Η κοινωνία προόδευσε ξαφνικά: σύμφωνο συμβίωσης για τους ομοφυλόφιλους· γάμος μεταξύ τους· ανατροφή παιδιών από ομόφυλα ζευγάρια· δικαίωμα αλλαγής φύλου διά χρήσεως ορμονών και ακρωτηριασμού γεννητικών οργάνων – ό,τι πιο επώδυνο, πιο καταστροφικό!

Μεγάλες νίκες, ανέλπιστες των ομοφυλοφίλων· κατά τα άλλα, αποκαλούν πουτάνα, τόσο οι άνδρες όσο και οι γυναίκες, όποια γυναίκα συνουσιάζεται άνευ υλικών ανταλλαγμάτων, την φύση της ακολουθώντας, ποθώντας τα αρσενικά, επιδιώκοντας την ανυπέρβλητη του οργασμού χαρά!

Γι’ αυτό οι γυναίκες δεν λένε καλημέρα στους άνδρες, ούτε καν τους κοιτούν, για να μην χαρακτηριστούν εύκολες! Οι γυναίκες ενοχλούνται ακόμη και όταν τις  κοιτούν οι άνδρες, αγριοκοιτάζοντάς τους!  Τέτοιο πουριτανικό μίσος μεταξύ των δύο φύλων! Προοδευτικό! Οι ομοφυλόφιλοι λοιπόν, θα πρέπει, με τις ευλογίες του συστήματος να μοιάσουν στους αναφρόδιτους, οικογενειόπληκτους ετεροφυλόφιλους (που ούτε ετεροφυλόφιλοι είναι, αφού η μονογαμική αποχή και η πολύωρη εργασία, έχει καταστήσει αυτούς ευνούχους), μήπως και τους δεχτούν στην εκπαίδευση, στα ιερατεία, στα νοσοκομεία, στο δικαστικό σώμα, στα σώματα ασφαλείας, στις ένοπλες δυνάμεις (όσοι ομοφυλόφιλοι-ομοφυλόφιλες παρεισέφρησαν στα σώματα αυτά, κρύβουν την ερωτική τους προτίμηση για να μην τους αποβάλλουν από αυτά) να διδάσκουν, να λειτουργούν, να δικάζουν, να διοικούν, ως λειτουργοί, αξιωματούχοι και ως πρωθυπουργοί ακόμη!

Χρήσιμο είναι να αναφερθεί, ότι στην αρχαία Ελλάδα πολλές πόλεις είχαν νομιμοποιήσει την ομοφυλοφιλία (ενώ άλλες ήσαν ελαστικές προς αυτήν, όπως η Αθήνα) μεταξύ ερωμένου και ερώντος, δηλαδή, μεταξύ εφήβου και γυμναστού-δασκάλου ο οποίος προσπαθούσε τόσο για τη σωματική άσκηση, όσο και για την ψυχοπνευματική καλλιέργεια του εφήβου, και ότι στη Θήβα, είχαν συγκροτήσει στρατιωτικό σώμα από ερωτικά ζευγάρια ομοφύλων (τον λεγόμενο Ιερό Λόχο), διότι θεωρούσαν ότι ως ερωτευμένοι θα έφθαναν, αισθανόμενοι την υπερβατική έκσταση που ο έρωτας χαρίζει, σε πράξεις απαράμιλλης γενναιότητας, σε περίπτωση πολέμου.

Αυτά μεταξύ άλλων, έγραψε ο Ιωάννης Συκουτρής (φιλόλογος, υφηγητής της φιλοσοφικής σχολής) στην εισαγωγή του Συμποσίου, όταν μετέφρασε και σχολίασε το γραπτό αυτό μνημείο του Πλάτωνος, του οποίου την εισαγωγή, την μετάφραση, τον σχολιασμό ολοκλήρωσε το 1934.

Ο Ιωάννης Συκουτρής, για την αναφορά του στην ομοφυλοφιλία των αρχαίων Ελλήνων, στην εισαγωγή του Συμποσίου, κατηγγέλθη το 1936 για ανηθικότητα (προβολή της ομοφυλοφιλίας) και κυνηγήθηκε από την Ελληνική, μικροαστική, φασιστική, ομοφοβική κοινωνία των γονέων και κηδεμόνων της Πάτρας, των διαφόρων επαγγελματικών σωματείων, της Ιεράς Συνόδου, των ακαδημαϊκών κύκλων της εποχής, εξωθούμενος στην αυτοκτονία από υπερβολική δόση βερονάλ, τον Σεπτέμβρη του 1937 σε ξενοδοχείο της Κορίνθου.

