Επιθεώρηση Ποιητικής Τέχνης

Κατηγορία

Ραδιόφωνο Ποιείν

Ραδιόφωνο Ποιείν

Ραδιόφωνο Ποιείν

Γιώργος Ι. Αλλαμανής, «Στον καιρό της Λιλιπούπολης. Η βιογραφία μιας ραδιοφωνικής εκπομπής », εκδ. Τόπος, 2022

To βιβλίο είναι μία κατάδυση στην άγνωστη ιστορία της εκπομπής «Εδώ Λιλιπούπολη» (Δεκέμβριος 1977-Μάιος 1980) μέσα από 51 συνεντεύξεις, ανέκδοτους στίχους της Μαριανίνας Κριεζή που δεν πρόλαβαν να γίνουν λιλιπουπολιτικά τραγούδια, 73 χαμένα επεισόδια που εντόπισε ο συγγραφέας και εκατοντάδες ντοκουμέντα: έγγραφα, χειρόγραφα, παρτιτούρες, φωτογραφίες, ήχους, ταινίες, δημοσιεύματα κ.λπ.

Το βιβλίο ακολουθεί βήμα βήμα «την καλύτερη παιδική εκπομπή που έγινε ποτέ για μεγάλους» στους διαδρόμους και τα στούντιο της ΕΡΤ, στον Μαγεμένο Αυλό, στους λαβύρινθους της εξουσίας, στον ιδιωτικό και δημόσιο λόγο. Αποκαλύπτει τις αληθινές ιστορίες προσφιλέστατων τραγουδιών όπως το «Ρόζα Ροζαλία», το «Χρυσαλιφούρφουρο» και το «Δεν είμαστε Ζουλού».

 

 

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούσαν όλοι για τη Ρόζα Ροζαλία,
που `χε στα δυο της μάγουλα
λιγάκι κρέμα φράουλα
κι έβγαζε βόλτα μες στην ροζ ανατολή,
το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί.
Και σύννεφα από ροζ πουλιά
φλαμίγκος της κελαηδούσανε
Ρόζα Ροζαλία.

Αχ Ρόζα, Ρόζα Ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία,
ν’ ανθίσει μ’ όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί.

Στη ροδοζαχαρένια παραλία
μιλούν ακόμα για τη Ρόζα Ροζαλία
και λένε πως την Άνοιξη,
σα ρόδινη ανάμνηση,
περνάει πέρα μες Στη ροζ ανατολή,
το γουρουνάκι της το τριανταφυλλί.

Και κάποια ροζοπάλινη λατέρνα
ακόμα παίζει το Ρόζα Ροζαλία.

Αχ Ρόζα, Ρόζα Ροζαλία
πάμε μαζί στη συναυλία,
ν’ ανθίσει μ’ όλα τα βιολιά
μια ροζ μεγάλη βυσσινιά
στο πρώτο μας φιλί.

Διαβάστε περισσότερα
Ραδιόφωνο Ποιείν

Χαΐνης Δ. Αποστολάκης, «Η Χαμένη Κασέτα», (Βιβλίο + cd με 14 Τραγούδια), εκδόσεις Καστανιώτη και εταιρεία Σείστρον, 2024

Η χαμένη κασέτα (cd): Μια ερμηνεία της κρητικής μουσικής παραλαβής -και των συνόρων της, έξω από τα συνηθισμένα, μακριά από το κυρίαρχο αφήγημα. Ένα μουσικό ταξίδι στον κόσμο της χαμένης αθωότητας. Η χαμένη κασέτα (βιβλίο): Ένα φανταστικά πραγματικό διήγημα, για την αλλόκοτη σχέση του Χαΐνη Δ. Αποστολάκη με έναν Ινδιάνο σαμάνο.

Πρόκειται για μια δημιουργία του Χαΐνη Δ. Αποστολάκη παρέα με τους Μ. Λιαπάκη, Ν. Μαστοράκη και τους λοιπούς Holy Stones. Συμπράττουν ο Κ. Αβυσσινός, οι treLyra, ο Γ. Χαρούλης και ο Ψαραντώνης.

