Ακούστε εδώ: http://www.youtube.com/watch?v=W6KsXT486JY
Τραγούδι: Κώστας Χατζηχριστοδούλου, Δίσκος: “Ψυχή τε και σώματι.”1995, ΜΙΝΟΣ
Λάβετε, φάγετε, τούτο εστί το σώμα μου και το αίμα μου – το σώμα και το αίμα του Γρηγόρη Αυξεντίου
ενός φτωχόπαιδου, 29 χρονώ, απ’ το χωριό Λύση,
οδηγού ταξί το επάγγελμα,
πούμαθε στη Μεγάλη Σχολή του Αγώνα τόσα μόνο γράμματα όσα να φτιάχνουν τη λέξη
Ε Λ Ε Υ Θ Ε Ρ Ι Α “
ΤΟ ΑΓΑΛΜΑ
(στον αγνοούμενο)
Αυτό το άγαλμα που στέκει βλοσυρό
στην κεντρική πλατεία,
με μια κορμοστασιά γερή
κι έναν ωραίο παριστάνει άντρα,
ήρωας λένε πως λογιέται όλοι αυτοί,
που με το δέος στη ματιά τον ατενίζουν.
Όμως εγώ κάποιο θλιμμένο πρωινό,
που τα δάκρυα της ψυχής μου δεν ξεχώριζα
απ’ της αυγής την ανοιξιάτικη δροσιά,
σ’ ένα δωμάτιο σκοτεινό
μ’ ένα καντήλι ορφανεμένο να φωτίζει,
αντίκρισα έναν ήρωα, που μια σταλιά,
μια χούφτα ήτανε κόκαλα
κι οι Παναγιές σκυφτές τα προσκυνούσαν.
“Να μιλήσω για ήρωες; Να μιλήσω για ήρωες.
Ο Μιχάλης, που έφυγε μ’ ανοιχτές πληγές απ’ το νοσοκομείο……………
ίσως μιλούσε για ήρωες ……….: στα σκοτεινά πηγαίνουμε, στα σκοτεινά προχωρούμε.
Οι ήρωες προχωρούν στα σκοτεινά”.
Γ. Σεφέρη