιζόμενα χέρια και σάτυρους…
Σαν όπλο φονικό, το μέτρο σημαδεύει την παλάμη του ληξίαρχου που
τρέμει τη σκιά της υπογραφής του στο έντυπο…
Στην έξοδο γράφει:
Οξειδωμένε αιώνα των -ισμών! Κρατάω τον σταυρό σου…
ΑΝΤΙΜΑΝΙΦΕΣΤΟ
Στριφογυρίζουν νούμερα στον ορίζοντα…
Ακολουθεί προσωπικό αντί-μανιφέστο…
Αρνούμαι να μπω στη διαδικασία της πράξης….
Χρειάζομαι αποτέλεσμα χωρίς εξίσωση…
Χρειάζομαι μια κουταλιά απʼ το αρχαίο πνεύμα,
τέρμα πια στις υποσημειώσεις…
Αρνούμαι το δέντρο που μοιάζει με δένδρο και
είναι δένδρο…
όλα όσα στοιχειώνουν απερίσκεπτα το γύρω
και το τριγύρω μου, ό,τι επέβαλε ο μικροαστισμός
έπειτα απʼ την παρθενογένεση της κοινωνίας…
Αντιστέκομαι στον καθρέφτη και στα σύμβολα
του, όπως σε κάθε βασιλέα και στα είδωλα του…
Περιφρονώ τους συνομιλητές μου, γιατί περι¬φρονώ εμένα…
Αποδοκιμάζω κάθε προσπάθεια σου να γονατίσεις
μπροστά στη τυραννία των δογματισμών…
Σιχαίνομαι όλα όσα λατρεύεις καθώς
σιγοψιθυ¬ρίζεις την προσευχή σου…
Επικροτώ τα λάθη και την αμαρτία…
Θαυμάζω δειλούς κι αντιήρωες! Προδότες και
φυλακισμένους…
Συγχαίρω όλους όσους φτύσατε, δημιουργώ¬ντας
ένα ναό με αρρωστημένα είδωλα…
Χαϊδεύω τους καπνούς και τη χολή που βγαίνει
απ’ το στομάχι μας…
Προσδοκώ την επιστροφή των ταριχευμένων…
Βγάζω το αόρατο μου καπέλο στη σκιά
της αό¬ρατης επανάστασης…
Καταδικάζω το αποτέλεσμα της…
Δένω τα χέρια μου με καλώδια και περιμένω…
Χειροκροτώ τη φαντασία, τα φρούτα και τη μή¬τρα της…
Φτύνω στο μνήμα του Μarinetti και στο
χέρι που έγραψε το μανιφέστο του…
Τραβώ το καζανάκι με ορμή και παρακολουθώ
να βυθίζονται στο κενό βιβλία του Coelho και
των υπόλοιπων ψευδό-συγγραφέων Άρλεκιν…
Χαιρετάω τις φαβέλες και τους αμόρφωτους ποιητές…
Μισώ σημαίες κι εθνότητες, διαβατήρια και πο¬λιτικούς…
Μεθάω με μελάνι του Antonio Porchia και
σαπί¬λα του De Sade…
Επικαλούμαι την ελευθερία στ’ όνομα της λογο¬τεχνίας…
Ορκίζομαι να μην ορκιστώ…
Αγαπάω την ατέλεια…
Αηδιάζω τα πρωινά και τ’ αγγλικά προγεύματα…
Ρίχνω την ευθύνη στην Παγκόσμια Τράπεζα,
στο γιασεμί και τα σκυλιά…
Αντικρίζω με ευθύνη την πείνα στην Ουγκάντα,
Ζάμπια, Αγκόλα και ό,τι βαπτίσατε αλήτες
σε Τρίτο Κόσμο…
Κρατώ μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματος,
τα ζιζάνια του Αριστοτέλη…
Μεταγγίζω στην τράπεζα των σκουπιδιών, τον
στωικισμό και την απάθεια…
Επιμένω σε λόγια άλλων, υποτιμώντας κάθε
ψε¬γάδι του αρχετύπου και της αυθεντίας…
Γράφω μόνο όταν κοιμούνται οι άλλοι…
Λατρεύω τα ταξίδια και τα ξύδια της καταραμέ¬νης γενιάς…
Σέβομαι και αγαπάω μοναχά εκείνη που μ’ έχει διδάξει…
Αν με βρεις στον δρόμο σου, φυλάξου!