 

 

ΑΕΤΟΦΤΕΡΟ
(Τση τάβλας)
Τραγούδι: Γιάννης Χαρούλης

Αετός επήγε στα κάτω μέρη
να βρει αγάπη, να κάμει ταίρι.
Κάτω στον κάμπο, αφέντες, δούλοι,
ποιος ν’ αγαπήσει τ’ αγριοπούλι.

Ρωτά τ’ αηδόνι το χελιδόνι
γιάιντα η καρδιά του στενάζει μόνη.
Tου ’παν κι εκείνα να πάει να κόψει
φτερά και νύχια ν’ αλλάξει όψη,
γιατί φοβούνται το πέταγμά του
και τα μεγάλα τα κράνυχά του.

« Πες μου, βρε μάνα, από τον Άδη
πώς να το κάμω, δώσ’ μου σημάδι».

Όνειρο βλέπει την αετομάνα,
χτυπά η καρδιά του σαν την καμπάνα.

« Τι θέλεις, γιε μου, στον κάμπο μέσα,
ψεύτικος κόσμος, δεν έχει μπέσα.
Τ’ άγρια θένε να τα μερώνουν
ή στα κλουβιά τους να τα κλειδώνουν.
Φτερά ν’ ανοίξουνε δεν τολμούνε,
τη λευτεριά σου τηνε μισούνε.
Τα μερωμένα μην τακιμιάζεις
γιατί θ’ αρχίξεις να τωσε μοιάζεις.
Καλλιά στον βράχο να σε φοβούνται
παρά στσι στράτες να σε λυπούνται».

Τ’ αετόφτερά του τα ξεδιπλώνει
και η σκιά του στον κάμπο απλώνει.
Δεν τον ξανάδε ανθρώπου μάτι
σε κάποιο δρόμο ή μονοπάτι.

Κοπέλι ήμουν τότε, μικρό μου,
κι έρχεται ακόμη μες στ’ όνειρό μου.
Εμένα μόνο είχε αγαπήσει
κι ένα φτερό του μου ’χε χαρίσει.
Και μετά ’κείνο παίζω λαγούτο
να νταγιαντίζω τον κόσμο ετούτο,
κι όταν θα φύγω να βρω τον Χάρο,
αυτό το δώρο μόνο θα πάρω…

 

 

Διαβάστε περισσότερα
Ραδιόφωνο Ποιείν

Στέλιος Σαλβαδόρ (Μωρά στη Φωτιά), Ανθολόγιο στίχων

Χλωμή φωτιά

Ήμουν η σκιά ενός πολύχρωμου πετροσπουργίτη
σφαγμένου απ’ το ψεύτικο γαλάζιο του γυάλινου φεγγίτη.
Ήμουν ο λεκές από σταχτί χνούδι αλλά εγώ,
έζησα πέταξα ξανά στον καθρεφτισμένο ουρανό.

Ήσουνα οπτασία, σε είχανε μαγέψει
κι από το δικό μου ουρανό ξαφνικά σε είχαν κλέψει.
Κι έπειτα στην άβυσσο ήθελα να έρθω να σε βρω μακριά μακριά,
τόσο που η καρδιά μου είχε πάψει να χτυπά.

Φωτιά, χλωμή φωτιά,
στην καρδιά μου καίει μια χλωμή φωτιά.
Του άλλου κόσμου αν είχα τα κλειδιά
θα έλυνα του πόνου τα μυστήρια.

Ήμουν η σκιά ενός πολύχρωμου πετροσπουργίτη,
σφαγμένου απ’ την απατηλή απόσταση του γυάλινου φεγγίτη.
Έμεινα για χρόνια πίσω από το τζάμι να κοιτώ,
κι είχα ήδη πάψει να πιστεύω σ’ οποιονδήποτε θεό.

Σ’ έχασα και τώρα πια κοιτώντας προς τον ουρανό,
μες στα σύννεφα τα πάντα πια μπορώ να δω.
Τώρα πια σηκώνοντας τα μάτια μου πολύ ψηλά, μακριά μακριά,
στον αληθινό ουρανό κοιτάζω μια χλωμή φωτιά.