Στο σχολείο αυτό δίδασκαν δυο ποιητές, ο Οδυσσέας και ο Μαθιός, που καθόλου δε μιλιόντουσαν. Μια μέρα ο Μαθιός πήγε κι έπιασε το διευθυντή και του είπε:

Κύριε Διευθυντά, έχω να αναφέρω πως ο Οδυσσέας έγραψε ένα στίχο που λέει:

«Άξιον εστί του αιδοίου το μενεξεδένιο αλάτι».

«Αίσχος!», αναφώνησε ο διευθυντής. «Φωνάξτε μου τον Οδυσσέα».

«Οδυσσέα, απολύεσαι!», ανακοίνωσε ο διευθυντής στον αμαρτωλό. «Γιατί;», ρώτησε εκείνος. «Διότι τέτοιοι στίχοι», είπε ο διευθυντής, «δε στέκουν εις τα χείλη των καθηγητών».

«Εσάς, κύριε διευθυντά, ποιος σας είπε ότι έγραψα αυτό το στίχο;», ρώτησε ο Οδυσσέας.

«Ο Μαθιός», απάντησε ο διευθυντής.

«Το γνωρίζετε, κύριε διευθυντά, ότι ο Μαθιός έχει γράψει το ακόλουθο ποίημα;», ρώτησε ο Οδυσσέας.

Ήτανε μια κοπέλα στο Κουμπάγκο
που ήταν χωμένη κάτω απ’ έναν πάγκο·
σαν της εδείχναν ψωλή
έβγαζε την κεφαλή
και την πιπίλα˙ σαν της δίναν ένα φράγκο.

«Φυσικά και το γνωρίζω», απάντησε ο διευθυντής.

«Θα τον απολύσετε, λοιπόν, και αυτόν;».

«Όχι, βέβαια», αποκρίθηκε ο δίκαιος, «ο Μαθιός αυτά τα έγραψε με ψευδώνυμο».

Τοιουτοτρόπως απελύθη ο Οδυσσεύς, αποχωρώντας ανακουφισμένος που στην πραγματικότητα τέτοια σχολεία δεν υπάρχουν.

******

*Η παραπάνω ιστορία είναι φανταστική, μόνον ο στίχος και το ποίημα αληθεύουν. Ο στίχος, από το «Άξιον εστί» του Οδυσσέα Ελύτη και το ποίημα, από τα «Εντεψίζικα» του Γιώργου Σεφέρη.

Aν υπήρχε τρόπος να σου εξηγήσω αυτό που δε θέλεις να καταλάβεις, δε θα υπήρχαν πόλεμοι, δε θα υπήρχαν διαζύγια, δε θα υπήρχε τόσος σπαραγμός─ ίσως, όμως, και να υπήρχαν όλα αυτά κι ακόμη περισσότερα, αν ήμουν ένας λαοπλάνος που σου εξηγεί αυτό που δε θες να καταλάβεις, ένας όρχις συριστικός, ένας διεφθαρμένος και χειριστικός. Ίσως όλα όσα γίνονται να γίνονται επειδή τα χρήματα και τις καρέκλες οικειοποιήθηκαν λασπάνθρωποι που βρήκαν τρόπο να απομυζούν κάθε ευωδιαστό χυμό από την ύπαρξη, αφήνοντάς τη κουφάρι γρύλλου σε παχύ ιστό αράχνης.

Α, τα έντομα! Πώς πολεμάνε, πώς σπαράσσονται επί δεκάδες εκατομμύρια χρόνια χωρίς να βλάπτουν καθόλου τον πλανήτη. Εμείς κοκορευόμαστε για τις τύψεις μας που τον καταστρέφουμε, φτιάχνουμε ωραία θεατρικά έργα, γράφουμε ωραία ποιήματα και κοιμόμαστε σαν κοπρολάγνοι σε αποχωρητήρια.

Στο βάθος δεν μπορώ να διαλέξω ανησυχία. Το απεμπλουτισμένο ουράνιο στο νερό, οι Τούρκοι, όλο προβλήματα, προβλήματα, προβλήματα. Κάποτε κοιτούσα το πλαστικό καλαμάκι και χαλάρωνα, σαν κάτι να σήμαινε ο παγωμένος καφές κάτω από τον ήλιο. Τώρα με το χάρτινο καλαμάκι βιάζομαι να πιω, γιατί το χάρτινο καλαμάκι λειτουργεί σαν κλεψύδρα μιας απόλαυσης που χάνεται.

Το χάρτινο καλαμάκι λιώνει μαζί με τα παγάκια. Κι εγώ πια δεν μπορώ να κοιμηθώ. Μόνο κάτι μουρμουρίζω μες στον ύπνο μου, κάτι για τους Τούρκους, κάτι για τον καβαλάρη του φτερωτού αλόγου, κάτι ισλαμοφοβικό. Μουρμουρίζω για να μη με συλλάβουν. Τώρα πια έχουν όλα με νόμο απαγορευθεί.