Λυπάμαι για τη ιδιότητα μου…
μα και για τη δική σου…
Εργοβιογραφικό Σημείωμα
Ο Ιάσωνας Σταυράκης γεννήθηκε στην Πάφο. Σπούδασε ισπανική φιλολογία. Εργάζεται στη Μέση Εκπαίδευση της Κύπρου. Η συλλογή Delirium Tremens είναι το πρώτο τυπωμένο βιβλίο του, με φορτία αισθαντικότητας και μαχητικότητας που παραπέμπουν στους πρώτους υπερρεαλιστές.
Λίγα λόγια για το Delirium Tremens
Το βιβλίο Delirium Tremens αντικατοπτρίζει μια αλλήθωρη πραγματικότητα γεμάτη υπερβατικούς συμβολισμούς, οι οποίοι σκοπό έχουν μέσω φιλοσοφικών, ψυχολογικών και υπαρξιακών ερωτημάτων να κρατήσουν την αναπνοή του αναγνώστη και να τον μετατρέψουν σε άγρυπνο αντιήρωα. Αποτέλεσμα αυτού του βιβλίου είναι ένα ταξίδι μέχρι την κόγχη του εγκεφάλου, όπου μύθοι και πραγματικότητα αλληλοσυμπληρώνονται.
Σχόλιο προς Αντιμανιφέστο
Σκέψεις σαν λιοντάρια
Ρόδα εφύτρωσαν
ανάμεσα
σε σκέψεις γλιστερές,
επικίνδυνες σαν μνήμα.
Σκέψεις με λάσπη κόκκινη.
Σκέψεις σαν λιοντάρια,
αντίπαλες,
σε διπλωμένα σάβανα της λογικής
και άναρχης τυραννίας.
Αγκάθια στο βιβλίο του Ιώβ,
ανάγνωσμα του Μίλτον.
Ο γιος της μοίρας το κενό,
ψυχής το πνεύμα η σκέψη.
Σιδηροδέσμιος,
σκέψεις έγραψε
στο πέπλο της σοφίας
και φώτισε το σκοτεινό
του έθνους χαρακτήρα.
Νίκος Τσίντρος
Α Ν Τ Ι Μ Α Ν Ι Φ Ε Σ Τ Ο
Μια προσευχή σ΄ έναν άλλο θεό
γι’ αυτούς τους λίγους που
επιμένουν αφελώς να ΣΚΕΠΤΟΝΤΑΙ !!!!
Κύριε Ιάσωνα Σταυράκη μπράβο σας. Παρακάτω τα διαπιστευτήρια της “παντιέρας” ή του “μπαιρακίου” μου. Από το 2005, έτος ιδρύσεως της Υπερπραγματικής Φράξιας Λευκωσίας ή Υ.Φ.Λ., το κείμενο. Στην απαγγελία του Αυγούστου του Μπλάνα θα έπρεπε να μου μιλήσετε. Δεν πειράζει, συντοπίτες είμαστε θα σας πετύχω κάπου κάποτε κάποια ώρα. Και πάλι μπράβο σας.