Φωτιά, χλωμή φωτιά,
στην καρδιά μου καίει μια χλωμή φωτιά.
Του άλλου κόσμου αν είχα τα κλειδιά
θα έλυνα του πόνου τα μυστήρια.

Διαβάστε περισσότερα
Ραδιόφωνο Ποιείν

Χάρις Αλεξίου, Ανθολόγιο στίχων

Η μπαλάντα της Ιφιγένειας

Με πήρες κάποτε απ’το χέρι και δε σε ρώτησα πού πάμε
σου είπα με σένα δε φοβάμαι μάνα καλή μάνα μου έρμη
εσύ τον άντρα σου είχες χάσει κι εγώ είχα χάσει το γονιό μου
και τότε μάνα καλέ μάνα τότε σε βάφτισα αρχηγό μου

Κλείδωσες δυο φορές το σπίτι μας πήρες κι ήρθαμε στην πόλη
σαν τα κοράκια πέσαν όλοι έτσι όπως σε είδαν φοβισμένη
κι ακόνιζα παιδάκι πράμα τα νύχια μου και το μυαλό μου
με μια τρεμούλα μ’ένα φόβο μη γκρεμιστεί ο αρχηγός μου

Κι άρχισαν να κυλούν τα χρόνια όπως το χρώμα στη βατίστα
στην οικοκυρική μοδίστρα κι ο αδερφός μου στα καράβια
η Ελλάδα πήγαινε κι ερχόταν κι έγινε ο τρόμος καθεστώς σου
φοβήθηκα μη σε τσακίσουν και τότε έγινα αρχηγός σου

Και πάνω που άρχιζα να ορίζω ήρθε η αγάπη να με ορίσει
και μπλέχτηκα στο αλισβερίσι οι αγάπες μ’έβαλαν στη μέση
εσύ νοιαζόσουν μη πονέσω μα αυτές δε’βλέπαν τον καημό σου
κι όλες στο μάτι είχαν βάλει να ρίξουνε τον αρχηγό σου

Κι όταν με πήρε το τραγούδι ήμουν το στόμα των απόρων
έγινα στόχος των εμπόρων και θύμα της πολυγνωσίας
πήγαν να τρίξουν τα θεμέλια δεν ήταν τ’αύριο πια δικό μου
τότε ξανάπλωσες το χέρι και σε ξανάκανα αρχηγό μου

Τώρα χαμένη εγώ στους ήχους και λυτρωμένη εσύ χορεύεις
η μόνη εσύ που με πιστεύεις σαν σου μιλώ μεσ’στα τραγούδια
τώρα αγαπώ μα δεν ορίζω τώρα δεν ψάχνω να’βρω δίκια
τώρα το δρόμο μου τον βρήκα γκρεμίστηκαν τ’αρχηγηλίκια

Διαβάστε περισσότερα
Ραδιόφωνο Ποιείν

Ισαάκ Σούσης, Ανθολόγιο στίχων

Aντρέι Ταρκόφσκι

Για πόσα λάθη αχ ! να ξέρεις μετανιώνω
μέσα στα δάση από σημύδες σ`ανταμώνω,
να σ`έχω μάρτυρα σ`αυτή την περηφάνια
που ξεριζώνει της ζωής μου τα ζιζάνια
και μ`επιστρέφει σαν μωρό μέσα στο χρόνο
περνώντας μέσα από βροχή κι από τον πόνο.

Αντρέι, Αντρέι
μια φλόγα μόνο το σκοτάδι δεν το καίει.
Η λεύκα ρέει μια σκουροπράσινη
πληγή μες στο νερό.
Αντρέι, Αντρέι
ένας μουζίκος σιωπηλά τη νύχτα κλαίει
και τ`άλογο του με κρύο χνώτο
ζωγραφίζει το Χριστό.

Τώρα διακόσμηση στο θάνατο αλλάζω
ένα κλαδάκι γαλαξία μες το βάζο.
έσφαξε η μάνα μου ένα κόκορα για μένα
δαιμονισμένα τρέχαν μέσα της τρένα
κι αυτή μου σκέπαζε τα μάτια μην τρομάζω
τώρα κοιτάζω στον καθρέφτη και της μοιάζω.

Διαβάστε περισσότερα