Ιωάννα Καραμαλή, «Συνέβη.» εκδ. Βακχικόν, 2024

  ΑΠΟΦΥΓΗ Χειμώνες ατέρμονους ξόδεψα κρυμμένη κάτω από τα σκεπάσματα μέχρι να θρέψει η πληγή να γίνει όπως πρώτα.   Ξόδεψα μέρες, μήνες, χρόνια να κρύβομαι και ακόμη δεν έμαθα πως η φθορά δεν φθίνει μόνη.   Αυτό το σεντόνι βάρυνε λες και ζήλεψε τα μάρμαρα κι εγώ αφέθηκα λες και ζήλεψα τα πτώματα.   ** ΜΟΝΑΞΙΑ   Σε κάθε βήμα της σκοτείνιαζε το διάβα σε κάθε ανάσα ο ουρανός της, βάραινε κι εκείνη αμείλικτη συνέχιζε.   Σιωπηλή έσκιζε τον δρόμο όπως σκίζεται το δέρμα που διψά για ένα χάδι, όπως πνίγεται η θάλασσα που στεριά δεν ανταμώνει.   Μαύρα πουλιά δραπέτευαν απ’ τις ραφές των ρούχων της, χειμώνες ολάκεροι κρέμονταν στην άκρη των ματιών της μα δάκρυ δεν γεννιόταν.   Φτερουγίσματα πένθιμα παγωμένη μελωδία, ο ανυπόφορος βηματισμός της μοναξιάς πουμια ψυχήδιασχίζει.     ** ΚΟΚΚΙΝΗ ΚΡΑΥΓΗ   Ποτέ ξανά δεν σκέφτηκα πόσο πονά το χώμα σαν ξεριζώνεις τη σπορά, πώς οδύρεται το χάραμα σαν γεννάει έναν πόνο και πώς γεράσαν κείνα τα παιδιά που παίζαμε στον δρόμο.   Βημάτιζα οργώνοντας πληγές να αλλοτριώσω και όλο σε τοίχους σκόνταφτα, τη … Συνεχίστε να διαβάζετε το Ιωάννα Καραμαλή, «Συνέβη.» εκδ. Βακχικόν, 2024.