αντιμικρομανιφέστο
από τους αφανείς υπό νόμους της έσχατης ράτσας έως την ασυγκράτητη διάβρωση των επιφανειακών συνειδήσεων η παγκόσμια ανοησία βρίσκει χωράφι να πολλαπλασιάσει τους μονοκύτταρους παθογόνους οργανισμούς της κεραίες επί δορυφορικών συνδέσεων σημαίες επί σχιζοφρενικών εγκλημάτων μία άτσαλα δομημένη ανατολίτικη κακία εισχωρεί στη δυτικότροπη απάτη των χυδαίων συναλλακτικών πρακτικών οι κλειδαριές αφανίζονται ένας ατάλαντος στιχοπλόκος αποκαλύπτει το βραχυκυκλωματικό λόγο καταργούνται οι κλειδαρότρυπες το μάτι καταβροχθίζει τον ηδονοβλεψία τα κλειδιά αναιρούνται το αντικλείδι προσφωνεί την ουτοπία των κωδικοποιημένων αυτουργών οξειδωμένοι τενεκέδες καπηλεύονται σε φιλανθρωποφαγικά απογεύματα την άγρια βλάστηση αιδοία πιράνχας εμφανίζουν τη γυναίκα κίναιδοι πέη κονιορτοποιούν τον άνδρα το ερμαφρόδιτο λιμοκτονεί ορίζοντας τη σφαγή του ουδέτερου γένους επιστρέφει ουρλιάζοντας την στην κενό καινή αναμέτρηση το αποτύπωμα της σκόνης σκοτώνεις δείχνει τη θέση των αντί κειμένων το φλαμίνγκο η νυχτερίδα το περιστέρι το κοράκι το κουνούπι η πεταλούδα κι ο χαμαιλέοντας οδηγούν τη στρατιά του Αρχιλόχου το ό,τι ναρκοθετεί τους μηχανισμούς της σύγχυσης ένα καράβι οργώνει με την καρίνα του ψυχές να διαβάζετε ορθόδοξα ερμηνεύοντας χαοτικά
Κύριε Μίχο συμφωνώ απόλυτα μαζί σας και υπερθεματίζω ιδίο ρυθμό. Στο νησί είμαστε τόπακες ή τοπικιστές κατά το μητροπολιτικό, γι’ αυτό αφήνω απέξω τα του οίκου. Ένα έχω να καταθέσω. Κανείς εκτός από εμένα δεν αναζήτησε το τι και το πως του Αρτύρ Ρεμπώ στην Κύπρο, όταν βρέθηκε τότε. Και εξηγούμαι με στίχους του Οδυσσέα Ελύτη: ” Έχει συνέχεια δεν θα την πω κανείς δεν παίρνει τα δωρεάν αλλ’ η αλήθεια μόνον έναντι θανάτου δίδεται”. Σας ευχαριστώ.
Ευτυχώς υπάρχουν νέοι δημιουργοί της “γλυκείας χώρας”, με συλλογισμούς κι ανάστημα πέρα από το επίκαιρο κυνηγητό βραβείων, “αμπελοπουλιών” και συναφών εδεσμάτων στην ποίηση και στη ζωή.
Ακριβώς, όπως το λες, ποιητή Ι.Στ., με εξαιρετική πυκνότητα και διαύγεια:
“Ο χωροχρόνος τρίζει τα δόντια στην παρέα που ρουφάει τσάι, θάβοντας /με οργή ό,τι γέννησε η τέχνη…”
Ευχαριστούμε για τη γερή μπουνιά στο κιτς της καθημερινότητάς μας, Ιάσωνα! Λοιπόν, καλή συνέχεια.
Θα συμφωνήσω απόλυτα και με τον Μ-ύς όσο κι αν φαίνεται οξύμωρο. Με μόνο μία διαφωνία στο περί “γερής μπουνιάς”. Η μπουνιά αγαπητέ Μ-ύς είναι κάτι το συγκεκριμένο και ενίοτε, εάν το απαιτούν οι καταστάσεις, δίδεται και κάτω από τη μέση. Σας ευχαριστώ.
Αν η μισή καρδιά του Ποιείν βρίσκεται εδώ πέρα, η άλλη μισή στην Κύπρο βρίσκεται από σήμερα.
Ας ελπίσουμε οτι θα συμφιλιώσει όσα η ποίηση χωρίζει…:).
Αγαπητέ κύριε Αραβανή το ραντεβού έχει προκαθοριστεί περί τις 5-5.30-6, να κατεβώ με τον Σωτήρη στον καφενέ του κέντρου της εντός του Τείχους πόλεως Λευκωσίας. Όσους γνωρίζω συντοπίτες μου, τους κάλεσα (τηλεφωνικώς) και τους καλώ να συνασπιστούμε-συντονιστούμε, αλλά δυστυχώς οι συμπεριφορές μας στη Λευκωσία είναι βραχυκυκλωματικές. Αυτά και εκτός ανάρτησης. Αν και ο κύριος Σταυράκης θα μπορούσε να με πλησιάσει όποτε και όποια ώρα της ημέρας θέλει, άλλωστε στα Νέα & Ανακοινώσεις υπάρχει ένα τηλέφωνο για άφοβη χρήση. Σας ευχαριστώ
Αν και…γιούπι…γιάπη…ξεφύγαμε, στο παραπάνω υστερόγραφο περί Σαββόπουλου, φαίνεται πως ο συνθέτης έχει επίγνωση της αβάσταχτης μετριότητάς του, γι αυτό και η ανυπόφορη ομολογία του. Γιατί μουσικολογικά είναι παγκοσμίως ανύπαρκτος, λίγο γαλλικό σουασάν(κατά το κρουασάν), πολύ Doors και άλλα…Μμμ;
Απίστευτος λόγος.
Τα σέβη μου στον ποιητή ο οποίος με την γραφή του: «Σπάζει όλους τους θεσμούς, έρχεται σε ρήξη με το παρελθόν βάζοντας στην θέση τους όλους εκείνους που γυροφέρνουν από κηδεία σε κηδεία »
Εύγε ξανά και ξανά.
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ ΚΑΙ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ ΟΛΟΥΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΥΠΟΔΕΙΞΕΙΣ, ΤΙΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΛΑ ΣΑΣ ΛΟΓΙΑ…
ΣΚΟΠΟΣ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΚΑΙ ΧΑΙΡΟΜΑΙ ΠΟΥ ΒΟΗΘΑΤΕ…
ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΦΙΛΕ ΜΟΥ….ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ ΑΠΟΛΥΤΑ…..ΣΕ “ΦΑΚΕΛΩΣΑ” ΣΤΟ BLOG MOY
http://hereticafilisofia.blogspot.com/2011/01/delirium-tremens_23.html
Ιάσωνας Σταυράκης : DELIRIUM TREMENS: Κριτική σκέψη
DELIRIUM TREMENS
Σελίδες 72
Ιούνιος 2010
Εκδόσεις Αφή
Λεμεσός – Κύπρος
Αριστοτεχνικής διηγήσεως γραφή, υποβλητική, υψηλής απαιτήσεως. Στις πρώτες θεματικές του, ανασυνθέτει τον άμοιρο και κοινότυπο κόσμο μας. Με τη δεινότητα λεπτουργού, αποκαθάρει ότι αιρετικό με πένα αιμάσουσα, διασταλτική στην αέναο φορά της κινήσεως. Στον αντίποδα των αυτών θεματικών, υπερβατικές φωτοσκιάσεις μας δίδουν ατμόσφαιρα ενορατική, μυσταγωγική, συνοχικής αποδόσεως, ειδικοτέρας κοσμοθεωρήσεως. Αιρετικός κατά το τέλος, κάμπτεται, βαριανασαίνει από συναντίληψη βιωτή και συμμετοχή στο επέκεινα. Εδώ, στο “Αντιμανιφέστο” του, από τη φιλοσοφική προτέρα θεώρησή του, μας μπάζει σʼ ένα κόσμο αδικαίωτο, μωρίας και έπαρσης, βέβηλο, χαμερπούς ηθικής. Εδώ, ξιφουλκεί με έλλογο θάρρος, ντύνεται το νήμα του ακροβάτη, στοχοποιεί θωπεύοντας με ευχαρίστηση, ουσιώνοντας την ένταση μίας γραφής – λεπίδα να σε χαλάσει: Delirium Tremens…
Της φιλοσοφικής αληθείας ο οίστρος,
να σε φέρει, Ιάσωνα!
Γιώργος Μανέτας